กาละ-เทศะ-นิวซีแลนด์ ๒๗: ความมืด
ความมืด
ขับรถบนถนนสายเปลี่ยวในความมืด
มองเห็นแต่ผิวถนนตรงหน้าจากแสงไฟหน้ารถ
ไม่เห็นสองข้างทาง ไม่รู้ว่านั่นคือเหวหรือป่าทึบ
จุดหมายก็ยังอีกไกล
เรียนรู้ที่จะอยู่กับปัจจุบัน
ถนนไปเต อานาอู
๒๘ มีนาคม ๒๕๕๑
ผมถึงอินเวอร์คาร์กิล (Invercargill)* ตอนหกโมงเย็น ก็ตรงไปบ้านพักทันที เจ้าของบ้าน..มารี ลอคคี โภชนากรหญิงอายุ ๘๓ ปีที่อยู่ตัวคนเดียวกำลังง่วนอยู่กับการทำอาหารเย็นเลี้ยงผมพอดี มารีมีประวัติความเป็นมาน่าสนใจมาก ผมสะดุุดทั้งหูตอนโทรศัพท์คุยกับเขาก่อนเห็นตัวจริงและสะดุดทั้งตาเมื่อเห็นตัวจริง เพราะน้ำเสียงสดใสราวกับสาวน้อย..หมายถึงอายุน้อยนะครับ ไม่ใช่ ความสาวมีน้อยเหมือนบางคน แล้วหน้าตาก็ดูราวคนอายูไม่เกิน ๖๐ ทั้งกระฉับกระเฉงทั้งคล่องแคล่ว จนผมต้องแอบคิดในใจว่า เขาแจ้ง ค.ศ.เกิดในทะเบียนสมาชิกผิดหรือเปล่า อันนี้ผมก็ไม่กล้าถามยืนยัน
ความน่าสนใจของมารี คือ เขาเคยเป็นมะเร็งเต้านมแต่รักษาหายขาดมาหลายสิบปีแล้ว และเป็นคนที่แพ้สารอาหารที่ชื่อกลูเตน (Gluten) ซึ่งเป็นโปรตีนที่พบในธัญพืช ความที่เขาเป็นโภชนากรเองจึงเข้มงวดเรื่องการรับประทานอาหารมาก สิ่งที่เขารับประทานเป็นหลักคือเนื้อสัตว์ล้วนๆ โดยเฉพาะเนื้อวัว เนื้อแกะ ส่วนผักและผลไม้รับประทานน้อยมาก เพราะฉะนั้นผลไม้สารพัดชนิดที่ผมซื้อมาฝากเขาจากครอมเวลล์ก็เลยเป็นหมัน ต้องย้ำนะครับว่าผมพิมพ์ไม่ผิดแน่ๆ มารีรับประทานแต่เนื้อ จำกัดผักและผลไม้ ซึ่งสวนทางกับความเชื่อเดิมของผมและบรรดาผู้สนใจอาหารเพื่อสุขภาพทั่วไปอย่างสิ้นเชิง
หมอมะเร็งผู้ชอบผลไม้กับโภชนากรผู้ไม่พิสมัยผักจึงนั่งคุยกันอย่างออกรสหลังอาหาร จนเขาถามผมว่าพรุ่งนี้จะไปไหน พอรู้ว่าผมมีแผนจะไปล่องเรือที่มิลฟอร์ดซาวนด์ (Milford Sound) เท่านั้น มารีก็รีบไล่ผมให้เข้านอน แล้วแนะนำว่า ต้องออกเดินทางให้เช้าที่สุด ผมก็บอกเขาว่า ตีห้าพอไหม เขาคำนวณเวลาดูแล้วก็พยักหน้า
รุ่งเช้า ผมตื่นตั้งแต่ตีห้า แล้วออกจากบ้านมารีตอนตีห้าครึ่ง ความจริงเราตกลงกันว่า ผมจะออกจากบ้านไปโดยที่เขาไม่ต้องตื่นมาเปิดปิดประตูให้ แต่เอาเข้าจริงๆ มารีตื่นก่อนผมแล้วลุกขึ้นมาเตรียมอาหารใส่กล่องให้ผมเหมือนนักเรียนเอาอาหารไปโรงเรียนอีก ผมยกมือไหว้เขาก่อนออกจากบ้านเหมือนไหว้แม่ของผมเวลาจะไปไหน
อินเวอร์คาร์กิลตอนเช้ามืดแบบนั้นยังอยู่ในสายหมอก ทุกอย่างดูเป็นเงาตะคุ่มๆ ตามภาพล่าง ผมขับรถในความมืดตามทางหลวงหมายเลข ๖ ขึ้นเหนือมาเรื่อยๆจนถึงเมืองลัมสเดน (Lumsden) มีฝนตกปรอยๆตลอดทาง ก่อนเลี้ยวซ้ายเข้าทางหลวงหมายเลข ๙๔ มุ่งหน้าสู่เมืองเต อานาอู (Te Anau) ช่วงที่เลี้ยวเข้าทางหลวงสายรองเส้นนี้ มีรถสวนกับผมน้อยมาก จนดูเหมือนผมขับรถอยู่คนเดียว
พอ ๗ โมงเช้า จึงเริ่มเห็นแสงสว่างรำไรๆที่ขอบฟ้าด้านหลัง กว่าจะถึงเต อานาอู ก็ ๗ โมงครึ่งและฝนเริ่มตกหนัก ผมจึงแวะเติมน้ำมัน..คราวนี้ไม่พลาดอีกแล้ว และพักรับประทานอาหารเช้าที่มารีเตรียมให้ตรงทะเลสาบที่มองไม่ค่อยจะเห็น เพราะถูกทั้งสายฝนและความมืดปกคลุม
* อินเวอร์คาร์กิล (Invercargill) ตั้งชื่อตามนายทหารที่รับผิดชอบพื้นที่เขตนั้น คือ วิลเลียม คาร์กิล (William Cargill) คำ inver ปกตินิยมใช้นำหน้าชื่อปากแม่น้ำมากกว่าชื่อคนแบบนี้ ชื่อในภาษาเมารี คือ ไวอากีวี (Waikiwi) มาจาก wai = น้ำ kiwi =นกกีวี
ความเห็น (5)
สวัสดีค่ะอาจารย์หมอเต็ม
มาย้อนเดินทางกับไกด์กิติมศักดิ์เช่นเคยค่ะ แม้ในความมืด ภาพยังงดงาม ว้าว โภชนกรหญิงวัย ๘๓ ยังทำงานอย่างแข็งขัน
มีน้ำเสียงสดใสเหมือนสาวน้อยด้วยรึคะ ยิงน่าสนใจ ขอเคล็ดลับแล้วค่ะ .. อ่านแล้วนึกถึงพี่ติม อิ อิ แบบเข้ากับช่วงเวลาค่ะ
อาจารย์สบายดีไหมคะ กลับมาอีกที จีทีเค เปลี่ยนโฉมใหม่ เร็วทันใจกว่าเดิม อย่าตกใจนะคะ ;)
สวัสดีค่ะ
บันทึกนี้คุณหมอเขียนเมื่อ สร้าง: 01 ธันวาคม 2551 18:13 แก้ไข: 05 ธันวาคม 2552
วันนี้มีแต่คนแซวว่ายายคิมแก่ ฮา ๆ ๆ ๆ ๆ ไม่เคยปฏิเสธเลยค่ะ บันทึกฉบับนี้แปลกใจที่คุณยายปฏิเสธผัก ผลไม้ แต่ทานเนื้อสัตว์
และที่คุณยายอายุยืน และยังสาว เพราะจิตใจดีนี่เองค่ะ
อ.หมอเต็ม หายไปนานมากๆ เลย จีทีเค เงียบๆ ปกติ วันหยุดจะเจออ. หมอ ;)
อิ อิ มาช่วยสร้างกระแส เผื่อกลับมาคึกคักกันอีก .. ปูบ่ได้ว่าพี่คิมแก่นะ .. ที่มาจากบันทึก หนังสือเล่มนี้ค่ะ http://gotoknow.org/blog/scented-book/404418
- ปกติถ้าที่บ้านไฟดับนานๆ เพราะหม้อแปลงระเบิด ผมก็แค่ขับรถกลับมาอยู่หอที่โรงพยาบาล
- แต่เมื่อวาน อยากรู้ว่าจะทำอะไรได้บ้างที่ไม่ต้องใช้ไฟ
- มีเวลาอยู่กับตัวเองมากขึ้นนะ ..ในความมืด
- พี่คิมสบายดีนะครับ
- ตอนนี้น่าจะมีเวลาให้ตัวเองมากขึ้น การสนใจสุขภาพ เป็นเรื่องสำคัญนะครับ