กวีนิพนธ์ หญิงสาวกับผ้าแพร (กลอนสุภาพ)

        เมื่อเมฆฝนไม่ตกลงตามหน้าที่           เมื่อไม่มีน้ำในนาให้ข้าวกล้า
เมื่อไม่มีเรี่ยวแรงเหนื่อยอ่อนล้า                 เมื่อไม่มีต้องเสาะหาทางรอดตาย
โอ้พ่อจ๋า แม่จ๋า ลูกลาก่อน                       ขอแรมรอนจากไกลไปไม่ให้สาย
สักวันหนึ่งจะกลับมาให้สบาย                    เพื่อพี่น้องผ่อนคลายความยากจน

       ก่อนจากมีเพียงผ้าแพรที่แม่ให้           กำลังใจพ่อให้มาไม่ขัดสน
จงต่อสู้อย่าย่อท้อต้องอดทน                     เกิดเป็นคนต้องขยันหมั่นทำกิน
ลูกก้มกราบเบื้องบาทาพ่อและแม่               ลูกจะแก้ ลูกจะทำ แม้ลมสิ้น
ลูกจะสู้จนตัวตายม้วยชีวิน                        น้ำตารินต้องจากไกลใจจำจร

      เดินเข้ากรุงยังไม่รู้ในจุดหมาย            เดินฝ่าไปคล้ายหมดแรงต้องเก็บซ่อน
ในที่สุด สุดท้าย ได้ที่นอน                       หยิบผ้าผ่อนแม่ให้มาห่มเรือนกาย
เป็นเด็กเสริฟร้านอาหารคาราโอเกะ           คนเมาเละรวนลามไม่ขาดสาย
บ้างจับโน้นบ้างแตะนี้บ้างยิ้มพราย            ทุกคนหมายเชยชิมหวังลิ้มลอง

      ทุกคืนวันหญิงสาวนอนร้องไห้           ผ้าแม่ให้ซับน้ำตาที่เศร้าหมอง
ท่องคำพ่อบอกอดทนเป็นคำกลอน             เป็นเครื่องสอนเตือนใจไม่สิ้นลม
แล้วเวลาพาหญิงสาวกล้ากร้านโลก             ลืมความโศกซ่อนความซ้ำไม่ขื่นขม
เธอผลัดหน้าแต่งตาเสริมอกกลม               ชายหมายชมต้องแลกด้วยทองเงินตรา

       คืนวันผ่านเวียนไปไร้ความหมาย         พ่อ แม่ พี่ น้องชายลืมหวนหา
ไม่ยอมส่งเงินทองที่ได้มา                        ลืมไปว่ายังมีคนตั่งตารอ
จากหญิงสาวที่มุ่งมั่นลืมหมดแล้ว             ลืมแม้แววตาอดอยากเคยกลัดหนอง
หลงแสงสี ระเริงกรุง หลงเงินทอง             ปีสิบสองผ่านเลยไปรวดเร็วไว

        ในวันหนึ่งเธอได้ข่าวจากทางบ้าน     เมื่อสามเดือนล่วงผ่านนานสมัย
เหมือนฟ้าฟาดผ่าลงมาที่กลางใจ             พ่อกับแม่ลาลับไปไม่กลับคืน
กว่าจะรู้เรื่องราวก็ผ่านพ้น                        อกระทมภาพคืนวันหวนกลับฟื้น
ภาพพ่อแม่หิวโหยทุกวันคืน                     พี่น้องกลื่นน้ำตาต่างข้าวปลา

        มาวันนี้เธอหวนมากลับบ้านนอก         ยืนบอกหน้าโลงพร้อมเงินที่ได้หา
ต่อไปนี้เราจะมีแล้วข้าวปลา                    ไม่ต้องมาอดอยากอีกต่อไป
แต่ไหนเลยเงินพวกนี้จะมีค่า                    พ่อจ๋า แม่จ๋า ตื่นขึ้นมาจะได้ไหม๋
มาดูลูก มองหน้าลูก ลูกจัญไร                   ลูกขอโทษ ขออภัย โปรดเมตตา

       บนเชิงเทินมีโลงเรียงเคียงคู่อยู่         ลูกมองดูหน้าพ่อแม่สุดห่วงหา
เธอหยิบผ้าที่ครั้งหนึ่งแม่ให้มา                  ซับน้ำตาตัวเองแล้วแบ่งทอน
เธอวางผ้าแพร่สีแดงที่แม่ให้                    วางไปแทบบาทบุพพาการีท่านทั้งสอง
ร้องเธอห่มร้องไห้น้องตานอง                 ชาตินี้มิสนองแทนคุญค่า

สร้อยส่งท้าย
         เมื่อเมฆฝนไม่ตกลงตามหน้าที่       เมื่อไม่มีน้ำในนาให้ข้าวกล้า
เมื่อไม่มีเรี่ยวแรงและอ่อนล้า                   เมื่อไม่มีต้องเสาะหาทางรอดตาย
โอ้พ่อจ๋า แม่จ๋า ลูกมาแล้ว                      เสียงเจื้อยแจ้วลูกร่ำหาไม่ขาดสาย
ขอให้พ่อกับแม่ไปสบาย                        ลูกขอตายตกลงไปตามกัน