พวกเราทำบัตรว่ายน้ำของศูนย์กีฬากันมาตั้งแต่ปลายมกราฯ บอกหนุ่มน้อยนักว่ายน้ำทั้งสองว่า สระอยู่ตรงนี้นะลูก อยากไปเมื่อไหร่ไปได้เลย เดินไปใกล้นิดเดียว ก่อนเราจะกลับมา ทั้งสองหนุ่มว่ายน้ำเป็นประจำอาทิตย์ละ อย่างน้อย 4 วัน ระยะทางไปสระก็อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลไปกว่าสระที่นี่ แต่ปรากฎว่าไม่มีใครไปลงสระเลย แต่อาทิตย์นี้เราได้ไปว่ายกันมาแล้ว คุณแม่เลยขอ After Action Review (AAR) เสียหน่อย (ฟรีสไตล์อีกตามเคยค่ะ)
สิ่งที่คาดว่าจะได้รับ
ตอนแรกที่บอก คิดว่าลูกๆจะไปกันในไม่ช้าหลังจากมีบัตรแล้ว แต่เวลาผ่านมาเกือบสองเดือน ลูกๆไม่ถึงสระสักที เลยคิดว่าเอาล่ะ เราจะไปว่ายน้ำแล้วชวนเขาไปด้วย ทั้งสองหนุ่มไปอย่าง happy พอใจกันหมดกับการตื่นแต่เช้า ก่อน 6 โมงแล้วก็เดินคุยกันไปถึงสระ ว่ายกันไม่เลิก ชวนให้ขึ้น เพราะแม่ต้องไปทำงาน สองหนุ่มบอกว่าจะกลับกันเอง ^o^
ทำไมถึงไม่สำเร็จในตอนแรก
เพราะเราไม่ได้ลงมือทำเป็นผู้นำ แค่แนะนำชี้ชวนไม่เพียงพอ
ข้อคิดสำหรับตัวเองในฐานะพ่อแม่
อยากให้ลูกทำอะไร เราต้องทำเป็นตัวอย่างก่อน อะไรๆที่เราบอกว่าดี ถ้าเราเองไม่ลงมือทำหรือทำยังไม่ได้ ก็คงยากที่จะเข็นให้ลูกทำ
ทำให้นึกถึง ขำขันที่เพิ่งอ่านมาไม่นานนี้จาก forward mail (เลยไม่สามารถอ้างที่มาได้) ขอนำมาเล่าต่อนะคะ
ลูก: ทำไมเราไม่มีบ้านใหญ่ๆ รถสวยๆเหมือนคนอื่นล่ะพ่อ
พ่อ: ถ้าลูกอยากมีแบบนั้น ลูกต้องตั้งใจเรียนให้เก่งๆจะได้มีงานดีๆ ทำเงินได้เยอะๆ นะลูก
ลูก: แล้วทำไมตอนเด็กๆพ่อไม่ตั้งใจเรียนล่ะ พ่อ