คำขอบใจของแม่

เล่าเรื่องตอนเด็กๆที่ดูแลแม่ซะหน่อยครับ ใกล้วันแม่แล้ว คิดถึงแม่อ่ะครับ

ตอนเด็ก ๆ ที่บ้านไฟดับกลางดึก จำได้ว่าผมนอนอยู่กับแม่
คุณพ่อไม่อยู่ไปทำงานที่ต่างจังหวัด
แม่รู้ว่าลูกขี้ร้อน แม่ตื่นมาพัดให้จนผมหลับ แต่ไม่รู้ว่าแม่ได้นอนตอนไหน....

"ยามหิวคราใดแม่ให้ห่วงหา"

ประมาณ 9 ขวบ ผมบอกแม่ว่าอยากกินฝรั่ง อยากกินมาก ๆ
ที่บ้านมีรถคันเดียว พ่อยังไม่กลับจากที่ทำงาน
แม่สงสารลูกที่อยากกินฝรั่ง เลยปิดบ้านซึ่งเป็นร้านขายของชำ
แม่นั่งมอเตอร์ไซค์รับจ้างไปตลาดในตัวจังหวัดเพื่อไปซื้อฝรั่ง 1 กก.มาให้ลูกกิน....

.......................

จำวันที่ไม่ได้แล้ว แม่เข้าโรงพยาบาลขูดมดลูกเพราะเป็นประจำเดือนไม่หยุด
เราขึ้นรถทัวร์จากปราจีนบุรี 20.30 ไปถึงกรุงเทพ 24.30 น.
เดินขึ้นไปบนห้องคนป่วยตึกสูตินารีเวช หมอยังไม่ให้เยี่ยม
ไปยืนแอบดูแม่ตรงประตู แม่ลุกจากเตียงมานั่งเหม่อมองออกไปข้างนอกห้อง
สักพักแม่หันมาเจอเรา แล้วยิ้ม.....

เมื่อได้เวลาเยี่ยม หมอเข้ามาบอกว่าแม่กลับบ้านได้แล้วนะคะ
แม่ดีใจเพราะไม่ชอบนอนโรงพยาบาล
แม่ลุกขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องน้ำ หายไปสักพัก
เราก็กำลังเก็บข้าวของที่หัวเตียง .... ได้ยินเสียงพยาบาลร้องโวยวาย
สักพักมีรถเข็นเข็นแม่ออกมา ปรากฎว่าแม่ล้มในห้องน้ำเพราะหน้ามืด
แม่หน้าซีด มือเกร็ง นิ้วมือนิ้วเท้าหงิกงอ หายใจไม่ออก
ปากก็บอกแต่ว่า "หนู....อยู่ไหนลูก...แม่หายใจไม่ออก...."

หมอ พยาบาล เอาถุงมาให้แม่หายใจในถุง บอกว่าหายใจช้า ๆ
มือเท้าแม่ยังเกร็ง ตัวไม่มีสีเลือด เพราะก่อนหน้านั้นเสียเลือดมากต้องให้เลือดอีก 3 กระปุก
สักพักแม่ดีขึ้น แต่บ่นปวดหัวมากๆ

ลูกคนนี้ได้แต่คิดในใจว่า ถ้าแม่เป็นอะไรไป จะไม่ให้อภัยตัวเองเด็ดขาด
เพราะประมาทให้แม่เข้าห้องน้ำคนเดียวได้อย่างไร
แต่พอแม่หาย แม่ก็ได้แต่บอกใครก็ใครว่าเป็นเพราะแม่อวดเก่งเองที่คิดว่าตัวเองไหว

หลังจากนั้นแม่เข้าโรงพยาบาลอีกครั้งเพื่อรับการผ่าตัด
ลูกคนนี้จองห้องพิเศษให้แม่นอน เพราะไม่งั้นแม่ไม่ยอมนอนบอกว่ามันเปลืองตังค์
และลูกคนนี้ก็ทำทุกอย่างที่ทำให้แม่ได้ อาบน้ำ เช็ดตัว เก็บปัสสาวะให้แม่

แม่บอกว่าขอบใจ.......เราก็รู้สึกดีสิครับ

ร้อยคนธรรพ์บรรเลงเพลงพิณฟ้า เหล่าเทวา ร้องรำคำขับขาน

เสนาะเสียง สร้างสรรค์ชลการ ดั่งประทานเพลงเพราะเพื่อโลกา

โอบลูกน้อยในอ้อมกอดอันอบอุ่น แสนละมุนด้วยใยรักเสน่ห์หา

ขับกล่อมเพลงแทนคำพูดเพื่อลูกยา ชั่วชีวารักแม่แท้มิเปลี่ยนแปลง