เพราะคนเราไม่เคยแก่เกินเรียน

พี่ชายของฉันจบด็อกเตอร์แล้ว ...ดีใจจริงพี่อรัญ อายุปาเข้าไปเลขห้าท้ายๆแล้ว เมื่อบอกว่า เฮ้ย! ไอ้น้อง เฮียจะไปเรียนปริญญาเอกแล้วนะ ..รอเอ็งไม่ไหวแล้ว ไปทำเองดีกว่า...พี่อรัญหมายมั่นปั้นมือว่าเมื่อฉันจบปริญาโท  ฉันจะไปเรียนต่อปริญญาเอก ให้แกได้ชื่นชมเป็นที่ชื่นใจของวงศ์ตระกูล...แต่รอแล้วรอเล่าฉันก็ไม่มีทีท่าเสียทีแกเลยไปเรียนเอง...นับจากนั้นลืมๆไป  ก็ได้รับโทรศัพท์ว่า ..เฮ้ย! ไอ้น้อง เฮียจบแล้วนา เสียงมีความสูงและภาคภูมิใจยิ่งนัก จนฉันรู้สึกอิจฉา...ฉันมักจะบอกกับตัวเองว่า ฉันคงแก่เกินเรียนแล้วหละ แฃะคงเรียนไม่สนุกแล้วมั้ง วันที่ฉันได้ไปเจอพี่อรัญ  ฉันรูสึกว่า ...ไม่ ..ไม่มีใครแก่เกินเรียน มีแต่คนไม่กล้าและไม่พยายามเท่านั้น...