สิบวันกับการเดินทางครั้งล่าสุด : สองวันกับลูกสองคน
สองวันกับลูกสองคน
27 และ 28 พฤศจิกายน 2551 เป็นวันที่จิ๋มต้องประชุมกับราชวิทยาลัยจักษุ เขาจัดงานประชุมวิชาการประจำปี ไอ้เราเป็นหมอนรีเวชรักษาอาการเยี่ยวเล็ด จึงขี้เกียจไปประชุมด้วยกัน เว้นเสียแต่ว่า เมื่อไหร่ หมอตาต้องการเนื้อเยื่อช่องคลอดมาแปะตาแล้วละก็ ค่อยมาประชุมร่วมกัน และสองวันที่จะถึงนี้ก็เป็นหน้าที่ที่ผมต้องดูแลสองสาว ดีที่ปิ่น น้องสาวคนสุดท้องของผมเธอลาพักผ่อนเพื่อช่วยดูหลาน ผมจึงรู้สึกว่าไม่ได้เป็นภาระมากนัก
เริ่มจากเป้าหมายแรก ที่เราอยากจะเข้าไปดูในหอศิลป์กรุงเทพ ที่อยู่ใกล้ๆห้างมาบุญครอง ตามที่พี่หนึ่งแนะนำมา แต่ก่อนอื่นต้องขอไปหาของกินกันก่อน ผมอยากกินก๋วยเตี๋ยว “ท่าสยาม” ที่อยู่ในมาบุญครอง แต่เมื่อมาถึง คุณจ้าเธอบอกว่าจะกินข้าว ก็เลยสั่งข้าวไข่เจียวมาให้กิน ส่วนพี่แป้งสั่งก๋วยเตี๋ยวแห้ง อุตส่าห์ย้ำนักย้ำหนาว่าไม่เผ็ดเลย เขาก็เขียนอย่างดีว่า “ไม่พริกเลย” ครั้นมาส่ง ปิ่นก็ถามว่า “ไม่เผ็ดใช่ไหม” เขาผู้นั้นก็ตอบว่า “ไม่ทราบครับ” เล่นเอาผมชักเซ็ง แล้วมันก็เผ็ดจริงๆ ถึงเวลาจ่ายเงิน ก็เดินมาจ่าย คนเก็บเงินดูบิลแล้วบอกว่า “น้ำแข็ง 5 แก้วนะคะ” “สาม” ผมแย้ง “จริงเหรอคะ” “ไม่จริงมั้ง เดินไปดูที่โต๊ะสิ” เป็นอันว่า ผิดหวังกับท่าสยามจริงๆ วันหลังไปกินที่ท่ามาเลย์ดีกว่า ฮ่า ฮ่า
จากนั้นก็เดินไปดูที่หอศิลป์ ซึ่งทางไปนั้นก็ง่ายแสนง่าย ออกไปทางห้างโตคิว ออกไปทางเชื่อมสู่สถานีรถไฟฟ้าสถานีสนามกีฬา ก็จะเห็นทางเข้าหอศิลป์ชัดเจน แต่เอ๊....ทำไมเมื่อเดินเข้าไปแล้วมันเงียบฉี่อย่างนี้ ไปฉี่ออกมาแล้วก็ยังเงียบฉี่ เลยเดินไปถามเจ้าหน้าที่ประชาสัมพันธ์ที่ยังไม่ได้ฉี่เลยตั้งแต่ตอนเที่ยง ซึ่งเมื่อคุยกันก็ทราบว่า ท่านน่าจะมีภูมิลำเนาเดิมอยู่แถบบ้านผม เขาบอกว่า “นิทรรศการเพิ่งหมดไปเมื่อวานเองครับ เดือนธันวาคมมีอีกรอบ” ก็เป็นอันว่า อดดู แต่ไม่อดฉี่นะครับ
เย็นวันนี้เรานัดไว้กับเฟิร์น เพื่อนเก่าของจิ๋ม เธอจะพาไปกินมื้อเย็น ผมเสนอว่า อยากกินอาหารเกาหลี น้องจ้าบอกว่า จะกินหมึก ตอนนี้เธอเริ่มรวนเพราะหิว (ก็ตอนเที่ยงกินไปกะติ๊ดเดียวเองนี่นา) เรามุ่งหน้าไปแถวๆถนนสุขุมวิท ในย่านที่มีแต่ร้านอาหารเกาหลีเท่านั้น เมื่อเข้าไปในร้านแรกดูหรูเชียว แต่ดันไม่มีหมึกบริการ เล่นเอาลูกสาวคนเล็กน้ำตาเล็ดร่วง สะอึกสะอื้น จึงต้องจำใจเดินออกมา ไปเข้าอีกร้านหนึ่ง ซึ่งดูเล็กกว่า (มาก) เขาไม่มีเมนูหมึกหรอกครับ แต่ก็อุตส่าห์ไปหามาให้จนได้ เล่นเอาลูกสาวทั้งคู่ของผมเริงรื่น มื้อนี้ของผมจึงทั้งอิ่ม อร่อย และมีความสุขใจจริงๆ
ล่วงมาถึงเช้าของวันศุกร์ ผมก็ยังคงโสดเช่นเดิม โทรศัพท์ไปหากุ้ง หมอภุชงค์เพื่อนสนิทซึ่งเดินทางจากสมุยเข้ามาเที่ยวในกรุงเทพพอดี เราวางแผนกันว่าจะพาครอบครัวไปเที่ยวที่สวนสยาม
“สวนสยาม เย้....” นี่คือคำอุทานของลูกสาวทั้งคู่ ดีจังเลยครับ เพื่อนผมมีรถแต่ไม่รู้ทาง ผมไม่มีรถแต่มี GPS ดังนั้น เราจึงยกโขยงกันไปเจอกันที่โรงแรมเอเชีย จ้าดีใจที่ได้เจอน้องออร์เก้น ลูกชายภุชงค์ที่อายุน้อยกว่าจ้า 1 ขวบปี หลังจากที่ตั้ง GPS เรียบร้อย จ้าประกบออร์เก้น แป้งนั่งคู่ปิ่น “ไปได้”
ภุงชงค์ถามเพื่อนมาแล้วว่าจะไปทางไหน ดังนั้นในช่วงแรกเราจึงยังไม่สนใจคุณ Garmin มากนัก มาฟังเธอบอกทางอีกครั้งก็เมื่อเราเข้าถนนรามอินทราเป็นที่เรียบร้อย และก็ไม่ผิดหวัง เพราะเราก็สามาถเดินทางมาได้อย่างไม่ผิดเส้นทาง
พูดถึงสวนสยามนี้ ลูกสาวผมเคยมาครั้งหนึ่งแล้ว ตอนนั้นจ้ายังเด็ก แป้งก็ยังกลัวๆกล้าๆ เป็นว่าไม่ค่อยได้เล่นของเล่นเท่าไหร่นัก แต่ตอนนี้แป้งโตขึ้น มีน้องเป็นคู่หูคู่ใจ เมื่อพี่บอกว่าอยากเล่น น้องก็เลยอยากเล่น และเมื่อคนหนึ่งเล่น อีกคนหนึ่งก็กล้าเล่น เรียกได้ว่าเป็นการเสริมกันได้อย่างลงตัวเป็นที่สุด เรื่องนี้คนที่มีลูกสองคนน่าจะเข้าใจผมเป็นอย่างดีใช่ไหมครับ เธอทั้งคู่เล่นม้าหมุน เข้าสวนไดโนเสาร์ อันนี้น้องจ้ากลัวเพราะว่ามันเสียงดัง ไปนั่งรถไฟชมหมู่บ้านแอฟริกัน และก็ถึงเวลาเล่นน้ำ แป้งชอบมาก เพราะว่าเธอว่ายน้ำเป็นแล้ว ส่วนน้องจ้าก็มีทักษะควบคุมตัวเองในห่วงยางได้ดี ทำให้ผมโล่งใจ
ที่สวนสยามมีเรื่องที่ผมประทับใจ นั่นก็คือ ท่าทางการดูแลน้องของคุณจ้า เธอบอกว่าเธออยากมีน้อง และอยากมีน้องผู้ชายด้วยนะ ดังนั้น การรอคอยที่จะมาพบออร์เก้นจึงเป็นเรื่องที่จ้าเฝ้ารอ (ตั้งแต่กลับจากสมุยเมื่อกลางปี) คราวนี้เธอจึงได้มีโอกาสแสดงตัวเป็นพี่อย่างแท้จริง จูงมือออร์เก้นเวลาเดินไปไหนมาไหน ส่วนไอ้ตัวเล็กรายนั้นก็สนุก หัวเราะกรี๊ดกร๊าดไปตลอดทาง และเมื่อถึงเวลากลับบ้าน เจ้าออร์เก้นร้องไห้จ้าขึ้นมาทันที แบบว่า อย่าลงจากรถไปฝ่ายเดียวสิ ฮ่า ฮ่า
คืนวันศุกร์นี้ผมมีนัดพบกับเพื่อนๆที่เรียนมาด้วยกันสมัยเป็นนักเรียนมัธยม ผมอยากดื่มเบียร์ที่โรงเบียร์เยอรมันตะวันแดงเดือด ก็ได้หัวโต เพื่อนผมเป็นคนจัดการจองโต๊ะและนัดเพื่อนๆให้ แต่นั่นก็มีอุปสรรคบ้าง เมื่อเพื่อนบางคนติดภาระกิจปิดสนามบินสุวรรณภูมิ บางคนธุระเรื่องลูกไม่เสร็จ ทำไปทำมาก็เหลือ ผม เปี๊ยก แว่น และหัวโตพร้อมลูกเมีย ส่วนผมพาไปแต่เมีย ลูกทั้งสองต้องการอยู่คอนโดฯเล่นกับอาของเธอ
พูดถึงโรงเบียร์ตะวันแดงนี่ต้องขยายนิดหนึ่งครับ เพราะว่าผมติดใจเขาอยู่หลายอย่าง เบียร์อร่อยนั้นไม่ต้องพูดถึง การแสดงบนเวทีก็ติดตรึงตราอยู่แล้ว แต่ที่เป็นส่วนต่างจากที่อื่นก็คือบริการ ลองนึกภาพดูนะครับ แขกเป็นพัน เขายังสามารถออกอาหารได้อย่างรวดเร็ว เรียกแป๊บเดียวก็ได้รับการตอบสนอง เวลาเรียกเก็บเงินเดี๋ยวเดียวก็มา รูดบัตรก็แป๊บเดียว อันนี้ต้องขอชื่นชมโดยไม่เรียกร้องค่าโฆษณาเลยสักนิด
เสียดายที่อยู่ได้ไม่นานนัก เพราะเมื่อโทรศัพท์กลับบ้านก็พบว่าคุณจ้าไม่ยอมนอน เธอจะนอนกับแม่ ร้องไห้แงๆไม่ยอมหยุด (แต่ไม่ร้องกรี๊ดนะครับ) จนปิ่นเริ่มอ่อนใจ บอกว่าไม่ไหวแล้ว เราจึงรีบกลับบ้าน ซึ่งก็พบว่าพี่แป้งยังตาใส ส่วนน้องจ้าเพิ่งหลับไปได้ไม่นาน อารามตึงๆเล็กน้อย ทิ้งตัวลงได้ กอดพี่แป้ง ผมก็หลับปุ๋ย
ความเห็น (11)
เห็นแววตาที่มีความสุขของจ้าและแป้งแล้วก็มีความสุขมากเลยครับ
ดูรูปแววตาเด็กๆแล้วผมก็นึกปิ๊งไอเดียขึ้นมา ณ.ตอนนี้ว่าจะตั้งใจถ่ายรูปโดยมี concept สื่อสารของอารมณ์โดยผ่านแววตาโดยเน้นที่เด็กๆ เพราะว่ามันเต็ม100มากเลย
เด็กๆกับสวนสนุกเป็นของคู่กันเลยครับ แค่ได้นั่งรถไฟวนไปวนมา นั่งม้าหมุนโยกไปมา ก็มีความสุขมากๆแล้ว
เสียดายแทนคุณหมอด้วยว่าไม่ได้ดูงานแสดงที่หอศิลป์
เบียร์ที่เยอรมันตะวันแดงอร่อยจริงๆ นั่นแหละครับ (อันนี้ติด Rate18 เด็กๆห้ามอ่าน)
พี่หนึ่งครับ
โรงเบียร์นี่เด็กเข้าได้ครับ เพราะเขามีโชว์ดี สนุกด้วย ดนตรีก็เพราะ
หอศิลป์เขาสร้างได้สวยนะครับ โลเคชันก็เหมาะเหม็ง เดินทางก็ง่าย
ไม่นานก็คงได้มีโอกาสไปเข้าดูครับ
ไว้จะส่งรูปไปทางเมล์ให้นะแป๊ะ ว่าแต่ จะอัดขนาดไหนหละจะได้ส่งถูก อ่อ ส่งรูป ที่ เราขึ้น เครื่องเล่นให้ด้วยนะ เอาแบบ เดิมๆ ไม่ต้องย่อเลยแป๊ะ ชอบใหญ่ๆ mail
ไหนก็ได้
pchocksa @ mail .med.cmu.ac.th
puchonk_ch @ h o t mail.com
ขอบใจนะ
Dear Puchonk
Now I'm in Vietnam.
I will send you many pictures after I return home.
Pae
That's OK Doc
อาจารย์ เต็ม หน้าตาเปลี่ยนไปป่ะครับ
กราบสวัสดีนะครับ
ARZT
- อืมม ไหว้พระเถอะครับ
- ในรูป ตัวปลอม
เป็นว่า พระอาจารย์ไปบวชมาเหรอครับ
Happynurse
น้องจ้าเทอหน้าตาน่ารักตั้งกะเด็กๆเนอะอาจารย์
ครับพี่มาส
ตามมาถึงที่นี่เลยนะครับ