การประกวดโรงเรียนคู่หูด้านการส่งเสริมทันตสุขภาพระดับเขต (๖) : โรงเรียนวัดสังฆวิถี จังหวัดนครสวรรค์
วันที่ 31 กรกฎาคม 2551 เวลา 13.00 - 16.00 น. ศูนย์อนามัยที่8 ได้ตรวจเยี่ยมเพื่อประกวดโรงเรียนคู่หูทันตสุขภาพ ในหมวดกิจกรรมการการเรียนรู้ ที่โรงเรียนบ้านวัดสังฆวิถี อำเภอลาดยาว จังหวัดนครสวรรค์
โรงเรียนบ้านวัดสังฆวิถี เป็นโรงเรียนที่เคยได้รับรางวัลโรงเรียนดีเด่นด้านการส่งเสริมทันตสุขภาพหมวดกิจกรรมการเรียนรู้ ระดับเขต ปี พ.ศ. 2549 และเป็นโรงเรียนแกนนำในโครงการเครือข่ายโรงเรียนส่งเสริมทันตสุขภาพ ของจังหวัดนครสวรรค์
ผู้อำนวยการโรงเรียน (อาจารย์ไพโรจน์ สอนแก้ว) ได้จัดครูรับผิดชอบงานทันตสุขภาพของนักเรียน 3 ส่วนคือ
- อ.ทัศนา รับเรื่อง การแปรงฟัน และการส่งต่อการรักษา
- อ.ไชยวัฒน์ รับเรื่องการเรียนรู้ และการประเมินผลความรู้
- อ.รัตนาภรณ์ รับเรื่องการบริโภคอาหาร
โดยทุกส่วนมีการประชุมทุก 2 เดือน โดยมีกิจกรรมดังนี้
- มีการวิเคราะห์ปัญหาในเรื่องเด็กเข้าใหม่มีปัญหาทันตสุขภาพมาก ได้จัดกิจกรรมการทำความเข้าใจกับผู้ปกครอง และให้ความรู้แก่ผู้ปกครองในการเตรียมเด็ก และการดูแลเด็กก่อนเข้าโรงเรียน
- มีการเล่าข่าวสุขภาพทุกวันตอนเช้า
- มีการแปรงฟันทั้งเช้า และกลางวัน
- บูรณาการการเรียนการสอนในทุกส่วน
- กิจกรรมการให้ความรู้แก่ผู้ปกครอง ในช่วงที่ผู้ปกครองมารอรับเด็กกลับบ้าน
ในส่วนของการจัดทำกิจกรรมกับเครือข่าย และคู่หูคือโรงเรียนวัดหนองไร่ คือมีการประชุม และจัดทำโครงงานร่วมกัน
ในภาพร่วมโรงเรียนมีกิจกรรมที่ดีเด่นอยู่แล้วในเรื่องการบูรณาการในการเรียนการสอน แต่ยังขาดในเรื่องการพัฒนาคุณภาพของนักเรียนในเกณฑ์เด็กไทยทำได้
ขอบคุณครับ
ความเห็น (5)
ผมมีโอกาสดีที่ได้ไปเรียนรู้ที่นครสวรรค์กับโรงพยาบาลต่างๆบางช่วงเวลาก่อนการเรียนรู้ได้เรียนรู้ว่าเด็กนักเรียนเล็กๆที่จังหวัดนี้จิตใจงอกงามช่วยเหลือครูของผม ผมสื่อสารผ่านเรื่องเล่าดังต่อไปนี้......
เรียนรู้จากครูผู้พิการ
ผมมานครสวรรค์เพื่อนำพาการเรียนรู้ร่วมกับกัลยาณมิตร มาถึงที่พักก็มืดแล้ว (ทีมเราแวะทานอาหารกันก่อน) ความอยากรู้อยากเห็นเจดีย์ที่อยู่บนยอดเขาที่กระพริบระยิบระยับด้วยแสงไฟ จึงได้เดินไปเรื่อยๆข้ามถนนเส้นที่จะไปพิษณุโลก ตามเส้นทางผ่านร้านค้า ชุมชนที่เป็นที่พักออกถนนใหญ่ผมเดินเลี้ยวซ้ายสักพักข้ามถนนเข้าซอยไปทางวัดศีรีวงศ์(ถ้าจำไม่ผิด)สามทุ่มแล้วครับมืดแต่ก็ยังมีแสงไฟ วงเวียนอยู่ในรั้วทางขึ้นทางซ้ายมือมีต้นโพธิ์ใหญ่ ต่อด้วยอาคารชั้นเดียวอะไรสักอย่าง คนขี่สามล้อจอดซ่อมรถตัวเองอยู่ในความมืดพร้อมเสียงบ่นพึมพำเป็นๆระยะ ในชายคาอาคารมีคนนั่งพักอยู่มีข้าวของระเกะระกะ ได้มีโอกาสดีๆที่ได้พูดคุยกับท่านผู้นี้ภายใต้ความสว่างสลัวๆของแสงไฟฟ้าไม่มากนักนี่เป็นความรู้สึกสำหรับผม แต่ก็เป็นความมืดสนิทของคู่สนทนาเมื่อผมเดินเข้าใกล้สัก 3 เมตรสังเกตเห็นชายผู้นี้เอื้อมมือไปหยิบไม้คู่กาย "ผมมาดีครับอยากคุยด้วย"(ความคิดที่ทำให้ผมเข้าไปคุยก็คือการเรียนรู้ในมุมมองที่เราไม่เคยรู้ ไม่เคยเห็น)เขาหยุดเคลื่อนไหวพร้อมบอกว่า "ได้ครับ... ไม่มีใครอยากคุยกับผมเลยตั้งแต่จำความได้ เกิดขึ้นมาตาก็บอดมองไม่เห็นอยากรู้อะไรก็คลำเอา ดมกลิ่น พร้อมทั้งนึกภาพเอา... บ้านเดิมอยู่ภักดีชุมพล ชัยภูมิ หลังจากพ่อ แม่เสียชีวิตพี่น้องก็ไม่มีใครช่วยเหลือ(ก่อนพ่อ แม่จะเสียท่านสั่งให้พี่น้องช่วยดูแลเสียงยังก้องอยู่ในความทรงจำ) สี่สิบสองปีแล้วมันเคยชิน...." ท่านร่ายยาวเลยครับชีวิตและคงต้องเดินทางต่อไปเป็นความคิดของผมที่มีต่อเรื่องราวที่เขาได้เล่ามา "มาที่นี้ได้อย่างไร" เป็นคำถามของผม "มาจากสุโขทัยโดยรถประจำทาง ลงรถก็ไม้เท้าคู่ใจนี้แหละนำทาง และมีนักเรียนน่าจะเป็นเด็กเล็กๆจูงนำทางผ่านทางเส้นใหญ่ๆ อยู่ 2 ครั้งเด็กๆได้ช่วยผมมาก เลยได้มาพักที่นี่" มองไม่เห็นรู้ได้อย่างไรว่าเป็นชายและหญิงอย่างไร “ผมฟังแต่เสียงพูดเสียงต่างกันน่าจะมีอย่างอื่นน่าต่างกันด้วย ผมไม่รู้หรอกครับ” แล้วอย่างอื่นอีกละครับ “ความรู้สึกผมผู้หญิงใจดีกว่าผู้ชาย ผมไม่เคยถูกเสียงผู้หญิงว่าเลย มีแต่เสียงผู้ชาย ผมถูกว่าเป็นประจำผมเลยคิดว่าผู้หญิงใจดีกว่า” แล้วเขาผู้ชายพูดอย่างไรบ้าง “ผมไม่พูดหรอกครับมันไม่ดี ไม่สุภาพ ฟังดูแล้วรู้สึกว่าคนมีการแบ่งชั้นกันมากเหลือเกินแม้แต่พี่น้องของผมเอง และบ้างครั้งก็พูดเหมือนผมไม่ใช่คน แต่ผมก็รู้ว่าเด็กๆนั้นใจดีกว่าผู้ใหญ่ โดยมากที่เป็นเด็กนักเรียนเล็กที่ช่วยผมเป็นประจำ แม้แต่คราวนี้ก็ได้เขานี้แหละครับ” “อะไรที่ทำให้เกิดทุกข์มากที่สุดครับในตอนนี้” ผมถามต่อ “หากเป็นเดียวนี้ผมกลัวฝนมากครับเวลาตกแล้วก็ไม่รู้ว่าจะไปทางไหน และก็เปียกเป็นประจำ คืนนี้ก็เหมือนกันตรงนี้จะพอหลบฝนได้หรือเปล่าก็ไม่รู้” เป็นการพูดคุยที่แสดงความกังวลของผู้สนทนา “ลองใช้มือขวายื่นออกมาทางผมซิครับ ยื่นมาอีกหน่อยมีผนังอยู่และคลำมาทางผมเรื่อยๆอีกสัก 6-7 ก้าวจะถึงมุมอาคารตรงนั้นน่าจะปลอดภัย มีร่มต้นโพธิ์ใหญ่คลุมอยู่” ผมบอกการดูแลตนเองของเขาเมื่อฝนตก พอผมพูดถึงต้นโพธิ์ผมรู้สึกว่าเขาสนใจเป็นพิเศษ ผมถามต่อ “ต้นโพธิ์เป็นอย่างไร” “บอกผมด้วยนะครับว่าอยู่ตรงไหน เวลาที่ผมฉี่จะไม่ทำเด็ดขาดที่บริเวณร่มเงาต้นโพธิ์ บาปครับ” เป็นคำตอบของเขาและผมก็อธิบายว่าอยู่ตรงไหน เขายกมือไหว้เพื่อขอบคุณผม “ความทุกข์อย่างอื่นก็ความคิดของเรา และคิดมากตลอดเวลา ผมคิดว่าตัวเองเกือบบ้า(พูดกับคนอื่นไม่รู้เรื่อง) พูดทุกเรื่องที่ตัวเองคิด เพือให้ได้ยินเสียงตัวเอง และให้คนอื่นได้ยิน และได้ยินคนอื่นพูดว่าเราบ้า(ไม่บ้านะครับ)” แล้วหยุดได้อย่างไร ผมถามเพื่อที่จะเรียนรู้ “มีเด็กพาผมไปที่วัดผมจำไม่ได้แล้วว่าที่ไหน แล้วผมก็พูดไปเพื่อให้คนอื่นได้ยิน พระท่านคงมาฟังอยู่นานท่านก็ถามผมว่า โยมรู้ตัวหรือเปล่าว่าพูดเรื่องอะไรบ้าง? รู้ครับผมกลัวคนอื่นไม่รู้ว่าผมอยู่ตรงนี้ ผมเลยพูดทุกเรื่องที่ผมคิดออกมาดังๆเป็นเสียงพูด แล้วพระท่านก็สอนให้ผมเฝ้าลมหายใจตัวเอง ตรงนี้ช่วยผมได้มากเลยครับ เมื่อมีคนอื่นว่าผมบ้า บางทีผมก็คิดว่าตัวเองบ้าเหมือนกัน “แล้วเรื่องทำให้คนรู้ละครูทำอย่างไร” เป็นคำพูดของผมที่เรียกท่านเป็นครูที่ได้มอบความรู้ให้แก่ผม “อย่าเรียกอย่างนั้นเลย ไม่เคยมีใครเขาเรียกผมอย่างนั้น เรื่องให้คนรู้ใช้ไม้เท้า ก็เคาะไปเรื่อยๆละทางให้คนอื่นเขารู้ มันเกิดตอนที่ออกจากบ้านครั้งแรกนานมาแล้ว” เป็นคำตอบจากครูที่ผมตั้งใจจริงๆที่จะเรียกอย่างนั้น แล้วกลางวัน กลางคืนละครับครูรับรู้อย่างไร เป็นคำถามของผม “ความรู้สึก ร้อนหนาวความเงียบ เสียงของผู้คน รถรา ตรงนี้รู้ง่ายครับ” ผมยังพูดคุยอีกมากครับประมาณชั่วโมงผมเพิ่มส่วนขาดให้อีกหน่อย และขอบคุณที่ให้ผมได้เรียนรู้อีกมุมหนึ่ง แล้วครูเขาขอเรียกผมว่าอาจารย์ "ได้ครับ" แล้วผมลากลับ...เดินกลับมาที่โรงแรมพิมาน สี่ทุมครึ่งนี้เป็นอีกบทเรียนหนึ่งของผมที่ได้มาพักนครสวรรค์ครั้งนี้.......อาบน้ำเสร็จผมล้มตัวลงนอน....มาตื่นอีกครั้งก็เกือบตีห้าเป็นเวลาเดิมที่ผมตื่นที่บ้าน....กับครอบครัว.
คุณนายตั้ง
เป็นเรื่องเรียนรู้อีกเรื่องที่น่าสนใจ ใครบางคนอาจคิดว่าเขาถูกละทิ้ง แต่จริงๆแล้วยังมีอีกหลายคนยังสนใจเขาอยู่ ขอบคุณคะที่เล่าให้ฟัง ดีใจที่เด็กๆนครสวรรค์ยังมีคุณค่าอยู่คะ เป็นคนนครสวรรค์เหมือนกัน
หมอก้องคะ
- ทีแรกที่ได้อ่านอ่านตั้งใจจะมาชื่นชม ผสมแซวว่าหายไปตั้งหลายวัน กลับมาลุยส่งการบ้านใหญ่เลย
- แต่พอได้อ่านบันทึกของอาจารย์ยงยุทธแล้วต้องกลับมาขอบคุณหมอค่ะ
- เสียดายที่งาน Humanized healthcare ที่ สสจ. หมอไม่ได้ไปด้วยกัน
- กลับมาแล้วมีความสุขมากค่ะ เลยกลับมาเขียนแบ่งปันความสุขมาถึงที่นี่ด้วยนะคะ :)
- ขอบคุณอาจารย์ยงยุทธ์ และคุณประจักษ์ครับ
- คุณนายตั้งหายไว ๆ นะครับ จะได้ลุยงานต่อ
- ขอบคุณพี่แดงครับ ตอนนี้แบ่งภาคไม่ค่อยถูกแล้ว