อาวรณ์

ที่ผ่านมาสำนักงานโครงการฯ มีเจ้าหน้าที่ทำงานด้วยกัน 3 คนคือเจ้าหน้าที่บัญชี ที่เป็นน้องผู้หญิง 1 คน กับเจ้าหน้าภาคสนาม 2 คน มีผมกับน้องพล หนึ่งซึ่งเข้ามาทำงานหลังผม 2 เดือน ผมเข้ามาทำงาน เดือน ธ.ค.48 แต่น้องคนนี้เข้ามาทำงาน วันที่ 1 กุมภาพันธ์ 49 ตลอด 2 ปีกว่า ๆ เราอยู่กับแบบพี่แบบน้อง ใช้สุภาษิต "ปี้ฮู้สอง น้องฮู้หนึ่ง" มาตลอด ช่วยเหลือเกื้อกูลกัน ร่วมทุกข์ร่วมสุขด้วยกัน บุกป่า ฝ่าดง มาด้วยกันมา เขาทำงานดีมาก เก็บข้อมูลได้ดี เป็นคนละเอียดรอบคอบ และสามารถเข้ากับมวลชนได้ พื้นที่ที่เขารับผิดชอบ กรรมการจะรักเขามาก แม้น้องเขาจะพูดน้อย และชอบเกรงใจทุกครั้งที่เห็นขาเงียบ หรือมีปัญหาไม่ค่อยปรึกษา ด้วยความเกรงใจ แต่ผมก็ถามไถ่ตลอด บอกเขาว่าถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอกมาไม่ต้องเกรงใจ

ตอนนี้เขาได้ลาออกไปทำงาน เป็นครูอัตราจ้าง โรงเรียนแห่งหนึ่ง ใน อ.แช่ซ้อน จ.ลำปาง วันนี้เขาขนของใช้ที่อยู่ในสำนักงาน ไปเก็บไว้ที่บ้าน และเตรียมตัวทำงาน ในสถานที่ใหม่ พบเจอเพื่อนร่วมงานใหม่ ในวันจันทร์ นี้ และได้เป็นครู อย่างเต็มตัว ไม่ต้องเป็น"ครูข้างถนน" อีกต่อไป ถึงแม้จะไม่ใช่ครูบรรจุก็ตาม บรรยากาศในสำนักงานช่างเงียบเหงา และอ้างว้าง เพราะที่ผ่านมาเรา พักอยู่ในสำนักงานด้วยกัน ปรึกษาหารือกันมาตลอด ช่วยเหลือซึ่งกันและกัน มาด้วยดีเสมอมา แต่เมื่อเขาไปได้ดีก็อวยพรให้เขาด้วย มีพบมีพรากมีจากมีเจอ งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกลา เป็นของธรรมดา ส่วนผมก็ทำหน้าที่ต่อไป พื้นที่ให้บริการ 8 พื้นที่ อยู่ใน 5 อำเภอชายแดน ช่วงนี้ ต้องรับผิดชอบคนเดียว คงเหนื่อยหน่อย แต่ต้องสู้ต่อไป และอีกนานกว่าจะได้เจ้าหน้าที่ภาคสนามคนใหม่

เพลงอาวรณ์

ศิลปินมาลีฮวนน่า

งานเลี้ยงเลิกลาจำลาล้าง ไปตามเส้นทางทางของตัวเอง

คนเราต่างคนต่างมีฝัน พันธผูกพันธ์เงื่อนไขจำเป็น

สุขเพียงชั่วคราว เมื่อได้พบกัน เวลานั้นน้อยเหลือเกินกันเราต้องห่าง

รอคอยนั้นยั้งยืน หลังเราบอกกล่าวคำลา ลา ลา

*ในความอบอุ่นอันลึกซึ้ง ในห้วงคำนึงเราคิดถึงกัน

คือการจำยอมยอมลาร้าง ไปตามเส้นทางเพื่อหวังพบกัน

พูดคุยทักทายให้กำลังใจ ปลอบโยนและห่วงใย คือความหวังดี

ทุกๆสิ่งที่มี ซึ้งใจอบอุ่นใจ อบอุ่นใจ

** ในคืนเงียบเหงาที่ดาวหาย อยู่อย่างเดียวดายเงียบเหงาวังเวง

เจ็บจนยอมแพ้แก่จุดหมาย เจอความหลากหลายสับสนตนเอง

เหม่อมองผู้หวังดี ไม่มีเคียงข้าง เหนื่อยล้ามองเห็นเส้นทาง ก้าวไกลแสนไกล

อยากกลับมาที่เดิมเสริมสร้างใหม่ เช่นอดีตที่ผ่านมา เท่านี้ก็สุขใจ ก็สุขใจ

เขียนใน GotoKnow โดย ครูข้างถนน / ขุนเขา ฯ
ใน เหงา เศร้า เราและความคิดถึง

คำสำคัญ (Tags): #อาวรณ์

หมายเลขบันทึก: 186882เขียนเมื่อ 8 มิถุนายน 2008 15:06 น. ()แก้ไขเมื่อ 12 กุมภาพันธ์ 2012 00:27 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่าน

ความเห็น (12)

suksom

เขียนเมื่อ 8 มิถุนายน 2008 15:11 น. ()

น่าเสียดายจังครับ แต่ก็สู้ๆๆต่อไปครับ

หนุ่ย

เขียนเมื่อ 8 มิถุนายน 2008 15:13 น. ()

ธรรมดาครับ วัฎจักรก็ต้องหมุนเวียนเปลี่ยนไปไม่มีอะไรยั่งยืน ตราบใดที่ปอดยังทำงานหายใจยืนวิตก็ยังคงอยู่ ...ชอบงานดีต้อง Show and Share ครับ กำลังใจให้เพียบครับผม