เมื่อเปลี่ยนจากผู้รับ เป็นผู้ให้
เมื่อสมัยที่ผมยังเป็นนักเรียน ทุกครั้งที่ใกล้จะปิดคอร์สในแต่ละเทอม สิ่งหนึ่งที่รู้สึกดีทุกครั้งคือการที่ตัวเองได้รับคำอวยพรจากบรรดาอาจารย์ผู้สอนในแต่ละวิชา บ้างก็อวยพรมากมายยืดยาว จนแอบขำในใจว่า อาจารย์ท่านนั้น คงจะฝึกการสวดมนต์ก่อนนอนมาเป็นปี ถึงได้ให้พรกับนักเรียนเสียยาวนาน... อาจารย์บางท่าน ก็อวยพรแบบสรุปได้ใจความ สั้นๆ กะทัดรัด ไม่ยืดเยื้อ...แต่ทว่า คำอวยพรที่ท่านอาจารย์ให้มา จะสั้น..หรือจะยาว... พวกเราเด็กๆก็มักจะพอใจและดีใจเสมอ ที่ได้รับคำอวยพรจากอาจารย์เหล่านั้น เพราะคำอวยพรของอาจารย์จะทำให้พวกเราทำข้อสอบได้ด้วยความมั่นใจ แม้บางครั้งมันอาจจะไม่สมพรปาก ตามที่อาจารย์ท่านอวยพรบ้างก็ตาม........(ฮ่าๆๆ)
จนมาถึงวันนี้ เหตุการณ์เพิ่งผ่านไปสดๆร้อนๆ เมื่อสองวันที่ผ่านมา เมื่อผมต้องเข้าห้องเรียนอีกครั้ง เพื่อปิดคอร์ส แต่ไม่ใช่ในฐานะนักเรียนเหมือนเมื่อก่อน แต่เปลี่ยนจากนักเรียนมาเป็นครูแทน ....อันที่จริงผมลืมไปแล้วซะด้วยซ้ำ เรื่องของการอวยพรนักเรียน นักศึกษาก่อนสอบ เหตุเพราะห่างเหินมานานนับ 20 ปี จนเมื่อมาเปลี่ยนงานทำเป็นคุณครูคนใหม่ สิ่งแวดล้อมเดิมๆเริ่มแวะเวียนมาสัมผัสอีกครั้งเป็นระยะๆ
ในวิชาการพูดเพื่อการประชาสัมพันธ์ ซึ่งเป็นวิชาหนึ่งที่ผมต้องสอนในเทอมนี้ นักศึกษาที่เรียน เป็นนักศึกษา ชั้นปีที่ 3 โปรแกรมประชาสัมพันธ์ ซึ่งตลอดทั้งเทอมที่ผ่านมา เราไม่ได้สอบเป็นกิจลักษณะกันเลย สอบกลางภาคก็ไม่มี เนื่องจากวิชานี้ เป็นวิชาปฏิบัติซะส่วนใหญ่ นักศึกษาเก็บคะแนนระหว่างเทอมด้วยการสอบปฏิบัติการพูดตลอด ดังนั้น การที่จะได้ลงมือทำข้อสอบบ้างระหว่างเทอมก็เลยไม่มี....
เมื่อสอบปฏิบัติการพูดสุนทรพจน์คนสุดท้ายเสร็จในวันนั้น ผมเองก็ต้องทำหน้าที่ครูที่ดีต่อไป ด้วยการสรุปแนวข้อสอบปลายภาคให้กับนักศึกษา ซึ่งเป็นการสอบครั้งสำคัญและเป็นแค่ครั้งเดียวในรายวิชานี้ เด็กๆตั้งใจฟังและจดจ่ออยู่กับการแลคเช่อร์ (เหมือนที่ผมเคยทำในสมัยที่นานมาแล้ว ฮ่าๆ) บางคนถึงกับเอาเครื่องบันทึกเสียงแบบดิจิตอลรุ่นใหม่ๆมาใช้บันทึกในระหว่างที่ผมกำลังสรุปให้....จนมาถึงช่วงสุดท้ายของคาบ (คิดแล้วก็ใจหาย) ผมบอกกับนักศึกษาว่า "เราคงเจอกันคาบนี้เป็นคาบสุดท้ายแล้ว... ตลอดทั้งเทอมที่ผ่านมา เราได้เจอ และเรียนรู้กันและกัน ทั้งในส่วนที่เป็นวิชาการ และในส่วนที่เป็นความสัมพันธ์ที่ดีระหว่างครูกับนักศึกษา ครูรู้สึกดีใจทุกครั้ง ทีเห็นพัฒนาการของพวกเธอ จากบางคนที่พูดหน้าชั้นไม่ได้เลย ในวันแรกที่เจอกัน จนแทบจะกลายเป็นมืออาชีพด้านการพูดไปเลยในวันนี้ ครูขอให้พวกเธอ จงประสบความสำเร็จด้านการพูดในฐานะนักประชาสัมพันธ์.........." เด็กๆเริ่มเอามือมาพนมพร้อมกับก้มศรีษะลงอย่างช้า จนผมรู้สึกว่า ผมกำลังจะกลายเป็นคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตของพวกเขาในขณะนั้น แต่ก็พยายามตั้งใจอวยพรต่อด้วยความขัดเขิน (แต่ในใจกลับรู้สึกดีอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ จนอยากร้องไห้ออกมา) " และสุดท้าย ครูของให้พวกเธอ จงเป็นบัณฑิตที่ดีในอนาคต เอาความรู้ที่เรียนมา มาใช้ให้เกิดประโยชน์กับสังคมมากที่สุด...." ผมหยุดไป เนื่องจากแอบเห็นนักศึกษาบางคนเช็ดน้ำตา (คงอาจมีความรู้สึกเช่นเดียวกับผม..หรือเปล่า? ซึ่งผมแอบคิดเข้าข้างตัวเอง....) จนผมพูดจูบ นักศึกษา ก็เอามือที่พนมอยู่แถวๆหน้าอกมาลูบศรีษะ แล้วยิ้มให้กับผมด้วยความรู้สึกที่ผมบรรยายไม่ถูกเลยทีเดียว มันให้ผมรู้สึกอย่างหนึ่งว่า ความรู้สึกแบบนี้หรือเปล่า...คือสิ่งที่ผมกำลังตามหามาค่อนชีวิต ......
จบการสอนในวันนั้น ผมรู้สึกเป็นสุขอย่างหาไหนไม่ได้อีกแล้ว.... เพียงแค่ผมได้ทำหน้าที่ของผม แต่เปลี่ยนบทบาท จากผู้ที่เคยได้รับในวันนั้น มาเป็นผู้ที่ให้ในวันนี้... มันทำให้ผมรู้สึกสุข สุขมากๆ สุขมากๆถึงมากที่สุด ผมบอกกับตัวเองว่า คำอวยพรที่ผมให้เด็กๆไป และความรู้สึกที่ได้รับจากเด็กๆในวันนั้น คงเป็นกำลังใจที่ดีที่สุดในการทำหน้าที่ครูของผม และเมื่อใดที่ผมอ่านล้า ผมจะเก็บความรู้สึกที่ดีครั้งนี้ มาเป็นกำลังใจให้ผมก้าวเดินต่อไป ในถนนของความเป็นครูสายนี้..........
ครูต่อ
18 กันยายน 2551 21.55 น.
ความเห็น (9)
อ่านแล้วประทับใจมากครับ และเชื่อว่าอีกหลายๆ ปีต่อไปจากนี้
ก็จะต้องกล่าวคำอวยพร+สุนทรพจน์เช่นนี้อีกหลายต่อหลายรอบ
เจอนักศึกษาอีกหลากหลายแบบ และจะต้องเป็นที่รักของพวกเขา
ไปอีกนานเลยครับ เอาใจช่วยอีกครั้งครับ :-)
อรุณสวัสดิ์ค่ะ
ขอเป็นกำลังใจค่ะ แม้นว่าเราจะอยู่ในที่ต่างกัน
แต่ก็ทำหน้าที่เช่นเดียวกัน
อ้อ...เคยเปิดร้านกาแฟสดเช่นเดียวกันอีก
ไม่เจ้ง...แต่เลิกค่ะ
ขอขอบคุณ คุณindy และคุณครูคิม ที่ยังคงส่งกำลังใจมาให้อย่างต่อเนื่องนะครับ
อบอุ่นจริงๆครับ
ครูต่อ
พูดเรื่องอดีต พร้อมบ่นอุบอิบเรื่องชีวิตประจำวัน..."แก่" แล้วสินะเฮียเรา ฮ่าๆๆ
ลดาวัลย์ แก้วสีนวล
การเป็นครูนั้นคนที่เป็นครูอย่างเราจะซาบซึ้งมากเมื่อได้อ่านเรื่องนี้ อยากให้นักศึกษาท้งหลายได้อ่านความรู้สึกแบบที่ อ.ต่อ เขียนบ้างจังเลยค่ะ ว่าเบื้องหลังของคนเป็นครูนั้นส่งที่เป็นหลักยึดในการทำงานคือความรัก ความจริงใจและปรารถนาดีต่อลูกศิษย์ตัวน้อย ๆ อย่างไม้มีข้อสงสัย บางทีอาจจะสะกิดต่อมใต้จิตสำนึก (ต่อมอยากเรียนอยากรู้) ขึ้นมาได้บ้าง เป็นกำลังให้สู้ต่อไปนะจ๊ะ เลิฟ u
p. WAN
ขอขอบคุณน้องหนุ่มนะครับ ที่ทำให้ความแก่ของเฮียได้กระชุ่มกระชวย 5555
ขอบคุณ P'Wan มากๆเลยครับ สำหรับกำลังใจที่ดีเสมอมา พี่เป็นผู้หญิงแกร่งอีกคน ที่ผมต้องนำมาพาดพิงถึงในบันทึกของผมในโอกาสอันใกล้นี้ คอยติดตามนะครับพี่ อาจมีเฮ ฮ่าๆๆๆ
รักพี่เสมอครับ
น้องต่อ
มาเยี่ยมนะคะ
มาให้กำลังใจ ขอให้มีความสุขในวันหยุดค่ะ
ขอขอบครูคิมอีกครั้งนะครับ สำหรับกำลังใจที่เปี่ยมล้น มีความสุขในวันหยุดเช่นกันนะครับ
ครูต่อ