กำลังใจให้เธอ

ความคิดแบบนั้นเคยทำให้ข้าพเจ้าสับสนและหลงทางมาแล้ว ........

“กำลังใจให้เธอ” เรื่องมีอยู่ว่า เมื่อตอนที่ข้าพเจ้าสอนนักเรียนชั้น ม.6 เมื่ออาทิตย์ที่แล้ว บรรยากาศที่ได้นั่งพูดคุยแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกับเด็ก ๆ ผมได้เห็นแววตา ความตั้งใจ ทัศนะ และความหวังของพวกเขา ทำไห้ข้าพเจ้าหยุดคิดไปชั่วครู่หนึ่ง แล้วกลับมาทบทวนความทรงจำเก่าๆ ย้อนเวลาไปในช่วงเวลาข้าพเจ้าอยู่วัยเดียวกับพวกเขา ก็พอจะเข้าใจความหวัง ความรู้สึกใจหาย เมื่อกำลังจะจบการศึกษา ออกไปผจญโลกภายนอกซึ่งยังไม่รู้ว่าจะเจออะไรบ้าง จะสามารถปรับตัวเข้ากับสังคมที่ใหม่ มีความเปลี่ยนแปลงได้หรือไม่ ที่ที่เจ้าเคยอยู่มีแต่ป่าเขา ทุ่งนา ที่ที่เจ้าอยู่มีหมู่นกน้อยใหญ่บินหาอาหาร หยอกล้อ แย่งชิงอาหารกันในยามเช้า และ ร้องเจี้อยแจ้วกลับรังในยามเย็น ความคิดแบบนั้นเคยทำให้ข้าพเจ้าสับสนและหลงทางมาแล้ว ........ พอยามบ่าย หลังจากกาแฟแก้วที่สองของวันผ่านไป ข้าพเจ้าก็เดินกลับไปที่ห้อง ม.6 อีกครั้งหนี่งแล้วให้ นักเรียนเขียนบันทึกเล่าความรู้สึกของตัวเอง ซึ่งถ่ายทอดออกมาจากความรู้สึกผ่านเป็นตัวหนังสือ หามุมเงียบ ๆ ความรู้สึกบางอย่าง ไม่สามารถถ่ายทอดออกมาเป็นคำพูดได้ แต่สามารถถ่ายทอดเป็นตัวหนังสือที่เขียนขึ้นผ่านอารมณ์ ที่เกิดขึ้นเพียงชั่วขณะหนึ่ง.....ซึ่งข้าพเจ้าจะคัดเอาข้อความที่บรรดาลูกศิษย์ทั้งหลาย มาร่วมกระซิบเสียงใน GTK ! หวังว่าเสียงเหล่านั้นคงมีผู้ผ่านมาได้ยิน......

“ข้าพเจ้าภูมิใจมากที่สามารถเรียนได้จนถึงทุกวันนี้ และสิ่งที่ทำให้ข้าพเจ้าเสียใจคือ ต่อจากนี้ไปการเป็นนักเรียนชั้นมัธยมของข้าพเจ้าก็คงจะหมดไป และได้ก้าวไปสู่ชีวิติใหม่ บางคนอาจคิดว่าเป็นเรื่องง่ายและมีความสุขกับสังคมใหม่ อยากใช้ชีวิตส่วนตัวมากขึ้น แต่จริงๆ แล้วมันคงกลับกันความคิดของเรา” -นางสาว อารี สว่างนภา ม.6/4

“อยากบอกว่าดีใจมาก ที่ได้มาเรียนที่โรงเรียนแห่งนี้ (เป็นโรงเรียนในฝันแล้ว) ที่นี่มีสิ่งต่าง ๆที่ให้ความรูสึกมากมาย มีต้นไม้ล้อมรอบและเย็นสบาย สมกับได้ชื่อว่าเป็นโรงเรียนเขียวขาวจริง ๆ จุดที่น่าสนใจของทุกคนก็คือ โรงเรียนนี้ไม่มีรั้ว ทำให้รู้สึกว่าตัวเองไม่ถูกกักขัง”

- นางสาว จันธิมา ชูเกียรติวนา ม.6/4

“ฉันรู้สึกผูกพันกับทุกสิ่งทุกอย่างในโรงเรียนไม่ว่าจะเป็นห้องเรียน ห้องสมุดที่ฉันชอบไปอ่านหนังสือม้าหินอ่อนที่เคยไปนั่ง เสียงหัวเราะ ของเพื่อนๆ ช่วงเวลาแห่งทุกข์และสุข คิด ๆ ดูแล้วน่าใจหายไม่น้อย ฉันเคยทำไม่ดีกับครุไว้หลายเรื่อง บางครั้งฉันก็แอบนินทาและคุยกันในเวลาครุสอน แต่วันนี้ฉันรู้แล้วว่าสิ่งครุมอบหมายให้ เป็นการฝึกความอดทน ความรับผิดชอบ ความตรงต่อเวลา ฉันอยากขอโทษคุณครุทุกท่าน ที่ทำไม่ดีกับครุไว้ และขอบคุณครูที่ได้ชี้แนะอบรมสั่งสอน ให้ข้าพเจ้าพร้อมที่จะเผชิญชีวิตในโลกกว้าง ”

-นางสาว พิมพ์ใจ จ่ามู ม.6/4

“ฉันรู้สึกเศร้าใจมากเมื่อตนเองต้องจากครอบครัว จากบ้านเกิด เกินความกังวลหลาย ๆ อย่างในใจ เมื่อมองดูเพื่อนๆที่จะจากกันไปเรียนต่อในที่ต่างๆ และสิ่งเศร้าไปกว่านั้นคือฉันไม่รู้ว่าจะเรียนต่อที่ไหน อนาคตจะเป็นอย่าที่หวังไว้หรือเปล่า ก็ได้แต่ปลอบใจตัวเอง”

-นางสาว นิสา วงศ์แจ่ม ม.6/4

“บ้านเกิดข้าพเจ้าอยู่ที่บ้านแม่สะเป่เหนือ เป็นหมู่บ้านเล็กๆ อยู่ชายแดนพม่า ครอบครัวข้าพเจ้าเป็นชาวกะเหรี่ยงการเรียนก็พอไปได้ เมือก่อนโตขึ้นคบเพื่อนที่กินเหล้า การเรียนไม่ค่อยจะสนใจชอบเที่ยว และขี้เกียจ ปัจจุบันใกล้จบแล้วโรงเรียนแห่งนี้ได้เปลี่ยนแปลงพฤติกรรมของข้าพเจ้า ให้ดีขึ้นมาก”

-นาย สุริยา ขันแก้ว ม.6/4

“ข้าพเจ้าฝันอยากเป็นทหารและมีบ้านอยู่ในป่า ข้าพเจ้าชอบอยู่แบบสันโดษ อนาคตยังไม่รู้แต่จะทำวันนี้ให้ดีที่สุด”

-นาย เอกชัย ภีระ ม.6/4

“บ้านข้าพเจ้าอยู่ที่บ้านพัฒนาปู่กู ตำบล แม่อุคอ อำเภอ ขุนยวม จังหวัด แม่ฮ่องสอน เมื่อก่อนที่หมู่บานมีน้ำไหลตลอดปีมีน้ำตก และลำธารเล็กๆ ปัจจุบันน้ำได้ไหลเล็กลง เพราะความเจริญก้าวหน้าขอโลกและการตัดไม้ทำล้ายป่า อนาคตโลกคงจะร้องขึ้นกว่าเดิม วาระของมนุษย์ก็คงจะสิ้นสุดลง”

-นาย พรพิชัย มนุษย์พัฒนา ม.6/4

“ไม่กี่เดือนผมก็จะจบจากโรงเรียนมัธยมแล้ว ไม่รู้ว่าจะไปเรียนต่อที่ไหน บางครั้งก็รู้สึกท้อเหมือนกัน ผมอยากไปเรียนในมหาวิทยาลัยในเมืองใหญ่ แต่ผมคงไม่โอกาสเพราะทางบ้านยากจน แต่ผมก็ไม่น้อยใจ” -นาย ไพวัลย์ ชมได้พร ม.6/4

“แม้ว่าความเสียใจนั้นจะทำให้เราเศร้า แต่การเดินทางของเราในวันข้างหน้าน่าจะเศร้ากว่า อาจเจอกับอุปสรรคที่เลวร้าย แม้ว่าผมได้เข้ามาเรียนที่นี่ไม่ได้เป็นบุคคลดีเด่นเหมือนคนอื่นๆ แต่ผมขอที่จะเป็นคนดี และผมจะจดจำโรงเรียนนี้ไว้ตลอดไปและในใจดวงนี้เสมอ”

- นาย สุพรรณ ไพรบุรพา ม.6/4

“เคยคิดว่า การเรียนเป็นเรื่องน่าเบื่อ เครียด งานเยอะ จนทำให้ไม่อยากเรียนต่อ แต่พอใกล้เรียนจบ ทำให้รู้สึกว่าไม่สมควรต้องจมปลักกับสิ่งที่แล้วมา ควรทำสิ่งใหม่ที่ดีกว่าเดิม” -นางสาว รัชฏาภรณ์ สุขใจ ม.6/4

“ข้าพเจ้าเป็นกะเหรี่ยง ชีวิตเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นเมื่อมีการนำแผงโซล่าเซลล์มาใช้ผลิตไฟฟ้าในหมู่บ้านข้าพเจ้า ทำให้คุณภาพชีวิต สะดวก สบายขึ้น ข้าพเจ้าอยากอยู่บนดอยมากกว่าในเมือง แม้ใครจะบอกว่าข้าพเจ้าเป็นคนหลังเขาก็ตาม”

-นาย สุพล ฉายาชมพู ม.6/4

“ข้าพเจ้าภูมิใจมากที่ได้เข้ามาศึกษาที่โรงเรียนแห่งนี้ เป็นเวลา 6 ปี เต็ม และก็มีเพื่อนมากมาย เพื่อนบางคนมีนิสัยแตกต่างกันไป แต่อีกไม่นานเราคงต้องจากกันไปคนละทิศละทาง เราจะจดจำช่วงเวลาที่ดีไว้ เราต้องออกไปสู่โลกภายนอกที่กว้างใหญ่ มากด้วยแสง สี เสียง ไม่มีใครคอยชี้แนะ พร่ำบ่น เหมือนแต่ก่อนอีกแล้ว”

-นางสาววิไลพร เฉลิมชัยวิวัฒนา ม.6/3

“อยากขอบคุณ ที่ทำให้ข้าพเจ้าได้พบกับเพื่อน ๆ ที่แสนน่ารัก และครูที่ใจดี คอยช่วยเหลือในเรื่องต่าง ๆ” -นางสาวนิภาพร เกษตรสุขใจ ม.6/3

“เพราะคิดว่ายังไง เราทุกคนต้องก้าวไปข้างหน้า และที่เสียใจ ก็คือ ต้องจากเพื่อน จากสถานที่ ที่เรารักแบละค้นเคยมาตลอด สักวันหนึ่งเราจะกลับมา ประกาศให้พี่ น้อง ทุกคน รวมทั้งคุณครูด้วยว่า บัณฑิตคนนี้ เคยเป็นศิษย์ของโรงเรียนขุนยวมวิทยา”

-นางสาวภรณ์ทิพย์ ชมชอบดี ม.6/3

“หนูเรียนที่นี่มาแล้ว 6 ปีเต็ม หนูรู้สึกภูมิใจมากที่ได้มาเรียนที่แห่งนี้ คุณตรูทุกคนใจดีมาก ครูที่หนูภูมิใจที่สุดคือ ครูวิไลวรรณ์ ครูสอนวิชาคณิตศาสตร์ที่ทำให้หนูเข้าใจง่าย หนูจะไม่ลืมโรงเรียน จะไม่ลืมครูที่เคยสอน ถ้ามีเวลาว่างหนูจะมาเยี่ยมโรงเรียนนี้แน่นอนคะ”

-นางสาวนภาพรรณ สินวราพร ม.6/3

**..... ข้าพเจ้าแต่งกลอนให้.........เหล่าลูกศิษย์ที่กำลังจะเรียนจบ ม.6 ปีนี้ไว้เช่นกัน.....**

ฉันเฝ้ามอง ดูเจ้า หวังเจ้าได้

เดินทางไป สู่โลกกว้าง อย่างสร้างสรรค์

มีสุขบ้าง ล้มบ้าง ต้องคลุกคลาน

อุดมการณ์ อย่าท้อ เดินต่อไป

ฉันเฝ้ามอง ดูเจ้า หวังเจ้าเดิน

อย่าคิดเพลิน หลงลืมตัว ในป่าใหญ่

แม้มืดมิด ไร้แสง ไร้แรงใจ

ขอเจ้าได้ ฝันฝ่า หาทางเดิน

ฉันเฝ้ามอง ดูเจ้า หาทางกลับ

พร้อมทั้งรับ ปริญญา ตามใจหวัง