มี คนเล่าให้ฟังว่า... สมัยก่อน พงษ์เทพ กระโดนชำนาญ ศิลปินเพลงเพื่อชีวิต
แกอยู่ในป่ากับเพื่อน 5 - 6 คน ทุกวันก็จะเปลี่ยนเวรกันล่าสัตว์ป่า มาทำอาหาร
วันหนึ่ง เป็นเวรของ น้าหมูพงษ์เทพ
แกก็คว้าปืนยาว สะพายบ่า เดินเข้าป่าไป อาหารโปรดของน้าหมู คือแกงเนื้อลิง
พอเดินเข้าป่าไปได้สักพัก เห็นลิงตัวหนึ่งนั่งอยู่บนต้นไม้หันหลังให้
แกก็รีบยกปืนประทับบ่า ยิงเปรี้ยงไปที่ตัวลิง...
เหตุการณ์แปลกประหลาดได้เกิดขึ้น
ปกติลิงพอถูกยิงจะหล่นตุ๊บจากต้นไม้ ทันที
แต่ลิงตัวนี้ นั่งจับกิ่งไม้เฉย ไม่หล่นลงมา จะว่ายิงไม่ถูกก็ไม่น่าเป็นไปได้...
เพราะน้าหมูแกยิงปืนแม่นระยะแค่นี้ เป้าใหญ่ขนาดนี้ ไม่พลาดแน่นอน
ในขณะ ที่กำลังสงสัยอยู่นั้น ลิงตัวที่ถูกยิง ร้องโหยหวน ...เสียงดังมาก...
ฝูงลิงที่แยกย้าย กันออกหากินอยู่บริเวณใกล้ๆ วิ่งแห่กันเข้ามาหา ลิงตัวที่ถูกยิง แล้วร้องโหยหวนเหมือนกันหมด
แกตกใจ ยืนตกตะลึง ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
สักครู่ ลิงตัวที่ถูกยิง โยนวัตถุเล็กๆ สีดำๆ ชิ้นหนึ่ง ให้กับลิงตัวที่อยู่ใกล้ที่สุด ...
แล้วก็หล่นตุ๊บ ลงมาจากต้นไม้
น้าหมูรีบวิ่งไปดู...
ลิงถูกยิงเข้าที่ หลังทะลุหน้า อก... เลือดแดงฉาน.. เต็มตัว...
น้าหมูเห็นแล้ว... ต้องเบือนหน้าหนี...
" ลิงที่ตกลงมา เป็นลิงแม่ลูกอ่อน ขณะที่ถูกยิง เธอกำลังให้นมลูก "
ลูกตัวน้อย ...กำลังดูดนมอย่างมีความสุข...
ทันทีที่ถูกยิง ถ้าเป็น ลิงตัวอื่นจะหล่น ตุ๊บลงจากต้นไม้
แม่ลิงตัวนี้ ยังหล่นไม่ได้ ยังตายไม่ได้
เพราะเธอยังมีภารกิจใหญ่หลวงที่ต้องทำ คือรักษาชีวิตลูกน้อยให้พ้นอันตราย...
เธอกัดฟัน โหนกิ่งไม้ไว้ แม้จะเจ็บปวดแทบขาดใจ มองดูเลือดที่ไหลหยดเป็นทาง
ด้วย ความตกใจ พยายามรวบรวมพละกำลังที่ยังพอมี เหลือทั้งหมด
ตะโกนสุดเสียง ร้องเรียก ฝูงลิงเข้ามาใกล้ๆ แล้วก็ ฝากฝังให้เลี้ยงลูกน้อยแทนเธอ
หลังจากโยนลูกให้จ่าฝูงแล้ว มองดูลูก ถูกพาไปจนลับสายตาแล้ว
แน่ใจว่า ลูกปลอดภัยแล้ว...จึงหลับตา ...แล้วหล่นลงมา...ตาย...
น้าหมู ก้มมองหน้าลิงแล้วร้องไห้ เพราะที่เบ้าตาลิงมี หยดน้ำตาใสๆ กำลังไหลริน
พงษ์เทพ รีบเดินกลับที่พัก... เอาปืนไปเผาทิ้ง...
ไม่ยอมออกล่าสัตว์อีกเลยตลอดชีวิต...
และภาพความรักที่ยิ่งใหญ่ของ แม่ลิง...ที่มีต่อลูกน้อย...
เป็นแรงบันดาลใจให้พงษ์ เทพ... แต่งเพลงขึ้นมาเพลงหนึ่ง...
ชื่อว่า...' ลิงทะโมน...'
เพื่อยกย่อง...เชิดชู...คุณค่าของความรัก ...ที่แม่...มีต่อ ลูก
***************************************************
แม่นะหรือ ... คือผู้สร้าง ทุกสิ่ง อันยิ่ง ใหญ่
คือผู้ รัก ลูก ตน กว่า ใครใคร
คือผู้ คอย ห่วงใย ทุกเวลา
คือคนร้อน เมื่อลูกรุ่ม กลุ้มเรื่อง ทุกข์
คือคน สุข เมื่อลูกนั้น มีหรรษา
คือคน ปลอบ เมื่อลูกเหงา เศร้าอุรา
คือคน คอย ให้ เมตตา ลูกทุกคราว
เป็นสายฝน คอยช่วยให้ ลูกสด ชื่น
เป็นผ้าผืนคอยห่ม ให้ เพื่อคลายหนาว
เป็น กระโถน คอยรับทุกข์ ทุกเรื่องราว
เป็น บันได ไต่ดาว ลูกก้าวไป
เป็นคุณครู ผู้สอนสั่งทุกอย่าง หนอ
เป็นคุณ หมอ คอย รักษา จะ หาไหน
เป็นทุก สิ่ง ทุกอย่าง ได้ดั่งใจ
จะหา ใคร ได้เท่าแม่เหมือนไม่มี
สาธยาย อย่างไร คงไม่หมด
พระคุณแม่ ยากแทนทด เหมือนปลด หนี้
สิ่งล้ำ ค่า ใดใด ใน ปฐพี
จะเทียม เท่า คุณ แม่นี้ ไม่มีเอย
ความคิดเห็นที่ #1: วันนี้ 09:54 น
อ้างถึง
พ่อจากไปแล้ว ก็ยังอยู่ในใจนู๋เสมอใช่มั้ยจ๊ะ