.... เคยไหมคะ ที่คุณมีความรู้สึกว่า ไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น อยากจะนอนเล่นตากแอร์ พัดลมที่บ้าน คิดจะทำอะไรขึ้นมา ความรู้สึกขี้เกลียด ก็มาเยี่ยมโดยอัตโนมัติ....
......ซึ่งผู้เขียนคิดว่า ... มันเป็นตัวถ่วงความเจริญเราที่สุด.....
มีช่วงนึงที่ผู้เขียนมีความรู้สึกอย่างนี้ค่ะ คิดไม่อยากจะทำอะไรทั้งสิ้น แม้แต่การอ่านหนังสือสอบ ความรู้สึกตอนนั้นมันเป็นอะไรที่ขี้เกลียดที่สุดค่ะ คิดแค่ว่า ทำตอนไหนก็ได้ มันยังมีเวลาอีกเยอะ...
แต่มาตั้งสติได้ที่ ก็รู้ตัวว่าเราต้องทำหน้าที่ของเราให้ดีที่สุด คิดอีกมุมนึงว่า.. การที่เราทำตัวอย่างนี้ มันไม่ได้อะไรเลย มีแต่จะพาเราไปสู่ทางหายนะ .....
ก่อนวันที่จะสอบได้ ประมาณ 10 วัน ผู้เขียนได้ตั้งหน้าตั้งตาอ่านหนังสือสอบ และทำใจให้ตั้งมั่นว่าเราจะต้องไม่ให้ความขี้เกลียด มาเยี่ยมเราได้ จะไม่เป็นมิตรกับมันอีกแล้ว
.....และแล้ว ...ผู้เขียนก็ทำได้ค่ะ... ความรู้สึกไม่อยากจะทำอะไร นั่งๆ นอนๆ ก็ได้หายไปจากใจผู้เขียนได้ค่ะ เพราะในใจคิคว่า เราต้องมีหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบอยู่ ยังมีคนรอดูความก้าวหน้าของเราอยู่ คนผู้นั้นก็คือ พ่อกับแม่ ที่พวกท่านก็ยังทำงาน หาเช้ากินค่ำ เพื่อลูกได้ แล้วทำไม เราจะทำเพื่อท่านไม่ได้ เพียงแค่นี้ .... เราก็เป็น....ผู้ชนะ....แล้วค่ะ.....
เขาเรียกว่า อาการหมดอาลัยตายอยาก มักเกิดกับคนหนุ่มยาม ผิดหวัง เกิดกับผู้สูงอายุเมื่อล้มเหลว เกิดกับคนแก่เมื่อพบกับความเจ็บป่วย อย่าให้เกิด....เพราะเป็นหนทางแห่งการบั่นทอนความเข้มแข็งของจิตใจ ถ้าหนักกว่านี้จะกลายเป็นคนมองโลกในแง่ร้าย นำไปสู่พฤติกรรม การถดถอย "การทำลายตัวเอง" อันตรายมากนะหนู อย่าคิด อย่าทำ และอย่าเป็นอย่างนั้น รีบหาทางแก้ไขทันที หาอะไรทำก็ได้ครับ เล่นนำก็ดี
ตั้งสตินะหนู pam เธอไม่ใช่คนอ่อนแอซักหน่อย
ลุงเก