เรื่องที่ ๒๒ น้ำนมสีแดง

ไม่มีใครแทนพ่อแม่ได้

เรื่องที่ ๒๒  น้ำนมสีแดง

            นานมาแล้ว มีหมาป่าแม่ลูกอ่อนตัวหนึ่ง  มีลูกอ่อนอยู่สามตัว อาศัยอยู่บนยอดเขา ทุกเย็นก่อนจะลงมาหาอาหาร  แม่หมาจะเรียกลูก ๆ มาดูดนม แล้วตัวเองก็จะลงไปหาอาหารยังเชิงเขาข้างล่าง   วันนี้ก็เช่นเดียวกัน แม่หมาเรียกลูกหมามาดูดนม

            ลูกตัวเล็ก มาดูด ดูด ดูด จนอิ่มก็ไปนอน ลูกตัวกลาง มาดูด ดูด ดูด จนอิ่ม ก็ไปนอน จนสุดท้ายลูกตัวโตมาดูด ดูด ดูด จนอิ่ม จึงไปนอนเช่นเดียวกัน  ก็ถึงเวลาของแม่หมาที่จะต้องลงไปหาอาหารให้ตนเอง เพื่อเพิ่มน้ำนมในกายให้ลูก

            แต่ วันนั้นเป็นวันที่แสนโชคร้าย  ไม่มีอาหารให้กิน แต่มันก็พยายามหา เมื่อคิดถึงน้ำนมที่ลูกจะต้องดูดดื่มกิน และยิ่งโชคร้ายหนักยิ่งไปกว่านั้นคือ ขาของมันไปติดขวากกับดักของนายพราน  มันพยายามดึง แต่ดึงเท่าไหร่ก็ไม่หลุด  มันคิดว่ามันคงต้องตาย เมื่ออรุณรุ่งที่นายพรานมาถึง จึงตัดสินใจไปตายที่ข้างกายลูก   มันจึงใช้ปากกัดขาข้างซ้ายขาด.....

             ขาข้างซ้ายขาด

            เลือดสาดเลอะทรวง ยังห่วงหลัง

            พยายาม กระเท่เร่เซซัง มายังลูกน้อย เศร้าสร้อยนัก..

เมื่อมาถึงยอดเขา ลูก ลูก ต่างตื่นขึ้นมาพร้อมกับความหิว  ...แม่จ๋า แม่ หนูหิวจังเลยจ๊ะแม่ ขอนมให้หนูดูดหน่อย    ...แม่ไม่มีน้ำนมให้ลูกดื่มหรอกจ๊ะ เพราะวันนี้แม่ยังไม่ได้กินอะไรเลย  แม่จ๋าหนูหิวจ๊ะ  แม่จ๋าหนูหิว ลูกลูกไม่เชื่อว่า แม่ไม่มีน้ำนมให้ดูดกิน

            มันจึงตัดสินใจ  มานี่สิจ๊ะ แม่จะให้ลูกดูดกินน้ำนมสีแดง พูดจบก็ยื่นขาข้างซ้ายให้

ลูกตัวเล็ก ก็มาดูด ดูด ดูด จนอิ่มแล้วก็คลานไปนอน ลูกตัวกลางก็มาดูด ดูด ดูด จนอิ่มก็ไปนอน ระหว่างนั้นแม่หมากำลังจะสิ้นลม    ลูกตัวโตก็มาดูด ดูด ดูด แล้วก็ไปนอน  และก่อนที่แม่หมาจะสิ้นลม ลูกตัวเล็กก็คลานเข้ามาหา  พร้อมกับพูดว่า  แม่จ๋า หนูไม่รักแม่แล้วล่ะ...ทำไมหรือจ๊ะ..ก็น้ำนมอร่อย อร่อย อย่างนี้ แม่เก็บไว้ทำไมตั้งนานไม่ยอมให้หนูกิน แม่นี่ไม่ดี เลย

            ดีแล้วละจ๊ะลูก ถ้ามันอร่อย  ขอให้ลูกรู้ว่า น้ำนมสีแดงนี้ มันมาจากหัวใจ และชีวิตของแม่ คืนนี้ถ้าแม่ไม่ตื่นขึ้นมา ขอให้ลูกรู้ว่าแม่ไปหาอาหารให้ลูกที่ดวงจันทร์ดวงโน้นนะจ๊ะ..

แล้วแม่ก็จากไปนิรันดร์กาล....

กล่าวกันว่า...เมื่อพระจันทร์เต็มดวง หมาป่าจะหมาร้องไห้โหยหวน เพราะระลึกถึงความรักของแม่

               ใครแทนพ่อแม่ได้     ไป่มี   เลยท่าน

             คือคู่สุริยจันทร์             สว่างหล้า

              สิ้นท่านทั่วปฐพี           มืดหม่น

              หมองมิ่งขวัญ ซ่อนหน้า   นิ่งน้ำ ตาไหล

                          จากเค้าโครงเรื่องของ ท่านอังคาร  กัลยาณพงค์       

[ครูอ้อย แซ่เฮ]

ครูอ้อย ร้องไห้

ยังต่อกลอนไม่ได้

[กานท์กวี]

ครูอ้อยครับ ขอโทษครับที่เอาเรื่องนี้มาเล่า

เพราะผมชอบเล่าเรื่องนี้ให้นักเรียนฟังบ่อย ๆ หน้าเสาธง

โดยเฉพาะทุกวันแม่

...เพื่อให้นักเรียนรู้ถึงความรักของพ่อแม่นะครับ

By the time we realize our parents were right.

We have children who think we are wrong.

พอถึงเวลาที่เราตระหนักว่าพ่อแม่ของเราถูก

เราก็มีลูกลูก ซึ่งคิดว่าเราผิด

[ครูภา]

รักใดไหนเปรียบเทียบรักของแม่

ความจริงใจแท้จากแม่คนดี

หาคนรักเราที่ในโลกนี้

เท่ากับชนนีคนนี้ของเรา