จากปลากระบอกต้มน้ำอ้อยสู่ไหปลาแดก

ลูกตราดในเมืองหมอแคน แล้วจะรู้ว่าเลือดน้ำเค็มไม่เคยจืดจาง

   13 ปีที่ลูกตราดอย่างดิฉันเข้ามาอยู่ในเมืองขอนแก่น เป็น13ปี่ทั้งสุขทุกข์ปนกันไป

ไม่ง่ายที่จะต้องอยู่ในเมืองที่หาปลาน้ำเค็มสดๆกินแทบไม่ได้ แต่ก็ไม่ยากเกินไปที่จะใช้ความเป็นคนตราดของเราในการครองใจชาวเมืองหมอแคน

   13 ปีก่อนโชคชะตาทำให้สอบเรียนแพทย์ได้ที่นี่ การปรับตัวเป็นอาวุธสำคัญมากที่ทำให้มนุษย์ผ่านพ้นอุปสรรคต่างๆ ไปได้รวมทั้งดิฉันด้วย

    เชื่อไหมคะ ว่าคนตราดเราปรับตัวเก่ง และท่ามกลางการปรับตัวให้เป็นที่ยอมรับของสังคมใหม่ ตนตราดแท้ๆมีความพิเศษที่ไม่มีใครเหมือน คืออยู่ได้โดยไม่เสียความเป็นคนตราดแม้แต่นิดเดียว จริงๆนะคะ ไม่เชื่อลองฟังเสียงของดิฉันสิคะ ห้วน และ หนัก จนรู้ว่า

      ชั้นน่ะคนตราดนะงา ไม่ใช่คนขอนแก่นหร่อก ไม่เชื่อดูนี่หิ่ ใส่ก่ะปิในนำพริ่ก

ซะสะหงาดเลยฮิน่ะ

ประมาณนี้ล่ะค่ะ เพื่อนๆก็ทำใจนะคะที่เขาจะได้ฟังคำหนักๆ ห้วนๆของดิฉันพอไม่ให้เหงา

     นอกจากภาษาพูดแล้ว เรื่อง ความมีน้ำใจ และความรักศักดิ์ศรีที่ใครๆต้องเกรงนี่ล่ะค่ะ คนตราดแท้ๆ

     คนตราดมีน้ำใจค่ะ ถ้าจะให้ไม่ต้องขอกัน พูดคำไหนคำนั้น ไม่เยิ่นเย้อ จนเพื่อนๆชาวขอนแก่นขยาดเพราะคิดว่าหยิ่ง ยิ่งเรื่องการละเมิดสิทธิ์ผู้อื่น เช่นหยิบของโดยไม่บอก เอาของเขามาเป็นของตน ไม่มีซะล่ะค่ะ นอกจากไม่ทำแล้วยังไม่ให้ใครมาทำกับเราอีกด้วย หากฝ่าฝืน โดนด่าเช่ด 

     อีกเรื่องหนึ่งที่ดิฉันคิดว่าคงจะส่งต่อกันมาในนิสัยคนตราด คือ ไม่ชอบเรื่องจุกจิก เปลี่ยนไปเปลี่ยนมา หรือพูดไม่รู้แล้ว ถ้าเห็นใครมาพูดท่านั้นท่านี้ ฟังได้ก็ฟัง ฟังไม่ได้ ตวาดค่ะ

     นี่อาจจะไม่ใช่ทั้งหมดที่ดิฉันอยู่ได้ในเมืองที่ไม่ใช่บ้านเกิด แต่ก็เป็นเมืองนอนที่น่าอยู่ เชื่อได้เลยค่ะว่า ถ้ามาขอนแก่น เจอหมอตัวใหญ่ ผิดกว่าคนอิสาน ผิวคล้ำ พูดคำหนัก รักพวกพ้อง ไม่ฆ่าน้อง ไม่ฟ้องนาย ไม่ขายเพื่อน และชอบกินปลากระบอกต้มน้ำอ้อย กับหอยปากเป็ดดอง แล้วก็ แกงเห็ดโคนเป็นชีวิต ไม่ใช่ใครหรอกค่ะ ดิฉ้นเอง

     ไม่เชื่อลองพูดดันดูหิ่ ชั้นคนตราดจริงๆนะงา

 แล้วเจอกันใหม่นะคะ สวัสดีค่ะ