ได้กราบขอ อภัยอาจารย์ ที่ศิษย์ ทำ ผิด เมื่อ 30 กว่าปี ก่อน
พี่ตุ๋ย รัชนี พรหมกิ่งแก้ว พี่สาวคนโตของตระกูล พร้อมทั้ง พี่ไมตรีพี่เขย หลานมณีรุ้ง และคุณยาย นำดิฉันไปทานข้าวที่โรงแรมแห่งหนึ่งใน เชียงใหม่ ในวันแม่ที่ผ่านมา
ชอบและมีความสุขมาก เพราะขณะ กินไปก็ เพลิดเพลินไปกับเสียงเพลงจากนัก ร้องกิติมศักดิ์ ประมาณ 30 ท่านที่นั่งทานอยู่โต๊ะข้างๆที่เวียนสลับกันขึ้นขับร้อง แบบมืออาชีพ ไม่มีเพี้ยน ไม่มีผิดจังหวะ บนเวทีโรงแรม
ที่พิเศษมาก คือนักร้องล้วนแต่เลยวัยเกษียณแล้ว
เป็นชมรมนักร้อง ของสมาคมจีนฮากกา ที่แต่ละคน รุ่นเก๋า นัดกันมากินข้าว และขับร้องเพลงกันเป็นประจำ มี สองท่านที่อายุ มากกว่า 80 ปี แต่ร้องเพลงได้ยอดเยี่ยม ได้ฟังทั้งเพลงไทย ลูกกรุง ลูกทุ่ง ฝรั่ง และจีน ชอบเพลงจีน จอมใจจักรพรรดิ์ ที่คุ้นเคยตั้งแต่สมัยเด็กๆ สมัยวิ่งเล่น ที่หน้าโรงงิ้ว
พี่เขย พี่ไมตรี ก็แจมร้องเพลง กับวงด้วย เพราะผู้ประสานงานของชมรม ไม่จำกัดใคร อยากร้องก็ ได้ จัด คิวให้ พอคิวถึง ท่านจะมาแจ้ง
ขณะที่นักร้องชายท่านหนึ่งกำลัง อยู่บนเวที ท่าน อดีต ผจก แบงค์ ที่คุ้นเคยกับพี่สาว บอกพวกเราว่า โอ คนนี้ไม่ ธรรมดา เป็นศิลปิน วาดภาพระดับชาติ
ชื่อสงัด
ดิฉันถามสวนทันที นามสุกล ปุยอ๊อกรึเปล่า
รำลึก ถึงสมัยเป็น นักเรียน ทันที อาจารย์สงัด ปุยอ๊อก
ภาพอดีต ผุดขึ้นมาใน ความคิดแจ่มชัด ตอนนั้น ยังเป็น นัก เรียนสัก ม 1 มั้ง รร เรยีนาเชลีวิทยาลัย ชั่วโมงศิลปะ คาบนี้เราแอบดีใจ คาดว่าจะว่าง เพราะเป็นช่วงครูลาออกไป
กำลัง ลุ้นจะดีใจกันว่า ว่างแฮะ ว่างมั้ง
ชายผิวคล้ำ ร่างสันทัด ใส่แว่น ก็ เดินมาเงียบๆ ยืนหน้าห้อง มองหน้า นักเรียน ทีละคน ๆ รอบห้อง ไม่ยิ้มไม่พูด
นักเรียนหญิงทั้งห้อง เงียบไปครู่ใหญ่ ท่ามกลางความเงียบนั้น มีเสียงหัวเราะดังขึ้น 1 กิ๊ก
จาก 1 กิ๊ก แรกนั้น ตามด้วยหัวเราะดังพรืด ของอีกคน และ จากนั้น หัวเราะก้าก งอ หายกลิ้งทั้งห้อง
ถามว่า หัวเราะอะไร ก็ ไม่ทราบเหมือนกัน ด้วยเขิน ด้วยอาย ที่ครูเป็นชาย ด้วยงง ไม่รู้จะ เริ่มทัก กัน อย่างไร ด้วยผิดหวังว่าครูใหม่มาจริง หรือ ด้วยสงสัย ใครก็ ไม่รู้ มายืนหน้าห้อง
อาจารย์สงัด ยืนรอให้เวลา นักเรียน กลั้นหัวเราะเรียกสติ คืนมา อาจารย์ ไม่ยิ้ม ไม่เคลื่อนไหว ยังคงยืนนิ่งอยู่อย่างใจเย็น
จนนัก เรียนควบคุมตัวเองได้ หยุดหัวเราะ และสงบกันหมด
อาจารย์ จึงพูดขึ้นว่า ว่า ผมชื่อ สงัด
นัก เรียน เงียบฟัง อาจารย์หยุดครู่หนึ่ง
ท่ามกลางความเงียบนั้น อาจารย์ พูดต่อว่า ปุยอ๊อก
นักเรียนทั้งห้อง ระเบิดหัวเราะ ครืน อีกครั้ง อย่างกลั้นไม่อยู่ กลั้นไม่ได้ และหยุดก็ไม่ได้ ด้วย
อาจารย์ ก็ ยังคง ยืน ตรงหน้าห้อง นิ่งมองนัก เรียนที่หัวเราะอยู่อย่างอดทน
รอ นักเรียนหัวเราะจน กระทั่ง คนสุดท้าย ของห้อง ควบคุม ตัวเองได้หยุด อยู่ในความเงียบ
อาจารย์ จึง เริ่มสอน
จำได้จนเดี๋ยวนี้ว่า อาจารย์ สอนไม่เหมือนใคร ให้ อิสระในการวาดรูป ไม่กำหนด วิธีการจะใช้ สี อะไร จะวาด จะตัดแปะ จะประดิษฐ์ อย่างไร ได้หมด (ซึ่งเมื่อ ครูสมัยก่อนไม่ได้ให้อิสระ) แต่กำหนด หัวข้อเท่านั้น ตามเหตุการณ์และความสนใจ เช่น วาด อะไรก็ ได้ เกี่ยวกับ การไปดวงจันทร์ ของมนุษย์
ได้ เห็น ความคิดสร้างสรรค์ ของเพื่อนๆนักเรียน แต่ละคน ก็ ตอนเอามาส่ง ทำให้ดิฉัน ชอบชั่วโมงศิลปขึ้นมาก
จำเทคนิคที่อาจารย์สอนได้ว่า
อาจารย์สอนให้ใช้ สีเขียวแก่ เขียวอ่อนและนำตาลเข้ม จิ้ม ๆ ลงบน บริเวณ ที่จะวาด ส่วนใบไม้ บน ต้นไม้ จนเต็มพื้นที่
ชอบที่ได้เทคนิคใหม่ เพราะเอามาวาดต้นไม้ ต่อ อีกหลายต้น และดูเข้าท่า กว่าทุกครั้ง
เห็น พรสวรรค์ ของเพื่อนหลายคน( แต๋วนภาพร ตู่ วีณา เหน่งที่จำชื่อจริงไม่ได้ นามสกุลนันทขว้าง )ที่มีแววทางศิลป ชัดโดดเด่นขึ้นมา ก็ ตอน อาจารย์ มาสอนนี่ แหละค่ะ
จากนั้นหลายสิบปี ที่ไม่พบ แต่ได้ข่าว อ่านเจอ ว่า อาจารย์ มีผลงาน เป็นที่ประจักษ์ มีการจัด ผลงานโชว์เฉพาะ และมีชื่อเสียงระดับชาติ
อ่านข่าวอาจารย์ เห็นชื่ออาจารย์ทีไร ก็ อยาก จะ กราบขอโทษ ขอ อภัย อาจารย์ คาดว่า เพื่อนทั้งห้องก็ คง รู้สึก เช่นกัน
เรื่องที่คิดถึงทีไร ก็ เสียใจ รู้สึกละอาย และ ผิด ทุกครั้งที่ได้ หัวเราะครู
คราวนี้ ได้ ทัก สวัสดี แนะนำตัวและขอ อภัย ท่านอาจารย์
อาจารย์ บอกว่า อ๋อ จำได้ ปุยอ๊อก ใช่ไหม แล้วก็ หัวเราะกว้างมาก อย่างเข้าใจ และยอมรับคำขออภัย
ศิษย์ได้ กราบขอ อภัย และ ดีใจมากที่พบ ได้ขอโทษ อาจารย์ และดีใจที่ได้แก้ปมความผิดในใจ ตนเองด้วย
ความเห็น (12)
ดีครับ ยินดีด้วยที่ได้กราบขออภัยอาจารย์ครับ
สวัสดีครับ
- ตามอ่านด้วยความสนใจ เพราะเรื่องครูในดวงใจ ก็มีประสบการณ์ ดีๆ ฝังใจมาไม่น้อยเช่นกัน
- ครูในอดีต มี วิญญาณครู สูงยิ่ง จึงเป็นที่เคารพบูชาของศิษย์ ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน
-
ครูสุวรรณ ของผมก็คือยอดครูในดวงใจเช่นกันครับ
สวัสดีครับ
- ตามอ่านด้วยความสนใจ เพราะเรื่องครูในดวงใจ ก็มีประสบการณ์ ดีๆ ฝังใจมาไม่น้อยเช่นกัน
- ครูในอดีต มี วิญญาณครู สูงยิ่ง จึงเป็นที่เคารพบูชาของศิษย์ ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน
-
ครูสุวรรณ ของผมก็คือยอดครูในดวงใจเช่นกันครับ
เคย อ่าน เรื่อง คุณ ครูสุวรรณ ที่ อาจารย์ เขียน ไว้แล้วค่ะ ช้อบ ชอบ พลอย รัก นับถือ และ ชื่นชมไปด้วย
มิน่า ครูดี ลูกศิษย์ เลยดีตาม
ขอ อนุญาตไม่ ลบ เมนท์ เก็บ เอาความตั้งใจ ของ อาจารย์ แฮนดี้ ทั้งสองครั้งไว้ เป็นที่ระลึก ค่ะ
ไม่เห็นเคยเล่าให้ลูกฟังเลย
สวัสดีค่ะอาจารย์
มีอาจารย์ คุณครูหลายท่านที่เป็นคุณครูในดวงใจค่ะ ดีใจทุกๆครั้งที่ได้พบท่าน...อ่านเรื่องของอาจารย์แล้วพยายามนึกว่า มีอาจารย์ท่านใดรึไม่ที่เราต้องไปขออภัยท่าน ตอนนี้ยังนึกไม่ออกค่ะ สงสัยวีรกรรมสมัยเด็กๆไม่ค่อยเยอะ...ค่ะ
ขอบคุณค่ะ
อิ ๆ ไว้ จะเล่าให้หน่า ฟังอีก รอ หายอายก่อน
เริ่มด้วยเล่าให้ลูกฟัง เล่าให้ คน รอบตัวฟัง แล้วก็ จะบันทึก ไว้ ให้ คนในบล็อก go to know อีกค่ะ
อ แป๋วคะ ดูจากลูกสาว ก็ เข้าใจเลยว่า
อาจารย์ มีพันธุกรรม ส่งผ่านมาไว้ ที่น้องฟ้า
น้องน่ารักและเรียบร้อย คงเหมือนคุณแม่ นะค่ะ
อ่านแล้วประทับใจครับ บางครั้งช่วงวัยเด็ก นึกคิด อะไร ก็แสดงออกไปเช่นนั้น ตามธรรมชาติ มิได้ใคร่ครวญอะไรมากนัก และครูสมัยก่อน เมตตาสูงมาก
ขอบคุณ คุณ เอกราช มากๆ
ได้รับกระแสแห่งความเมตตา จากคุณด้วยค่ะ
เกษร จันทร์ศิริโยธิน
ชอบเรื่องเล่าของอาจารย์มากค่ะเป็นธรรมชาติ ทำให้นึกย้อนไปในอดีตเราก็เคยทำอะไรตลก ๆ เหมือนกัน คิดว่ากลับบ้านรอบนี้จะไปขอโทษอาจารย์ค่ะ
โอ ดีใจจัง กำลังคิดถึงอยู่เลย
คุณเกษร จันทร์ศิริโยธิน......
พี่หลี .....ที่ น้องๆ รพชุมชน จังหวัดลำปาง รัก เป็นหนักหนา มองตา น้องๆที่มองดูเธอ.ฟังน้ำเสียงที่อ้างถึง.. ก็รู้
เธอเป็นกำลังสำคัญ ของ ทีมยาต้านไวรัสเด็ก รพ ลำปาง ที่เข้มแข็ง
เป็นมือขวา อ วิไลวรรณ เดิม และมาเป็นมือขวา อ ลูกหมู กุลธิดาในปัจจุบัน
ขอบคุณมากๆ ค่ะ