หมาเฝ้าบ้าน

"บางครั้งเคยเห็นหมาเฝ้าบ้านกัดกันเอง เราก็จะตั้งคำถามว่า ทำไมหมาเฝ้าบ้านจึงไม่กัดคนที่ควรจะกัด ทำไมจึงมากัดกันเอง"

ตอนที่ผมเพิ่งกลับมาจากออสเตรเลียใหม่ๆ เจ้าโอเลี้ยงและมะเกี๋ยงยังไม่มีคนมารับไปอุปการะ
ปัญหาที่ทำให้ผมกลุ้มใจมากๆ คือ สาวสองตัวนี้ ชอบกัดกันเองอยู่เป็นประจำ ทั้งๆที่กินข้าวด้วยกันทุกวัน เวลามันกัดกัน มันจะทั้งไล่ฟัด ทั้งเห่าเสียงขรม สุดท้ายก็ได้แผลกันไปคนละนิดละหน่อย

ความรู้สึกของผมแย่จริงๆ ได้แต่คิดตั้งคำถามเหมือนข้างบน แต่ก็ยังแก้ปัญหาเองไม่ได้ จนกระทั่งต่างตัวต่างมีคนรับไปอยู่ด้วย แยกกันอยู่ ผมเองก็ยังหาคำตอบเรื่องนี้ให้ตัวเองไม่ได้อยู่ดี

"หมาเฝ้าบ้านที่มาทำงานนั้น ส่วนใหญ่ยังเป็นหมาเฝ้้าบ้านหน้าใหม่ ฝึกฝนไม่พอ เห่าง่าย เห็นใบไม้ไหวก็เห่าแล้ว บางตัวโยนชิ้นเนื้อเล็กๆ ลงไปก็กินแล้ว"

เจ้ายกล้อจัดอยู่ในประเภทนี้ เห็นอะไรเป็นเห่า เห่าดะ แม้แต่เจ้านายของมันคือ ผมเอง มันเห็นแว๊บๆ ก็ยังเห่า ถ้าจะมองในฐานะ หมาเฝ้าบ้าน ก็นับว่าใช้ได้ เพราะมันไวเหลือเกิน แต่ก็น่ารำคาญ แถมเห่าไวแบบนี้ ถ้าโจรขึ้นบ้าน ก็ไหวตัวทันตั้งแต่ต้น
ผมชอบหมาเงียบๆ แต่กัดแบบเจ้าชาเย็นมากกว่า

สาบานได้ครับว่า บันทึกนี้ ผมเขียนถึงหมาที่บ้านจริงๆ แต่ที่เป็นสีน้ำเงินอยู่ในเครื่องหมายคำพูดข้างบนนั้น ไม่ใช่คำพูดหรือข้อเขียนของผม แต่เป็นสุนทรกถาของ คุณสุทธิชัย หยุ่น*
ในโอกาสที่ได้รับรางวัลศรีบูรพา ประจำปี ๒๕๕๑
ในฐานะ นักเขียน และคนข่าว ผู้ยืนหยัดฝ่าพายุกล้าและฟ้าคะนอง

คุณสุทธิชัยไม่ได้พูดถึง หมาเฝ้าบ้าน ที่บ้านหรอกนะครับ

*จากนิตยสาร ศิลปวัฒนธรรม ฉบับเดือนมิถุนายน ๒๕๕๑

เขียนใน GotoKnow โดย นาย เต็มศักดิ์ พึ่งรัศมี
ใน เรื่องหมาๆ

คำสำคัญ (Tags): #นักข่าว#นักเขียน#รางวัลศรีบูรพา#สัตว์เลี้ยง#สุทธิชัย หยุ่น#สุนัข

หมายเลขบันทึก: 198348เขียนเมื่อ 3 สิงหาคม 2008 09:42 น. ()แก้ไขเมื่อ 12 กุมภาพันธ์ 2012 01:22 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่าน

ความเห็น (38)

a l i n_x a n a =)

เขียนเมื่อ 3 สิงหาคม 2008 10:04 น. ()

สวัสดีค่ะอ.หมอเต็ม

คารมสุดยอดนะคะอาจารย์..คุณหมอก็คิดแบบเดียวกับสุทธิชัย หยุ่น ..อย่างนี้หมาไทยแบบชาเย็นนั้น น่าจะสุขุมกว่าหมาอ่อนฝึกหัดเนอะคะ...

นาย เต็มศักดิ์ พึ่งรัศมี