ส่งการบ้านครูบา(เจ้าเป็นมาอย่างไร๙)
มีอยู่วันหนึ่ง ฉันเห็นภาพสาวน้อยและพ่อคุยกันอยู่ พ่อกำลังบอกเธอให้รู้ว่า มีชาวต่างชาติติดต่อให้พ่อไปทำงานไกลบ้าน ไกลถึงบราซิลโน่นแน่ะค่ะ เรื่องราวที่คุยกันในเวลานั้นทำให้สาวน้อยฝัน ฝันว่าพ่ออพยพครอบครัวไปอยู่ด้วยกันในต่างประเทศ แล้วภาพฝันนั้นพลันจางหายไป พร้อมกับเสียงพ่อที่ดังขึ้นว่า พ่อไม่ไปหรอกลูก เขาให้พ่อไปแค่คนเดียว ถ้าพ่อไปแล้วแม่กับลูกจะอยู่กันอย่างไรไม่รู้ พ่อปฏิเสธเขาไปแล้วลูก
ระหว่างที่เธอเรียนต่อมัธยมต้นที่โรงเรียนเดิมอยู่นั้น มีเพื่อนๆหลายคนโยกย้ายเปลี่ยนไปเรียนที่อื่น คนที่รวยเขาย้ายมาเข้าเรียนในกรุงเทพฯ คนเรียนต่อที่เดิมได้ก็เรียนต่อไป มีคนที่ต้องย้ายไปโรงเรียนต่างจังหวัดไม่กี่คน
เพื่อนสนิทคนที่พ่อเป็นหมอเขาย้ายไปเรียนกรุงเทพฯที่โรงเรียนดังแห่งหนึ่งเป็นนักเรียนอยู่ประจำ เสาร์-อาทิตย์จึงออกมาได้ ปิดเทอมใหญ่เขาได้กลับมาเยี่ยมบ้านปีละครั้งทำให้สาวน้อยยังได้พบเขาอยู่ เพื่อนคนนี้ให้ความรู้สาวน้อยว่าเครื่องบินนะเขาให้เด็กนั่งได้ด้วยนะ และถ้าเด็กเดินทางคนเดียวก็ได้ด้วย พนักงานเครื่องบินเขาคอยดูแลอยู่
ความจริงสาวน้อยบอกว่าในตอนนั้นเธอนึกอิจฉาความร่ำรวยของครอบครัวเพื่อนอยู่บ้าง แต่อิจฉาในระดับไม่มากนัก จึงไม่จูงใจให้เธอทะเยอทะยานอยาก อยากเป็นอยากมีเหมือนเขา ไม่มีปมให้รู้สึกแย่ๆว่าครอบครัวตัวเองด้อยค่าหรือยากจน แต่ในใจนั้นหมายมาด ถ้ามีโอกาสมีเงิน เธอจะหาโอกาสนั่งเครื่องบินให้ได้
เพื่อนคนนี้ทำให้เธอได้รู้ว่าโรงเรียนประจำเขาสร้างวินัยให้นักเรียนกันด้วยวิธีกำหนดกฎเกณฑ์ให้เด็กทำตาม เธอได้เห็นตารางแล้วรู้สึกทึ่งแล้วอยากลองดู อืม! คิดแล้วไม่รอ เธอจดเอาตารางที่โรงเรียนของเพื่อนให้เพื่อนมา มาลองทำทันทีไม่รอช้า ทำไปทำมาเธอก็พบว่าทำไม่ได้แฮะ
ระหว่างที่เธอเล่าเรียนในโรงเรียนราษฎร์แห่งที่สอง มีเรื่องใหม่ที่เธอได้สัมผัส คือการเรียนวิชาใหม่ๆที่โรงเรียนเดิมไม่ได้สอน อย่างเช่นวิชาหน้าที่พลเมือง ศีลธรรม กฎหมายครอบครัว เธอจำได้จนวันนี้ว่ามีข้อสอบหน้าที่พลเมืองข้อหนึ่งถามว่า “ใครคือครูคนแรกในชีวิต” เธอจำได้เธอตอบว่า“พ่อแม่” ซึ่งจนบัดนี้เธอยังไม่รู้ว่าคำเฉลยของครูตรงกับคำตอบของเธอหรือไร ในวิชาหน้าที่พลเมืองนี้เขาสอนด้วยว่า คนไทยทุกคนมีหน้าที่ไปใช้สิทธิเลือกตั้งเมื่ออายุครบยี่สิบปี
วิชากฎหมายครอบครัวเขาสอนเรื่องเกี่ยวกับการใช้ชีวิตคู่ การมีคู่และสินสมรส เธอแปลกใจนะที่ครูเอาเรื่องกฎหมายเหล่านี้มาสอนให้รู้ วิชาศีลธรรมนั้นมีเรื่องของประวัติพระพุทธเจ้า ทิศหกเป็นต้นที่ครูมาเล่าให้ฟัง การสอนวิชาเหล่านี้ครูให้อ่านและเขียนตามคำบอกไม่มีหนังสือให้อ่าน บรรดาครูสมัยนั้นทำงานในเรื่องเดียวกับที่เด็กต้องทำ ครูเรียนก่อนให้เด็กเรียนหรือไม่นั้น สาวน้อยบอกว่าเธอไม่รู้แต่เธอรู้สึกดีๆกับครูเมื่อเธอเห็นตำราครูที่เอามาสอนเป็นลายมือครูในสมุดเล็กๆแบบนักเรียน
ทุกเช้านักเรียนทั้งหมดมายืนรวมกันใต้อาคารเรียน ร่วมสวดมนตร์ขอบคุณพระเจ้า ขอบคุณพระบุตรและพระจิต เธอรู้จักพระเยซูคริสต์ผ่านกิจกรรมวันที่ยี่สิบห้าธันวาคมของทุกปี เรื่องราวที่ได้ยินมันถูกใจเด็กๆทั้งนั้น เรื่องที่เล่าวนเวียนอยู่ในรูปตำนานที่ไม่น่าเบื่อ เวลาฟังเรื่องราวเหล่านี้ใจของเด็กมีจินตนาการเพริดดี ฟังดูแล้วรู้สึกดีรู้สึกสนุกกับการได้ฟัง ฟังแล้วฟังเล่าเธอจึงไม่เบื่อนั่งฟังได้นาน
ส่วนเรื่องของพุทธศาสนา เธอเรียนรู้ผ่านการไปวัด สถานที่ที่เธอชอบเวลาผู้ใหญ่ทิ้งเธอไว้เมื่อไปวัดคือศาลาวัดที่มีรูปวาดให้อ่านให้เงยดูได้ ตำนานมี-ไม่มีให้อ่านไม่ใช่เรื่องที่เธอเกี่ยงอะไร ถ้าศาลาวัดมีรูปภาพอยู่เธอก็อยู่ได้สนุกสนานอยู่ได้อยู่นานไม่เบื่อเลย นึกแล้วไม่น่าเชื่อว่าซนปานนั้นอยู่ได้อยู่ดี บุญคงมีอยู่จึงดลบันดาลให้ใจสาวน้อยถือเอาวัดที่สงบเป็นที่ชอบๆ เวลาที่ผู้ใหญ่พาไปวัด เธอเต็มใจขึ้นซ้อนท้ายมอเตอร์ไซด์ไปทันทีไม่มีใจอิดเอื้อนเลย ไม่เคยรู้สึกว่าเบื่อไม่เคยขัดข้องให้ผู้ใหญ่ข้องใจ
แถวบ้านมีวัดแห่งหนึ่งเดินไปถึงได้ก็จริงแต่มันก็ดูไกลโขอยู่ในตอนนั้น ส่วนใหญ่แม่พาเธอไปวัดมากกว่าพ่อค่ะ แม่มักพาเธอไปนมัสการสมภารเจ้าวัดบ่อยๆ ได้พบสมภารทีไรได้จิบชาพร้อมคุยสุขใจ ตอนนั้นเธอไม่รู้ผู้หญิงนะแตะพระเณรไม่ได้ สงสัยมีอยู่ในใจแต่ไม่เอ๊ะเลยจึงไม่เคยถาม โตขึ้นมันถึงรู้ว่าทำไม่ได้ รู้จากการเห็นผู้ใหญ่ไม่ทำให้เห็น เคร่งครัดไม่ทำแม้อยู่ลำพัง
บทเรียนจากชีวิตจริง
เมื่อได้ยินเรื่องราวของพ่อหรือแม่ เด็กมีความฝันเกี่ยวกับครอบครัวเกิดขึ้นพร้อมไปด้วย
เด็กที่มีความอิ่มเต็มในอารมณ์นั้นมีความมั่นคงในใจมากเพียงพอที่จะเผชิญกับความหวั่นไหวต่อการยอมรับความด้อย ความเด่นของสิ่งที่สังคมให้ค่าที่อยู่ในวิถีแห่งตนได้อย่างเข้มแข็ง
เด็กทุกคนมีความใฝ่ดีอยู่เป็นธรรมชาติของตัว และเขามีเรื่องดีๆที่อยากเรียนอยู่ในใจเสมอ
เด็กไม่เข้าใจหรอกว่า เหตุใดเขาจึงควรเรียนเรื่องนั้นเรื่องนี้ ผู้ใหญ่ต่างหากคือคนที่กะเกณฑ์ว่าเขาควรเรียนมัน
ความอิสระซึ่งเป็นธรรมชาติตามวัย ทำให้เด็กทำเรื่องที่มีกรอบไม่สำเร็จ แม้ว่าเขามีความอยากทำและเต็มใจทำมัน
เด็กเรียน รู้ และจำ สิ่งที่ผู้ใหญ่ทำให้เห็นเสมอ จำนานอย่างที่ผู้ใหญ่คาดไม่ถึงด้วยซิ
การใช้ตาดู หูฟัง การได้สัมผัสกับเรื่องราวจริงๆ การเรียนผ่านเรื่องเล่า การเรียนที่มีโอกาสใช้จินตนาการโดยอิสระ เป็นวิธีเรียนที่เด็กใช้อยู่เสมอเวลาเรียน
Keywords :
พ่อแม่คือครูคู่แรกของเด็ก
ผู้ใหญ่ควรเข้าใจว่า สิ่งที่เด็กเขาอยากลองทำดู คือ สิ่งที่เด็กอยากเรียน
ความเห็น (22)
พ่อแม่คือ ครูคนแรกของเด็กๆ
ครอบครัว..คือ จุดเริ่มต้นของชีวิต ของความดีงาม
สร้างความรัก ความเข้าใจในครอบครัว
ครอบครัวอบอุ่น..จะเผื่อแผ่ ทำให้สังคมอบอุ่น ร่มเย็น
ขอบคุณค่ะ
แวะมาทักทายค่ะ
ด้วยความเคารพค่ะ
ที่นี่หนาวๆๆๆๆค่ะ รักษาสุขภาพด้วยนะคะ
- เด็กทุกคนมีความใฝ่ดีอยู่เป็นธรรมชาติของตัว และเขามีเรื่องดีๆที่อยากเรียนอยู่ในใจเสมอ
-
เด็กเรียน รู้ และจำ สิ่งที่ผู้ใหญ่ทำให้เห็นเสมอ จำนานอย่างที่ผู้ใหญ่คาดไม่ถึง
-
จริง ๆ ด้วยค่ะหมอเจ๊
-
แวะมาอ่านสาระดี ๆ จากคุณหมอค่ะ
สวัสดีครับป้าหมอเจ๊
มาเยี่ยมป้าครับ สบายดีนะครับ
- ธุ คุณหมอเจ๊ค่ะ..
บทเรียนจากชีวิจจริงๆ นั้นทำให้เราได้เข้าใจถ่องแท้กว่าการได้รู้-ได้อ่านตามตำรา
ทำไมต้อมคิดถึงพ่อก็ไม่รู้สิคะ หลังจากที่อ่านบันทึกนี้จบลง..
ขอบคุณค่ะ ^^ และเสียดายที่ไม่ได้ไปตะลอนปายด้วยกันนะคะ..
สวัสดีครับ หมอ
- เขียนได้ละเอียดยิบ
- เหมือนเหตุการณ์เพิ่งจะผ่านๆวันสองวัน
- จบแล้วอย่าลืมรวมเล่ม..จอง.1.เล่มครับ
- ขอบคุณมากครับ
พี่ตาจ๋า
น้ามารออ่านรวดเดียวนะคะ
กำลังคร๊อกฟี๊รอ
อิอิอิ
สวัสดีค่ะ
- ผู้ใหญ่ควรเข้าใจว่า สิ่งที่เด็กเขาอยากลองทำดู คือ สิ่งที่เด็กอยากเรียน
- และผู้ใหญ่รู้ได้อย่างไรว่า..เด็กต้องการ หรือรู้ได้อย่างไรว่าเด็กมีความสุขจริง ๆ
- อ่านบันทึกของคุณพี่หมอ...แต่ละครั้งอ่านหลายเที่ยวค่ะ เพราะประทับใจ
- ด้วยใจจริงค่ะ
สวัสดีค่ะ....ป้าหมอเจ๊
จำข้าวฟ่างได้มั้ยคะ...อิอิ
ข้าวฟ่างอ่านแล้ว..วึ้งเลยค่ะ
ทำให้ข้าวฟ่างคิดว่า
ชีวิตของเรายังอีกยางไกล
ไม่ใช่อนาคตอันใกล้นี้เท่านั้น
ขอบคุณป้าหมอเจ๊มากๆค่ะ
ที่มาให้คติสอนใจ
สวัสดีค่ะพี่หมอ
- แวะมาทักทายค่ะ
- พ่อแม่เป็นพระอรหันต์ของลูก
สวัสดีค่ะ พี่หมอเจ๊
มื้อเที่ยงนี้กินอะไรค่ะ ใยมดอยากกินส้มตำค่ะ
อิอิ คิดถึงค่ะ โชคดีมีความสุขน่ะค่ะ
-
- น้อง @..สายธาร..@ ค่ะ
- ครอบครัวคือสังคมขนาดใหญ่ที่ย่อส่วนให้เล็กลง
- หากคนในครอบครัวดูแลกันและกันให้อยู่ในความพอเพียง การรับรู้ที่เกิดขึ้นจากบทบาทการมีส่วนร่วมต่อสิ่งที่เกี่ยวข้องกัน จะสอนให้คนเริ่มเรียนรู้ความพอเหมาะ พร้อมๆไปกับรู้ว่าเหตุอะไรที่ทำให้เกิดผลอย่างนั้น
- สมดุลระหว่าง ความพอดี ความพอเหมาะ ความมีเหตุมีผลก็จะเกิดขึ้น
- รัชดาวัลย์ (ครูตาล) ค่ะ
- การกระทำของผู้ใหญ่ที่เด็กเห็น
- เป็นบทเรียนที่เด็กเรียนรู้แบบซึมลึกโดยเด็กไม่รู้ตัวค่ะ
- เป็นบทเรียนที่เด็กจดจำไปและดึงมันออกมาใช้เมื่อถึงบทตอนที่เกี่ยวข้องโดยเขาก็ไม่รู้ตัว
- เป็นบทตอนในวิถีที่แม้เขาจะเคยปฏิเสธไม่ชอบบทเรียนเหล่านี้ก็ตาม
- หากแต่เขาก็ยังใช้มันเลียนแบบผู้ใหญ่เมื่อถึงบทตอนสำคัญที่เหมือนๆกัน
- ผู้ใหญ่จึงพึงระวังการกระทำ ด้วยเป็นแบบอย่างเป็นอย่างยิ่งทีเดียวค่ะ
- น้อง โย่โย่งโก๊ะ แซ่เฮ~natadeeเหมือนพี่สาว จ๋า
- เสียดายที่ไม่ได้ไปเที่ยวด้วยกันนะลูก
- ป้าจะแวะไปเที่ยวบ้านลูกบ้างนะค่ะ
- น้องต้อม เนปาลี ค่ะ
- พ่อคือแบบอย่างที่เราบูชา
- แม่คือผู้ให้เราเต็มที่อย่างที่เราไม่เคยนึกฝัน
- ทั้งคู่คือเพชรที่เรามีมาตั้งแต่เกิดนะค่ะ
- กว่าที่เราจะมองเห็นคุณค่าของเพชร
- ประสบการณ์ของเราคือตัวสกัดกั้นเวลาแห่งการมองเห็นคุณค่านั้น และทำให้แลเห็นมันเป็นแค่หินก้อนหนึ่งเท่านั้น
- เพชรบางเม็ดที่ขาดการเจียรนัย จึงอาจจะไม่เปล่งแสงงามให้เราได้เห็น
- จนกว่าเราจะมีประสบการณ์พอที่จะรู้จักเพชรนะค่ะน้องขา
- การไม่รู้จักเพชรทำให้เราเมินค่าของหินที่อยู่ในมือ ใช่ไหมน้อง
- คุณ เกษตรยะลา ค่ะ
- ขอบคุณกำลังใจที่มาหนุนให้รวมเล่ม
- ดีใจที่บันทึกนี้มีคุณค่าให้คนที่เข้ามาอ่านได้มุมมองค่ะ
- น้าอึ่งอ๊อบ คนสวย แซ่เฮ น่ะ
- เล่นนอนรออ่านยังงี้
- ไม่ให้กำลังใจกันมั่งเลยอ่ะ
สวัสดีค่ะ
- วันที่ 8 ธันวาคม ที่ผ่านมา
- น่าเสียดายจังนะคะ
- ได้เข้าไปเจอบล็อกของโรงพยาบาลพุทธฯค่ะ
- เมื่อวานเจอปัญหาของสำนักงานเพื่อนข้างบ้านค่ะ..เกี่ยวกับคนไม่มีความรับผิดชอบ อ้างโน่นอ้างนี่ ลงใครไม่ได้ ลงคนที่ช่วยเหลือแนะนำว่า.."ช่วยผิด"
- นึกถึงคุณพี่หมอค่ะ
- รักและคิดถึงนะคะ
- ครูคิม ขา
- เอาไว้ครั้งหน้าพี่มีโอกาสไปพิดโลกอีกจะชวนมาเจอกันค่ะ
- ไปพิดโลกคราวนี้เจอเหล่ากระบวนกรเยอะค่ะ
- พี่ชวนเขาไว้แล้วว่าให้ชวนครูมาร่วมเป็นเครือข่ายด้วย
- เขาโอแล้วค่ะ
- จะช่วยเชื่อมโยงให้นะค่ะครู
- .......
- ที่ครูถามว่า
- และผู้ใหญ่รู้ได้อย่างไรว่า..เด็กต้องการ หรือรู้ได้อย่างไรว่าเด็กมีความสุขจริง ๆ
- พี่ขอตอบว่า....ทุกข์ของเด็กดูไม่ใคร่ออก และเด็กก็บอกไม่ได้เมื่อถามค่ะ.....ถ้าใช้ความสามารถในการสังเกตของผู้ใหญ่จะดูออกค่ะ....
- ดูที่ประกายในแววตาของเด็กซิค่ะครู....เปรียบเทียบดูแล้วจะรู้ค่ะ....
- เรื่องราวของเด็กที่รับรู้มา....สามารถใช้หลักจิตวิทยาที่ครูเรียนวิเคราะห์ได้ด้วยค่ะ....
- พฤติกรรมแหกคอก....
- พฤติกรรมสงบเรียบร้อยตลอดเวลา....
- พฤติกรรมที่ชอบแกล้งรังแกคน....
- พฤติกรรมการร้องไห้ง่ายๆ การออดอ้อน เอาใจ.....
- พฤติกรรมร่าเริงตลอดเวลาที่ไม่เคยเห็นบทแสดงความทุกข์ให้เห็น......
- เหล่านี้เป็นเครื่องบ่งบอกถึงปัญหาทางใจทั้งสิ้นค่ะ
..เด็กต้องการ หรือรู้ได้อย่างไรว่าเด็กมีความสุขจริง ๆ
.......................................
ขอบขอบพระคุณอย่างสูงค่ะ
จิตวิทยาที่ร่ำเรียนมา เลือนหายไปกับตำราเป็นส่วนมากค่ะ
มาหลงลืมเอาเป็นเอาตายกับการสอนวิชาเอก ของแต่ละคน
ต้องกลับไปรื้อฟื้น โดยการกระทำและปฏิบัติจริง โดยด่วนค่ะ
- น้องข้าวฟ่าง จ๋า
- เราสามารถคาดเดาอายุของเราว่าจะอยู่ยืนยาวแค่ไหนได้นะลูก
- ดูเอาจากอายุของบรรพบุรุษของเราที่มีอายุยืนที่สุดนะแหละค่ะ
- ถ้าไม่มีอุบัติเหตุระหว่างอายุยังน้อยให้เกิดโรคภัยไข้เจ็บหนักๆ
- อายุเราจะยืนยาวไปได้เท่าผู้คนเหล่านั้นค่ะ
- ......
- สิ่งมีชีวิตทุกชนิด เกิดมาแล้วมีการเรียนรู้ตลอดชีวิตเลยลูก
- การเรียนในโรงเรียนเป็นแค่ส่วนหนึ่งของการเรียนจ้า
- น้อง เพชรน้อย ขา
- เด็กคือกำลังสำคัญที่จะเป็นที่พึ่งของผู้ใหญ่ในวันหน้านะค่ะ
- หน้าที่เราที่เกี่ยวกับเด็กก็เลยมีความสำคัญ
- คนสามวัยพึ่งพากันและกัน และเกี่ยวข้องกันอย่างแยกไม่ออก
- การดูแลคนสามวัยจึงตกมาถึงมือเราค่ะน้อง
- ใยมด ~!* ฯลฯ (เก้ารอเก้า) ปลาแว่....อีกแยะๆๆๆๆๆๆ
- วงส้มตำวงนี้น่าอร่อย
- สว.สองท่านที่เห็นนะน่ารักค่ะ