การแสดงต้องมาก่อน
นึกถึงแม่ขึ้นมา....นำตาพาลจะไหล...วันศุกร์ที่ 31 ตุลาคม 2551 เป็นวันฮาโลวีนของฝรั่ง..แต่ตรงกับความเจ็บปวดที่ตอบแม่ไม่ได้ว่า.....วันเสาร์ อาทิตย์นี้ไม่กลับมาเยี่ยมแม่หรือ..หลายเดือน..ไม่มีเวลาแม้กระทั่งเดินทางกลับไปบ้าน...วันที่เปิดให้ปีศาจร้ายออกมาจากนรก...สร้างวีรกรรม..เต้นแร้ง..เต้นกา..กันยอมรับว่าเครียดกับสถานการณ์นี้มาก...ลูกๆติดเรียนพิเศษเพื่อความก้าวหน้าอนาคต..พ่อคือตัวเรามีภาระงานจัดทำรายงานการประเมินตนเอง ( SAR) ให้กับสถานศึกษา ตามกำหนดการของ เลขาธิการสำนักงานส่งเสริมการศึกษานอกระบบและการศึกษาตามอัธยาศัย ท่านอภิชาติ จีระวุฒิ วันที่ 15 พฤศจิกายนย 2551 ทุกสถานศึกษาต้องพร้อมรับการประเมินตนเอง เพื่อประเมินภายนอกวันที่ 2 ธันวาคม 2551 จบครับ..เวลาที่จะเดินทางไปเรียนหนังสือให้จบ เวลาที่จะพาลุกๆไปเยี่ยมคุณย่า...ไปกินข้าวกับครอบครัวหมดกัน...ยอมรับว่าคิดถึงแม่
ความเห็น (3)
ความรู้สึกไม่แตกต่างกันคะ คิดถึงทั้งพ่อแม่และลูก (ลูกสาวอายุขวบกว่า ฝากพ่อกับแม่เลี้ยงให้ไม่มีเวลาไปเยี่ยม โชคดีปิดเทอมได้ไปอยู่กับลูกสาว 5 วันค่ะ ใจหายที่ต้องห่างไกลกันอีก ...ชีวิตอยู่ด้วยความหวัง...
ขอเป็นกำลังใจ..ความพลัดพรากจากกัน..เพื่อที่จะพบกันใหม่..ไม่มีอะไรจีรัง..ผมเคยพลัดพรากจากคนรัก...ลุก...รับรู้อารมณ์...ความทุกข์ทรมานใจดี
สวัสดีครับ
ระหว่างแม่กับงาน ก็มีความสำคัญไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากันเลยครับ
แต่แม่ คนกันเองครับ แม่คงเข้าใจ
เราทำหน้าที่ให้ดีที่สุด ทำงานให้ดีที่สุด ก็เท่ากับทำให้แม่มีความสบายใจแล้วละครับ
ขอบคุณครับ