ศิลปะของการบริหารจัดการไร่และศิลปะการจัดการบริหารชีวิตก็คงไม่ต่างกัน ...
จากบันทึกเดินทางสู่ไร่คุณมน ตอนที่ 1 และ ตอนที่ 2 ทำให้คนไม่มีรากได้มีโอกาสไปเยี่ยมเยือนไร่คุณมนอีกหลายครั้ง ด้วยความติดใจและถือวิสาสะที่ได้รับอนุญาตจาก “ครูมน” ให้ไปพักผ่อนได้เมื่อต้องการ ครั้งใดที่สบโอกาส ก็จะไม่รั้งรอที่จะ...เดินทางไปไร่คุณมน..ด้วยใจอันเบิกบาน เพราะต้นไม้หลากหลายนานาพันธุ์ สายน้ำริมคลองข้างบ้านดิน นกหลากพันธุ์ที่คอยมาส่งเสียงปลุกที่หน้าต่างยามเช้า ทั้งไก่ เป็ด ห่านที่เดินขวักไขว่ สุนัขทั้งพันธุ์ทางและพันธุ์แท้ และผู้คนที่ล้วนมีน้ำใจ รวมทั้งเพื่อนสนทนาที่แสนจะถูกใจ...คนนั้น...
ครั้งแรกที่ได้พบ ครูมนกระซิบว่า ...ไม่ต้องตกใจนะ... มันไม่ทำร้ายใครหรอก (ครูมนเป็นคนใต้ พื้นเพจากจังหวัดนครศรีธรรมราช บอกว่า คำว่า “มัน” ในภาษาใต้ไม่ใช่คำหยาบคายอะไร)
สวัสดีคร้าบ.....เสียงดังฟังชัด...เกินคำว่าตะโกน...เสียงทักทายนั้นดังมาก ๆ จนต้องยิ้มเจื่อน ๆ เอาใจไว้ก่อน เอาล่ะสิท่าจะสนุก...เจอเพื่อนแบบนี้อีกแล้วสิเรา
ทัศนียภาพในไร่คุณมน
.....ยามเช้า...ตอนเดินท่อม ๆ ไปดูดอกไม้ ใบหญ้า แล้วก็เลี้ยวไปขอกาแฟจากห้องครัว จึงได้พบและสนทนากันอย่างจริงจัง...
คนไม่มีราก : อรุณสวัสดิ์ค่ะ...พี่ชื่ออะไรคะ
ปีศาจ : คนเรียกผมว่า...ปีศาจ..ฮ่า ๆ ๆ ๆ กลัวใช่ไหม...
คนไม่มีราก : ไม่กลัวค่ะ แต่..ตกใจเสียงพี่มากกว่า...แล้วทำไมชื่อปีศาจคะ
ตอบยิ้ม ๆ เอาใจไว้ก่อน
ปีศาจ : ก็ผมไม่ใช่คน เป็น..ปีศาจ...เสียงดังและแหบแห้งเล็กน้อย แถมทำ
ตาถลนคล้ายหลอกเด็ก
คนไม่มีราก : อ้าว...เป็นปีศาจหรือคะ เริ่มขำ ๆ กับการตอบอย่างจริงจัง
ปีศาจ : คนว่าผมบ้าไง เลยเรียกผมว่า ปีศาจ...ผมมันบ้า...
คนไม่มีราก : แล้วพี่เป็นบ้าหรือคะ ถามยิ้ม ๆ
ปีศาจ : บ้าสิ บ้าขนานขนาดแท้เลย...เสียงลากยาว พร้อมกับหัวเราะกึกก้อง ....
คราวนี้พอได้หัวเราะ การสนทนาก็ลื่นไหล ตะโกนคุยกันจนเหนื่อยและ...แสบคอ ในที่สุดต้องขอร้องว่าคุยกันธรรมดา ๆ ไม่ต้องตะโกนน่าจะดีกว่า
ปีศาจ : ไม่ได้หรอก ผมคนจริงใจ จริงจัง พูดอะไรต้องเปิดเผยเสียงดังฟังชัด
พูดเบา ๆ ไม่ได้หรอก ผมเป็นคนเสียงมีอำนาจ ปากกว้าง จมูกสิงห์
หมอดูทายไว้ตอนเกิดว่า จะได้เป็นที่พึ่งแม่ แล้วไง .. เห็นไหมได้
พึ่งแม่ ขอตังส์แม่ตลอด....ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ เสียงหัวเราะกึกก้องอีกครั้ง....
คนไม่มีราก : ยิ้ม ๆ ไม่กล้าออกความเห็น...
ปีศาจ : อ้าวแล้วนี่คิดยังไง มาคุยกับคนบ้า...ฮึ...ไม่กลัวคนว่าเอาหรือเรานี่
คนไม่มีราก : ไม่กลัวค่ะ ตอบยิ้ม ๆ ก็เป็นคนบ้า ๆ บ๊องส์ ๆ เหมือนพี่แหละ...
ปีศาจ : อ้าว...หน้าตาไม่เหมือนคนบ้านะเรา...คราวนี้หัวเราะดังสนั่นกันทั้งคู่
คิดในใจ...โธ่เอ้ย...ก็คนบ้าดูได้ที่หน้าตาหรือเล่า? เสียงหัวเราะที่
ประสานกันดังจนครูมนต้องเดินมาดู
"ปีศาจ" กับ "ครูมน" พี่สาวแสนดี และน้องดรีมน้องเดียร์
ครูมนเล่าให้ฟังว่า...ตอนที่ยังไม่เสียสติสัมปัญชัญญะ น้องชายคนนี้เป็นคนเรียนหนังสือเก่ง มีสัมมาคารวะ เรียบร้อยใจเย็นและดูท่าจะมีอนาคตดีที่สุดในบรรดาพี่น้องเป็นที่รักของครอบครัว จนเมื่อเขาประสบกับความล้มเหลวในชีวิตคู่ ภรรยาหนีหาย ทิ้งลูกสาวสองคน น้องดรีมและน้องเดียร์ ไว้ เขาจึงมีอาการพูดมาก พูดเสียงดัง ชอบดื่มเหล้า และไม่เป็นคนเรียบร้อยอีกต่อไป กลายเป็น "คนบ้า” ที่เขาเรียกตัวเอง ครูมนจึงรับอุปการะเลี้ยงดูและให้อยู่ในไร่ด้วยกัน
แต่ที่น่าแปลกคือ บางครั้งมีตารางคนมาดูงานมาก ๆ มักจะมีการจดไว้แล้วก็หลงลืม ผู้ที่จะเป็นคนคอยเตือนเสมอก็คือ “คนบ้า” คนนี้นั่นเอง แถมยังมีฝีมือในด้านงานช่าง ทาสี ทำป้ายในไร่ ดูแลต้นไม้ได้อีกด้วย
น้องดรีมและน้องเดียร์
ทุกคราที่ไปไร่คุณมน...ก็ไม่เคยเหงาและมีเพื่อนรู้ใจพูดคุยกันได้ทุกเรื่องอย่างออกรสออกชาติ ได้แง่คิดมุมมองที่หลากหลาย...ก็มีเพื่อนอย่าง "ปีศาจ" น้องดรีม และน้องเดียร์ที่ชวนเล่นชวนหัวกันทั้งวัน หัวเราะจนปวดท้องและได้บริหารหลอดเสียงที่ไม่ค่อยได้ใช้เท่าไรนัก
ปีศาจในไร่คุณมนจึง...ไม่น่ากลัวเลย....
อดไม่ได้ที่จะชื่นชมครูมน...เธอดูแลและใช้คนได้ตามศักยภาพที่มีอย่างแท้จริง ครูมนใช้หลักการบริหารที่รู้จักกันทั่วโลกในวงการบริหารจัดการ
Man = คน บุคลากร
Machine = เครื่องจักร
Material = วัสดุ วัตถุดิบ
Money = เงินทุน
Method = วิธีการทำงาน
Management = การจัดการ
Mind = น้ำใจ (พี่หมอเจ๊ช่วยเพิ่มให้ค่ะ)
เธอใช้ทุก M อย่างเต็มประสิทธิภาพ โดยเฉพาะ M ที่เป็น คน ศิลปะของการบริหารจัดการไร่และศิลปะการจัดการบริหารชีวิตก็คงไม่ต่างกัน ... ต้องใช้ทุกศาสตร์ ทุกศิลป์มาบูรณาการกันเพื่อให้ได้สิ่งที่ลงตัวและเอื้อประโยชน์ต่อกันอย่างจีรังยั่งยืน ... ต้องบอกดัง ๆ ว่า...
...ครูมนคะ...นับถือน้ำใจอย่างแรง...
เพิ่มเติมไว้ให้สำหรับ "พี่ปีศาจ"... ความคิดเห็นจากกัลยาณมิตรที่แสนจะตรงใจ ...ขอบคุณมากค่ะครูปู ^_^
สวัสดีค่ะ คุณคนไม่มีราก
- เข้ามาร่วมชื่นชม ครูพงษ์ จิ๊กซอว์ชิ้นสำคัญของการพัฒนาท้องถิ่นด้วยคนนะคะ
- เดี๋ยวจะไปติดตามที่บล๊อกของครูพงษ์ต่อค่ะ
- ส่วนเรื่อง ปีศาจที่ไร่คุณมน อ่านหลายรอบแล้วค่ะ ประทับใจมาก
- ไม่ทราบคิดเหมือนชาวบ้านเขาหรือเปล่านะคะ
- ครูปูดีใจแทนคุณพี่ปีศาจท่านนั้นด้วยนะคะ ที่แม้จะเจออะไรมามากมายในชีวิต แต่ก็ยังโชคดีที่ได้อยู่กับคุณมน และทำงานในไร่แห่งนั้น
- ครูปูว่า การได้พบปะผู้คนมากหน้าหลายตาอยู่เรื่อย ๆ น่าจะทำให้คุณพี่ปีศาจได้ผลัดใบความคิดอยู่บ่อย ๆ นะคะ
- เราเองอาจจะยังสดใหม่ กับลักษณะของคุณพี่เขา
- แต่คุณพี่เขาอาจจะคุ้นชินกับคนที่มีอากัปกริยาและวิธีการตอบสนองแบบ เรา มาแล้วก็ได้ และสนุกสนานกับการเทียบเคียงนั้นอยู่
- เพียงแต่พี่แก ใช้สิทธิ ที่สังคมมอบให้ คือ "เป็นบ้า" ก็เลยไม่จำเป็นจะต้องถกแถลง แสดงการรับรู้อะไรมากมาย
- เก็บเงียบ ๆ ไว้ อยากทำอะไรก็ทำ แล้วดูซิว่า รายต่อไป มันจะว่ายังไง
- ตกผลึกเอง รับรู้เอง แต่ยังมีความสุขดีที่จะเป็นอย่างนี้
- ใครจะทำไม
- เอ คิดไปถึงไหนเนี่ยะเรา ......