"วิดยาลัยประมงเปรม" สอนอะไรให้ผมบ้าง? ตอนที่ 2
การเข้ามาเรียนที่วิทยาลัยประมงสงขลาติณสูลานนท์ ในตอนนั้น ถือว่าเป็นจุดเปลี่ยนที่สำคัญ จุดหนึ่งของชีวิตผมก็ว่าได้ ที่ต้องปรับต้องเปลี่ยนแน่ๆ เช่นว่า ชุดนักศึกษาจากกางเกงขาสั้น มาเป็นกางเกงขายาว จากหิ้วกระเป๋าโรงเรียน มาเป็นกระเป๋าที่ไม่มีรูปแบบ จากที่อยู่ใกล้บ้าน ต้องห่างจากบ้าน และใช้ชีวิตร่วมกับเพื่อนๆ ทั้งที่วิดยาลัย และนอกเวลาเรียน ต้องปรับตัวเรียนรู้เรื่องการช่วยเหลือตัวเองแทบจะทุกเรื่อง ตั้งแต่เรื่องเรียน เรื่องกิน เรื่องนอน เรื่องการใช้จ่ายเงิน เรื่องจิปาถะ ชีวิตผมได้เรียนรู้สิ่งเหล่านี้ครั้งแรกที่นี่
ผมกับเพื่อน (ชายล้วน) รวม 4 คน หาเช่าห้องพักภายในวันเดียว เพราะว่าที่อำเภอรัตภูมิ พอมีนึกศึกษาวิทยาลัยเกษตรกรรมฯ สงขลา กระจายอยู่ทั่วไป
สภาพบ้านที่เราเช่า จะว่าเป็นบ้านหรือห้องเช่าเลยทีเดียวก็คงไม่ถูกนัก เพราะทราบว่าเจ้าของสร้างมันขึ้นมาด้วยวัตถุประสงค์เพื่อเป็น "ยุ้งข้าว" แต่ไม่ทราบด้วยเหตุผลอย่างไรกลายเป็นห้องเช่านักศึกษาในที่สุด ตั้งห่างจากถนนเส้นไปสตูล - รัตภูมิ ซักประมาณกิโลเมตรกว่าๆ โครงสร้างเป็นไม้ทั้งหลัง มีตอม่อปูนรับตรงตีนเสานิดหนึ่ง มีใต้ถุนเตี้ยๆ ต้องก้มตัวลอดเข้าไป หลังคาเป็นสังกะสี กลางวันอยู่ไม่ได้ร้อนมาก ส่วนใหญ่มานอนแคร่ใต้ถุน หรือลานร่มต้นกระท้อนข้างบ้าน มีบันใดแบบบันไดลิง ประมาณ 4-5 ขั้น ด้านหน้ามีเสารับคล้ายๆ ว่าจะเป็นนอกชาน แต่ดูไปอีกทีก็คล้ายๆ กับที่เก็บไม้ไว้รอใช้งาน เพราะไม้ที่วางพาดอยู่นั้นไม่ได้เรียบอย่างชานบ้านทั่วไป เดินได้แต่ต้องระวังนิดหนึ่ง
ขนาดของบ้านไม้หลังนี้ประมาณสัก 3 คูณ 5 เมตรเห็นจะได้ เราใช้เสื่อปูและนอนเรียงกัน ก็เต็มห้องพอดีครับ แต่มีบริเวณกว้างขวาง สภาพเป็นทุ่งหญ้ารกๆ มีห้องส้วมเล็กๆ หลังหนึ่งถูกสร้างนอกตัวบ้านบริเวณด้านหลัง และมีบ่อน้ำซึ่งใช้อาบ ทำความสะอาดได้ แต่ดื่มไม่ได้ ต้องไปอาศัยบ่อน้ำของบ้านญาติเจ้าของซึ่งอยู่เยื้องๆกัน ข้างบ้านนอก(เขตบ้าน) มีต้นกระท้อนใหญ่มาก มีเปลเก่าๆ แขวนไว้พอใช้เป็นที่นอนเล่นได้ ด้านหลังก็เป็นทุ่งนา และป่าที่ยังไม่ได้ใช้ประโยชน์อะไร ทราบมั๊ยครับว่าค่าเช่าเดือนละเท่าไร?
200 บาทถ้วนครับ! หาร 4 ก็เท่ากับต้องจ่ายคนละ 50 บาท ก็ OK ครับ แต่ต้องเดินเข้าออกไกลหน่อย ตอนนั้นไม่รู้สึกว่าไกลเท่าไร ผมยังเคยลุกขึ้นมาตอนตีสอง ตีสามเดินมาดูถ่ายทอดสดฟุตบอลโลกที่บ้านเช่าของเพื่อนตรงปากซอยใกล้ถนนใหญ่เลย (เพราะบ้านเราไม่มีทีวี) แต่ก็ต้องเดินเท้าผ่านทุ่งนา และป่ายาง เดินคนเดียวก็เสียวๆ เหมือนกันครับ
ทรัพย์สินของเราก็ไม่มีอะไรกันมาก มีหมอนคนละใบ มีมุ้งกางนอน เราเอาเชือกผูกข้างฝาแล้วใช้แขวนเสื้อผ้า มีเตาถ่าน 1 ใบ มีหม้อสำหรับต้มหรือแกง มีจานชามพอที่ 4 คนจะกินข้าวพร้อมกันได้ ดีหน่อยก็มีหม้อหุงข้าวไฟฟ้า มีตุ่มน้ำใบเล็กๆ เอาไว้เก็บน้ำดื่ม เท่านั้นเอง การกินอยู่ เราใช้วิธีแบ่งเวรกันเป็นคู่ คู่แรกจัดการเรื่องซื้อกับข้าวหลังเลิกเรียน ส่วนอีกคู่ก็ทำหน้าที่หุงข้าวและทำกับข้าว สลับกันไปเรื่อยๆ
ที่สำคัญสำหรับผมในช่วงนี้ก็คือ การเรียนรู้วิธีการใช้ชีวิตร่วมกับเพื่อนคนอื่น ซึ่งเราเพิ่งมารู้จักกัน มีขัดใจกันบ้าง แต่ก็นิดหน่อย ส่วนใหญ่เราจะมีวิธีการไกล่เกลี่ยรอมชอมกันได้ดีเสมอ ผมได้ทำอะไรที่ยังไม่เคยทำมาก่อนเช่น ทำแกงส้ม ธงเบ็ดหาปลา และอื่นๆ อีกมากมายที่ได้เรียนรู้จากเพื่อน
เพื่อนๆ ทั้งสามคน มีประยุทธ รัตนวรรณ, ไพศาล สุขปุณพันธ์, และศุภโชค แทรกสุข ซึ่งทั้งสามท่านที่เอ่ยนามมา (โดยยังไม่ได้ขออนุญาตเจ้าตัวก่อน) ตอนนี้ทำงานเป็นข้าราชการในสังกัดกรมประมงทั้งสามท่านเลยครับ
ความเห็น (4)
- ผ่านที่นี่บ่อย
- ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัย
- อันนี้อาจโดน ดร โก้ แซวได้
- อิอิ
- วิดยาลัยประมงเปรม
สวัสดีค่ะ
- เห็นบรรยากาศและสภาพเลยนะคะเนี่ย
- เดี๋ยวนี้เด็กๆ ที่ไปเรียนที่นี่ในบางคน (จากที่ลูกศิษย์เค้ากลับมาเล่าให้ฟัง) อาจยังมีวิถีชีวิตใกล้เคียงกันนี้ล่ะค่ะ แต่ตัวบ้านเช่าหรือหอพักอาจจะแตกต่างอย่างสิ้นเชิง เป็นตึกหมดแล้ว
- แต่ที่น่าสังเกตอย่างนึงน่ะค่ะ คือคนที่ผ่านความดิ้นรน, อดทนมามากนี่ได้ดีล้วนๆ เลยนะคะ
- .........................
- ผ่านที่นี่บ่อย
- ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัย
- ..........................
- ยืนยันเหมือนกันค่ะ เพราะ มศว สงขลา ไม่ไกลจริงๆ จากวิดยาลัยประมงเปรม (ภาษาบ้านเรา)
- ขอบคุณค่ะ
ความไม่พร้อมของวิทยาลัยฯในอดีต ไม่เป็นอุปสรรคในการสร้างคนเพื่อเป็นสมาชิกที่ดีของสังคมในวันนี้..นี้ก็เป็นอีกความภูมิใจของวิทยาลัยฯ
เราดีใจจังที่ได้พบเพื่อนเก่า ฝากบอกศุภโชคด้วยถ้าหากได้โพสเข้ามาอ่าน บอกว่านกคิดถึงนะ