ตำนานรัก ๗ >>> รักเล่ห์เพทุบาย <<<

ตอนที่ ๑

วันหนึ่งขณะกำลังสอนนักเรียนชั้นม. ๕....อย่างสนุกสนาน...ครูสนุก....พลันก็มีเด็กนักเรียนชายโผล่ที่หน้าประตูพร้อมอาการหอบแฮกและลิ้นห้อย.....( วิ่งขึ้นตึกชั้น ๓) ... พร้อมกับเอื้อนเอ่ยปนหอบ....อาจารย์ครับอาจารย์ g ให้อาจารย์ไปพบที่ห้องสหกรณ์ด่วน เดี๋ยวนี้เลยครับ...แล้วจากไป...ฉันรีบหอบของหนีครูคนต่อไป...ห้องเรียนเวียนสอน.....พวกเรามักไม่ตามหากันแบบนี้ถ้าไม่รีบด่วนชวนตาย......ว่าแล้วรีบห้อ.....ไอ้รองเท้าส้นสูงนี่ก็น่ารำคาญอยากจะถอดถือซะให้ได้...แลดูสง่างามยามเรียบร้อย........เวลาเร่งรีบอยากถี.....ไม่ทันในเล้ย.... เฮ้ยเร็ว....ยังไม่ทันถึงห้องวางของเลย...แค่นี้ก็เร็วจะแย่อยู่แล้ว....มีอะไรวะ....ไอ้รถคันนั้นมันโกงเรา...คันไหนไม่เห็นมีสักคัน.....๓๖๐ องศาแห่งสายตาสอดส่องพร้อมหน้าเหรอหรา.......มันไปแล้ว...แล้วไง......เล่าดี ๆ ช้า ๆ เจ้....มันโกงเรา...มันมาขายเครื่องเขียนให้พวกเรา...ไม่มีแกอยู่ด้วย...(อ้อไอ้เราก็ลืมบอก เราคืองานสหกรณ์โรงเรียน เข้าใจไหม...) แล้วไง....มันบอกว่าถ้าเราซื้อมัน ๕,๐๐๐ บาท มันจะแถมตู้เย็นให้ ๑ หลัง.....ไม่เห็นมีของมัน......จะมีได้ไงก็แม่.....มันไม่เอามาให้ ซื้อตั้งแต่เมื่อไร....๒ ปีที่แล้ว....แล้วไง..จะเอาตู้เย็นคืน.....โว้ยทำอะไรสักอย่างที่ไม่ใช่ถามอยู่แบบนี้...แล้วจะให้ทำไง...ขับรถตามมันไป...มันไปทางไหน ซ้าย ขวา หน้าหลัง เลี้ยวไปกี่โค้งแล้ว...กว่าข้าจะมา.....มันแค้นว้อยแกเข้าใจไหม......เข้าใจ....แกจำอะไรมันได้บ้าง....เลขรถมันไงฉันจดไว้ได้ทัน

งั้นเร็ว..ฉันเร่ง...ไปไหน..อ้าวก็ตามมันไง..ขึ้นรถ......ลุยเลยนะ...เพื่อนตามขึ้นรถแบบงง.......พรื้ด.....มาทำไมวะโรงพัก...เอ้าก็แจ้งความซิ.......แจ้งยังไง เออเดี๋ยวรู้......สวัสดีค่ะคุณร้อยเวร.....ช่วย ว๘ สกัดรถกระบะสีเขียวหมายเลขทะเบียน......คุณจะแจ้งความเรื่องอะไรครับ.....ยังไม่ได้แจ้งความค่ะ....งั้นก็จับเขาไม่ได้......เขาโกงเราค่ะ...หลักฐานครับ...หรือโกงอย่างไรครับ...คุณร้อยเวรคะ ว๘ ก่อนค่ะ..เดี๋ยวไม่ทัน..ป่านนี้ไปถึงไหนแล้วก็ไม่รู้มัวแต่ถามกันอยู่นั่นแล้ว.......ครับ ๆ ( ว่าง่ายจริงเฮ้อ! ) .....เล่าให้ฟังหน่อยครับ ...เพื่อนก็เล่าไป.......พอฟังได้...สักพักก็มีตำรวจเข้ามาในห้องร้อยเวรพร้อมกับชายหญิง......สวัสดีครับ...มาแล้วครับเรื่อง ว ๘ สกัด.......และแล้วเพื่อเราก็บรรเลงเพลงแค้น....ผู้ต้องถูกกล่าวหาปฏิเสธทุกข้อความ....สุดท้ายมุขนี้เด็ด....ฉันจำเธอได้เพราะที่แก้มซ้ายของเธอมีไฝ..นี่เห็นไหมไฝของเธอ......( ไม่บอกฉันก็จำได้เห็นๆ ) เอาแล่ว........เอาละซิคู่กรณีเริ่มสับสน....เธอมีชุดสีส้มด้วยใช่ไหม....ใช่...เข้าทางเป๊ะ......นั่นไงในที่สุดเธอก็ยอมรับว่ามาขายสินค้าให้ฉันจริง...เปล่านะคะคุณตำรวจ...เปล่ายังไงก็เขาบอกเกี่ยวกับคุณถูกต้อง........ท่ามันจะนาน.......คุณร้อยเวรเปลี่ยนเรื่อง...ขอโทษครับคนขับรถมีใบอนุญาตขับขี่ไหมครับ....ไม่มีครับ...คุณรู้ตัวหรือเปล่าว่าคุณทำผิดกฎหมายนะครับ.....เอาแล้ว.....แล้วคุณมีบัตรประจำตัวประชาชนหรือเปล่าครับขอผมดูหน่อย.....น้องลาวน่าสงสารเชียว...ไม่มีครับ......คุณผู้หญิงครับผมคงต้องควบคุมคนขับรถของคุณไว้ก่อนนะครับ.......เอาละซิเธอกลับบ้านไม่ได้แน่.....ขอบอกบางลี่น่ะใกล้กรุงเทพฯแค่นี้แต่ไปมาสุดโหด......ผมว่าทางที่ดีคุณผู้หญิงตกลงกับครูเขาดีกว่านะครับ........ค่ะก็ได้ค่ะฉันยินดีเปลี่ยนสินค้าให้ค่ะ......ไหมล่ะในที่สุดก็ยอม........ยังไม่จบ

คุณตำรวจคะขอบคุณมากค่ะ...แต่ขอความกรุณาขับรถคุมรถคันนี้ไปที่โรงเรียนหน่อยนะคะ ( ดีว่าห่างแค่ ๕๐ เมตร ) ...ทำไมล่ะครับ.....กลัวค่ะ....ฉันขับตามหลัง..ชนท้ายเขา....ถ้าเขาขับตามหลังฉัน...หน้าเขาชนฉันตกคลองถึงตายเชียวนะคะ....ตำรวจทำหน้าเบื่อ ๆ .....ครับ! ครับ ! ถึงโรงเรียนเพื่อนสั่งเลย....เธอเอาของเธอคืนไปแล้วจ่ายเงินคืนตามราคานี้....หนูขอเปลี่ยนสินค้าได้ไหมคะ......ฉันไม่ต้องการขายสินค้าของคนโกง....ค่ะ ค่ะ

ขอบคุณมากนะคะคุณตำรวจที่กรุณา........ไม่เป็นไรครับ...แต่ผมสงสัยว่าถ้าครูโง่ให้เขาหลอกได้ เด็ก ๆ จะเป็นอย่างไรครับ.......แป่ว

ตอนที่ ๒

บ่ายว่าง ๆ วันหนึ่ง...( ครูว่างมาที่ห้องหลายคน ) ...พลันก็มีหนุ่มรูปงามเดินเข้ามาพร้อมกับกระเป๋าใบใหญ่...เขาแนะนำตนเองว่า...ผมนายวันชัย......พร้อมกับยื่นบัตรประชาชน...เป็นชิ้ปปิ้งจากการท่าเรือครับ...มีสินค้ามาจำหน่าย...ครูอุดหนุนเขาหลายคน....เมื่อสินค้าหมด....หมดจริง ๆ ...เขาก็ริ่มบรรเลงสินค้าสั่งจอง....ครูสนใจไหมครับรถป๊อป ( จักรยานยนต์ )...ราคาไม่แพงเลยสั่งจองกับการท่าเรือราคาคันละ ๘๐๐ บาทเอง ตลาดราคา ๓ - ๔ พันบาท.....แต่ต้องจองล่วงหน้านะครับเราจะเก็บรถไว้ให้......ถ้าครูจะไปซื้อเองก็ได้นะครับราคาเท่ากัน...แต่คนมากเข้าแถวรอเลยครับงวดนี้มีเพียง ๒๐๐ ร้อยคัน......ฝากผมจองให้ก็ได้ครับ ...แล้ววันที่......ครูก็ไปรับรถที่การท่าเรือได้เลย.......แล้วสินค้าอื่นมีขายไหมพวกเครื่องกินในครัวเรือน.....อ๋อมีครับพวกน้ำมันพืช เครื่องดื่มบำรุงกำลัง...ผมเคยเห็นโครงการหารายได้ระหว่างเรียนของกระทรวงศึกษานี่ครับไม่รู้กรมไหน....น่าสนใจนะครับครูลองไปดูที่การท่าเรือสิครับเผื่อมีสินค้าราคาถูกจะได้นำมาขายที่โรงเรียนได้........ความคิดบรรเจิดจ้า....เขาคงเห็น...ฝากผมไปสั่งจองสินค้าให้ก็ได้ครับ...เวลาไปรับซื้อของจะได้เณ้วขึ้นและมีเวลาดูอย่างอื่นอีก...ของเยอะมากเลยครับ.........

ที่การท่าเรือ....เฮ้ยเราจะถามใครได้วะ...แต่ละคนไม่ขับรถก็เดินปานรถถูกขับ.......เอาน่า....กินข้าวกันก่อนเดี๋ยวค่อยคิด.....กินอิ่ม....คุณคะเราจะพบท่านผู้ว่าการท่าเรือได้ที่ไหนคะ.......อาคารโน้นนนนน! เลยครับ.....มองหน้ากันแบบขอความเห็น.......พยักหน้า...ลุย....ถึงอาคาร.....ห้องท่านอยู่ชั้น ๓ ค่ะ.....ขึ้นกระไดไปนะคะ.......เมื่อถึงชั้น ๓ ยื่นหนังสือ ....ต้องการพบใครครับ...ท่านผู้ว่าค่ะ...สักครู่ครับ.....เชิญเลยครับ...ทุกท่านเลย....ยังนั่งไม่ครบคนก็แทบจะลุกทั้งยืน...เมื่อท่านเอ่ย...ผมเป็นรองผู้ว่าการครับ...ผมว่าพวกคุณถูกหลอกแล้วครับ...ยังค่ะ...เถียงหัวชนฝา....คือที่การท่าเรือเราไม่มีโครงการอะไรที่คุณอ้างหรอกครับ......แล้วพวกคุณได้สั่งจองอะไรกับชิ้ปปิ้งบ้างครับ...ไม่ค่ะ....ท่านรองคะแล้วชิ้ปปิ้งของการท่าเรือนี่เป็นอย่างไรคะ......ไม่มีหรอกครับของการท่าเรือแต่ที่การท่าเรือมีชิ้ปปิ้งมากมายเลยครับ.......ค่ะขอบพระคุณมากค่ะ.......แล้วนายวันชัย....มันชิ้ปไรวะ.....แต่ละคนคิด

ตอนที่ ๓

พวงมาลัยสวย ๆ ค่ะ........เสียงแจ๋วๆ กลางถนนใครจะรู้แวดวงนี้มีเล่ห์เพทุบายกับเขาด้วย......เธอทำอะไรน่ะ...พวงมาลัยพี่...ทำยากไหม...ไม่ยากหรอกลองดูสิ...ไม่ยากอย่างที่ว่าจริง ๆ .....แล้วเขาให้ร้อยละเท่าไร....ร้อยละ ๔๐ บาทค่ะ....ลืมบอกพวงมาลัยที่นี้หมายถึงริ้ปบิ้นมัดพวงมาลัย.....แล้วกำไรดีไหม.....พอได้พี่ร้อยละ ๑๐ บาทไม่รวมค่าแรงนะ....ดีกว่าอยู่เปล่า ๆ ...แล้วส่งยังไงล่ะ....พี่ฝากหนูไปส่งก็ได้...ทำได้เท่าไรเขาเอาหมด......มาละเหวยมาละวาจากทำยามว่างก็กลายเป็นว่างแทบไม่ทัน...ลูก.อัว.ไม่พอ ปู่ ย่า ร่วมวงเฮฮาเลย.....นั่งเฉยๆ ทำไม.....รายได้เป็นกอบเป็นกำ ...แถมอัวเราได้มีประสบการณ์ในการเลือกซื้อวัสดุอีกตะหาก......เพลินอย่างไม่ต้องสงสัย...งวดแรกเราส่งสินค้าหนึ่งพันชิ้น...รับเงินครบ...ต่อมาเพิ่มปริมาณเรื่อย ๆ .....พี่งวดนี้เขาบอกว่าเงินไม่พอเขาเอาไปลงดอกมะลิไว้...งวดหน้าจะเอามาให้...จากนั้นก็เป็นส่งของงวดนี้รับเงินงวดหน้า....ไม่มีปัญหาเพราะเรารวยแล้ว...เงินมาเมื่อไรก็ได้......ทำส่งไปเรื่อยๆ.....จนเงินกองอยู่ที่เขา ๕,๐๐๐ บาท ........ทำไมมันเยอะจัง......พี่หนูได้ข่าวมาว่าแม่ค้าเจ้านี้ไว้ใจไม่ได้มันเที่ยวไปว่าให้เขาทำพวงมาลัยให้ทั่วไปหมด.....แล้วก็ติดค้างเงินไว้มากๆ ...จากนั้นก็ไปว่าเจ้าใหม่....แล้วเธอรู้ไหมบ้านเขาอยู่ไหน....รู้พี่อยู่ที่.....อ้าวแล้วไม่มีใครไปทวงเงินเขาบ้างหรือ....ทวงพี่แต่ไม่ค่อยได้เพราะไปไม่ค่อยเจอ......แต่มันมาขายที่ตลาดเราด้วยนะมาประมาณตี ๔ ตี ๕ แล้วก็ไปขายที่กรุงเทพฯ....พรุ่งนี้เราเจอกันที่ตลาดเธอช่วยชี้ให้พี่รู้จักหน่อยนะ.....แล้วสวรรค์ก็เข้าข้าง....พี่คนนั้นแหละ...มาเราไปกัน.....นี่น้องพี่ส่งพวงมาลัยมาขายให้เธอโดยผ่านน้องคนนี้ ...ทำไมเธอไม่จ่ายเงินล่ะ.....พี่หนูไม่มีเงินค่ะ...แต่เธอต้องจ่ายบ้าง....ไม่ใช่ไม่จ่ายเลย.......ผ่านไป ๑ ปี...ไม่มีวี่แววว่าจะได้คืน......... คุณตำรวจคะขอปรึกษาหน่อยค่ะ............เอาอย่างนี้ได้ไหมคะ...ขอให้คุณตำรวจยืนยันว่าฉันได้มาคุยกับคุณไว้แล้ว......จากนั้นยุทธการขู่แม่ค้าก็เริ่มขึ้น...ถ้าเธอไม่ผ่อนชำระฉันให้หมดภายในสิ้นเดือนนี้เธอต้องไปโรงพักแน่...เพราะฉันแจ้งความไว้กับโรงพักแล้ว...( ไม่ได้แจ้งต่อตำรวจ ).......แล้วฉันก็ได้เงินครบแต่เพียงผู้เดียว...เนื่องด้วยไม่สามารถทำแทนใครได้เลย....

แล้วใครยังจะว่าตำรวจไม่มีความหมาย.....

เขียนใน GotoKnow โดย นาง พรรณา ผิวเผือก
ใน เล่าเรื่องเล่น ๆ

คำสำคัญ (Tags): #เรื่องถูกโกง

หมายเลขบันทึก: 165069เขียนเมื่อ 13 กุมภาพันธ์ 2008 16:28 น. ()แก้ไขเมื่อ 11 กุมภาพันธ์ 2012 22:43 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่าน