เรื่องที่ ๓๑ โง่แล้วอวดฉลาด

โง่ - ฉลาด

เรื่องที่ ๓๑  โง่แล้วอวดฉลาด

            นานมาแล้วสมัยครั้งพุทธกาล  มีชายคนหนึ่งทำหน้าที่ดูแลสวนของพระราชา เขาต้องคอยรดน้ำต้นไม้ ในพระราชอุทยานอันกว้างใหญ่  ไม่มีโอกาสได้ไปพักผ่อนที่ไหน  ในอุทยานมีลิงอยู่ฝูงหนึ่ง  เฝ้ามองการกระทำของชายผู้ดูแลสวนมาโดยตลอด

            วันหนึ่ง มีงานฉลองยิ่งใหญ่ในเมืองแห่งนั้น ชายผู้ดูแลสวนอยากจะไปเที่ยวเป็นกำลังแต่มีภาระหน้าที่ ต้องรดน้ำให้ต้นไม้ในสวน  หัวหน้าฝูงลิงเห็นความทุกข์ระทมของผู้ดูแลสวนที่น่าสงสาร  จึงอาสารดน้ำต้นไม้ให้

            “ท่านไปเที่ยวในงานเถิด  ข้าและลูกน้องฝูงลิงของข้าจะดูแลต้นไม้และรดน้ำให้ท่านเอง ท่านไม่ต้องเป็นห่วง เพราะว่าข้าเฝ้ามองท่านรดน้ำอยู่ทุกวัน”

            ชายผู้ดูแลสวน จึงฝากการรดน้ำดูแลสวนไว้กับฝูงลิง

            “นี่แน่ะ พวกเจ้าทั้งหลาย จงฟังข้า” หัวหน้าลิง กล่าวกับลูกน้องลิง “ ข้าสังเกตการณ์รดน้ำของชายผู้ทำสวนอยู่ทุกวัน  เขาช่างไร้สติปัญญา  การรดน้ำของเขา เป็นการใช้น้ำอย่างเปล่าประโยชน์ และสิ้นเปลือง เพราะเขาไม่รู้เลยว่า ต้นไม้แต่ละต้นนั้น รากยาวหรือสั้นเท่าใด  พวกเจ้าทุกตัวจงถอนต้นไม้ขึ้นมาทุกต้น ต้นไหนรากยาว ฝังกลับเข้าไปแล้วรดน้ำมาก ๆ  ถ้าต้นไหนรากสั้น ฝังกลับเข้าไปแล้วรดน้ำน้อย ๆ ก็พอ”  ฝ่ายฝูงลิง เมื่อได้ฟังความคิดที่เฉียบแหลมเช่นนั้น ก็ต่างพากัน ถอนต้นไม้ขึ้นมาแล้ววัดราก แล้วจึงฝังลงไปใหม่ แล้วจึงรดน้ำ”

 

บันทึกหลังเรื่องเล่า

ในโลกนี้ มนุษย์อาจแบ่งเป็นสองประเภท

คือ คนโง่ และคนฉลาด

กล่าวกันว่า  ถ้าหากฉลาดก็ขอให้ฉลาดอย่างน่าบูชา

อย่าฉลาดแกมโกง

และถ้าโง่ ก็ขอให้โง่อย่างน่าสงสาร

อย่าโง่แล้วอวดฉลาดเลย...

[เพ็ญศรี(นก)]

• ตามมาอ่าน(อีก)