ก่อนจะมาเป็นด๊อกกาฮอลิก (Dogaholic)

       “เคยจำอะไรได้บ้างฮะเราน่ะ”
  
       เป็นคำถามที่ฉันมักจะโดนแม่กับพี่สาวถามอยู่เสมอ เพราะเวลาที่เราคุยกันถึงเรื่องในอดีตไม่ว่าย้อนหลังไป “ใกล้” หรือ “ไกล”  ฉันจะเป็นคนที่ “เก็ต” ได้น้อยที่สุด ไม่ว่าจะเรื่องอะไร ยิ่งเรื่องไปเที่ยวของครอบครัว (พ่อ แม่ พี่สาว ฉัน) ซึ่งฉันคิดว่า คนส่วนใหญ่จำได้อยู่แล้ว ก็มันช่างเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขเสียนี่กระไร ยิ่งเด็กๆ ยิ่งแล้วใหญ่ ตื่นเต้นเป็นพิเศษ ฉันเองมิใช่ว่าจะไม่มีความสุขเวลาที่ไปเที่ยวจนไม่อยากจะจำอะไร แต่ฉันก็จำมันได้น้อยมากๆ จนอดแปลกใจตัวเองไม่ได้เหมือนกัน ฉันอิจฉาพี่สาวที่เขาช่างจดจำรายละเอียดของช่วงเวลาในอดีตเหล่านั้นราวกับว่ามันเพิ่งเกิดขึ้นได้อย่างน่าเหลือเชื่อ ทั้งๆ ที่บางเรื่องมันผ่านมาเกือบยี่สิบปี ฉันอยากจะจำได้เหมือนอย่างที่พี่สาวเขาจำได้บ้าง ฉันอยากมี “อดีต” แบบคนอื่นๆ บ้าง
ถึงแม้ฉันจะลืมเรื่องอื่นๆ หลายๆ เรื่อง แต่ถามเรื่อง “น้องหมาในชีวิต” มาเถอะค่ะ จำได้ทุกตัว เผลอๆ ยังจำหน้าน้องหมาเหล่านั้นได้ด้วย
      ตั้งแต่จำความได้ รอบๆ ตัวฉันก็มีน้องหมาเข้ามาป้วนเปี้ยนในชีวิตไม่เคยขาด รุ่นแล้วรุ่นเล่า สมัยที่ฉันอาศัยอยู่ใต้ร่มไม้ใหญ่ของคุณตาคุณยาย ท่านก็เลี้ยงน้องหมาอยู่หลายตัว แต่ละตัวก็สร้างวีรกรรมให้ประทับใจแตกต่างกันไป มาถึงสมัยที่ฉันอาศัยอยู่ใต้ร่มไม้ใหญ่ของพ่อและแม่ ท่านก็เลี้ยงน้องหมาไม่เคยขาดเหมือนกัน ชีวิตของฉันและของพี่สาวเลยมีแต่น้องหมา น้องหมา แล้วก็น้องหมา ฉันเริ่มไม่มีน้องหมามาป้วนเปี้ยนใกล้ๆ ก็เมื่อต้องจากร่มไม้ใหญ่ไปเรียนที่อื่น แต่ก็อาศัยน้องหมาแถวๆ นั้น ช่วยหล่อเลี้ยงหัวใจเสมอมา ทั้งน้องหมาของน้าชายตอนเรียนม.ปลาย น้องหมาที่คนงานบ้านข้างๆ เลี้ยงตอนอยู่กับป้าเมื่อเรียนปีหนึ่งปีสอง น้องหมาใต้หอพักตอนไปเรียนต่อ น้องหมาของเจ้าหน้าที่ตอนไปทำงานทางเหนือ ส่วนปัจจุบัน อาศัย “หลายตัว” ช่วยค่ะ ทั้งน้องหมาบ้านน้าชาย น้องหมาของน้องหมอและพี่หมอแถวๆ หอ น้องหมาในเนต น้องหมาในเนตที่ย้ายมาอยู่ในคอมพิวเตอร์ของฉัน รวมถึงน้องหมา (อันเป็นที่รัก) ที่ “มีบุญ” ยังได้อยู่ใต้ร่มไม้ใหญ่ของพ่อและแม่ฉัน เวลาที่ฉันกลับบ้าน
อ้อ! เกือบลืมน้องหมาไปอีกตัวค่ะ คือน้องหมาที่อยู่แสนไกลถึงเชียงราย แต่แม่น้องหมา (พี่สาวฉันเอง) คอยโทรมารายงานพฤติกรรมวันละหลายๆ รอบจนฉันนึกไปว่า น้องหมาตัวนั้นอยู่ใกล้ๆ ฉันนี่นา
ฉันว่าทุกย่างก้าว ทุกเรื่องราวในอดีต ทั้งที่จำไม่ได้ จำได้บ้างไม่ได้บ้าง และจำได้ดี มีส่วนช่วยหล่อเลี้ยงและหล่อหลอมให้ฉันเติบโตขึ้นมาเป็นฉันได้ในทุกวันนี้
ขอบคุณน้องหมาทุกๆ ตัวที่ผ่านเข้ามาสร้างให้ชีวิต “พี่หมา” ได้กลายมาเป็น “หมอรักหมา” อย่างทุกวันนี้