แต่ละวัน...ที่แตกต่าง
หลายวันมานี้ ระบบอีเมลของมหาวิทยาลัยมีปัญหา ดิฉันซึ่งเคยใช้บริการเขียนบันทึกเรื่องราวต่างๆลงใน วงแลกเปลี่ยน Share.psu.ac.th เริ่มหงุดหงิดกระวนกระวายพาลจะลงแดงเอา ...
วันนี้มานั่งทำงาน...งานของเราทุกวันนี้ผูกพันอยู่บนระบบ IT เวลาระบบมีปัญหาขึ้นมาแทบจะทำอะไรไม่ได้ เพราะงานเขียน งานเอกสารส่งไปส่งมาซึ่งเป็นงานส่วนใหญ่ ล้วนใช้ระบบทำงานทั้งสิ้น หลายวันมานี้จึงวางแผนสำรอง
หยิบเอางานที่ไม่ต้องใช้บนระบบมาทำ...พยายามทำใจไม่กระวนกระวายทำสมาธิทำงานตรงหน้า....
เขียนบันทึกเป็นอีกงานของดิฉันที่ทำแล้วมีความสุข...ไม่ได้บันทึกวงในซะหลายวัน...วันนี้บันทึกที่นี่ซะหน่อย..
ทุกวันของการเลิกงานจะมีการปิดเครื่องปรับอากาศเป็นสัญญลักษณ์ "ปิดแอร์แล้ว..เย็นแล้ว กลับบ้านกันเถิด..กลับไปทำภารกิจของชีวิต.." ดิฉันอยากกรี๊ด ดังๆ ...เอาความอึดอัดขัดข้องออกไปจากหัวใจดวงนี้เสียบ้าง....เดินไปที่รถปิดประตู...กรี๊ด...ดังๆซะ 3 ครั้ง...โล่งไป..
วันนั้นเลยจบงานแบบไม่หันไปมอง...อีกเลย....เสียงที่คุ้นเคย...แว่วเข้ามาในโสตประสาท...คุยหน่อยเผื่ออุ่นขึ้น...กลับบ้านเข้านอนเร็วกว่าปกติ ไม่ลืมเล่านิทาน "ดาวลูกไก่" ฉบับดั้งเดิมให่เด็กๆฟังก่อนหลับตาก็ปลอบใจตัวเองว่า...เอาเถอะ พรุ่งนี้ก็จะดีขึ้น...ชีวิตเราที่แท้ก็มีเจ้าตัวเล็ก สองตัวนี่หล่ะเป็นสาระใหญ่...หลับซะก่อนเพราะเราทำดีที่สุดแล้ว...
วานนี้
จบไปอีกหนึ่งวัน แบบยิ้มได้...ช่วงนี้คร่ำเคร่งอยู่กับการตาราง วิทยากรในหลักสูตรหนึ่งที่สลับสับรางกันหลาย lock อยู่ มี 3 หลักสูตรอยู่ในมือที่ต้องเตรียมการ สายหน่อยเอกสารจากฝ่ายการเงิน ส่งมาให้แก้ไขทุกฉบับที่ส่งเบิกจ่าย พระเจ้า! ช่วยด้วยนี่มันอะไรกัน ดิฉันนั่งพิจารณาดูแบบเป็นกลางไม่มีอคติ...ใบไหนทำได้แก้ไขไปก่อน...วางไว้ก่อน...ไหว้วานทีมช่วยบ้าง สลับกันไป
เที่ยงแล้วกินอะไรดี....มีก๋วยเตี๋ยวเจ้าใหม่มาขายที่หลังตึก...คนชอบเส้นอย่างเราต้องไปลองชิม อิ...อิ...ด้วยความไม่พิถีพิถันเรื่องกินเอาที่เร็วๆไว้ก่อน....ก็เพราะไอ้ความไม่อดทนรอนี่หล่ะจึงได้ผ้ดไทย...ที่เขาทำตั้งไว้แล้ว....ไม่เป็นสัปปะรดเล้ย...จริงๆ
บ่ายมีคุยกับผู้ใหญ่....
เก็บหลายเรื่องที่ค้างคา ไม่สามารถทะลุทะลวงรวมคุย...ซะทีเดียว
งานหลายๆ อย่างต้องรอ...รอ จังหวะมันก็ลงตัวได้เอง วันนี้ผลของการคุยออกมาเกินคาด....ยิ้มได้...ยิ้มออก...ที่สำคัญต้องรอเป็น...ดิฉันมีจุดอ่อนตรง "รอไม่เป็น" "ทำอะไรต้องได้เลยเดี๋ยวนั้น" (งานนี้ตั้งข้อสังเกตุว่าทีมงาน คงเอือมระอา) แม้จะกินข้าว...แล้วต้องไปรอโต๊ะ รอทำทีละคิว...ดิฉันจะเปลี่ยนร้านทันที...... แม้จะนัดหมายใครไว้แล้วก็จะโทรบอกว่า...ย้ายร้าน..ไม่อยากรอนิสัยนี้พยายามแก้อยู่ ... อิ..อิ...
หลังจากปล่อยให้เราสิวขึ้นมาหลายวัน...โทษเจ้านายซะเลย!
งานที่ไม่ลงตัว...ของดิฉัน...ส่วนใหญ่เกิดจาก
1.เราคิดเรามองกันคนละมุม เลยไม่ลงตัว(เราไม่ยอมตามดื้อว่างั้นเถอะ)
2.อำนาจการตัดสินใจไม่ได้อยู่ที่ฝ่ายเดียวต้องมีฝ่ายเกี่ยวข้องสารพัด ถ้าตามกระบวนการ...มันหลายเรื่อง หลายวัน...ใจเรามิอาจรอได้มันเลยอึดอัด...
3.เราเองไม่มีสมาธิ ทำให้เสร็จเป็นเรื่องๆ เพราะแต่ละเรื่องเราต้องตัดใจทำ...เป็นความจริงว่าสิ่งที่ต้องทำมีมากกว่าเวลาที่มีอยู่...ถ้าเราทำคู่ขนานพันๆ ปนๆ กันไปมันจะไม่เสร็จสักเรื่อง....สมาธิครับสมาธิ...
4.เพียงอธิบายให้เข้าใจ...มันก็เดินไปได้..ก่อนอธิบายคนอื่นต้องอธิบายตัวเองได้ก่อน......ว่าทำไมเลือกทำอย่างนี้ ทำไมไม่เลือกทำแบบอื่น
5. บางครั้ง บางเรื่อง ก็แก้ได้ด้วยเวลา (เวลาจะช่วยอะไรหากใจมัน ยังฝังตรึง....ยังคงยังซึ้งภาพเธอทุกคำที่ร่ำลา...ยังคงมองเห็นภาพเธอจากไปไกลลับตา...เวลาไม่เคยลบความทรงจำ...)
อ้าว! ออกทะเลไปแล้วเรา...แบบว่าอารมณ์ดี...อิ...อิ...
ความเห็น (3)
หวัดดีจ่ะ
การกริ๊ดดังๆทำให้ ปลดปล่อยได้ดีนะคะ ป้าแดงเลยคิดอยากไปดูคอนเสริต แบบเบริดเบริด จะได้กริ๊ดดังๆๆๆๆ นี่ป้าแดงก็ออกแม่น้ำโขงไปรึป่าวคะ อิอิอิ
สวัสดีค่ะ Padaeng คนสวย แซ่เฮ กรี๊ดดังๆ เพื่อปลดปล่อยน่ะดี แต่ถ้ากรี๊ดเพราะโมโห ควบคุมอารมณ์ไม่อยู่..นั่นไม่ดี...ขอบคุณค่ะ
ถูกต้องเลยค่ะ กริ๊ดเพราะควบคุมอารมณ์ไม่ได้ ไม่น่าเกิดไม่น่าดูค่ะ