TAG ความลับ
หลายวันก่อน ได้รับ TAG ความลับ จากคุณครูแอ๊ว .... ความรู้สึกแรกคือ อึ้ง กิม กี่ (แปลว่าอะไรก็ไม่รู้ 555)
คือว่า
- ไม่รู้ว่า เขาเล่นกันอย่างไรสำหรับการ TAG
- โอ... ความลับ ก็คือ ความลับ ... แล้วเราจะเอาอะไรออกมาเขียนในที่แจ้งได้เล่า ... 555
ว่าแล้วก็ลงมือเขียนอีเมล์ถึงคุณครูแอ๊ว... เธอก็น่ารักมาก รีบตอบมาอย่างรวดเร็ว บอกให้ทำใจสบายๆ
แล้วอีกวันหนึ่งก็พบว่า เพื่อนร่วมชะตากรรม ที่ได้รับการ TAG พร้อมกับดิฉัน ได้ทำการบ้าน เสร็จแล้ว ส่งแล้ว ... เอาละสิ ...อัญชลี จะทำอย่างไรดีเอ่ย ...
จนมุมเล็กน้อย ... เขียนอีเมล์ถึงเพื่อน 3 คน ว่า ช่วยถามหน่อยว่าอยากรู้ความลับเรื่องอะไรของเรามั่ง ... เสียงสะท้อนกลับคือ “ความเงียบ” ขณะที่เมล์อื่นๆ ที่เกี่ยวข้องกับเรื่องงาน กลับตอบมารวดเร็วทันใจ 555 ....
คราวนี้คงต้องช่วยตัวเองแล้วกระมัง …
ความลับเรื่องที่ 1
ตัวเองเป็นคนที่เหมือนนิ่งๆ เงียบๆ ในสายตาของคนอื่นๆ แต่หารู้ไม่ ว่าภายในตัวตนคนชื่อ อัญชลีนี้ ร้อนรุ่ม ใจร้อน ขี้โกรธ เป็นที่ยิ่ง .... คือ ยิ่งโกรธ ยิ่งเงียบ (จากเดิมที่เงียบอยู่แล้ว มักไม่ค่อยเป็นผู้เริ่มการสนทนากับผู้อื่นก่อนมากนัก ) อาการอย่างนี้ ในภาษานพลักษณ์เรียกว่า การถอนตัว
ในระดับที่ไม่รู้ตัวเอง ภายในตัวคนลักษณ์ 5 จะหนีออกจากภาวะที่อารมณ์รุนแรงมีอยู่ในตัวเอง ถอนตัวเองออกจากอารมณ์ของตัวเอง ด้วยการใช้เหตุผลมากดทับสิ่งที่เกิดขึ้น แยกออกจากกันเป็นส่วนๆ แล้วก็ดำรงชีวิตต่อไป อย่างไร้อารมณ์ 555
พอมารู้จักนพลักษณ์ ก็พยายามอยู่กับอารมณ์ของตัวเองที่มันเกิดขึ้นตามความเป็นจริง และหัดที่จะแสดงออกมาบ้าง จนบางครั้งทำให้หลายคน งง ๆ เพราะดูคล้ายคนอารมณ์แปรปรวนบ้างในบางครั้ง เพราะไม่คุ้นเคยกับอารมณ์ตัวเองมากนัก .....แหะ แหะ แต่พักหลังนี้ดีขึ้นแยะแล้วค่ะ 555
อ่านแล้วงง ไหมคะ เรื่องธรรมดาค่ะ สำหรับการพยายามอธิบายเรื่องอารมณ์ ความรู้สึก ด้วยภาษาของคนศูนย์หัว ยิ่งอธิบาย ยิ่งทำให้คนอื่นงง
ความลับเรื่องที่ 2
เป็นคนที่มักหัวเราะแบบไม่มีกาละเทศะ
แบบว่า เมื่อตัวเองอยู่ในสถานการณ์หนึ่ง ในหัวจะคิดไปเพลินๆ ว่า แล้วต่อไปจะเป็นอย่างไร คนนั้นจะทำท่าอย่างไร หรือทำอะไร แล้วเมื่อเหตุการณ์เป็นไปอย่างที่คิดเล่นๆ ไว้ ก็จะหัวเราะออกมาไม่มีปี่ ไม่มีขลุ่ย คนที่อยู่ร่วมในเหตุการณ์ก็จะงง ว่า “มันหัวเราะอะไรฟะ”
ความลับเรื่องที่ 3 ต่อเนื่องจากเรื่องที่ 2
ความสนุกของดิฉัน มักเป็นเรื่องสนุกที่เกิดจากความคิด มากกว่าที่จะเอาตัว เอาร่างกาย ไปลุย ไปสัมผัสกับสิ่งต่างๆ
เช่น ตอนเด็กๆ สมัยประถม ความสนุกของ ด.ญ.อัญชลี คือ นั่งนิ่งๆ อยู่ตรงบันได ใกล้ๆ ระเบียงทางเดินตรงข้ามกับสนามเด็กเล่น คอยดูดอกพวงคราม ร่วงพริ้วลงมาตรงหน้า (มีซุ้มพวงครามอยู่บนหัว) และความสนุกจะทวีคูณ เมื่อสายตาแลเห็นเพื่อนๆ เล่นกัน แกล้งกัน หัวร่อต่อกระซิกกัน ... แค่นี้แหละค่ะ ความสนุกของ ด.ญ.อัญชลี นั่งดูไปขำไปคนเดียว สุขที่สุด สนุกที่สุดแล้วค่ะ ....คุณครูทั้งหลายไม่ต้องมาชวนให้ไปเล่นกะเด็กคนอื่นนะคะ เพราะนั่นคือ ความทุกข์ค่ะ แต่ถ้าจะให้ไปติวเลข สอนการบ้านเพื่อนหน่ะ พอไหว
ความลับเรื่องที่ 4
เริ่มจนมุมอีกแล้วค่ะ ... นึกไม่ออก
เรื่องอะไรดีน้อ ....
อืมๆๆๆ ... มันจะเป็นความลับหรือเปล่านะ
คือว่า นางสาวอัญชลี รู้จักการทาแป้ง เพื่อประทินความงามตอนอายุประมาณ 19-20 ขวบค่ะ
แป้งฝุ่นสำหรับ ด.ญ.อัญชลี คือ สิ่งที่เอาไว้ปะ ตรงพุง วนๆ กลมๆ ลื่นๆ หลังอาบน้ำ แป้งฝุ่นไม่เคยได้สัมผัสหน้าใสๆ ของ ด.ญ.อัญชลีเลยเจ้าค่ะ
โตขึ้นหน่อยเป็นวัยรุ่น เพื่อนๆ พกแป้งเป็นตลับๆ ไว้โป๊ะหน้าตอนโรงเรียนเลิก แต่ดิฉันก็กลับบ้านหน้ามันเยิ้ม อย่าว่าแต่โป๊ะแป้งเลย ล้างยังไม่ล้างเลยค่ะ
แป้งฝุ่นสำหรับเด็ก มีโอกาสได้สัมผัสหน้าของดิฉันก็ตามที่โปรยเรื่องไว้หน่ะแหล่ะค่ะ อายุปาเข้าไป 19 หรือ 20 ปีแล้ว ใกล้จบมหาวิทยาลัยแล้ว ตอนนั้นจำไม่ได้เหมือนกันว่า มีอะไรเป็นแรงบันดาลใจ 5555
อ้อ .. ให้ข้อมูลเพิ่มเติมนิดหน่อยค่ะ ว่าที่บ้านหน่ะ ดิฉันเติบโตมากะพี่ชายล้วนๆ 5 คน ค่ะ ทำอะไรก็ทำตามพี่ชาย เลยไม่ค่อยใส่ใจเรื่องอะไรๆ แบบเด็กผู้หญิงนัก
ตอนที่จะต้องสอบเข้ามัธยมปีที่ 1 คุณพ่อถามว่าอยากเรียนโรงเรียนไหน ดิฉันตอบไปว่า โรงเรียนวัดสุทธิวราราม (คือพี่ชายอยู่โรงเรียนนี้หน่ะ ..ไม่รู้ว่าเป็นโรงเรียนชายล้วน อิ อิ อิ ) แต่ท้ายสุดก็ได้ไปอยู่สตรีวิทยา อึดอัดแทบตาย แหะ แหะ แหะ
ความลับเรื่องที่ 5 ดีใจจัง
เรื่องนี้อาจจะไม่เป็นความลับ แต่เป็นเรื่องที่ดิฉันภาคภูมิใจเป็นที่ยิ่ง
คือ ความสามารถในการนอนหลับได้ทุกที่ ทุกเวลา ค่ะ
ไม่ว่าจะขึ้นรถ ลงเรือ ขึ้นเครื่องบิน หรือ แม้กระทั้งในเรือด่วนคลองแสนแสบ ที่แสนจะหอมหวล 555
แต่ดิฉันก็มากับความโชคดีนะคะ สมัยเด็กๆ นั่งรถเมล์หลับ แล้วก็จะสะดุ้งตื่นมาตอนใกล้ๆ จะถึงบ้าน หรืออย่างเก่งก็เลยบ้านมาสักป้าย 2 ป้าย 5555
ไม่ว่าจะเป็นเวลาไหน เครียดแค่ไหน ดิฉันก็นอนได้ แล้วนอนหลับสนิทเสียด้วย ไม่มีการฝัน ไม่ว่าจะฝันร้าย ฝันดี หรือฝันเด่น
สำหรับการเดินทาง หากไม่มีภาระที่จะต้องทำหน้าที่ หรือมีมนุษย์สัมพันธ์ในการพูดคุยกับเพื่อนร่วมทางแล้วหล่ะก็ การหลับ คือ ความสุขสุดๆ ของดิฉัน พอล้อเริ่มหมุน ดิฉันก็สามารถหลับได้เลยทันที .....
แต่หลังๆ มานี่ เริ่มเรียนรู้แล้วหล่ะค่ะว่า ต้องทำหน้าที่เพื่อนร่วมทางกับผู้ที่ทำหน้าที่ขับรถบ้าง อย่าเอาเปรียบคนอื่นมากนัก อุ อุ อุ
ความเห็น (5)
พี่นุชคะ..เป็นเรื่องที่แปลกมากๆง.หลายๆอย่างเราคล้ายกันเลยค่ะ..โดยเฉพาะข้อสุดท้ายเนี่ย..ต้องมาลองแข่งกัน.อาจจะกินกันไม่ลงก็เป็นได้..อิอิ
อาจจบแล้ว..ดีใจจังค่ะ..ที่ทำให้พี่นุชเขียนอะไรยาวๆได้..และก็ได้เห็นมุกฮาของพี่นุชด้วย..หาอ่านที่ไหนไม่ได้นะเนี่ย..คุ้มจริงๆค่ะ..
พี่นุชคะ..ส่วนรูปให้ไปที่ไฟล์อัลบัมแล้วนำไฟล์ขึ้นแล้ว บร้าวส์หารูปค่ะ..แล้วค่อยใช้วิธีแทรกภาพใส่ในบันทึก..เป็นอันเสร็จพิธีค่ะ..ลองดูนะคะ..
ขอบคุณนะคะ..สำหรับบันทึกน่ารักนี้ค่ะ..^^
คุณครูแอ๊วขา... ตอนนี้ก็ยังเขินอยู่เลยค่ะ
แต่ชักเริ่มติดใจแล้วค่ะ อิ อิ อิ
คุยกันสองคน......น่ารักจังเลย
ตามมาล้วงความลับ
เห็นมะความลับไม่มีในโลก
เผอิญจริงๆๆๆๆๆๆๆๆ
มาได้ไงนี่ เรา .......ทำตัวเหมือนนักสืบเลย
สู้เราไม่ได้
ไม่รู้ไปมุดอยู่ไหน เพิ่งมาเริ่มรู้จักตัวเองยอมเปลี่ยนแปลงตัวเองได้แค่ปีกว่าเอง นับว่าฟ้าดิ นยังเมตตา เลยได้รู้จัก พี่อัญชลี ด้วยเหมือนกัน แอบประทับใจเล็กๆ ว่าเธอช่างขยันเป็นคนที่ทำงานเพื่อเผยแพร่ความรู้Enneagramอีกคน สาธุ
เราไม่แต่งหน้า จวบจนวันนี้เราแต่งหน้าไม่เป็น ผัดแป้งตอนแค่ไปงานแต่ง สักสองปีครั้งได้ โชคดีทำงานกะฝรั่ง ไม่ค่อยเน้นเรื่องสวยงาม รอดตัว มันรำคาญ เนอะนะ หวีผมไปก็ดีเท่าไหร่แล้ว ชอบง่ายๆธรรมชาติอ ถึงได้ไม่มีใครมองเรา ฮือๆๆๆๆๆๆๆ หากมีแต่คนอย่างข้าพเจ้า บริษัทเครื่องสำอางคงเจ๊ง
เวลาสบายใจทีไร กินสบัด เลย ทำไงดี น้ำหนักขึ้นมาที่ 58 แล้ว (เห้อ)จาก 52
ข้าพเจ้านอนยากมาก นอนตอนกลางคืนได้อย่างเดียว กลางวันนอนไม่ได้ ไม่งั้นกลางคืนตาสว่าง หลับแล้วห้ามปลุกเพราะจะนอนไม่ได้อีก จะหงุดหงิดโทรม ห้ามเสียงดังจะsensitive มากตื่นง่าย
เราหัวเราะไม่เก่งนานๆทีอยากเป็นบ่อย ยิ้มเก่ง และเครียดเก่ง มีแค่สองอย่าง แวกกกก
จากอัญชนา (น้องพี่อัญชลี)
อัญชลี อุชชิน
อ้าวววววว
น้องผึ้งแวะมาตรงนี้ถูกได้อย่างไรกันคะ... เก่งจังค่ะ
เรื่องนอนหน่ะ แม่มักบอกว่า พี่ทำบุญมาดีค่ะ 5555
แม้จะเป็นคนศูนย์หัว (ฟุ้งซ่านบ่อยมาก)แต่เรื่องนอนนี่ตลอดสี่สิบกว่าปีที่ผ่านมา มีอยู่แค่วันเดียวค่ะ ที่นอนไม่หลับ (เรื่องจริงค่ะ จำได้เด็ดๆ เพราะเป็นวันแรก และวันเดียวที่รู้สึกว่านอนไม่หลับ คือ หลับๆ ตื่นๆ ทั้งคืน)
ขอบคุณค่ะที่ชม เรื่องการเผยแพร่นพลักษณ์
ตอนนี้อาจจะเผยแพร่ได้มากขึ้นแล้ว
สิ้นเดือนนี้น่าจะได้เป็นอิสระจากงานประจำ เพราะยื่นใบลาออกไว้ตั้งแต่ต้นเดือนค่ะ
คราวนี้จะได้ทุ่มได้เต็มที่มากขึ้น และเหนื่อยน้อยลง ไม่ต้องทำงานสัปดาห์ละ 7 วันเหมือนกับที่ทำมา 6 เดือนเต็มของปีนี้ 555
peug-anchana
:)