ขออภัยที่หายหน้า

คำถาม คำบอกเล่า และคำทักทาย ยามเราห่างหายจากกันไปนาน กระทั่งวันหนึ่ง เราคนไทยเริ่มต้นคิดถึงกัน คิดถึงคืนวันเก่าก่อนของชีวิต และ คิดถึงความจริง ซึ่งหล่อหลอมชีวิตในเบ้าหลอมแห่งความสุข มีหลายเรื่องราว และ หลายคำถาม คอยถามไถ่กันและกัน ยามเราห่างไกลจากกัน วันนี้เราคนไทยคงคิดถึงกัน

ขออภัยที่หายหน้า อ้างอิง - ภาพ Kati1789 สวัสดีครับ ที่ต้องมาบอกกล่าว พร้อมคำขออภัยอย่างยิ่ง หลังจากหายหน้าค่าตา ห่างหายจากคำทักทายเยี่ยมเยือน ทั้งคนรู้จักและญาติสนิทมิตรสหาย ประชาชน ทั้งคนรู้จักและไม่รู้จัก ในแต่ละใบหน้ารอยยิ้มของคนไทยทั้งหลาย แม้หลายคนจะไม่อาจแน่ใจได้แน่ชัดนัก ว่ายินดีกับการหายหน้าค่าตา หรือร่วมโห่ร้องเมื่อได้ห่างหายกันไป จำเดิมผมก็ไม่คิดจะห่างหาย จากมิตรภาพอันผูกพัน ของผู้คนมากมาย แต่เนื่องจากภารกิจในชีวิต ที่ต้องรับผิดชอบ ที่ต้องเรียนรู้ต่อความใฝ่ฝันว่าในอนาคต ผมจะสามารถไปถึงฝั่งฝันของชีวิต ตามที่ใครหลายคนต่างได้เคยยืนยัน และท่องจำต่อชีวิตผู้คน ในทุกเมื่อเชื่อวัน เช่นเมื่อยามเราตื่นนอนขึ้นมา จะถอนหายใจ หรือกางแขนขาในชีวิตแต่ละวัน เพื่อเริ่มต้นชีวิต เพียงก่อร่างสร้างอิฐ ที่จะปรากฎรูปร่างในอนาคต เช่นเดียวกันนี้ ผมจึงจำเป็นต้องห่างหายไปไกล หลายคนอาจกล่าวว่า ผมหนีหายไปต่างจังหวัด รับงานดูแลงานและเรียนรู้ชีวิต ว่าต้องรับผิดชอบสิ่งที่ปรากฎเบื้องหน้า ให้ออกมาดีที่สุด หรือเพื่อนบางคนอาจอธิบายว่า ผมเดินทางไปต่างประเทศเพียงเพื่อเหตุผลหลายอย่างรวมกัน ไม่ว่าจะอย่างไรของชีวิตที่ต้องเดินทาง ผมก็ต้องกลับมาสู่บ้านเรือน และที่ทางอันอบอุ่น ยามได้พบปะหน้าตา ได้พูดคุยทักทาย หรือเพียงเยี่ยมกรายผ่านไป ได้เยี่ยมเยือนถามไถ่ จะอย่างไรก็ตาม ผมคงต้องกลับมาพบปะกับมิตรภาพอยู่เสมอ สำหรับความผูกพันของชีวิตในหลายประการ จะบอกกล่าวเพียงเพราะว่าผูกพัน ด้วยเรื่องราวใดเรื่องราวหนึ่งคงไม่ได้ ยิ่งเป็นในยามนี้ ที่เรื่องราวของสังคม และผู้คนแวดล้อมชีวิตผม ยังคงอบอวลไปด้วยความแตกแยก แตกแขนง ผมยิ่งต้องเดินทางเพื่อปฏิบัติหน้าที่ และภารกิจเร่งด่วน ในแต่ละสถานที่ของชีวิต และแต่ละงานซึ่งชีวิตผม ต้องรับผิดชอบ เช่นเดียวกับคำตอบแบบพระเอกลูกทุ่งตะวันตก พระเอกขี่ม้าเดินดุ่มไปยังดินแดนที่เขาต้องการตัวเรา เพียงเพื่อทำหน้าที่ของเราให้ดีที่สุด เมื่อได้จบบทบาทหน้าที่ชีวิต ในแต่ละวันคืนอันจบสิ้น เมื่อนั้น ชีวิตจึงค่อยเริ่มต้นตอบคำถาม ต่อสถานที่อันเหมาะสม หรือสถานที่ที่ผมควรจะเดินทางไปเยี่ยมเยือน เหมือนความชอบส่วนตัว ในการแวะทักทายบอกกล่าว บอกเล่าเรื่องราว เขียนอธิบายสิ่งที่ตัวเองคิดฝัน ใฝ่ใจสนใจ หรือกระทั่งได้ตอบไมตรีของมิตรสหาย ยิ่งได้กลับมา เพื่อทักทายบอกกล่าว เขียนทักเขียนแสดงความคิดเห็น หรืออยู่ร่วมในบรรยากาศแห่งความสุข ด้วยเรื่องราวอันผูกพันผู้คนไว้ เหมือนเช่นที่ผู้คนทั่วโลกนี้เป็น เช่นที่บรรพบุรุษของมนุษย์เป็น ในท่ามกลางความรักความอบอุ่น ความผูกพัน และมิตรภาพมิตรไมตรีของชีวิต ผมไม่เคยเชื่อได้เลยว่า มนุษย์จะอยู่ได้ลำพังโดยไร้สิ่งเหล่านี้ ยิ่งในยามนี้ของบ้านเมืองไทย ซึ่งมีคำถามมากมายวิ่งวุ่น คอยประดังเข้ามา เพื่อให้คนไทยได้ตอบทวนความ ถึงความจริงบางอย่าง ในแต่ละแง่มุมของชีวิต ว่าคนไทยยังคงรักใคร่กันดีอยู่หรือ หรือเป็นเพียงคำตอบในอดีตของคืนวันอันงดงาม ที่เราเคยมีชีวิตอยู่ร่วมกันอย่างสงบสุข มีรอยยิ้ม มีน้ำใจไมตรี มีความเอื้ออารี รักใคร่ชอบพอเผื่อแผ่ต่อกันและกัน ไม่นับรวม เฉพาะสายสัมพันธ์ ระหว่างผู้คนและคนไทยทั่วไป แต่หมายรวมถึงหมูหมากาไก่ ลูกเด็กเล็กแดง คนต่างบ้านท้าวต่างเมือง แขกเหย้าแขกเยือนทั้งหลาย ซึ่งเมื่อยามเมืองไทยสงบสุข สิ่งเหล่านี้คือสรวงสวรรค์ที่เราคนไทย เที่ยวบอกกล่าว และป่าวประกาศให้ผู้คนในโลกได้อิจฉา ว่าเมืองของเรามีความรักความผูกพันกันเพียงใด ในความภาคภูมิใจแบบคนไทย ที่อยากเผื่อแผ่ความน่ารัก และความอบอุ่นใจ ซึ่งบางอย่างบางประการก็ดูงดงามดี แต่บางอย่างบางประการ บางเรื่องราวและบางสิ่ง กลับกลายเป็นหนามทิ่มแทงใจ ในยามที่ต้องห่างหายห่างไกลกันไป หรือเป็นเพียงคำพูดเย้ยหยัน ให้ผู้คนบ้านใกล้เรือนเคียง ซึ่งมีภาวะทุกข์ยากในชีวิตและอยู่อย่างยากลำบากได้อิจฉาเล่น สำหรับวัฒนธรรมคนไทย ซึ่งบางครั้งบางประการก็อ่อนโยน แต่บางสถานการณ์ก็กร้าวร้าวรุนแรงจนน่ากลัว คือสิ่งที่ผมคิดมาตลอด ถึงความจริงอันแอบซ่อนอยู่ในสังคมไทย แอบซ่อนอยู่ในแต่ละวัฒนธรรมแห่งอำนาจ ซึ่งคนไทยยังคงใช้ปฏิบัติ สื่อสารระหว่างกันและกัน บางครั้งเราอาจไม่รู้ว่า เรามีตัวตนของความรุนแรง แฝงอยู่ในวัฒนธรรมแห่งรอยยิ้ม หรือมีความจริงอันเจ็บปวด ในยามที่เรานั่งถามไถ่กันและกันว่า เมืองสยามของเรานั้น เป็นเมืองรอยยิ้ม แม้ดั้งเดิมตั้งแต่ตัวเล็กตัวน้อย เราคนไทยจะถูกสอนสั่ง ให้สำนึกเสมอถึงน้ำใจไมตรีในสังคมไทย แต่ยามนี้ ซึ่งก่อร่างสร้างความจริงต่อเนื่องมาจากหลายสิบปีก่อน ที่เราอยากมั่งคั่งร่ำรวย และเป็นเสือเศรษฐกิจ แห่งประเทศพัฒนาของเอเชีย เราล้วนก้าวผ่านความจริงอันเจ็บปวด ในยามที่เรายิ้ม หรือคนไทยยิ้มให้นักท่องเที่ยว มีทั้งรอยยิ้มอันจริงใจและยิ้มที่รอเงินในกระเป๋า ในหลายครั้งของความโอบอ้อมอารี ผมคิดเสมอ ถึงข่าวคราวการใช้ความรุนแรงต่อแขกบ้านแขกเมือง หรือแม้แต่ความรุนแรงที่เราปฏิบัติต่อผู้คนในชาติของเราเอง จนบางครั้งผมไม่แน่ใจว่า เมื่อใดผมควรจะกลับมาเมืองไทยอีกครั้ง ยิ่งในยามบ้านเมืองมีข้อถกเถียงรุนแรงเช่นนี้ ผมยิ่งต้องคิดให้หนักและคิดให้มาก ว่าควรจะกลับมาเยี่ยมเยือน หรือกลับมาเมื่อใด หรือเมื่อใดผมควรจะกลับมาอยู่เมืองไทยอย่างถาวร ผมคิดมาก และคิดวนเวียนหลายครั้ง สำหรับเบื้องลึกในจิตใจ และสำหรับสังคมที่ควรจะเป็นในสังคมไทย ยิ่งในยามที่เราถามหา เรียกร้อง บอกกล่าว และถามไถ่ถึงเหตุถึงผล หรือจนแม้กระทั่งด่าทอระหว่างกันด้วยความรู้สึก ขออภัยอย่างยิ่ง หากใครจะหาว่าผมคิดมาก ผมอยากกลับมาเมืองไทย แต่ยังต้องคิดมาก ไม่ว่าอย่างไร ผมคิดมากเสมอ ว่าเมื่อใดควรกลับมาเยี่ยมเยือนมิตรภาพ เยี่ยมเยือนเพื่อนฝูง หลังจากห่างหายกันไปเนิ่นนาน หรือจนแม้กระทั่งหายไป พร้อมการติดตามรอของมิตรภาพมากมาย ไม่ว่าอย่างไร ผมก็ให้ความคาดหวังต่อคนไทยได้ว่า ผมจะกลับมาอย่างแน่นอน ผมคิดถึงเมืองไทยอย่างมาก ลงชื่อ นายสันติสุข ปล. เพื่อนผม ที่ชื่อ ความรักความอบอุ่น ก็อยากกลับเมืองไทยเช่นกัน ครับ คิดถึงคนไทยทุกคน

ขออภัยที่หายหน้า

อ้างอิง - ภาพ Kati1789

สวัสดีครับ

ที่ต้องมาบอกกล่าว

พร้อมคำขออภัยอย่างยิ่ง

หลังจากหายหน้าค่าตา ห่างหายจากคำทักทายเยี่ยมเยือน ทั้งคนรู้จักและญาติสนิทมิตรสหาย ประชาชน ทั้งคนรู้จักและไม่รู้จัก ในแต่ละใบหน้ารอยยิ้มของคนไทยทั้งหลาย แม้หลายคนจะไม่อาจแน่ใจได้แน่ชัดนัก ว่ายินดีกับการหายหน้าค่าตา หรือร่วมโห่ร้องเมื่อได้ห่างหายกันไป

จำเดิมผมก็ไม่คิดจะห่างหาย

จากมิตรภาพอันผูกพัน

ของผู้คนมากมาย

แต่เนื่องจากภารกิจในชีวิต ที่ต้องรับผิดชอบ ที่ต้องเรียนรู้ต่อความใฝ่ฝันว่าในอนาคต ผมจะสามารถไปถึงฝั่งฝันของชีวิต ตามที่ใครหลายคนต่างได้เคยยืนยัน และท่องจำต่อชีวิตผู้คน ในทุกเมื่อเชื่อวัน เช่นเมื่อยามเราตื่นนอนขึ้นมา จะถอนหายใจ หรือกางแขนขาในชีวิตแต่ละวัน

เพื่อเริ่มต้นชีวิต

เพียงก่อร่างสร้างอิฐ

ที่จะปรากฎรูปร่างในอนาคต

เช่นเดียวกันนี้ ผมจึงจำเป็นต้องห่างหายไปไกล หลายคนอาจกล่าวว่า ผมหนีหายไปต่างจังหวัด รับงานดูแลงานและเรียนรู้ชีวิต ว่าต้องรับผิดชอบสิ่งที่ปรากฎเบื้องหน้า ให้ออกมาดีที่สุด หรือเพื่อนบางคนอาจอธิบายว่า ผมเดินทางไปต่างประเทศเพียงเพื่อเหตุผลหลายอย่างรวมกัน

ไม่ว่าจะอย่างไรของชีวิตที่ต้องเดินทาง

ผมก็ต้องกลับมาสู่บ้านเรือน

และที่ทางอันอบอุ่น

ยามได้พบปะหน้าตา ได้พูดคุยทักทาย หรือเพียงเยี่ยมกรายผ่านไป ได้เยี่ยมเยือนถามไถ่ จะอย่างไรก็ตาม ผมคงต้องกลับมาพบปะกับมิตรภาพอยู่เสมอ สำหรับความผูกพันของชีวิตในหลายประการ จะบอกกล่าวเพียงเพราะว่าผูกพัน ด้วยเรื่องราวใดเรื่องราวหนึ่งคงไม่ได้

ยิ่งเป็นในยามนี้

ที่เรื่องราวของสังคม

และผู้คนแวดล้อมชีวิตผม

ยังคงอบอวลไปด้วยความแตกแยก แตกแขนง ผมยิ่งต้องเดินทางเพื่อปฏิบัติหน้าที่ และภารกิจเร่งด่วน ในแต่ละสถานที่ของชีวิต และแต่ละงานซึ่งชีวิตผม ต้องรับผิดชอบ เช่นเดียวกับคำตอบแบบพระเอกลูกทุ่งตะวันตก พระเอกขี่ม้าเดินดุ่มไปยังดินแดนที่เขาต้องการตัวเรา

เพียงเพื่อทำหน้าที่ของเราให้ดีที่สุด

เมื่อได้จบบทบาทหน้าที่ชีวิต

ในแต่ละวันคืนอันจบสิ้น

เมื่อนั้น ชีวิตจึงค่อยเริ่มต้นตอบคำถาม ต่อสถานที่อันเหมาะสม หรือสถานที่ที่ผมควรจะเดินทางไปเยี่ยมเยือน เหมือนความชอบส่วนตัว ในการแวะทักทายบอกกล่าว บอกเล่าเรื่องราว เขียนอธิบายสิ่งที่ตัวเองคิดฝัน ใฝ่ใจสนใจ หรือกระทั่งได้ตอบไมตรีของมิตรสหาย

ยิ่งได้กลับมา

เพื่อทักทายบอกกล่าว

เขียนทักเขียนแสดงความคิดเห็น

หรืออยู่ร่วมในบรรยากาศแห่งความสุข ด้วยเรื่องราวอันผูกพันผู้คนไว้ เหมือนเช่นที่ผู้คนทั่วโลกนี้เป็น เช่นที่บรรพบุรุษของมนุษย์เป็น ในท่ามกลางความรักความอบอุ่น ความผูกพัน และมิตรภาพมิตรไมตรีของชีวิต ผมไม่เคยเชื่อได้เลยว่า มนุษย์จะอยู่ได้ลำพังโดยไร้สิ่งเหล่านี้

ยิ่งในยามนี้ของบ้านเมืองไทย

ซึ่งมีคำถามมากมายวิ่งวุ่น

คอยประดังเข้ามา

เพื่อให้คนไทยได้ตอบทวนความ ถึงความจริงบางอย่าง ในแต่ละแง่มุมของชีวิต ว่าคนไทยยังคงรักใคร่กันดีอยู่หรือ หรือเป็นเพียงคำตอบในอดีตของคืนวันอันงดงาม ที่เราเคยมีชีวิตอยู่ร่วมกันอย่างสงบสุข มีรอยยิ้ม มีน้ำใจไมตรี มีความเอื้ออารี รักใคร่ชอบพอเผื่อแผ่ต่อกันและกัน

ไม่นับรวม

เฉพาะสายสัมพันธ์

ระหว่างผู้คนและคนไทยทั่วไป

แต่หมายรวมถึงหมูหมากาไก่ ลูกเด็กเล็กแดง คนต่างบ้านท้าวต่างเมือง แขกเหย้าแขกเยือนทั้งหลาย ซึ่งเมื่อยามเมืองไทยสงบสุข สิ่งเหล่านี้คือสรวงสวรรค์ที่เราคนไทย เที่ยวบอกกล่าว และป่าวประกาศให้ผู้คนในโลกได้อิจฉา ว่าเมืองของเรามีความรักความผูกพันกันเพียงใด

ในความภาคภูมิใจแบบคนไทย

ที่อยากเผื่อแผ่ความน่ารัก

และความอบอุ่นใจ

ซึ่งบางอย่างบางประการก็ดูงดงามดี แต่บางอย่างบางประการ บางเรื่องราวและบางสิ่ง กลับกลายเป็นหนามทิ่มแทงใจ ในยามที่ต้องห่างหายห่างไกลกันไป หรือเป็นเพียงคำพูดเย้ยหยัน ให้ผู้คนบ้านใกล้เรือนเคียง ซึ่งมีภาวะทุกข์ยากในชีวิตและอยู่อย่างยากลำบากได้อิจฉาเล่น

สำหรับวัฒนธรรมคนไทย

ซึ่งบางครั้งบางประการก็อ่อนโยน

แต่บางสถานการณ์ก็กร้าวร้าวรุนแรงจนน่ากลัว

คือสิ่งที่ผมคิดมาตลอด ถึงความจริงอันแอบซ่อนอยู่ในสังคมไทย แอบซ่อนอยู่ในแต่ละวัฒนธรรมแห่งอำนาจ ซึ่งคนไทยยังคงใช้ปฏิบัติ สื่อสารระหว่างกันและกัน บางครั้งเราอาจไม่รู้ว่า เรามีตัวตนของความรุนแรง แฝงอยู่ในวัฒนธรรมแห่งรอยยิ้ม หรือมีความจริงอันเจ็บปวด

ในยามที่เรานั่งถามไถ่กันและกันว่า

เมืองสยามของเรานั้น

เป็นเมืองรอยยิ้ม

แม้ดั้งเดิมตั้งแต่ตัวเล็กตัวน้อย เราคนไทยจะถูกสอนสั่ง ให้สำนึกเสมอถึงน้ำใจไมตรีในสังคมไทย แต่ยามนี้ ซึ่งก่อร่างสร้างความจริงต่อเนื่องมาจากหลายสิบปีก่อน ที่เราอยากมั่งคั่งร่ำรวย และเป็นเสือเศรษฐกิจ แห่งประเทศพัฒนาของเอเชีย เราล้วนก้าวผ่านความจริงอันเจ็บปวด

ในยามที่เรายิ้ม

หรือคนไทยยิ้มให้นักท่องเที่ยว

มีทั้งรอยยิ้มอันจริงใจและยิ้มที่รอเงินในกระเป๋า

ในหลายครั้งของความโอบอ้อมอารี ผมคิดเสมอ ถึงข่าวคราวการใช้ความรุนแรงต่อแขกบ้านแขกเมือง หรือแม้แต่ความรุนแรงที่เราปฏิบัติต่อผู้คนในชาติของเราเอง จนบางครั้งผมไม่แน่ใจว่า เมื่อใดผมควรจะกลับมาเมืองไทยอีกครั้ง ยิ่งในยามบ้านเมืองมีข้อถกเถียงรุนแรงเช่นนี้

ผมยิ่งต้องคิดให้หนักและคิดให้มาก

ว่าควรจะกลับมาเยี่ยมเยือน

หรือกลับมาเมื่อใด

หรือเมื่อใดผมควรจะกลับมาอยู่เมืองไทยอย่างถาวร ผมคิดมาก และคิดวนเวียนหลายครั้ง สำหรับเบื้องลึกในจิตใจ และสำหรับสังคมที่ควรจะเป็นในสังคมไทย ยิ่งในยามที่เราถามหา เรียกร้อง บอกกล่าว และถามไถ่ถึงเหตุถึงผล หรือจนแม้กระทั่งด่าทอระหว่างกันด้วยความรู้สึก

ขออภัยอย่างยิ่ง

หากใครจะหาว่าผมคิดมาก

ผมอยากกลับมาเมืองไทย แต่ยังต้องคิดมาก

ไม่ว่าอย่างไร ผมคิดมากเสมอ ว่าเมื่อใดควรกลับมาเยี่ยมเยือนมิตรภาพ เยี่ยมเยือนเพื่อนฝูง หลังจากห่างหายกันไปเนิ่นนาน หรือจนแม้กระทั่งหายไป พร้อมการติดตามรอของมิตรภาพมากมาย ไม่ว่าอย่างไร ผมก็ให้ความคาดหวังต่อคนไทยได้ว่า ผมจะกลับมาอย่างแน่นอน

ผมคิดถึงเมืองไทยอย่างมาก ลงชื่อ นายสันติสุข

ปล. เพื่อนผม ที่ชื่อ ความรักความอบอุ่น

ก็อยากกลับเมืองไทยเช่นกัน ครับ

คิดถึงคนไทยทุกคน

เขียนใน GotoKnow โดย Kati
ใน สู่ฝันอันยิ่งใหญ่

คำสำคัญ (Tags): #การเมืองไทย#ขออภัยที่หายหน้า#คนไทย#ความคาดหวัง#ความเรียง#บทวิพากษ์#สังคมไทย

หมายเลขบันทึก: 191427เขียนเมื่อ 30 มิถุนายน 2008 18:02 น. ()แก้ไขเมื่อ 15 เมษายน 2012 02:11 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่าน