ข้อคิดจากปี่พระอภัย

...สิ่งที่มีอยู่เราไม่เห็นความสำคัญ แต่พอมันต้องสูญเสียไป เรากลับมานั่งเสียใจ ใคร่ครวญ โดยที่อาจจะไม่ได้คืนกลับมา...

สองสามวันที่ผ่านมาคงไม่มีใครไม่ทราบข่าวการหายไปของปี่พระอภัยมณี ที่ระยอง ซึ่งทุกฝ่ายต่างสาปแช่งคนที่ทำลงไป ซึ่งจะด้วยสาเหตุอะไรก็แล้วแต่

แต่ถ้าถามจริงๆ ว่ามันมีความสำคัญอย่างไรบ้าง.....ผมเองเป็นคนหนึ่งหละที่อาจจะตอบได้เพียงสั้นๆ ว่าก็เพราะเป็นปี่ของพระอภัยมณี ที่เป็นตัวละครเอกที่สุนทรภู่ กวีเอกของไทยเป็นผู้สร้างสรรค์ไว้ และด้วยความสัตย์จริง ผมเองก็ไม่ได้มีความรู้ในเรื่องวรรณกรรม วรรณคดี เท่าใดนัก และเชื่อว่าหลายๆ คนอาจจะไม่ได้มองเห็นความสำคัญมากมาย แต่พอมันหายไป เราถึงมานั่งเสียดาย ด่าคนที่ขโมยไปต่างๆ นานา เหมือนได้สูญเสียของรัก ของหวง ไป ทั้งที่ช่วงที่ปี่พระอภัยอยู่ที่เดิม เราก็ไม่ได้มองเห็นความสำคัญมากนัก

ย้อนกลับไปพูดถึงคนที่ขโมยไป ผมก็ไม่แน่ใจว่าเขาเป็นใคร และอยากเอาไปทำไม แต่ถ้าคิดเล่นๆ จากการที่เขาเองก็กลับใจเอาไปทิ้งไว้ในขยะระแวกใกล้ๆ นั้น สาเหตุเป็นอะไรแน่ผมก็ไม่ทราบได้ แต่ถ้าพอเขาเจอข่าวอาจจะรู้สึกตกใจ เพราะปกติก็เห็นมันอยู่ที่รูปปั้นพระอภัยฯ ก็ไม่เห็นมีใครสนใจ และหวงแหนเท่าที่ควร เลยคิดง่ายๆ แค่เอาไปขายเป็นของเก่าเพื่อประทังชีวิต การหายไปคงไม่มีอะไรมากมั้ง...หรือเปล่าผมก็ได้แต่สันนิฐาน แต่ถ้าข้อสันนิฐานนี้ใกล้เคียงความเป็นจริง เราอาจจะได้แง่คิดอะไรบางอย่าง

สิ่งที่มีอยู่เราไม่เห็นความสำคัญ แต่พอมันต้องสูญเสียไป เรากลับมานั่งเสียใจ ใคร่ครวญ โดยที่อาจจะไม่ได้คืนกลับมา

เพราะฉะนั้น อยากจะขอเชิญชวนครับ ในวาภะที่คนในบ้านเมืองเราไม่ค่อยจะมีความสุขเท่าไหร่นักในช่วงนี้ ลองหันกลับมามองสิ่งรอบๆ ตัว เพื่อหาคุณค่าและสิ่งดีดี ที่เราอาจจะให้ความสำคัญน้อยไป เพื่อศึกษาคุณค่าที่แท้จริง และเก็บรักษาไว้กับเราให้ยาวนานกันเถอะครับ

ด้วยความเคารพรัก

เขียนใน GotoKnow โดย กิตติพงศ์ พลเสน
ใน เรื่องเล่าสู่กันฟัง

คำสำคัญ (Tags): #ปี่พระอภัยมณี

หมายเลขบันทึก: 183857เขียนเมื่อ 22 พฤษภาคม 2008 12:30 น. ()แก้ไขเมื่อ 18 เมษายน 2012 14:04 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่าน