เรื่องที่ ๘ ชีวิตไม่อาจทดแทนกันได้

เรื่องที่ ๘ ชีวิตไม่อาจทดแทนกันได้

           

            ก่อนจบบทเรียนวันนั้น  คุณครูเล่านิทานให้พวกเขาฟัง เป็นนิทานที่เขาจะจดจำมันไว้ชั่วชีวิต

            “ครั้งหนึ่ง   มีนกพิราบตัวหนึ่งกำลังบินหนีกรงเล็บของนกอินทรีหิวโหยเข้าไปในป่า  ในป่านั้นมีพระรูปหนึ่งกำลังนั่งบำเพ็ญธรรมอยู่  พิราบบินไปหลบอยู่ที่ตักภิกษุ  ผู้ทรงศีลจึงกล่าว บิณฑบาตกับนกอินทรีไว้ชีวิตพิราบน้อย

            นกอินทรีตอบว่า “ถ้าไม่ได้กินนกพิราบตัวนี้ ข้าต้องอดอาหารตายเป็นแน่ ท่านประสงค์ช่วยชีวิตนกพิราบ  ไฉนไม่ห่วงใยชีวิตข้า”

            พระกล่าวว่า “ถ้าเช่นนั้น  อาตมาขอแลกเนื้อของอาตมาแทนชีวิตพิราบน้อยด้วยน้ำหนักที่เท่ากัน  เจ้าจงบริโภคเนื้ออาตมาแทนเถิด”

            นกอินทรีตอบตกลงตามที่พระเสนอ พระจึงนำนกพิราบวางไว้บนตาชั่งข้างหนึ่ง แล้วเฉือนเนื้อของตนชิ้นเท่า ๆ กับนกพิราบ วางลงบนตาชั่งอีกข้างหนึ่ง แต่ทว่าตาชั่งหาขยับไม่ ยังความแปลกใจแก่ผู้ทรงศีลเป็นอย่างยิ่ง

            ไม่ว่าพระจะเฉือนเนื้อของตนวางลงเท่าใด  ก็ไม่ได้น้ำหนักมากเท่าพิราบน้อยตัวหนึ่งได้  แม้จะเฉือนเนื้อจนหมดแขนและขาทั้งสองข้างแล้วก็ตาม  ในที่สุด  ด้วยลมหายใจเฮือกสุดท้าย พระภิกษุโยนร่างของตนขึ้นตาชั่ง น้ำหนักจึงเท่ากัน

 

            นักเรียนต่างมีสีหน้าสงสัย  คุณครูจึงอธิบายต่อไป “ชีวิตเป็นสิ่งที่ไม่อาจทดแทนได้  ไม่ว่าชีวิตนั้นจะต่ำต้อยหรือสูงส่งเพียงใด  ทุกชีวิตล้วนมีค่าในตัวเอง ชีวิตนกอินทรีหรือชีวิตนกพิราบ ผู้ล่าหรือเหยื่อต่างก็มีชีวิตเช่นเดียวกัน  การปล่อยให้นกอินทรีตายเพื่อช่วยชีวิตนกพิราบจึงไม่ยุติธรรม  แต่ชีวิตในโลกนี้มีหรือที่คงความยุติธรรมสมบูรณ์”

            เมื่อเล่าจบ  คุณครูเงยหน้าขึ้นมองไปที่ขอบฟ้า  ท้องฟ้าแจ่มกระจ่างเป็นสีฟ้าสดใส เช่นเดียวกับชุดที่คุณครูสวมอยู่ จิตใจของเขาพลันรู้สึกปลอดโปร่ง  เพราะได้สัมผัสรับรู้ถึงอำนาจแห่งเมตตาธรรม  แม้ว่ามนุษย์เราจะตัวเพียงเท่านี้ หากถ้าเปี่ยมไปด้วยเมตตาแล้ว ย่อมยังความสว่างไสวแก่โลกได้เฉกเช่นท้องฟ้าอันสดใส