ในเรื่องที่เกี่ยวกับการบริหารทรัพยากรมนุษย์

ผู้ร่วมดำเนินการ ประกอบด้วย

1. นางสาวสถิภรณ์   คำพานิช

2. นางสาวอรทัย    บุณยรัตพันธ์

ความเห็นของนักศึกษา

เปรียบเทียบระหว่างภาครัฐและภาคเอกชน และความเกี่ยวข้องเชื่อมโยงกัน

1.       เอกชนมีความคล่องตัวกว่าราชการ

2.       ทั้งภาครัฐและเอกชนมีการบริหารทรัพยากรมนุษย์ เช่น การสรรหาบุคลากร  การรักษาบุคลากรที่มีคุณภาพ ฯลฯ

3.       เป้าหมายของราชการและเอกชนต่างกันเอกชนเน้นกำไร แต่ราชการไม่เน้นกำไร

4.       ทั้งรัฐและเอกชนต้องคำนึงถึงการวางแผนยุทธศาสตร์ให้ไปสู่เป้าหมาย

5.       ทั้งรัฐและเอกชนคำนึงถึงความกินดีอยู่ดีของประชาชน แต่ทำกันคนละรูปแบบ

หัวข้อ ภาครัฐและภาคเอกชน เชื่อมโยงกันอย่างไร ฯ

 ความเชื่อมโยงกันระหว่างภาครัฐและภาคเอกชนนั้น แน่นอนว่า ทั้งสององค์กรนี้ย่อมแยกจากกันไม่ได้  ต้องอาศัยซึ่งกันและกัน อันเนื่องมาจากที่ รัฐบาลกับภาคเอกชน ในเวลาที่จะกำหนดนโยบายต่าง ๆ โดยเฉพาะนโยบายด้านเศรษฐกิจ  ก็ต้องร่วมมือกันกับภาคเอกชนหรือผู้มีความรู้ทางด้านเศรษฐกิจ ในการกำหนดนโยบาย การกำหนดราคาสินค้า การตรึงราคาสินค้า การจดทะเบียนขึ้นทะเบียนต่าง ๆ การนำเข้า การส่งออกทั้งภายในและภายนอกประเทศ ฯลฯ  ในเรื่องเหล่านี้ทั้งหมดภาคเอกชนก็ต้องอาศัยภาครัฐทั้งนั้น ฯ
    เช่น ในเรื่องของการกำหนดราคาสินค้านั้น เอกชนไม่สามารถกำหนดราคาสินค้าเองได้ ราคาสินค้าจะถูกหรือแพงขนาดไหนนั้น ต้องขึ้นอยู่กับรัฐบาล หากรัฐบาลไม่อนุมัติ ไม่ได้รับความเห็นชอบจากรัฐบาลแล้ว ก็ไม่สามารถขึ้นราคาสินค้าได้ ดังในเรื่องของราคาน้ำมันพืช ราคาสินค้าเครื่องอุปโภค ผู้ผลิตจะไม่สามารถขึ้นราคาตามความพึงพอใจของตนได้ รัฐบาลจะต้องเข้ามามีส่วนร่วมในการกำหนดราคาให้เป็นไปตามความเป็นจริง ทั้งนี้ที่รัฐเข้ามาควบคุมดูแลนี้ก็เพราะคำนึงถึงส่วนรวมเป็นหลัก คือ ประชาชนส่วนใหญ่ โดยที่รัฐจะไม่ทำให้กระทบทั้ง  ๒  ฝ่าย  คือ ฝ่ายผู้ผลิตเองก็ต้องจำหน่ายออกในราคาที่เป็นกลาง ไม่เอารัดเอาเปรียบประชาชน โดยการควบคุมของภาครัฐ  เพราะถ้าราคาสินค้าแพงเกินไป ประชาชนก็จะลดกำลังการซื้อลง ทำให้สินค้าขายไม่ออก เมื่อขายไม่ออก ผู้ผลิตก็จะอยู่ได้ยาก ถ้าถูกเกินไปละ ก็อยู่ไม่ได้เช่นกัน ฉะนั้นในส่วนนี้เอง รัฐจึงต้องเข้ามาดูแลในเรื่องของราคาสินค้า ถ้าแพงเกินไป ก็ต้องตรึงราคาไว้ ให้พอเหมาะพอควร กับภาวะเศรษฐกิจที่เป็นอยู่ฯ
    การจดทะเบียนบริษัทห้างร้านต่าง ๆ ก็เช่นกัน เอกชนจะดำเนินการเองไม่ได้ ต้องติดต่อทำการจดทะเบียนผ่านหน่วยงานของรัฐ หน่วยงานราชการ การทำธุรกรรมต่าง ๆ ก็ต้องผ่านหน่วยงานราชการทั้งสิ้น ฯ  การนำเข้าหรือการส่งออกสินค้าทั้งภายในและภายนอกประเทศก็ต้องผ่านหน่วยงานราชการ คือ กรมศุลกากร ต้องเสียภาษีระวางให้กับศุลกากร เป็นต้น ฯ
    หรือในเรื่องที่ภาคเอกชน เช่น เบียร์ช้าง จะทำการช่วยเหลือผู้ประสบภัยในภูมิภาคต่าง ๆ ก็จะร่วมมือกับภาครัฐ คือ หน่วยทหาร หรือ หน่วยงานราชการต่าง ๆ ในการดำเนินการเข้าไปช่วยเหลือ  หรือ แม้แต่ ไทยรัฐเอง จะสร้างโรงเรียนให้กับอำเภอใดอำเภอหนึ่ง ก็ต้องติดต่อกับหน่วยงานภาครัฐเช่นกัน คือ กระทรวงศึกษาธิการ โดยจัดสร้างแล้วมอบหมายให้กระทรวงศึกษาธิการเข้ามาควบคุมดูแล ฯ  รวมแล้ว   ทั้งภาครัฐและภาคเอกชนต้องดำเนินงานด้านต่าง ๆ ให้เป็นไปในทิศทางเดียวกัน (น้ำพึ่งเรือเสือพึ่งป่า ) เพราะภาครัฐเองก็มีรายได้หลักจากภาษีที่เก็บจากภาคเอกชนทั้งรายใหญ่และรายย่อย และ ภาษีจากประชาชนด้วย ภาคเอกชนก็ต้องอาศัยภาครัฐ เช่นในการกู้ยืมเพื่อการลงทุนบ้างบางครั้งคราว  และ การกำหนดนโยบายการนำเข้าและส่งออก การกำหนดอัตราภาษี ต่าง ๆ เป็นต้น  ล้วนต้องอาศัยภาครัฐทั้งสิ้น  (รวมกันเราอยู่ แยกหมู่เรา (ทั้งคู่) ตาย) ฯ
               คำติเตือนแม้ขื่นขม ยังดีกว่าคำชื่นชมที่มีพิษ ฝากพี่ ๆ เพื่อน ๆ รปม รุ่น ๔ ด้วยนะ มีอะไรผิดพลาดก็ติชมกันได้ ไม่ว่ากัน ฯ ขอเจริญพร

8.       ภาครัฐและเอกชนมีการบริหารทรัพยากรมนุษย์เหมือนกัน

1.  ในการประกอบกิจการภาคเอกชนมีเป้าหมายเพื่อผลกำไร ต้องการตอบสนองต่อ

       ความต้องการอันหลากหลายในกลุ่มผลประโยชน์   แต่ในภาครัฐ มิได้มุ่งหวังผล

       กำไร แต่มีเป้าหมายคือการให้ความเสมอภาคของการให้บริการประชาชนส่วน

       รวม    ซึ่งทั้งภาครัฐและภาคเอกชนจะต้องมีกระบวนการในการดำเนินงาน ไม่ว่า

       จะเป็นการวางแผนงาน  การปฏิบัติงาน   การบริหารทรัพยากรมนุษย์    การ

2.   ภาครัฐ มีการจัดสรรงบประมาณในหน่วยงานต่าง ๆ   เพื่อจัดทำโครงการในการ

       ลงทุนในโครงการใหญ่ ๆ เช่น การทำรถไฟฟ้า   ถนน   สะพาน   ก็ต้องมีการ

       ประมูลเพื่อสรรหาบริษัทเอกชนมาดำเนินการ ซึ่งในขั้นตอนการดำเนินการก็ต้อง

                                ในปัจจุบันหน่วยงานภาครัฐ ปรับเปลี่ยนระบบบริหารงานองค์กร

        มากขึ้น โดยการลดงานบางส่วนที่ไม่จำเป็นลง  เช่น การทำความสะอาด   

        งานดูแลด้านโภชนาการ  ซึ่งในอดีตจะมีนักการภารโรง แต่ปัจจุบันจะเป็นในรูป

        แบบการทำสัญญากับบริษัททำความสะอาด  ,  บริษัทที่เกี่ยวกับโภชนการ  ของ

        ภาคเอกชน  ให้เข้ามาดูแลเฉพาะงานทำความสะอาด และ งานโภชนาการใน

      ณ เวลาก่อนเกิดเหตุ 08:45 น. สายฝน (มิใช่นางสาวสายฝน เพื่อนร่วมชั้นเรียนแต่ประการใด) ได้โปรยปรายลงมา วันนี้เหมือนฟ้าจะรู้และบอกเป็นนัยว่า การเรียนรู้แบบธรรมดา แบบเรียนเพื่อใบปริญญาจักไม่บังเกิดขึ้นแล้ว ในช่วงเวลาเดือนแห่งความรักตลอดเดือนนี้ เมื่อข้าพเจ้าได้ถึงห้องเรียนและมองเข้าไป เห็นบรรยากาศ (Environment) ซึ่งแตกต่างจากวันเดิม ๆ วิชาที่เคยเรียนผ่านมา ณ ช่วงเวลานั้นการทักทายและสนทนาพูดล้อต่อกระซิกและดำเนินไปด้วยความสนุกสนาน
      ณ ช่วงเวลาเกิดเหตุ..09:15 น. เมื่อร่างของบุรุษผู้หนึ่งได้ปรากฏต่อสายตา เสียงภายในห้องได้เงียบลงสนิท บรรยากาศเริ่มตึงเครียด ด้วยวาทะที่ชวนให้หนาวซึ่งก็หนาวอยู่แล้วจากบรรยากาศภายนอก ภายในก็มีแอร์ และบุรุษผู้จุดไฟน้ำแข็ง ณ ช่วงเวลานี้เลยมีพลังของความหนาวยกกำลัง 3 แต่ด้วยลีลาและวาทะที่คอยกระตุ้นกระทุ้งอย่างออกรสออกชาดภายในเวลาอันไม่มากบรรยาศก็เริ่มอบอวลด้วยความร้อนแรง ไม่ได้ขี้เกียจเว้ยย!! แต่ไม่มีเวลา..เป็นวาทะที่ดูคล้ายปัดความรับผิดชอบ แต่ถ้าใช้รอยหยักของสมองวิเคราะห์และหยั่งลึก จะทำให้เราคิดขบวาทะนั่นออก โป๊ะเช๊ะ!! อ้อ..นั่นก็เพราะภารกิจความทุ่มเทแน่วแน่มุ่งมั่น เพื่อพัฒนาคนสู่ความเป็นเลิศ  "ผู้สร้างคันเบ็ด" เพื่อมอบเบ็ดนั้นให้กับคนใช้ตกปลา (ซึ่งก็คือลูกศิษย์)
      จากสมองที่ไม่ค่อยได้ทำงานต้องกลับแน่นขนัดอึ้งด้วยงาน และการบริหารกับตัวเอง กับ 3 งานที่ได้รับมอบหมาย ทั้งงานเดี่ยวและงานกลุ่ม รายงานเดี่ยวที่ได้รับมอบหมาย ซึ่งข้าพเจ้าและเพื่อนร่วมชั้นเรียนได้รับมอบมาเพื่อพัฒนาความเป็นมนุษย์ เพื่อเป็นมนุษย์ที่ โป๊ะเชะ!! และไม่งั่งและเปลี่ยนทัศนคติจากบ้าใบปริญญา มาบ้างคลั่งปัญญา ก็คือ..
      ภารกิจที่ 1 mission one : ฉายเดี่ยว (Solo)..“การเปรียบเทียบภาครัฐและเอกชนมีความเชื่อมโยงกันอย่างไร?” ..
      หากจะมองความเหมือน ทั้งภาครัฐและภาคเอกชน จะมีลักษณะเหมือนกันคือ
      • มีรูปแบบเป็นลักษณะหน่วยงาน หรือองค์กร ซึ่งภายในองค์กรก็ต้องมีจุดมุ่งหมายเพื่อเพิ่มศักยภาพ ในการพัฒนาองค์กร และจากอุปกรณ์ต่าง ๆ ทรัพยากรที่ต้องพัฒนาให้มีคุณภาพมากที่สุดก็คือทรัพยากรมนุษย์ เมื่อทรัพยากรมนุษย์มีคุณภาพดีเลิศ นั่นก็หมายถึงการนำทรัพยากรอย่างอื่นมาใช้ย่อมมีประสิทธิภาพตามไปด้วย
      • มีผู้บังคับบัญชา ผู้นำ หรือผู้บริหาร แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นคุณภาพของผู้นำจะมีความเป็นเลิศ อย่างไร ก็ต้องขึ้นอยู่กับทัศนวิสัย การตัดสินใจที่เด็ดขาดแม่นยำ และการมีจริยธรรมคุณธรรมด้วย เพื่อเป็นสารถีนำพาองค์กรไปสู่จุดหมายที่เป็นเลิศ (อีกแล้วครับท่าน)
      • มีระบบการคัดสรร เลือกสรร การลงโทษ การให้รางวัล มีกฏระเบียบหรือข้อบัญญัติ ซึ่งเป็นกลไกที่จะนำพาบุคคลเข้าสู่องค์กร แต่ดูเหมือนว่า ระบบราชการจะได้บุคคลที่เป็นกากกะทิ มากกว่าหัวกระทิ ซึ่งแตกต่างจากเอกชน คำถามตามมา เพราะอะไร? อาจจะเป็นเพราะการบริหารจัดการ การให้รางวัล การสร้างแรงจูงใจ (Motivation) การสร้างความสัมพันธ์ (Relationship) การมีส่วนร่วมและสร้างจิตสำนึกรักองค์กรหวงแหนองค์กร
      • มีกฎระเบียบหรือข้อบัญญัติ เพื่อควบคุมเพื่อพัฒนาให้ไปในทิศทางที่เป็นเลิศ ไม่ใช่เป็นเลิศทางที่ไม่สร้างสรรค์ เป็นเลิศในด้านคอรัปชั่น หากแต่ความเป็นเลิศนั้นต้องเป็นไปเพื่อการสร้างสรรค์ มีประโยชน์ และกอปรด้วยคุณธรรมจริยธรรม
      • มีกลยุทธ์หรือยุทธศาสตร์ในการบริหารจัดการ การวางแผน เพื่อให้เพื่อนำบุคคลมาใช้อย่างเกิดประสิทธิภาพ แต่ดูเหมือนว่ากลยุทธ์ในภาครัฐจะมีไว้ในหนังสือหรือรูปแบบลายลักษณ์อักษรมากกว่าที่จะนำมาปฏิบัติจริงและเห็นผลได้ดีเมื่อเทียบกับภาคเอกชน
      • มีผู้บริโภค ภาคเอกชนก็คือลูกค้า ภาครัฐก็คือประชาชน
      ในมุมมองของข้าพเจ้า ภาครัฐและเอกชนเป็นโครงสร้างหรือเป็นอวัยวะที่ต้องพึ่งพากันเพื่อทำให้ร่างกายคือประเทศชาติมีความสมบูรณ์ ภาครัฐเป็นส่วน มหภาค (macro) ส่วนภาคเอกชนเป็นส่วนย่อย (micro) แต่นั่นก็เพื่อจุดประสงค์ร่วมก็คือ “ความพึงพอใจแก่ผู้บริโภค” ซึ่งอยู่ในรูปแบบของกำไร กำไรของเอกชนอาจจะเป็นกำไรในรูปของเม็ดเงิน ดุลการค้า หรือหุ้นต่าง ๆ จากการผลิตสินค้าที่เป็นที่ต้องการถูกตาถูกใจของลูกค้า ทั้งรูปลักษณ์ คุณภาพ และราคา ส่วนกำไรของภาครัฐบาลจะเป็นในรูปแบบกำไรของความอยู่ดีกินดี การมีความสุข อันได้รับจากการบริหารงานที่ดีของรัฐ ถ้ารัฐมีการบริหารคือทำอะไรให้รวดเร็ว มีข้อมูลข่าวสารที่ทันสมัยแม่นยำ ทุกระดับชั้นมีส่วนร่วมและหวงแหนในองค์กร มีความยุติธรรม สะอาดโปร่งใส มีการตั้งเป้าหมายไว้ให้สูง และใช้ทรัพยากรอย่างคุ้มค่า ซึ่งวัดจากความพอใจของประชน เช่น การติดต่อประสานงานกับหน่วยงานราชการ ถ้าพนักงาน มีการบริหารที่รวดเร็ว ทำงานด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสและเป็นมิตร ผู้รับบริหารหรือประชาชนก็มีความคิดเชิงบวกและมีความสุขที่จะเข้าหาและติดต่อกับราชการ นี่แหละคือกำไรจากความสุข
      ...นี่คงเป็นแนวคิดตามสมองที่ยังงั่ง!! อยู่มากของข้าพเจ้า ซึ่งยังเป็นเพียงผู้ตกปลาที่ยังขาดเบ็ดดี ๆ สักคัน หรือหลาย ๆ คัน จากคนสร้างคันเบ็ด นามว่า ดร.จีระ หงส์ลดารมภ์.. เจริญพร...

ภาครัฐและภาคเอกชนมีความเชื่อมโยงกันอย่างไร

                ข้าพเจ้าคิดว่า ทั้งภาครัฐและภาคเอกชนต้องการความเป็นเลิศเหมือนกัน แต่เป้าหมายในการดำเนินงานไม่เหมือนกัน คือ ภาครัฐเน้นการให้บริการประชาชนเพื่อให้ประชาชนพึงพอใจมากที่สุดส่วนภาคเอกชนเน้นหรือหวังผลกำไรและให้ลูกค้าพึงพอใจในสินค้ามากที่สุด สิ่งที่ต้องกระทำเหมือนกันภาครัฐและภาคเอกชนต้องมีโครงสร้างองค์การ สายการบังคับบัญชา การคัดเลือก จัดสรร ผลตอบแทน ฯลฯ เป็นต้น เพื่อความเป็นระเบียบในการปฏิบัติงาน แต่หน่วยงานภาครัฐมีกฎเกณฑ์ ระเบียบในการปฏิบัติงานมากจนบุคลากรไม่กล้าตัดสินใจในการทำงาน เนื่องจากผู้บังคับบัญชามิได้รับผิดชอบร่วมด้วย ผิดกับภาคเอกชนกฎระเบียบน้อย จึงทำงานได้คล่องตัว จึงทำให้บุคลากรภาคเอกชนมีความกล้าตัดสินใจมากกว่านั่นเอง

                สิ่งสำคัญคือการพัฒนาบุคลากร  หน่วยงานภาครัฐไม่นิยมส่งบุคลากรในหน่วยงานไปฝึกอบรม สัมมนา ศึกษาดูงาน เนื่องจากไม่มีผู้ปฏิบัติหน้าที่แทน แต่ภาคเอกชนจะสนับสนุนให้บุคลากรในหน่วยงานไปฝึกอบรม สัมมนา ศึกษาดูงาน เนื่องจากภาคเอกชนคิดว่าเมื่อบุคลากรเหล่านั้นไปแล้วเขาจะนำความรู้ที่ได้มาประยุกต์ใช้ให้เกิดประโยชน์ต่อหน่วยงานที่ตนเองปฏิบัติอยู่

ทันสมัย ทันต่อเหตุการณ์ ปรับเปลี่ยนรูปแบบการทำงานให้เหมาะสมกับสภาพสังคมที่เปลี่ยนไป เพื่อให้เกิดความคล่องตัว

                ทั้งภาครัฐและภาคเอกชนก็มีระบบการปฏิบัติงานที่ดีอยู่ในตัวระบบ ต้องทำงานควบคู่กันไปหรือทำงานสนับสนุนกัน ยกตัวอย่าง เช่น ภาครัฐบาลเป็นผู้ออกกฎระเบียบ ภาคเอกชนเป็นผู้ใช้กฎระเบียบ เป็นต้นจะขาดหน่วยงานใดหน่วยงานหนึ่งไม่ได้ประเทศชาติคงไม่เจริญก้าวหน้า ภาคเอกชนต้องเป็นหน่วยงานขับเคลื่อนต่อภาครัฐ โดยหลักสำคัญคือ การสร้างความร่วมมือ เพื่อเสริมสร้างจุดเด่น และแก้ไขจุดอ่อน พัฒนาขีดความสามารถในการทำงานร่วมกันอย่างชัดเจน  เพื่อประเทศชาติและประชาชนในประเทศ

ดังนั้น จึงจะเห็นได้ว่าทั้งสองภาคทั้งภาครัฐและภาคเอกชน มีความเกี่ยวโยงกัน ให้ภาคเอกชนพัฒนาองค์กรให้ดีเพียงใด แต่ภาครัฐยังเป็นระบบแบบเก่า ก็ทำให้ธุรกิจดำเนินไปไม่ได้ด้วยดี  ถึงเป้าหมายของภาครัฐและเอกชนจะแตกต่างกัน แต่ถ้าการทำงานของภาครัฐปรับตัวมีการทำงานที่รวดเร็ว ลดขั้นตอน สมกับเป็นข้าราชการที่เข้มแข็งก็จะส่งผลให้หน่วยงานที่เข้ามาติดต่อสามารถไปดำเนินงานทางธุรกิจต่อได้เร็วขึ้น ประเทศก็จะมีการพัฒนาที่มากขึ้น

             ภาครัฐและภาคเอกชนมีความสัมพันธ์กันอย่างไร ?

                  ประเทศที่มีการปกครองระบอบประชาธิปไตย  ความสัมพันธ์ที่ดีระหว่างภาครัฐและภาคเอกชนจำเป็นต้องมีอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้  จะเป็นลักษณะแบบน้ำพึ่งเรือเสือพึ่งป่า   หากรัฐบาลอยู่ไม่ได้ ภาคเอกชนก็อาจทำให้กิจการมีผลกำไรลดลง  กล่าวคือภาครัฐเป็นผู้กำหนดนโยบาย ออกกฏหมาย ระเบียบ ข้อบังคับ รวมถึงการจัดเก็บภาษีเพื่อพัฒนาประเทศ   ภาครัฐจัดหาตลาดส่งสินค้าออกไปต่างประเทศและภายในประเทศ   เช่นปัญหาเศรษฐกิจของประเทศสหรัฐอเมริกาได้ชะลอตัวลงเนื่องจากปัญหาซับไพร์ ทำให้กำลังซื้อสินค้าจากต่างประเทศลดลง ซ่งเป็นปัญหาด้านการส่งออก เนื่องจากเศรษฐกิจประเทศไทยยังต้องพึ่งการส่งสินค้าออก  และอเมริกาเป็นตลาดที่สำคัญและใหญ่ที่สุด  ประกอบกับค่าเงินบาทแข็งค่าอย่างต่อเนื่อง  ทำให้เกิดปัญหากับผู้ส่งสินค้าออกไปต่างประเทศ   ภาครัฐจะต้องดำเนินการให้ความช่วยเหลือผู้ส่งออกเหล่านั้นโดยการหามาตรการไม่ให้ค่าเงินบาทแข็งค่ามากเกินไป และควรหาตลาดส่งออก โดยหาตลาดทางยุโรป หรือ ตะวันออกกลาง หรือประเทศที่มีกำลังเงินซื้อมาก เพื่อจะได้นำเงินเข้ามาภายในประเทศ และรัฐควรจัดเก็บภาษีในอัตราที่เหมาะสมเพื่อนำมาบริหารและพัฒนาประเทศต่อไป

น.ส.ญานิสา  เวชโช   รหัส50038010013

         ในปัจจุบันระบบราชการส่วนใหญ่เป็นระบบอุปถัมภ์ ให้ความสนใจในความเป็นพวกพ้อง  มากกว่าที่จะสนใจในเรื่องของผลงาน เป็นระบบเช้าชาม-เย็นชาม ไม่ต้องกระเสือกกระสนดิ้นรน เพราะความเป็นราชการ ยังไงก็ไม่ตกงาน จึงไม่มีความจำเป็นต้องใฝ่รู้อะไรมากมายนัก แตกต่างกับ เอกชน ที่ให้ความสนใจในเนื้องาน มุ่งเน้นการแข่งขัน พัฒนาความรู้ ความสามารถของคนในองค์กร เพื่อให้องค์กรอยู่รอด    ถึงแม้ว่า ระบบราชการ จะเป็นระบบที่มั่นคง ไม่มีวันที่จะล้มเหลว แต่ถ้าคนในราชการยังทำงานกันแบบเดิมๆ ไม่มีการพัฒนายอมรับสิ่งใหม่ๆ เหมือนเอกชน สักวันหนึ่ง ราชการก็ต้องล้มเหลวเช่นเดียวกัน

       ความเชื่อมโยงของภาครัฐและเอกชน สิ่งที่จะต้องทำมากที่สุด     มิใช่เพียงแต่แสวงหาผลกำไร แต่คือ การแข่งขัน แข่งขันให้หน่วยงาน หรือองค์กรทั้งภาครัฐและเอกชน สามารถทำให้ระบบการทำงาน          มีประสิทธิภาพ และเกิดประสิทธิผล เพราะราชการ คือ งานให้บริการประชาชน จึงควรจะคิดว่า ทำอย่างไรที่จะให้ประชาชนเกิดความพึงพอใจ เมื่อมาใช้บริการ

ภาครัฐบาลและภาคเอกชนมีความเชื่อมโยงกันอย่างไร               

        องค์กรไทยจะแบ่งเป็นสองกลุ่มใหญ่ คือ องค์กรภาครัฐและองค์กรภาคเอกชน ถ้ามองว่าประเทศคือองค์กรขนาดใหญ่ เป็นมุมมองที่มาจากภายนอกประเทศหรือองค์กรระหว่างประเทศ ดังนั้นองค์กรภาครัฐเปรียบเสมือนสายงานสนับสนุน (Staff Function) โดยสนับสนุนให้องค์กรภาคเอกชนสามารถผลิตสินค้าและบริหารให้กับประเทศ ถ้ามองภาพขยายในระดับเวทีโลก ประเทศก็เป็นองค์กรชนิดหนึ่ง ที่ต้องมีการบริหารจัดการที่มุ่งเป้าหมายทั้งเหมือนและแตกต่างจากภาคเอกชน ที่เหมือนกัน คือ เมื่อประเทศขายสินค้าไปยังตลาดโลกย่อมหวังผลกำไร ไม่อยากเสียเปรียบทางการค้า แต่ที่แตกต่างกันคือการใช้อำนาจรัฐเหนือองค์กรภาคเอกชนภายใต้อำนาจอธิปไตยของประเทศและองค์กรภาครัฐจะมีขอบข่ายของการบริหารจัดการกว้างขวางกว่าเอกชน

        ที่ผ่านมาการบริหารองค์กรภาครัฐยังไม่มีประสิทธิภาพเท่าที่ควรจะเป็น เนื่องจากวัฒนธรรมการทำงานที่ยังไม่เชื่อมั่นในความสามารถของเจ้าหน้าที่ใหม่หรือข้าราชการชั้นผู้น้อย องค์กรภาครัฐถือเป็นปัจจัยหนึ่งของสภาพแวดล้อมขององค์กรภาคเอกชน และมีอิทธิพลต่อการบริหารภาคเอกชนค่อนข้างมาก ดังนั้น การศึกษาองค์กรภาครัฐ จึงมีความสำคัญ เพราะจะทำให้ "ผู้นำ" ภาคเอกชนได้รับรู้ปัญหาและอุปสรรค เมื่อรับรู้ว่าเป็นปัญหามีอุปสรรคก็สามารถที่ปรับสภานภาพองค์กรของตนเองเพื่อสร้างโอกาสในการดำเนินกิจการของตนเองได้ มูลเหตุแห่งความล่าช้าขององค์กรภาครัฐ กล่าวคือ พื้นฐานความรู้ความเข้าใจของคนในองค์กร ยังยึดความถูกต้องของกระบวนการและระเบียบกฎหมายเป็นเป้าหมายหลัก ค่านิยมการทำงานของข้าราชการต่างยึดหน้าที่ หวงงานไม่อยากให้คนอื่นทำของให้มีปริมาณงานมากๆ จะได้งานประมาณมาก ขาดความคิดเชิงบูรณาการในการบริหารงาน ชอบคิดแยกส่วนหรือใช้กรอบพื้นฐานความรู้เฉพาะด้านอธิบายความหมายทั้งหมด ทัศนคติของคนต่ออาชีพราชการ มีความคิดว่า ราชการเป็นงานที่มั่นคง ความดีไม่มีความชั่วไม่ปรากฎ อยู่ได้จนเกษียณ ขาดความกระตือรือร้นที่จะพัฒนาตนเอง เมื่อไม่พัฒนาตนเองทำให้ไม่กล้าที่รับเอาเทคโนโลยีใหม่ๆ เช้ามาปรับปรุงกระบวนการปฏิบัติงานของตนเอง

        องค์กรภาคเอกชน ดังที่ทราบเป้าหมายขององค์กรภาคเอกชนคือแสวงหากำไรและให้ได้มาซึ่งผลประโยชน์ที่ตกอยู่เฉพาะคนเฉพาะกลุ่ม ซึ่งต่างกับองค์กรภาครัฐที่มิได้แสวงหากำไร แต่มุ่งเพื่อประโยชน์สาธารณะเป็นส่วนรวม วัตถุประสงค์ขององค์กรภาครัฐนี้ ถ้าพิจารณาภายในของเขตของรัฐ แต่ถ้าขยายภาพออกไปนอกประเทศไทย ประเทศจึงมีฐานะเป็นองค์กรหนึ่งในสังคมนานาชาติ ถ้าภาครัฐของไทยค้าขายกับภาครัฐประเทศอื่น ก็ต้องแสวงหากำไร ทัศนคติของคนหรือพนักงานต่ออาชีพงานเอกชนถือว่าเป็นงานที่ท้าทาย ความมั่นคงในอาชีพนั้นขึ้นอยู่กับความสามารถของคน หาใช่องค์กรไม่ ซึ่งต่างกับคนรับราชการ กล่าวคือ จะเอาความมั่นคงในอาชีพของตนฝากไว้กับความมั่นคงขององค์กร ทัศนคติเช่นนี้ ส่งผลให้คนในภาคเอกชนกระตือรือร้น ขวนขวายหาความรู้มากกว่าคนในภาครัฐ

        ผู้เขียนเห็นว่า...ทั้งองค์กรภาครัฐและภาคเอกชนจะประสบผลสำเร็จได้ สิ่งหนึ่งที่ควรพิจารณาอันดับแรก คือ "ทรัพยากรมนุษย์ที่เป็นผู้นำ" ควรจะต้องมีความรู้ในศาสตร์นี้เกี่ยวข้อง มีประสบการณ์และทักษะทางการบริหาร พนักงานมีความใฝ่รู้ในเทคโนโลยีและเทคนิคการบริหารใหม่ๆ กระตือรือร้นพัฒนาตนเองอยู่ตลอดเวลา และต้องทำให้คนในองค์กรยอมรับการเปลี่ยนแปลงเป็นเรื่องปกติวิสัย ผู้นำต้องมีข้อมูลที่ครบถ้วนสำหรับตัดสินใจ ซึ่งอาจจะกล่าวได้ว่า ทรัพยากรมนุษย์คือทุนที่สำคัญขององค์กรทั้งภาครัฐและเอกชน ไม่ว่าจะทำอะไร จะพัฒนาอะไร จะสร้างองค์กร จะสร้างสังคม ชุมชนหรือครอบครัว หากมีการ "ลงทุน" กับทรัพยากรมนุษย์อย่างจริงจังแล้ว เชื่อว่าในวันข้างหน้าจะมีความคุ้มค่าและยั่งยืนอย่างแน่นอน

ภาครัฐและภาคเอกชนมีความเชื่อมโยงกันอย่างไร

    ภาครัฐและภาคเอกชนมีความเชื่อมโยงกันในหลายด้าน เช่น ด้านการพัฒนาบุคลากร ด้านการบริหารจัดการ ด้านเทคโนโลยี ด้านโลจิสติกส์ ฯลฯ

  -  ด้านการพัฒนาบุคลากร ภาครัฐจัดทำโครงการอบรมเพื่อพัฒนาบุคลากร โดยเรียนเชิญตัวแทนจากบริษัทเอกชนที่ประสบผลสำเร็จในการทำงานมาเป็นวิทยากร และอาจจะพาผู้เข้าอบรมไปดูงานที่บริษัทเอกชน

  -ด้านการบริหารการจัดการ ภาครัฐ ยกตัวอย่างกระทรวงเกษตรและสหกรณ์รับผิดชอบภารกิจผลผลิตของเกษตรกร ถ้าที่ไหนมีผลผลิตมาก ภาครัฐต้องร่วมมือกับภาคเอกชนในการกระจายผลผลิตไปสู่ผู้บริโภค เช่น ในปี 2550 ลองกองใน 3 จังหวัดชายแดนภาคใต้มีปัญหาห้างเทสโก้โลตัส ห้างแม็คโคร ห้างบิ๊กซี ต้องเข้าไปรับซื้อผลผลิตผ่านสหกรณ์การเกษตรในพื้นที่ นำไปจำหน่ายในห้าง

  -ด้านเทคโนโลยี ภาครัฐไม่มีความชำนาญและประสบการณ์ จำเป็นต้องร่วมมือกับภาคเอกชน เช่น รถไฟฟ้า

  -ด้านโลจิสติกส์ ภาครัฐ ต้องร่วมมือกับภาคเอกชนในการส่งสินค้าไปขายในต่างประเทศ

  ส่วนใหญ่จะเห้นว่าภาครัฐจะป็นผู้กำหนดนโยบาย และวางแผนงาน ภาคเอกชนเป็นผู้บริหารจัดการให้แผนงานของรัฐบรรลุเป้าหมาย โดยมีคนเข้ามาเป็นตัวจักรในการขับเคลื่อนในแต่ละด้าน โดยจะมีการใช้แรงงานคน ทำให้ประชาชนมีรายได้ นำมาใช้จ่าย เอกชนก็มีรายได้ และเอกชนก็มีผลกำไร เอกชนต้องเสียภาษีให้ภาครัฐ ภาครัฐนำเงินภาษีไปพัฒนาประเทศ และเอกชนยังสนับสนุนตอบแทนภาครัฐโดยการบริจาคผ่านองค์กรการกุศล ปรับปรุงสิ่งแวดล้อม เช่น การปลูกป่า ฯลฯ

  ภาครัฐกับภาคเอกชนเหมือนกัน

  1.  มีองค์กร
  2.  มีคนทำงานในองค์กร
  3.  มีผู้บริหาร
  4.  มีเงินทุน
  5.  มีวัสดุอุปกรณ์

  ภาครัฐกับภาคเอกชนต่างกัน

                ภาครัฐ                                                  ภาคเอกชน

  1.  มีกฎระเบียบมาก                                   1.  มีความคล่องตัว
  2.  ขาดความคล่องตัว                               2.  ผู้บริหารมีอำนาจตัดสินใจ
                                                                          สายบังคับบัญชาสั้น
  3.  มีสายบังคับบัญชายาวมาก                   3.  ใช้ระบบความรู้ ความ    
                                                                          สามารถในการพิจารณา 
                                                                          ความดีความชอบ
  4.  ใช้ระบบอุปถัมภ์ในการ
        พิจารณาความดีความชอบ                   4.  คำนึงถึงผลกำไรเป็นหลัก

  5.  ไม่มีผลกำไรขาดทุนเป็นแรงจูงใจ         5.  คำนึงลูกค้าเป็นหลัก

  6.  คำนึงการอยู่ดีกินดีของประชาชน
       และความมั่นคงของประเทศชาติ
       

ภาครัฐและภาคเอกชนมีความเชื่อมโยงกันอย่างไร

ทั้งสององค์กรจะต้องพึ่งพาอาศัยซึ่งกันและกันมีโครงสร้างขององค์กรที่คล้ายกันและต้องการบุคคลากรที่มีคุณภาพมีความรู้ความสามารถเหมือนกันเพื่อที่จะทำให้องค์กรประสบความสำเร็จแต่ภาครัฐมีสายการบังคับบัญชามากดังนั้นจึงส่งผลให้การทำงานของภาครัฐไม่ประสบความสำเร็จ และทำงานได้ล่าช้ามาก และผลงานออกมาไม่ค่อยมีคุณภาพ ดังนั้นจึงทำให้การบริหารจัดการของภาคเอกชนมีความรวดเร็วและคล่องตัวกว่า และมีมาตราฐานมากกว่าเป้าหมายที่ได้วางแผนไว้ว่าจะต้องทำอะไรก็จะส่งผลให้ประสบความสำเร็จได้มากกว่าเพราะองค์กรเอกชนต้องดิ้นรนต่อสู้เพื่อที่จะให้ตัวเองอยู่รอดได้และมุ่งหวังแต่ผลกำไร แต่ภาครัฐไม่ได้มุ่งหวังผลกำไรแต่มีเป้าหมายคือ การให้ความเสมอภาคและการให้บริหารต่อประชาชน ดังนั้นไม่ว่าจะเป็นภาครัฐและเอกชนมีโครงสร้างมีการบริหารจัดการที่เหมือนกัน ต้องการบุคคลากรที่มีความรู้ความสามารถเข้ามาอยู่ในองค์กร โดยผ่านการคัดเลือก มีการวางแผนงานและปฏิบัติงาน การควบคุมงาน การฝึกอบรม การบริหารทรัพยากรมนุษย์ ดังนั้นภาครัฐและภาคเอกชนต่างก็ต้องการได้รับผลตอบแทนมีการแสวงหาผลประโยชน์ ต้องการให้คนนับถือ ต้องการได้รับการยกย่องจากคนในองค์กร ส่วนภาคเอกชนก็ต้องการหวังผลกำไรเช่นกัน

-         มีการพัฒนา คนในองค์กรอยู่เสมอ

4.            มีมาตรฐาน การให้บริการ

เรียน   ศ.ดร.จิระ  หงส์ลดารมภ์  และเพื่อนๆ MPA รุ่นที่ 4  ทุกท่าน

               ภาครัฐและภาคเอกชนมีความเชื่อมโยงกันอย่างไร    

               ผู้ศึกษามีแนวคิดว่า  ความเชื่อมโยงระหว่างภาครัฐ และภาคเอกชน  ต้องเกื้อกูลกัน  โดยภาครัฐต้องทบทวนบทบาทและปรับปรุงจากเดิมเป็นผู้ปฎิบัติและควบคุม มาเป็น ผู้สนับสนุนและอำนวยความสะดวก และ/หรือให้การสนับสนุนการดำเนินงานของภาคเอกชน  โดยส่งเสริมให้ภาคเอกชนเข้ามามีส่วนร่วมในการทำงานและประสานงานกับหน่วยงานที่เกี่ยวข้อง  สามารถตรวจสอบได้  สร้างความโปร่งใส  ภาครัฐต้องปรับโครงสร้างของระบบเล็กลง  ลักษณะการทำงานเป็นแบบทีมงาน มีทักษะที่หลากหลาย การทำงานที่เน้นประสานความร่วมมือ(เหมือนภาคเอกชน)แทนการออกคำสั่ง  ภาครัฐต้องมีวิสัยทัศน์ที่สร้างพลังใจร่วมกับบุคลากร  และทำให้ทุกคนเชื่อมั่นศรัทธาซึ่งกันและกัน  บุคลากรมีความมุ่งมั่นเอาใจใส่ต่อหน้าที่ความรับผิดชอบ พัฒนาการทำงานให้ดีขึ้นทั้งปริมาณและคุณภาพเป็นการใช้ทรัพยากรที่มีอยู่อย่างคุ้มค่า  และนำพาไปสู่ความเป็นเลิศดังเช่นภาคเอกชน  การพัฒนาขีดความสามารถและมาตรฐานการทำงานของภาครัฐให้อยู่ในระดับสูง ฉะนั้น ผู้บริหารทุกระดับควรจะเป็นตัวอย่างที่ดีมีความพร้อมและยอมรับต่อการเปลี่ยนแปลงที่จะนำพาองค์กรไปสู่เป้าหมายอย่างมีประสิทธิภาพ  ผู้บริหารฯ ต้องมีทัศนคติแบบ "ฉันทำได้"   กล้าเผชิญหน้ากับปัญหาและอุปสรรค   มีความอดทน  อดกลั้นต่อความยากลำบาก และฟันฝ่าต่ออุปสรรคนั้นจนประสบความสำเร็จ    ดังสุภาษิตคำพังเพยที่กล่าวว่า  "ความพยายามอยู่ที่ไหนความสำเร็จอยู่ที่นั่น"   อย่างรก็ตาม  การพัฒนาระบบราชการทั้งหลายทั้งปวงที่กล่าวมานี้เพื่อประโยชน์สุขของประเทศชาติและประชาชน

ภาครัฐและเอกชนมีความเชื่อมโยงกันอย่างไร ?
     หากจะมองความเหมือนก็จะมองไปถึงภาระกิจของการมีส่วนร่วมในการพัฒนาองค์ ซึ่งเป็นการขับเคลื่อนระบบซึ่งทั้งภาครัฐและเอกชน จะเข้ามาเกี่ยวข้องกันมากที่สุดเกี่ยวกับเรื่องเกี่ยวกับเศรษฐกิจ มากกว่าที่จะมาเกี่ยวข้องทางด้านการเมือง และสังคม แต่นั่นก็เป็นตัวแปรอย่างหนึ่งที่จะเป็นตัวเชื่อมของระบบเศรษฐกิจ ไปสู่ความแปรเปลี่ยนเสื่อมถอย หรือพัฒนาของภาคใหญ่ ๆ ในระดับชาติได้ และสิ่งที่เอกชน และภาครัฐมีสิ่งคล้าย ๆ กัน ก็คือ รูปแบบองค์กร การบริหารจัดการ มีงบประมาณ การฝึกฝนอบรม ซึ่งในกิจกรรมบางอย่าง รัฐอาจจะบริหารได้ดีกว่าเอกชน แต่มีส่วนน้อยมาก เอกชนเป็นองค์กรระดับจุลภาค มีสายงานการบังคับบัญชาน้อย ทำให้เกิดการคล่องตัว เกี่ยวกับบุคลากรก็มีเกณฑ์มาตรฐานวัดประสิทธิภาพของการทำงาน มีการให้ออก เป็นต้น แต่ราชการเอกลักษณ์อย่างหนึ่งก็คือ ความมั่นคง แต่ภาครัฐ หรือราชการเองก็เริ่มนำวิธีการของเอกชนมาใช้ในการบริหารจัดการ จะเห็นได้ว่า การบรรจุเข้ารับราชการในทุกวันนี้ ไม่นิยมบรรจุแบบตลอดชีพ จะมีการจ้างแบบลูกจ้างชั่วคราว หรือรายปี
      ราชการหรือภาครัฐเป็นองค์กรที่ใหญ่ มีสายการบังคับบัญชาซับซ้อน และมีวัฒนธรรมองค์กรที่หยั่งยากลึก ยากที่จะแก้ไข คือระบบเจ้าขุนมูลนาย ติดอยู่กับความคิดว่าตนเป็นเจ้าหน้าที่ที่มีอำนาจเหนือประชาชน ทั้งที่จุดประสงค์ของการกำเนิดราชการก็เพื่อให้มารับใช้ประชาชน มีระบบอุปถัมภ์ซึ่งมองในแง่หนึ่งก็อาจจะดี คือการติดต่อประสานงาน ความมีน้ำใจ ตามสังคมไทย เอื้อเฟื้อต่อกัน แต่มันก็เป็นบ่อเกิดของการคอรัปชั่น เล่นพรรคพวก ถึงจุดนี้ทำให้ข้าพเจ้านึกถึงบทเพลงบทเพลงหนึ่ง ที่ว่า "เช้าชามเย็นชามสองขั้นปี แต่คนขยันทำงานดี ไม่มี ๆ ไม่มองมา อย่างนี้เมื่อไหร่บ้านเมืองไทย เจริญก้าวไกลทัดเทียมทัน นานาประเทศดังคำขวัญ ที่เขียนเอาไว้สวยดี" นั่นแสดงถึงการอ่อน หรือจุดอ่อน จุดบอดของวงราชการ ที่เล่นพรรคพวก และผู้นำขาดความยุติธรรม ความโปร่งใสในการบริหาร ถ้าแก้ไขสิ่งเหล่านี้ในราชการได้ สังคมไทยจะเป็นสังคมที่น่าอยู่ และพัฒนาไปได้เร็วอย่านี้
      สิ่งที่พึงเล็งเห็นในการบริหารทั้งภาครัฐและเอกชน ก็คือ ตัวทรัพยกรอย่างหนึ่งที่เรียกว่า มนุษย์ (Human) ซึงจะเป็นตัวแปรต่อการนำพาองค์กร ไปในทิศทางที่เสื่อมหรือเจริญ หลายประเทศให้ความสนใจในการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์เป็นอย่างมาก ยกตัวอย่างเช่นเวียดนาม ซึ่งดูเหมือนว่าทุกวันนี้ เขาจะพัฒนาแซงหน้าไทยไปแล้ว นั่นเพราะคนของเขามีคุณภาพ หากประเทศไทยเรายังเป็นแบบที่เป็นอยู่ บางที่อาจจะเป็นประเทศที่ล้าหลัง แม้กระทั่งประเทศลาววว..

ภาครัฐและภาคเอกชนมีความเชื่อมโยงกันอย่างไร

       -  ภาครัฐเป็นผู้บริหารประเทศ  โดยมีเป้าหมายเพื่อให้ประชาชนอยู่ดี  กินดี  มีความสุข  ส่วนภาคเอกชนเปรียบเสมือนประชาชนของประเทศ  ซึ่งมีเป้าหมายในการมุ่งบริหารจัดการให้กิจการของตนมีผลกำไรมากที่สุด  แต่ในปัจจุบันภาคเอกชนหันมาให้ผลตอบแทนคืนประโยชน์สู่สังคมด้วย

       -  งบประมาณในการบริหารประเทศได้มาจากภาษีของภาคประชาชน / ภาคเอกชน  โดยถือเป็นหน้าที่

       -  ภาครัฐเป็นผู้ดูแล  ควบคุม  การสร้างสิ่งอำนวยความสะดวก  สาธารณูปโภคต่างๆ   ในขณะที่ภาคเอกชนเป็นผู้ดำเนินการสร้างเพราะมีความเชี่ยวชาญ  ความชำนาญเฉพาะด้าน  จึงทำให้มีประสิทธิภาพมากกว่าภาครัฐ  เช่น  การก่อสร้างสาธารณูปโภคต่าง ๆ

       -  การนำเทคโนโลยีมาใช้ในการบริหาร  ภาคเอกชนจะมีเทคโนโลยีที่ทันสมัย  ปัจจุบันภาครัฐหันออกมาให้ความสำคัญกับเทคโนโลยี  มีการนำเทคโนโลยีมาใช้เพื่อเพิ่มประสิทธิภาพมากยิ่งขึ้น  เช่น  Internet

        -  ผลตอบแทน  สวัสดิการ  มีผลต่อทรัพยากรบุคคล  โดยที่ภาคเอกชนให้ผลตอบแทนที่สูง  จึงส่งผลให้บุคลากรที่มีความสามารถไปอยู่กับภาคเอกชนมาก  จึงทำให้ภาครัฐขาดแคลนบุคลากรที่มีคุณภาพ

        -  โครงสร้างการบริหารจัดการ  ภาครัฐมีโครงสร้างที่เป็นแนวราบ  การดำเนินการตัดสินใจสั่งการเป็นไปได้ช้า  แตกต่างจากภาคเอกชนเป็นแนวตั้ง  ปัจจุบันภาครัฐได้หันมาให้ความสำคัญมากยิ่งขึ้น  จึงเกิดการกระจายอำนาจสู่การปกครองส่วนท้องถิ่นและหน่วยงานภาครัฐในส่วนของการบริการประชาชน  ก็มีความเป็นจุดบริการ One  Stop  Service  มากขึ้น 

         -  นโยบายการบริหารประเทศ  ส่งผลต่อภาคเอกชนโดยตรง  เช่น  นโยบายการเงิน  การคลัง  เพิ่มภาษี  ลดภาษี  ล้วนส่งผลไปยังผลประกอบการและความเป็นอยู่ของประชากร

ภาครัฐและภาคเอกชนมีการเชื่อมโยงกันอย่างไร
  - ภาครัฐในที่นี้จะหมายถึงรัฐบาลซึ่งมีหน้าที่ในการบริหารประเทศ  โดยมีหน้าที่ที่จะทำอย่างไรให้ประชาชนอยู่ดี กินดี และมีความสุข นั่นก็คือเป้าหมายสูงสุด
  - ส่วนภาคเอกชนที่หน่วยเล็กที่สุดคือประชาชนแต่ละบุคคลไล่เรียงลำดับขั้นไปเป็นหน่วยงานที่ใหญ่ๆขึ้นไป ได้แก่ ห้างร้าน บริษัท ต่างๆ เรื่อยๆขึ้นไป จากที่มีสมาชิก 1 คนเป็นร้อยหรือเป็นพันๆคนขึ้นไป
  - ภาครัฐและภาคเอกชนต้องมีความเชื่อมโยงกันหรือมีความสัมพันธ์กันนั่นเองเพื่อที่จะก่อให้เกิดความเจริญก้าวหน้าในสังคมจะขาดสิ่งหนึ่งสิ่งใดไปไม่ได้ , รัฐเป็นผู้บริหารให้ประชาชนอยู่ดีมีสุขมีงานทำมีรายได้ ขายสินค้าไปต่างประเทศได้ มีรายได้อย่างสมบูรณ์  รัฐก็สามารถเก็บภาษีจากประชาชนได้อย่างทั่วถึง  รัฐมีการส่งเสริมให้มีการลงทุนจากภาคเอกชนมากขึ้น ประชาชนก็จะมีงานทำมากขึ้น มีรายได้ต่อบุคคลหรือต่อบริษัทต่อหน่วยงานนั้นๆมากขึ้น รัฐก็มีการเก็บรายได้มากขึ้นตามลำดับสามารถนำเงินมาบริหารประเทศได้มากขึ้นทำให้ประเทศเจริญก้าวหน้า
  - ในทางตรงกันข้ามถ้าภาครัฐและภาคเอกชนเดินกันคนละทางไฉนเลยรัฐจะเก็บรายได้จากภาคเอกชนได้นั่นก็คือประเทศชาติคงจะล่มสลายทางระบบเศรษฐกิจแน่นอน

                                                              สมาชิกกลุ่ม 5 

1.       น.ส. หทัยพัชร์ จุลเจริญ              50038010001

2.       น.ส. นงนุช บัวขำ                         50038010012

3.       น.ส. ภัทรพร จึงทวีสูตร              50038010035

4.       น.ส. สายฝน ด้วงทอง                 50038010011

5.       น.ส. ญานิสา เวชโช                      50038010013

6.       น.ส. อมเรศวร์ พฤฒปภพ          50038010023

7.       นาง กัณจนา งามน้อย                 50038020006

8.       น.ส วิวิตรา จุลกรานต์                50038010028

9.       นาย ฉลอง บ่มทองหลาง            50038010008 

                  จากการชมบทสัมภาษณ์ของคุณพารณ อิศรเสนา ณ อยุธยา    กลุ่ม 5 ขอสรุปสาระสำคัญดังนี้  เริ่มจาก การที่คุณพารณ ใช้ปรัชญาและอุดมการณ์ในการที่นำคนมาใช้ในธุรกิจ คือ การทำสิ่งใดให้ดี ต้องมีความเชื่อ ความศรัทธาขึ้นก่อน ต้องเชื่อมั่นในคุณค่าของคน ผู้ใหญ่ต้องให้ความสำคัญเรื่องคน คนจึงเป็นทรัพยากรที่สำคัญที่สุดในองค์การ  เพราะทุกอย่างเกิดขึ้นเกิดคน คนมาช่วยแก้ปัญหา มาช่วยเสนองานต่างๆ และมีทั้งคนที่สร้างปัญหา และถ้าเราบริการคนดีแล้วก็พาองค์กรก้าวหน้า                    “ มอเตอร์ไซค์นานไปมันเสื่อมค่าลง แต่คนที่อยู่กับเรามีค่าเพิ่มขึ้นทุกปีๆ”          คำพูดนี้ก็หมายถึง “คน” เพราะถ้ามีการฝึกอบรมบุคลากรในองค์กรอยู่เสมอ ทั้งด้านวิชาการและด้านความรู้ต่างๆแล้วดังนั้นคุณค่าของคนหรือบุคลากรในองค์กรก็จะเพิ่มขึ้นเพราะโลกปัจจุบัน โลกแคบลงเพราะมีการโทรคมนาคม การกีดกันการค้าจึงเป็นไปไม่ได้  การทำงานให้มีประสิทธิภาพ จึงต้องมีเทคโนโลยีและเครื่องจักรที่ทันสมัย ก็หนีไม่พ้น”คน” ที่ต้องพัฒนาคนและฝึกทักษะให้รับกับเทคโนโลยีต่างๆ คุณพารณ ได้ให้ความสำคัญกับคนโดยมองคนเป็น 2 ประเภท คือ   1. คนภายในองค์กร   2. คนภายนอกองค์ คือ ลูกค้า ผู้ใช้บริการหรือสินค้า เพื่อให้ลูกค้าพอใจในการบริการหรือสินค้าของเรา     โดยหลักการที่คนเป็นทรัพยากรมนุษย์ที่สำคัญที่ในองค์กรนั้น  คุณพารณ ยังใช้อุดมการณ์    “ตั้งมั่นในความเป็นธรรม”    เป็นจรรยาบรรณในการบริหารองค์และของพนักงานในการทำงาน ทั้งนี้   ผู้ใหญ่ในองค์กรต้องประพฤติปฏิบัติตัวเป็นแบบอย่างที่ดีด้วย เพื่อผลที่มีค่าในระยะยาวต่อไป ไม่ว่าจะเป็นการได้รับความเชื่อถือต่างๆ การมององค์กรและบุคลากรในภาพลักษณ์ที่ดี ดังคำพูดที่ว่า “ธรรมะ ย่อมรักษาผู้ประพฤติธรรม”  และในการบริหารทรัพยากรมนุษย์นั้นต้องมีวิธีกลไกสร้างความผูกพันระหว่างบุคลากรกับองค์กร คุณพารณ ให้ความสำคัญตั้งแต่เริ่มเดินเข้ามาอยู่ในองค์กร ดูแลระหว่างอยู่ในองค์กร โดยต้องมีสวัสดิการ มีการปกครองที่ดี ให้มีการพิสูจน์ตัวเอง ในการโยกย้ายเลื่อนขั้น ขึ้นเงินเดือน มีส่วนร่วมในการบริหารองค์กร และจนถึงเกษียณไปต้องให้ผลประโยชน์ให้เค้าดำรงชีพต่อไป และที่สำคัญ การทำให้บุคคลากรผูกพันกับองค์กรนั้นต้องเกิดจากผู้บังคับบัญชาให้ความใกล้ชิดสนิทสนมกับลูกน้อง รักลูกน้อง ลูกน้องจะรักเรา                                                        ดังนั้นจะเห็นได้ว่าคุณพารณให้ความสำคัญกับ ”คน” ที่เป็นทรัพยากรมนุษย์ที่มีค่าที่สุดในองค์กรเพราะคนที่ดี, เก่ง, มีคุณธรรม,รักองค์กร จะเป็นพลังพาให้องค์กรก้าวไปสู่ความสำเร็จ

       การที่จะทำให้การบริการด้วยบัตร Smart Card ก้าวต่อไปได้อย่างมั่นคง มีประสิทธิภาพและคุ้มค่า  ระบบฐานข้อมูลบุคคลนี้จะมีฐานะเป็นระบบฐานหลัก  Core engine และศูนย์กลางหรือ HUB  ในการเชื่อมโยงข้อมูลบุคคลกับหน่วยงานต่าง ๆ โดยใช้เลขประจำตัวประชาชน ๑๓ หลัก ร่วมกัน  โดยมีหน่วยของรัฐเข้ามารับผิดชอบ  ในการขับเคลื่อนการใช้งานบัตรให้เกิดความคุ้มค่า  และให้ประโยชน์สูงสุด

        เมื่อเริ่มนำเอาปัญหาความต้องการของประชาชนสู่ระบบการลงทะเบียนเพื่อแยกแยะ  วิเคราะห์ และกำหนดวิธีในการแก้ไขปัญหาได้ตรงจุดและตรงความต้องการของประชาชน  เป็นการนำเครือข่ายการเชื่อมโยง และเครื่องมือนี้มาใช้งานทำให้รัฐบาลได้เข้าถึงความต้องการและทราบปัญหาของประชาชนได้โดยตรงและเร็วมากขึ้น ทำให้รัฐบาลรับรู้ข้อมูลประชาชนและมีระบบฐานข้อมูลบุคคลของประเทศทุกปัญหาของประชาชนที่รัฐต้องการอยากรู้ ถือว่าเป็นการบริหารงานและแก้ไขปัญหาความเดือดร้อนของประชาชน

         บัตร Smart Card  สะท้อนสิ่งที่โลกยุคใหม่เรียกว่า Speech คือ

ความรวดเร็วในการแข่งขัน  และเข้าถึงข้อมูลของบุคคลของผู้ให้บริการรวมถึงหน่วยงานรัฐบาลที่จะจัดสรรงบประมาณ ปรับปรุงประสิทธิภาพของการบริการไปถึงมือประชาชน ต่อไปนี้ประชาชนจะไม่ต้องพะวงกับการหอบเอกสารหลักฐานไปแสดงหรือพิสูจน์ยืนยันตัวเอง  ขณะเดียวกันก็ไม่ต้องกังวลกับการที่จะถูกแอบอ้างชื่อของตัวเองไปใช้ในทางมิชอบ ผิดกฎหมาย โดยเจ้าหน้าที่ของรัฐหรือคนอื่น  การเชื่อมโยงเหล่านี้ถือว่ามีประโยชน์มากมาย  เช่น  รัฐบาลประหยัดงบประมาณ เรื่องของข้อมูลบุคคล  เอกชนหรือประชาชนก็สะดวกสบายในการติดต่อราชการถือบัตรประชาชนใบเดียวก็สามารถติดต่องานราชการได้และประสบผลสำเร็จ ยกตัวอย่างเช่น  ถ้าประชาชนจะไปทำหนังสือเดินทางไปต่างประเทศ ไม่ต้องใช้เอกสารอะไรเลย มีบัตรประชาชนใบเดียวก็ใช้ได้แล้ว และยังมีอีกหลายหน่วยงานที่สามารถนำบัตรประชาชนไปติดต่องานได้เลย

            ดังนั้นบัตรสมาร์ทการ์ด  จึงเป็นจุดเริ่มต้นที่สำคัญของการปฏิรูประบบราชการ  โดยการนำเอาระบบเทคโนโลยีสารสนเทศเข้ามาใช้ในการบริการแก่ประชาชน  เพื่อให้ส่วนราชการพัฒนาระบบบริการประชาชนให้มีประสิทธิภาพยิ่งขึ้น 

ถามว่าภาครัฐและภาคเอกชนมีความเชื่อมโยงกันอย่างไร
      ตราบใดที่ประเทศยังต้องมีการพัฒนาประเทศและทำการค้าระหว่างประเทศความเชื่อมโยงระหว่างภาครัฐและเอกชนยังคงต้องมีความเชื่อมโยงกันตลอดเวลาไม่ว่าในด้านไดก็ตามถ้ารัฐยังต้องอาศัยภาษีจากภาคเอกชนมาบริหารประเทศและพัฒนาประเทศอีกส่วนหนึ่งเป็นเงินเดือนของข้าราชการ ภาคเอกชนเองก็ต้องอาศัยภาครัฐเป็นตัวแปรในการติดต่อค้าขายระหว่างประเทศเพื่อแสดงถึงความเชื่อมั่นโดยมีภาครัฐคอยให้ความช่วยเหลือด้านความได้เปรียบเสียเปรียบทางการค้า ส่วนภายในประเทศภาครัฐเองก็คอยกำกับดูแลภาคเอกชนในการพัฒนาความเจริญเติบโตด้านสาธราณะประโยชน์โดยเปิดให้ภาคเอกชนเข้ามาประมูลโครงการต่าง เช่นโครงการสนามบินสุวรรณภูมิ,โครงการรถไฟฟ้า,เพื่อให้เกิดความสะดวกสบายแก่ประชาชนทั่วไปในยุกโลกาภิวัฒน์ จะเห็นได้ว่าที่ว่ามาทั้งหมดภาครัฐและภาคเอกชนเป็นหลักทั้งนั้น ประเทศชาติจะอยู่ได้ก็ต่อเมื่อเศษฐกิจเป็นไปในทิศทางเดียวกันเมื่อผู้นำของประเทศสร้างความเชื่อมั่นให้กับนักลงทุนที่จะมาลงทุนในประเทศ ๆ ก็จะอุดมสมบูรณ์ไปด้วยภาคธุรกิจที่มีเอกชนเป็นผู้บริหารโดยมีภาครัฐเป็นผู้กำกับและมอบนโยบาย ประชากรก็จะมีงานทำมากขึ้นรัฐก็ไม่มีความจำเป็นต้องเสียงบประมาณมาค่อยช่วยเหลือประชากรที่ว่างงานอีกต่อไป    ภาคเกษตรกรชาวไร่ชาวนาเปรียบเหมือนกับภาคเอกชนขนาดเล็กที่รัฐคอยให้ความช่วยเหลือตั้งแต่เริ่มผลิตจนถึงการหาตลาดตลอดจนประกันราคาให้กับเกษตกร การค้าภายในและภายนอกแม้นแต่ค่าของเงิน  รัฐเองก็จะต้องเข้าไปให้ความช่วยเหลือตลอดเวลาเพื่อไม่ให้ค่าของเงินอ่อนหรือแข็งเกินไปหากรัฐไม่เข้าไปกำกับดูแลก็จะก่อให้เกิดปัญหาตามมาในสภาวเศษฐกิจถดถอย
      สรุป  ได้ว่าภาครัฐและภาคเอกชนมีความเชื่อมโยงกันตลอดเวลาและไม่สามารถที่จะแยกออกจากกันได้ โดยมีวัตถุประสงค์ต่างกันก็คือภาครัฐต้องการผลประโยชน์โดยส่วนรวมมากกว่าแต่ไม่ต้องการแสวงหาผลกำไรตรงกันข้ามภาคเอกชนต้องการแสวงหาผลกำไรมากกว่าผลประโยชน์โดยรวม

    ภาครัฐและภาคเอกชนมีความเชื่อมโยงกันอย่างไร..

      ภาครัฐและภาคเอกชนมีความสัมพันธ์เกื่อกูลกันโดยตลอดทุกยุกทุกสมัย ภาครัฐมีภาระหน้าที่ในการกำหนดนโยบาย  ออกกฎหมาย กฎระเบียบ วิธีปฏิบัติโดยมีข้าราชการประจำเป็นผู้ควบคุมกฎเกณฑ์ต่างๆนั้นโดยมีเป้าหมายคือการทำให้ประชาชนอยู่ดีกินดีมีความสุข ส่วนภาคเอกชนคือกลุ่มบุคคลหรือนิติบุคลที่ประกอบธุรกิจโดยมีเป้าหมายคือผลกำไร

         การดำเนินธุรกิจของภาคเอกชนจำเป็นต้องมีทิศทางและกลไกทางด้านกฏระเบียบที่ทางฝ่ายภาครัฐเป็นผู้ที่กำหนด  มิฉะนั้นแล้วจะเกิดความแตกแยกเอารัดเอาเปรียบในเชิงธุรกิจ ต่างคนต่างคิดต่างคนต่างทำสุดท้ายไม่สามารถควบคุมได้อันจะทำให้เกิดความเสียหายให้กับประเทศชาติ ภาคเอกชนเมื่อดำเนินธุรกิจมีผลกำไรจากการประกอบการ ภาครัฐก็กำหนดให้มีการปันผลในรูปของเงินภาษีคืนกลับมาสู่ภาครัฐ เป็นทุนในการบริหารจัดการประเทศให้พี่น้องประชาชนอยู่ดีมีสุข และขณะเดียวกันเมื่อภาคเอกชนมีปัญหาในการประกอบการธุระกิจ เช่นในสภาวะค่าเงินบาทแข็งตัวส่งผลให้ผู้ประกอบการธุรกิจส่งออกเสียหาย ภาครัฐก็เข้าไปมีส่วนร่วมในการพยุงค่าเงินบาทเพื่อมิให้ระบบเศรษฐกิจของประเทศต้องชงักงันตามสภาวะของเศรษฐกิจโลกที่เกิดขึ้นในปัจจุบันลดความสูญเสียให้กับภาคเอกชน

ภาครัฐมีในที่นี้ คือ กระทรวง ทบวง กรม ต่างๆมีภาระหน้าที่ในการกำหนดนโยบาย  ออกกฎหมาย กฎระเบียบ โดยมีเป้าหมายคือการทำให้ประชาชนอยู่ดีกินดีมีความสุข

ส่วนภาคเอกชนคือกลุ่มบุคคลหรือนิติบุคคลดำเนินกิจกรรมในรูปองค์กรธุรกิจโดยมีเป้าหมายคือผลกำไร

สิ่งที่ภาครัฐกับเอกชนมีความเชื่อมโยงกันตามความเข้าใจของข้าพเจ้า คือ ทังภาครัฐและเอกชนนั้นดำเนินกิจกรรมในรูปขององค์กร มีการบริหารจัดการที่มีลักษณะเหมือนกันหรือคล้ายกัน และกลุ่มเป้าหมายหรือลูกค้านั้นคือประชาชน ภาครัฐนั้นให้บริการประชาชนโดยไม่มุ่งเน้นหากำไรส่วนเอกชนนั้นแสวงหากำไรกับประชาชนซึ่งภาคเอกชนนั้นต้องแสวงหากำไรเพื่อความอยู่รอดของตนแต่หน่วยงานภาครัฐนั้นเป็นองค์กรขนาดใหญ่ มีกฎระเบียบต่างๆนานา เยอะมากซึ่งประกอบกับการบริหารจัดการแบบเก่าๆทำให้เป็นอุปสรรคในการให้บริการ ทำให้เกิดความล่าช้ามาก ซึ่งแตกต่างกับภาคเอกชนซึ่งมีประสิทธิภาพในการบริหารจัดการมากกว่าทำให้เกิดความคล่องตัวสูงและมีประสิทธิภาพ ทำให้ลูกค้าเกิดความพึงพอใจในสินค้าและการบริการของตนเองมากที่สุด และแน่นอนต้องแลกกับค่าตอบแทนกับการให้บริการนั้นๆ

ปัจจุบันภาครัฐกับเอกชนนั้นมีความเชื่อมโยงกัน ในด้านของการให้บริการประชาชนมาก เพราะโครงการต่างๆที่ภาครัฐต้องการจัดสร้างให้บริการประชาชน เช่น โครงการรถไฟฟ้าใต้ดินสายต่างๆ หากจะรอให้รัฐดำเนินการ คงใช้เวลาเนิ่นนานมาก ดังนั้น เอกชนซึ่งมี ทุน มีการจัดการที่มีประสิทธิภาพมากกว่า มีความคล่องตัวสูง จึงเข้ามามีส่วนร่วมกับการให้บริการประชาชน ในการประมูลโครงการต่างๆของทางภาครัฐ เพื่อให้กิจการต่างๆของทางภาครัฐขับเคลื่อนไปได้อย่างมีประสิทธิภาพและเกิดประโยชน์กับประชาชนสูงสุด

สิ่งที่ทำภาคเอกชนมีประสิทธิภาพมากกว่าภาครัฐ คือ คุณภาพของทรัพยากรมนุษย์ ที่ภาคเอกชนมีมากกว่า เพราะภาคเอกชนมีการแข่งขันกันสูงทำให้มีการพัฒนาศักยภาพอยู่ตลอดเวลา ส่วนภาครัฐยังขาดความเอาใจใส่ในทรัพยากรมนุษย์ซึ่ง ภาครัฐต้องเร่งเพิ่มศักยภาพทรัพยากรมนุษย์เพื่อเพิ่มประสิทธิภาพการให้บริการประชาชน ให้คุ้มค่ากับเงินภาษีที่เอกชนต้องเสียให้กับภาครัฐ ทั้งนี้เพื่อความเจริญของประเทศชาติ

กลุ่มที่ 2 (กลุ่มคนจับปลา : Fisherman Party)

                1. พระศุภสิน  ศักศรีวัน

                2. พระมหาวิทยา  นางวงศ์

                3. นางสาวนลินี  โลพิศ

                4. นางสาวศศินี  โพธิทอง

                5. ส.ท.สราวุธ  ดอกไม้จีน

                6. นายสุรัชต์  ชวนชื่น

                7. นายธนิก  กัมพูศิริพันธ์

                8. นายสุรภัทร  ปานทอง

                9. นายกิติพัฒน์  ตันตสุรฤกษ์

ภารกิจที่ 2 (Mission Two) : บทสัมภาษณ์ คุณพารณ อิสรเสนา ณ อยุธยา

              มีคนกล่าวว่า "กองทัพต้องเดินด้วยท้อง" ทำให้คิดไปว่า ถ้าเราจะเปรียบเทียบการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์กับเรื่องอาหาร จะสามารถเปรียบเทียบได้หรือไม่ โป๊ะเชะ!!..แล้วข้อความหนึ่งก็ผุดขึ้นในสมอง " อาหารที่ดีมีคุณภาพมีประโยชน์ต่อร่างกาย..ฉันใด บุคคลที่ดีมีคุณภาพย่อมมีประโยชน์ต่อองค์กร..ฉันนั้น" หลังจากทุกคนในชั้นเรียนเติมพลังด้วยอาหารกล่องมื้อเที่ยงเรียบร้อยแล้ว ต่างพากันรีบกลับไปนั่งประจำที่เพื่อรอขึ้นเขียง เพราะใกล้เวลาภาพอันระทึกและมีผลต่อคะแนนกำลังจะปรากฎต่อสายตาทุกคนในไม่ช้า..

   ผู้ดำเนินรายการ  : ศ.ดร.จีระ หงส์ลดารมภ์

   ผู้ร่วมรายการ      : คุณพารณ อิสรเสนา ณ อยุธยา (อดีตกรรมการผู้จัดการใหญ่ บ.ปูนซีเมนต์ไทย)

   ผู้มีส่วนร่วม         : นักศึกษามหาบัณฑิต คณะศิลปศาสตร์ ม.ธรรมศาสตร์     

-------------------------------------------------------------------------------------------

เนื้อหาของบทสัมภาษณ์ พอสรุปได้ดังนี้ :

1. ปรัชญาและอุดมการณ์การทำงานของท่านมีแนวทางอย่างไร?

     ตอบ การกระทำสิ่งใดสิ่งหนึ่งให้ดีได้ต้องมาจากองค์ประกอบต่าง ๆ คือ

              - ความเชื่อ และความศรัทธาเชื่อมั่นต่อคน ว่าคนเป็นสมบัติอันทรงคุณค่าขององค์กร

- คนไม่จำเป็นต้องจบมาจากสถานศึกษาที่มีชื่อเสียง หรือสายงานที่ตรงก็สามารถพัฒนาตนเองไปสู่ความเป็นเลิศได้

- ในทางเศรษฐศาสตร์ คน คือ ทรัพยากรที่มีคุณค่ายิ่ง ยิ่งนานยิ่งสั่งสมประสบการณ์ และเพิ่มคุณค่าซึ่งต่างจากวัสดุอุปกรณ์เครื่องใช้ต่าง ๆ  ถ้ามีการอบรม ฝึกทักษะในทุกด้านทั้งด้านวิชาการ การปกครอง ความรู้ใหม่ ๆ มากขึ้น

 *วาทะ “วัสดุอุปกรณ์ใช้แล้วยิ่งนานยิ่งค่าลด แต่คนนับวันยิ่งมีค่า”

2. ในฐานะที่เป็นผู้บริหารที่ประสบความสำเร็จมีแนวทางอย่างไรที่จะนำไทยไปสู่ตลาดแห่งการแข่งขันระดับโลก ?

    ตอบ   - เราต้องมี Vision หรือมโนทัศน์มองไปข้างหน้าให้ยาว เล็งเห็นความสำคัญ

                - ให้ความสำคัญกับข้อมูลข่าวสาร

                - การประกอบธุรกิจจะต้องทำให้มีประสิทธิภาพในทุก ๆ ด้าน ไม่ว่าจะเป็นเรื่องการนำเทคโนโลยีสมัยใหม่มาใช้ภายใต้เงื่อนไขที่ว่า คนต้องมีความรู้ ทักษะในการใช้เทคโนโลยีเป็นอย่างดี

                - เห็นความสำคัญของคน 2 กลุ่ม คือ

                   1. กลุ่มคนภายในองค์กร ซึ่งเป็นคนขับเคลื่อนองค์กร ต้องดูแลเอาใจใส่

                   2. กลุ่มคนนอกองค์กร ซึ่งเป็นปัจจัยสำคัญต่อการอยู่รอดขององค์กรซึ่งก็คือลูกค้า ซึ่งต้องแข่งขันกันทั้งทางด้านรูปลักษณ์ การบริหาร เพื่อให้เป็นที่ต้องการของผู้บริโภค ถ้าผลิตสินค้าออกมาไม่เป็นที่ต้องการของลูกค้า บริษัทก็อยู่ไม่ได้

 * วาทะ “การประกอบธุรกิจไม่ควรคำนึงถึงแต่กำไรอย่างเดียว ควรคำนึงถึงความรับผิดชอบต่อสังคมด้วย”
 
3. ขนาดธุรกิจที่ขยายตัวขึ้นจะกระทบต่อประสิทธิภาพการบริหารทรัพยากรมนุษย์หรือไม่?

          ตอบ   ปัญหาที่สำคัญของการเพิ่มขนาดขององค์กร คือการติดต่อสื่อสาร ระบบการตัดสินใจ ซึ่งจะต้องมีการกระจายอำนาจสู่บริษัทลูกให้มากขึ้น เพื่อให้เกิดความคล่องตัว แต่ต้องมั่นใจในตัวบุคคลที่มอบอำนาจให้ว่าใช้อำนาจในทางที่ถูกต้อง โดยการใช้ธรรมะเข้ามาเป็นองค์ประกอบ 

 * วาทะ “ธรรมะย่อมรักษาผู้ประพฤติธรรม”

4. ท่านมีคุณธรรมในการบริหารงานภายในบริษัทอย่างไร?

    ตอบ คุณธรรมนั้นเป็นวัฒนธรรมและประเพณีของบริษัทมาตลอด 80 ปีจนมีการเขียนเป็นจรรยาบรรณพนักงานของเครือซีเมนต์ไทยให้พนักงานปฏิบัติ โดยผู้ใหญ่จะต้องปฏิบัติตัวเป็นแบบอย่างที่ดี ไม่มีการคอรัปชั่น มีจรรยาบรรแม้แต่กับคู่แข่งทางธุรกิจก็ต้องมีจริยธรรม ซึ่งข้อนี้เป็นอุดมการณ์ของบริษัทข้อที่ 1.ว่าต้อง “ตั้งมั่นในความเป็นธรรม” ซึ่งนำหลักธรรมทางพุทธศาสนามาใช้ และเป็นผลดีในการสร้างความเคารพและเชื่อถือในระยะยาว

  * วาทะ “องค์กรใหญ่ขึ้นใช่ว่าจะบริหารยาก ถ้าว่าหากมีการปรับและพัฒนาเสมอ”

5. ท่านมีวิธีการอย่างไรในการสร้างความผูกพันในการรักษาคนไว้ในองค์กร ?

    ตอบ   - สร้างความผูกพันหรือความรักแก่พนักงานทุกระดับด้วยการดูแลพวกเขาตั้งแต่วันแรกที่เดินเข้ามา ระหว่างที่อยู่กับเรา จนกระทั่งเขาออกไป ให้ความเป็นธรรม และให้โอกาสเขาในการพัฒนาตัวเอง ให้เขามีส่วนร่วมในการบริหารบริษัทและมีสวัสดิการเมื่อเขาพ้นจากตำแหน่งหน้าที่

                - ผู้บังคับบัญชาต้องมีความเข้าใจและรักลูกน้อง

                - เยี่ยมเยียนสารทุกข์สุกดิบ ถามไถ่ด้วยความห่วงใย

  *วาทะ “ถ้าผู้บังคับบัญชารักลูกน้อง ลูกน้องก็จะรักเรา”

6. การนำเทคโนโลยีมาใช้จะมีผลต่อการลดการเลิกจ้างหรือไม่ ?

    ตอบ   การนำเทคโนโลยีมาใช้เป็นเรื่องที่หนีไม่พ้น บริษัทหรือองค์กรที่ดีต้องมองเห็นและต้องเตรียมรับกับภาวะที่จะเกิดขึ้นไม่ว่าจะเป็นด้าน  การเตรียมบุคคลเพื่อรองรับกับเทคโนโลยีสมัยใหม่ เป็นการพัฒนาคนให้มีการตื่นตัวมากขึ้น  รัฐเองก็ต้องมีมาตรการในการรองรับปัญหาร่วมกันคือมีการประกันสังคม ประกันการว่างงาน เป็นต้น

                ท้ายสุด นักศึกษาก็ถามถึงแนวทางการบริหารทรัพยากรมนุษย์ คุณพารณ ในฐานะที่เป็นบุคคลหนึ่งในสภาพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติคนหนึ่ง ได้เล็งเห็นและได้มีการบัญญัติการพัฒนาองค์กรและพัฒนาเทคโนโลยี โดยต้องมีรัฐเป็นตัวนำ และได้บัญญัติไว้ใน แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ฉบับที่ 7

ภาครัฐและภาคเอกชนมีความเชื่อมโยงกันอย่างไร

• ภาครัฐเป็นผู้กำหนดนโยบายการบริหารประเทศและกำหนดกฎเกณฑ์เพื่อใช้ในการกำกับดูแลการดำเนินกิจการของภาคเอกชนให้เป็นไปด้วยความเป็นธรรมต่อประชาชนผู้บริโภคและผู้ใช้บริการ ในขณะที่บางกิจการที่รัฐดำเนินการก็เปิดโอกาสให้ภาคเอกชนและประชาชนเข้ามามีส่วนร่วมในการลงทุนหรือถือหุ้นมากขึ้นเพื่อส่งเสริมการแข่งขันอย่างเสรี โดยมีเป้าหมายเพื่อให้สังคมโดยรวมมีความมั่นคงสงบสุข โดยประชาชนได้รับการดูแลคุ้มครองความปลอดภัย และความมั่นคงให้มีคุณภาพชีวิตตามเกณฑ์มาตรฐานที่รัฐบาลกำหนด ส่วนภาคเอกชนเปรียบเสมือนประชาชนของประเทศที่มีเป้าหมายในกิจการของตนคือ แสวงหาผลกำไรสูงสุด ในปัจจุบันภาคเอกชนได้ให้ความสำคัญสังคม ด้วยการตอบแทนสังคมโดยการคืนประโยชน์สู่สังคม

• โดยปกติภาครัฐจะลงทุนในกิจการที่เป็นสาธารณูปโภคพื้นฐาน ในขณะที่ภาคเอกชนมักมุ่งดำเนินกิจการที่เน้นความชำนาญเฉพาะทางเน้นประสิทธิภาพและความสามารถในการแข่งขัน ดังนั้นโครงสร้างการบริหารงานของรัฐบาลจึงเป็นโครงสร้างแนวตั้งที่มีขนาดใหญ่ ซับซ้อน เน้นสายงานบังคับบัญชา จึงทำให้การตัดสินใจเป็นไปด้วยความล่าช้า  แตกต่างจากภาคเอกชนที่มีโครงสร้างแนวราบหรือแนวนอน  ปัจจุบันภาครัฐให้ความสำคัญกับการปรับเปรี่ยนรูปแบบการบริหารจัดการมากขึ้น เช่น การบริหารจัดการโดยมุ่งผลสัมฤทธ์, การจัดทำคำรับรองการปฏิบัติราชการ,การมีค่าตอบแทนพิเศษ(โบนัส) เพื่อจูงใจการปฏิบัติงาน เพื่อป้องกันสองไหล และทำให้สายงานบังคับบัญชาสั้นลง เน้นการกระจายอำนาจการบริหาร

• ผลตอบแทนและสัสดิการมีผลกระทบต่อทรัพยากรบุคคล  เนื่องจากภาคเอกชนให้ผลตอบแทนที่สูง จึงทำให้เกิดปัญหาสมองไหลโดยบุคลากรที่มีความสามารถไปทำงานกับภาคเอกชน ทำให้บุคลากรของภาครัฐขาดคุณภาพ

ภาครัฐและภาคเอกชนมีความเชื่อมโยงกันอย่างไร           

     ภาครัฐและภาคเอกชนมีความเชื่อมโยงกันในหลายด้าน เช่น ด้านการพัฒนาบุคลากร ด้านการบริหารจัดการ ด้านเทคโนโลยี  ด้านโลจิสติกส์ ฯลฯ            

    -  ด้านการพัฒนาบุคลากร ภาครัฐจัดทำโครงการอบรมเพื่อพัฒนาบุคลากร โดยเรียนเชิญตัวแทนจากบริษัทเอกชนที่ประสบผลสำเร็จในการทำงานมาเป็นวิทยากร และอาจจะพาผู้เข้าอบรมไปดูงานที่บริษัทเอกชน          

      -  ด้านการบริหารการจัดการ  ภาครัฐ  ยกตัวอย่าง  กระทรวงเกษตรและสหกรณ์รับผิดชอบภารกิจผลผลิตของเกษตรกร ถ้าที่ไหนมีผลผลิตมาก  ภาครัฐต้องร่วมมือกับภาคเอกชนในการกระจายผลผลิตไปสู่ผู้บริโภค  เช่น ในปี 2550  ลองกองใน 3 จังหวัดชายแดนใต้มีปัญหา  ห้างเทสโก้โลตัส  ห้างแม็คโคร  ห้างบิ๊กซี  ต้องเข้าไปรับซื้อผลผลิตผ่านสหกรณ์การเกษตรในพื้นที่  นำไปจำหน่ายในห้าง          

      -  ด้านเทคโนโลยี  ภาครัฐ  ไม่มีความชำนาญและประสบการณ์  จำเป็นต้องร่วมมือกับภาคเอกชน  เช่น รถไฟฟ้า            

    -  ด้านโลจิสติกส์  ภาครัฐ  ต้องร่วมมือกับภาคเอกชนในการส่งสินค้าไปขายในต่างประเทศฯลฯ               

         ส่วนใหญ่จะเห็นว่าภาครัฐจะเป็นผู้ผู้กำหนดนโยบาย  และวางแผนงาน  ภาคเอกชนเป็นผู้บริหารจัดการให้แผนงานของรัฐบาลบรรลุเป้าหมาย โดยมีคนเข้ามาเป็นตัวจักรในการขับเคลื่อนในแต่ละด้าน  โดยจะมีการใช้แรงงานคน  ทำให้ประชาชนมีรายได้  นำมาใช้จ่าย  เอกชนก็มีรายได้  และเอกชนก็มีผลกำไร  เอกชนต้องเสียภาษีให้ภาครัฐ  ภาครัฐนำเงินภาษีไปพัฒนาประเทศ  และเอกชนยังสนับสนุนตอบแทนภาครัฐโดยการบริจาคผ่านองค์กรการกุศล  ปรับปรุงสิ่งแวดล้อม  เช่นการปลูกป่า ฯลฯ            

    ภาครัฐกับภาคเอกชนเหมือนกัน1.       มีองค์กร2.       มีคนทำงานในองค์กร3.       มีผู้บริหาร4.       มีเงินทุน5.       มีวัสดุอุปกรณ์ภาครัฐกับภาคเอกชนต่างกัน

ภาครัฐ    1.  มีกฎระเบียบมาก   2.  ขาดความคล่องตัว   3.  มีสายบังคับบัญชายาวมาก     4.  ใช้ระบบอุปถัมภ์ในการพิจารณาความดีความชอบ                      
5.  ไม่มีผลกำไรขาดทุนเป็นแรงจูงใจ   6.   คำนึงถึงการอยู่ดีกินดีของประชาชน             และความมั่นคงของประเทศชาติ    

 ภาคเอกชน   1.  มีความคล่องตัว   2.  ผู้บริหารมีอำนาจตัดสินใจ  3.  มีสายบังคับบัญชาสั้น    4.  ใช้ระบบความรู้ ความสามารถในการพิจารณาความดีความชอบ 5.  คำนึงถึงผลกำไรเป็นหลัก   6.  คำนึงถึงลูกค้าเป็นหลัก       และความมั่นคงของประเทศชาติ  

ภาครัฐ/ภาคเอกชนมีความเชื่อมโยงกันอย่างไร

ทั้งภาครัฐและภาคเอกชนทรัพยากรมนุษย์ถือเป็นทรัพยากรที่มีความสำคัญที่สุดเหนือกว่าสิ่งอื่นใด  เพราะทรัพยากรมนุษย์สามารถเป็นได้ทั้งผู้สร้าง ผู้พัฒนา และผู้ทำลายทรัพยากรอื่นๆ และโดยที่ทรัพยากรมนุษย์มีความสำคัญดังนี้ ทรัพยากรมนุษย์จึงต้องมีการพัฒนา

           พนังานของภาครัฐต้องรู้จักหน้าที่ปฏิบัติตามกฎระเบียบมีวินัยในตนเองทำงานอย่างคุ่มค้ากับเงินเดือนที่ได้รับไม่ใช่เช้าชามเย็นชามสักแต่ว่าทำงานไปวันๆเท่านั้น ควรมีการไปดูงานต่างประเทศ มีการสัมนาทางวิชาการ เพื่อให้เกิดความรู้ใหม่ๆแก่พนักงานของรัฐ ส่วนองค์กรของภาครัฐต้องลดขั้นตอนสายงานให้น้อยลงเป็นเหตุให้งานล่าช้าเสียเวลาและมีการกระจายอำนาจไปยังส่วนอื่นๆเพื่อให้เกิดความคล่องตัวว่องไวรวดเร็วยิ่งกว่านี้ องค์กรของภาครัฐต้องมีการแข่งขันเหมือนภาคเอกชนเพื่อเกิดการพัฒนางานใหม่ๆขึ้นมาเกิดประสิทธิภาพประสิทธิผลในการบริหารจัดการอย่างคุ้มค่าประหยัด

       พนักงานและองค์กรของภาคเอกชนอย่าเห็นแก่ประโยชน์ส่วนตัวอย่าหลบเลี่ยงหนีภาษี อย่าหาโอกาสจากช่องโว่กฎหมาย เพราะภาษีนำมาพัฒนาประเทศ และเสียสละช่วยเหลือสังคมร่วมมือร่วมใจกับภาครัฐเพื่อให้ประชาชนผู้ยากไร้ผุ้ประสบอุทกภัย ได้อยู่ดีกินดีมีสุขเกิดการพัฒนาที่ยั่งยืนต่อไป

     จะเห็นได้ว่าทั้งสององค์กรต้องมีการปรับเปลี่ยนวิธีการทำงานเพื่อให้เกิดการพัฒนางานนำมาซึ่งประโยชน์สูงสุดแก่ประเทศชาติ

สุขสันต์วันเกิด ศ.ดร.จีระ  หงส์ลดารมภ์   ๗  กุมภาพันธ์  ๒๕๕๑

 ในวาระครบรอบวันคล้ายวันเกิด  อาจารย์ จีระ   เวียนมาบรรจบอีกครั้ง หนูขอให้คุณพระศรีรัตนตรัยและสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายในสากลโลกจงดลบันดาลให้  อาจารย์ของหนูประสบแต่ความสุขความเจริญ คิดสิ่งใดขอให้สมปรารถนา ร่ำรวยเงินทอง มีสุขภาพที่แข็งแรงสมบูรณ์ เป็นที่รักของลูกศิษย์ทุกคน นะคะ

ในวาระครบรอบวันคล้ายวันเกิดท่านอาจารย์ ศ.ดร.จีระ หงส์ลดารมภ์  ในวันที่ 7 กุมภาพันธ์ 2551  นี้  พวกเรา นักศึกษา รปม. รุ่น 4  มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา  ขอให้ท่านอาจารย์มีสุขภาพ พลานมัยที่แข็งแรง สมบูรณ์  เป็นร่มไทรร่มใหญ่ ที่แผ่กิ่งก้านความรู้ไปสู่บรรดาลูกศิษย์ตลอดกาลนาน  นะค๊ะ 

สุขสันต์วันเกิดค่ะอาจารย์ พวกเรากลุ่ม 5 ขออวยพรให้อาจารย์ มีความสุข สุขภาพร่างกายแข็งแรง มีแรงกายแรงใจในการทำงาน เพื่อชาตินะคะ

รักอาจารย์ค่ะ

...ผ่านวันผ่านกาลเวลา..           เพียรศึกษาเริ่มสะสม
ผ่านร้อนผ่านหนาว..ทุกข์ตรม   จีระ หงส์ลดารมภ์ยืนหยัดมา
ก้าวสู่แนวหน้าสังคม                สั่งสมคุณค่าให้คน
พบพาน GURU พารณ           จวบจนก่อเกิดแหล่งที่มา...

หนังสือ.. “ทรัพยากรมนุษย์พันธุ์แท้”
      “หนทางพิสูจน์ม้า กาลเวลาพิสูจน์คน” เป็นบทพิสูจน์และการันตีแสดงให้เห็นถึงปณิธานของ 2 บุรุษผู้แม้ว่าจะต่างกันด้วยวัยวุฒิ แต่เดินทางสายเดียวแห่งอุดมการณ์ เป็นไปแนวทางเดียวกัน คือการมุ่งเรื่องคน ซึ่งทั้ง 2 ท่าน มีความเชื่อเหมือนกันว่า  “คนคือทรัพยากรที่มีคุณค่าที่สุดขององค์กร” จึงทำให้ทั้ง 2  ท่านใช้ความพยายามในช่วงหลายทศวรรษในอันที่จะพัฒนาคน ควบคู่ไปกับการเพิ่มผลผลิต เพราะทั้งสองต่างเชื่อว่า “หากคนในประเทศมีความรู้ ความสามารถ เรียนรู้และพัฒนาตนเองตลอดชีวิตจนติดเป็นนิสัยแล้ว ประเทศของเราก็จะสามารถยืนหยัดและสามารถแข่งขันในสังคมโลกในยุคโลกาภิวัตน์ได้อย่างแน่นอน..” สิ่งที่ต้องเล็งเห็นในการพัฒนาคน ในสังคมไทยสิ่งที่ขาดอยู่ในตอนนี้ คือ บุคลากรที่มีความรู้ ความสามารถและคุณธรรม ในการช่วยชี้แนะให้คนเป็นทรัพยากรที่พัฒนา เป็นมนุษย์ที่รู้วิธีการที่จะเป็นคนเก่ง คนดี และคนที่มีความสุข สามารถดำรงตนอยู่ในสังคมอย่างเป็นสุข และมีศักยภาพได้
      คุณพารณ ฯ ในสภาพส่วนตัว เป็นผู้ปฏิบัติตนเรียบง่าย ใส่เสื้อคอพระราชทานสีตุ่น ๆ ใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส บุคลิกภาพที่เป็นมิตรกับทุกคน มีระเบียบในตัวเอง ประพฤติเป็นที่น่าเชื่อถือเป็นที่รักของลูกน้อง ซึ่งถือว่า เป็นบุคคลที่รู้จักการ “ครองตน”  ให้ความสำคัญและความรักความเมตตาดูแลห่วงใยผู้ใต้บังคับบัญชา อย่างใกล้ชิดทำให้เกิดความรัก และความเชื่อถือ จงรักภักดีจากลูกน้องเสมือนคนในครอบครัว ซึ่งถือว่าเป็นบุคคลที่สามารถ “ครองคน” ทำงานสายเอกชนนาน ถึง 33 ปี เป็นทรัพยากรที่บริษัท อาจจะกล่าวได้ว่าเป็นผู้ “ครองงาน” เป็นเวลานาน
      มีคำกล่าวว่า  การพัฒนาบุคลากรเป็นการลงทุนของบริษัท ซึ่งมิใช่ต้นทุนและเป็นผลกำไรที่แท้จริงขององค์กร ดังนั้นคนจึงเป็นตัวแปรต่อการอยู่รอด นั้นก็ขึ้นอยู่กับว่า เราดูแลเอาใจใส่ เพิ่มศักยภาพ โดยการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์เหล่านี้อย่างจริงจังและเป็นระบบหรือไม่
อาจารย์จีระ ได้เสนอทฤษฏีไว้หลายทฤษฎี ทั้งทฤษฎี 4 L’s (Learning methodology, Learning environment, Learning opportunity, Learning community) ทฤษฎี 3 วงกลม ซึ่งเป็นสูตรสำเร็จสำหรับรับมือกับการเปลี่ยนแปลง และยังเป็นหลักการบริหารแบบมีส่วนร่วมและมีความโปร่งใส ก้าวไปสู่การรู้จักทำงานเป็นทีม อันจะเพิ่มศักยภาพของงานและลดข้อผิดพลาด หากบุคคลภายในทีมมีความสามารถ มีศักยภาพ และมีการปรับตัว มาถึงตอนนี้ทำให้ข้าพเจ้าฉุกคิดขึ้นมาว่า การที่อาจารย์มอบภาระงานให้ทำเป็นกลุ่มนี้ที่จริงแล้วสามารถมอบให้เป็นงานเดี่ยวก็ย่อมทำได้ แต่ทำไม? นั่นอาจจะเป็นการสอนแบบผสมผสานและการใช้จำลองสภาพแวดล้อมเป็นกุศโลบายในการที่จะฝึกคนให้รู้จักการทำงานเป็นทีม รู้จักหน้าที่ของตน โดยสมมติกลุ่มเป็นองค์กร ๆ หนึ่งที่ให้เรามีส่วนร่วมในการพัฒนา มีส่วนร่วม และความสำนึกในหน้าที่ของตนต่อกลุ่ม
      จากการเสวนาแนวทางพัฒนาทั้ง 2 ท่านเล็งเห็นการพัฒนาเพื่อหาแนวทางอย่างไรที่จะพัฒนาคุณค่าของคน โดยคุณพารณ  ได้กล่าวถึงและแสดงเจตจำนงเกี่ยวกับ Global Citizen ว่า เราต้องสร้างเด็กไทยให้มีความพร้อมกับการแข่งขันและการเปลี่ยนแปลงของโลก ต้องให้มีความคล่องแคล่วในเรื่องภาษาไทย ภาษาอังกฤษเพื่อใช้ในการต่อรองและติดต่อสื่อสารกับต่างชาติ การนำเทคโนโลยีมาใช้ โดยอาจารย์จีระ ได้เพิ่มเติมเรื่องการเสริมคุณธรรมและจริยธรรมลงไปด้วย ซึ่งเป็นสิ่งจำเป็นมาก มีความรู้มีความสามารถ แต่ขาดคุณธรรมและจริยธรรมก็คงมีคุณภาพไม่ครบสมบูรณ์ตามสังคมต้องการ (ขาดคุณธรรมจริยธรรม ประเทศชาติก็เจ๊ง สิพี่ ๆๆๆๆ...)
      ความมุ่งหวังทั้ง 2 ท่านที่จุพัฒนาคนที่เป็นองค์ประกอบที่สำคัญขององค์กร ทั้ง 2 ท่านได้สร้างเครื่อข่ายมนุษย์ จากการให้ความสำคัญกับคนทุกระดับทำให้ทั้งสองท่านมีชื่อเสียงเป็นที่รู้จักกว้างขวาง อีกทั้งมีนิสัยคล้ายกันคือ การไม่หยุดที่จะเรียนรู้ ไม่ใส่เกียร์ว่างให้ตัวเอง และยังได้นำความรู้จากการเรียนรู้มาถ่ายทอดให้กับผู้อื่น เช่นการวางระบบการศึกษาแนวใหม่ ให้เยาวชนรู้จักใช้สมอง วิเคราะห์เป็น และกล้าแสดงออกในสิ่งที่ถูกที่ควร มีความเชื่อมั่นและทะเยอทะยานในสิ่งที่ควร ดังสโลแกนที่ว่า “ฝันให้ไกล แล้วไปให้ถึง”
      จากการได้ศึกษาและอ่านแนวความคิดของท่านทั้ง 2 ทำให้เกิดมุมมอง และสาระเกี่ยวกับ GOAL ..
G : Good คือต้องมีความรู้สึกดีกับงาน ในทางพระพุทธศาสนาเรียกว่า “ฉันทะ” คือต้องมีความชอบและรัก ไม่ว่าจะเป็นหัวหน้า เพื่อนร่วมงาน และสิ่งที่ขาดไม่ได้นอกจากรู้ดีกับงาน ต้องมีความรู้สึกดีและรักตัวเอง มีความเชื่อมั่นใจตัวเอง
O : Opportunity ต้องวิ่งหาโอกาส  และสร้างโอกาสให้กับตัวเองในการแสดงความสามารถ
A : Alert ต้องมีการเตรียมพร้อมเสมอ มีการตื่นตัวเสมอที่จะทำงาน และพร้อมที่จะปรับตัว เมื่อองค์การมีการเปลี่ยนแปลง
L : Learning มีการเรียนรู้อยู่ตลอดเวลา ไม่หยุดนิ่งที่จะเรียนรู้ ทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวคือบทเรียน คือการเรียนรู้ อันจะนำไปสู่ความสำเร็จในการประยุกต์ใช้ให้เหมาะตามโอกาส
ทำให้เข้าใจว่า..
      - คน เป็นทรัพยากรซึ่งต้องมีคุณภาพ มีความรู้ ความสามารถและกอปรด้วยคุณธรรมจริยธรรม
      - การพัฒนาทรัพยากรมนุษย์คือการสร้างมูลค่าเพิ่มให้กับองค์กร และคนก็คือมูลค่าเพิ่ม มิใช่ทุน
      - รู้อะไรให้รู้จริง และสามารถนำความรู้นั้นมาประยุกต์ใช้กับสถานการณ์ต่าง ๆ ได้จริง
      - การมองทรัพยากรมนุษย์ต้องมองจากระดับมหภาค (Macro) ไปสู่หน่วยเล็กขององค์กร (Micro)
      - การทำงานต้องรู้จักช่วยกัน มีการทำงานเป็นทีม (Teamwork)

2 พลังความคิดชีวิตและงาน
     ผู้นำทางด้านทรัพยากรมนุษย์ คือ คุณหญิงทิพาวดี เมฆสวรรค์ และ ศ.ดร. จีระ หงส์ลดารมภ์ ทั้งสองท่านต่างก็มีแนวความคิดที่เหมือนกัน ซึ่งจะมี 2 ทฤษฎีบริหารและพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ และ ทฤษฎีทุนในทรัพยากรมนุษย์ ทั้ง 2 ท่าน คิดว่า ปัจจัยที่สำคัญที่สุดขององค์กรมาจาก คน องค์กรจะประสบความสำเร็จหรือล้มเหลวอยู่ที่คนไม่ใช่เทคโนโลยี การมีวิสัยทัศน์ที่มองไปข้างหน้า การจะเป็นผู้นำนั้นต้องให้ลูกน้องได้เห็นความเป็นตัวของเราเอง เราเกิดมาเป็นคนทุกคนจะต่างกันที่ ฐานะ ความรวย ความจน หรือโอกาสต่างๆ ที่ไม่เท่าเทียมกัน แต่เราจงภูมิใจในความเป็นตัวของเราเอง รู้จักความพอเพียง และรู้จักการเอื้อเฟื้อต่อคนอื่น  คุณหญิงกล่าวว่ามนุษย์ทุกคนจะเพิ่มคุณค่าในตัวเองได้ต้องรู้จักใช้สมองในการนำความรู้ที่มีมาคิดเพิ่ม รู้จักใช้สติปัญญา รู้ว่าคิดอะไรและกำลังทำอะไร และการสอนของเมืองไทยนั้นไม่ได้สอนให้เด็กคิด ไม่ได้ฝึกให้เด็กตั้งคำถาม ดังนั้นประเทศไทยจึงยังไม่ก้าวหน้า เพราะไม่ได้สอนให้เด็กฝึกคิดเด็กจึงคิดไม่เป็น แต่คุณหญิงท่านโชคดีมากที่ได้ไปเรียนที่ต่างประเทศซึ่งท่านได้ไปเรียนที่สหรัฐอเมริกา ที่นั้นเป็นสังคมของการเรียนรู้ ท่านก็ได้มีโอกาสแสดงความคิด ได้โชว์ความสามารถ ผิดถูกก็ไม่มีใครดูถูก ท่านก็เลยมีความมั่นใจในตัวเองมาก ทำให้ท่านมั่นใจว่าสมองของคนไทยก็ไม่แพ้ชาติใดในโลก อาจจะด้อยก็เพียงแค่ภาษาเท่านั้น แต่สมองอาจจะดีกว่า ท่านพยายามสอนให้คนคิดเป็นและพยายามคิดด้วยตัวเอง จะเน้นการพัฒนาความรู้และทัศนคติ เราต้องรู้จริงก่อนจึงจะเสนอแนะได้ ส่วนด้าน ศ.ดร. จิระ ได้ให้ความสำคัญไว้ 3 เรื่อง คือ ความรู้ ความชำนาญ ความสามารถ ส่วนทางด้านคุณหญิงกล่าวไว้ว่าทรัพยากรมนุษย์นั้นสามารถเพิ่มมูลค่า และพัฒนาได้ตลอดเวลาไม่มีจบสิ้น เพราะเป็นเรื่องความรู้ ความคิด ทักษะ ความสามารถ แต่ไม่ใช่จะมีความรู้เพียงอย่างเดียว แต่ต้องมีความคิดและวิเคราะห์เป็นด้วย จึงจะได้เกิดปัญญา ศ.ดร. จิระ ได้อธิบาย ทุนทางปัญญา คือ ความสามารถในการคิดเป็นวิเคราะห์เป็น และการนำไปสู่มูลค่า ท่านได้สังเกตว่าคนที่จบปริญญามีพื้นฐานการศึกษาที่ดี แต่คนที่มีการศึกษาที่ไม่สูงก็สามารถมีทุนทางปัญญาได้ ถ้ารู้จักแสวงหาความรู้อย่างต่อเนื่อง ส่วนคุณหญิงกล่าวว่า คนเราต้องแสวงหาความรู้อยู่ตลอดเวลา เพราะการที่เราจะเป็นผู้นำนั้น ต้องรู้มาก รู้กว้างและรู้ลึกกว่าคนอื่น การที่องค์กรมีบุคลากรที่มีความรู้ และมีสติปัญญาดี และมีความชำนาญ และมีความสามารถ ก็จะทำให้องค์กรมีผลงานที่ดี องค์กรก็จะมีผลผลิตเพิ่มขึ้น ส่งผลให้ประเทศชาติเจริญได้อย่างยั่งยืน ส่วน ศ.ดร. จิระ กล่าวถึงทุนทางความรู้ ทักษะและทัศนคติ เป็นทุนที่สำคัญและขาดไม่ได้สำหรับทรัพยากรมนุษย์ในยุคนี้ บุคคลจะมีความสามารถทำงานได้อย่างมีประสิทธิภาพ โดยทุนทางความรู้ ทักษะและทัศนคติ คนที่มีทุนมนุษย์ดีย่อมส่งผลต่อการเรียนรู้ตั้งแต่ ครอบครัว โรงเรียน สถานอุดมศึกษา สถานประกอบการ และสังคม ทุนทางความรู้ยังส่งผลต่อความสำเร็จในการพัฒนาเศรษฐกิจ สังคม และประเทศชาติ ต่อความสำเร็จในการบริหารจัดการภาครัฐและเอกชนหากได้รับการพัฒนาอย่างสม่ำเสมอ และ ศ.ดร. จิระ ได้กล่าวไว้ว่าแต่ละองค์กรถ้าขาดคนดีมีคุณธรรมและจริยธรรมแล้ว ก็ยากที่จะพัฒนา ซึ่งเหมือนที่คุณหญิงได้เน้นถึงเรื่องจิตใจนั้นน่าจะมีความหมายครอบคลุมทั้งในระดับผู้นำและการบริหารจัดการองค์กร คุณหญิงยังกล่าวอีกว่า คนเราต้องมีจิตใจ เมตตา กรุณา มีความอ่อนโยน จะทำให้มีบุคลิกที่ดี คือ มีความสุภาพอ่อนโยน  ถ้าในการเป็นผู้นำ ต้องใช้หลักพรหมวิหาร 4 ในเชิงพุทธศาสนา คือ เมตตา กรุณา มุทิตา อุเบกขา รู้จักเอาใจเขามาใส่ใจเราที่สำคัญที่สุดในการวัดการเป็นผู้นำที่แท้จริง คือ มีจิตใจที่กล้าหาญ คือ กล้านำ กล้าตัดสินใจ กล้าเสี่ยง และจะต้องกล้าที่จะยอมรับความล้มเหลว และจะต้องกล้าที่จะรับผิดชอบทั้งดีและร้าย..

 ทุนที่ 6  คือ บ้านและครอบครัว (Home)  การที่คนเรามีครอบครัวที่อบอุ่น เป็นพื้นฐานที่สำคัญ การช่วยเหลือเกื้อกูลกัน เท่ากับมีเครือข่ายที่จะดูแลกันและกันได้ สอดคล้องกับ ทฤษฎี 8K’s  คือ  ทุนมนุษย์  (Human Capital)  เพราะทุนมนุษย์ได้มาจากความรู้ขั้นพื้นฐานของการศึกษาเล่าเรียนในสถาบันการศึกษาจากการอบรมสั่งสอนเลี้ยงดูจากบิดามารดา  ทุนที่ 7  คือ  การดำเนินชีวิตอย่างมีความสุข (Happiness)  โดยการแบ่งปัน เมตตา เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ให้แก่ทุกคนมีความสุข  8K’s   คือทุนแห่งความสุข (Happiness  Capital)  ว่า หากมนุษย์มีทุนทางความรู้ มีทุนทางปัญา และมีทุนทางจริยธรรมแล้ว  ย่อมเป็นพื้นฐานที่จะมีความสุขได้ง่ายกับทุกสถานการณ์  เพราะมีความรู้ความสามารถ มีสติปัญญาที่จะประสบความสำเร็จแล้วยังมีความดีงามที่จะไม่เบียดเบียนผู้อื่นหรือทรัพยากรส่วนกลาง  คนที่มีทุนแห่งความสุขนี้นอกจากจะมีความสุขด้วยตัวเองแล้ว ยังปรารถนาให้คนอื่นหรือสังคมโดยรวมมีความสุขด้วยกัน เพราะเรามีสติปัญญารู้ว่าความสุขต้องแบ่งปัน สุขคนเดียวหรือสุขกลุ่มเดียวจะอยู่ได้ไม่นาน  ฉะนั้น ไม่ว่าเราจะคิด หรือทำสิ่งใดก็ตามจะต้องคำนึงถึงความสุขกับสิ่งที่ทำด้วยจึงจะเกิดประโยชน์สูงสุดทั้งแก่ตนเองและผู้อื่น ทุนที่  8  คือ ความปรองดองสมานฉันท์  (Harmony)  คือทุกคนทุกระดับใช้หลักสัปปุริสธรรม คือ  รู้เหตุ  รู้ผล  รู้ตน  

รู้ประมาณ  รู้กาล  รู้ชุมชน  และรู้บุคคล สอดคล้องกับทฤษฎี 8K’s  คือทุนทางสังคม (Social Capital)  คนเรานั้น ถ้ามีแต่ทุนทางสังคมเพียงอย่างเดียว คงไม่ประสบความสำเร็จได้ ถ้าไม่รู้จักวิธีบริหารเครือข่ายการสร้างปฏิสัมพันธ์ที่ดีต่อกันกับคนอื่น            ดังนั้น  สรุปได้ว่า  มนุษย์เรานั้นจะขาดทุนใดทุนหนึ่งไม่ได้ เพราะจะทำให้ขาดความสมดุลในชีวิต เพราะคนเราจะเก่งทางใดทางหนึ่งเพียงอย่างเดียว คงอยู่ในโลกยุคโลกาภิวัฒน์ไม่ได้หรืออยู่ได้ก็อย่างยากลำบาก เพราะทุกอย่างต้องเดินไปพร้อมกัน จะมีมากมีน้อยแต่ขอให้มีทุนมนุษย์ทั้ง 8 ทุน เดินไปพร้อมกัน จะทำให้การดำเนินชีวิตมีความสุขทั้งหน้าที่การงานและความสุขทางกายและใจนั้นเอง 

ศ.ดร. จีระ  หงส์ลดารมภ์  กับคุณพารณ  คล้ายกันตรงที่  “หัวถึงฟ้า  ขาติดดิน”  ถือเป็นคุณสมบัติของผู้นำที่แท้จริง  ซึ่งทำให้เห็นว่า  ทั้ง ศ.ดร. จีระ  หงส์ลดารมภ์  และ 

คุณพารณ  อิศรเสนา  ณ อยุธยามีเป้าหมายเดียวกัน  นั่นคือการมุ่งมั่นในเรื่องทรัพยากรมนุษย์  ยิ่งย้อนกลับไปฟังเขาพูดอีกครั้งยิ่งชวนให้คิดว่า  ยังมีอะไรอีกบ้างที่สื่อถึงความคล้ายคลึงกันในหลาย ๆ อย่างในนิยามของการเป็น “ คนพันธุ์แท้ “  ของท่านพารณ  กับ ศ.ดร. จีระ  ซึ่งบางส่วนจาก ประกายความคลึงคล้ายเท่าที่จะวิเคราะห์ได้ระหว่างคนคู่นี้  คือ  1. เดินสู่สนามของงานสร้างทรัพยากรมนุษย์อย่างบังเอิญ

ซึ่งจากบทสนทนาของทั้ง  2  ท่านสามารถสรุปได้ว่า  คนเป็นทรัพยากรที่สำคัญที่สุดขององค์กร  คุณค่าของคนต้องมีคุณภาพ  มีคุณธรรม  ความจงรักภักดี  และมีความสามรถ  จะนำองค์กรไปสู่ความสำเร็จ  การบริหารงานบุคคลเป็นเรื่องสำคัญเท่ากับการเงิน  คนจะมีคุณค่าเพิ่มมากขึ้น  ถ้าองค์กรนั้นมีการฝึกอบรมด้านวิชาการ

ด้านปกครอง  และความรู้ใหม่ๆ   และประสบการณ์ที่ทำงานมานาน  เมื่อการแข่งขันมากขึ้นต้องมองคนเป็น  2  ประเภท  คนภายในองค์กร  และคนภายนอกองค์กร 

ผู้บริหารต้องมี  Vision มองไปข้างหน้ายาว ๆ จะมีเทคโนโลยีสมัยใหม่  เครื่องจักร  เครื่องมือ เข้ามาก็สามารถที่จะเรียนรู้เพื่อทำงานให้มีประสิทธิภาพ  อีกทั้งผู้บริหารจะต้องมีภาวะผู้นำ  อีกทั้งยังต้องมีความสามารถในการสื่อสารความคิดหรือ

ความประสงค์สู่พนักงานหรือบุคลากรในองค์กรนั้น ๆ ได้เป็นอย่างดีในส่วนของผู้นำนั้น จำเป็นต้องมีความเชื่อมั่นในการบริหารทรัพยากรมนุษย์ว่า สามารถที่จะฝึกฝนหรืออบรม ให้สามารถพัฒนาความรู้ ความสามารถ รวมทั้งทักษะขึ้นมาได้  เพื่อให้พนักงานได้มีความรู้ความสามารถเพิ่มขึ้น และถ้าขนาดธุรกิจใหญ่ ๆ การบริหารงานทรัพยากรมนุษย์ลำบากขึ้น  ต้องใช้การกระจายอำนาจมอบอำนาจให้พนักงานระดับต่าง ๆ เพื่อให้เกิดความคล่องตัว  การสร้างคนในองค์กรต้องสร้างทุกระดับ  ตั้งแต่

คนงานในโรงงาน ให้มีการฝึกอบรมโดยตลอด  การทำงานที่มีคุณธรรม

เป็นจรรยาบรรณของพนักงาน เป็นการจรรโลงคุณค่าของสังคมไทยสืบทอดกันไป  เพื่อประสิทธิภาพในการทำงาน  และผู้บริหารจะต้องประพฤติปฏิบัติตัวให้เป็นไปตามนั้นด้วย  การทำงานอย่างมีคุณธรรม ช่วยเราในระยะยาว ได้รับความเชื่อถือยกย่อง อีกทั้งยังต้องสรรหาคนดี คนเก่ง พร้อมทั้งรักษาไว้กับองค์การให้ได้  กลวิธีการสร้างความผูกพันในองค์กร และการรักษาคนเอาไว้จะต้องสร้างความผูกพันและความรักองค์กร ต้องดูแลพนักงานตั้งแต่วันที่เขาเข้ามาทำงานจนถึงวันที่เขาออกไปก็ให้ประโยชน์ตามสมควร  ต้องมีสวัสดิการที่ดี  มีการปกครองที่ดี ให้ความเป็นธรรมมีส่วนร่วมในการบริหาร ทำงานเป็นทีม ให้ความใกล้ชิดสนิทสนม มีอะไรพูดจาปรึกษากันได้ ทำเช่นนี้ทุกระดับองค์กร ให้ความสำคัญกับพนักงาน ให้ความรัก

ความศรัทธา สามารถแก้ปัญหาสมองไหลได้  ผู้บริหารออกไปเยี่ยม ทานข้าวกับลูกน้อง และคนในระดับอื่น ๆ ก็ทำตาม ทำให้คนในองค์กรแน่นแฟ้นยิ่งขึ้น  ทำให้

                                ดังนั้น  สรุปได้ว่า  มนุษย์เรานั้นจะขาดทุนใดทุนหนึ่งไม่ได้ เพราะจะทำให้ขาดความสมดุลในชีวิต เพราะคนเราจะเก่งทางใดทางหนึ่งเพียงอย่างเดียว คงอยู่ในโลกยุคโลกาภิวัฒน์ไม่ได้หรืออยู่ได้ก็อย่างยากลำบาก เพราะทุกอย่างต้องเดินไปพร้อมกัน จะมีมากมีน้อยแต่ขอให้มีทุนมนุษย์ทั้ง 8 ทุน เดินไปพร้อมกัน จะทำให้การดำเนินชีวิตมีความสุขทั้งหน้าที่การงานและความสุขทางกายและใจนั้นเอง

                                ซึ่งทำให้เห็นว่า  ทั้ง ศ.ดร. จีระ  หงส์ลดารมภ์  และ  คุณพารณ  อิศรเสนา  ณ อยุธยามีเป้าหมายเดียวกัน  นั่นคือการมุ่งมั่นในเรื่องทรัพยากรมนุษย์  ยิ่งย้อนกลับไปฟังเขาพูดอีกครั้งยิ่งชวนให้คิดว่า  ยังมีอะไรอีกบ้างที่สื่อถึงความคล้ายคลึงกันในหลาย ๆ อย่างในนิยามของการเป็น “ คนพันธุ์แท้ “  ของท่านพารณ  กับ ศ.ดร. จีระ  ซึ่งบางส่วนจาก ประกายความคลึงคล้ายเท่าที่จะวิเคราะห์ได้ระหว่างคนคู่นี้  คือ

1. เดินสู่สนามของงานสร้างทรัพยากรมนุษย์อย่างบังเอิญ  2. หยัดอยู่  มุ่งมั่นพัฒนาทรัพยากรมนุษย์บนปรัชญาแห่งความอย่างยั่งยืน  3. จากความยั่งยืน  สู่การเป็นผู้ทรงอิทธิพลทางความคิดต่อสังคม 4.  มีบุคลิกลักษณะแบบ  “ Global Man “  ทำให้เป็นคนมีวิสัยทัศน์  5.  มีความเป็นผู้ใหญ่  พร้อมจะเป็น  “ ผู้ให้ “  ทั้ง  “ ความรู้ “  และ

                                คนเป็นทรัพยากรที่สำคัญที่สุดขององค์กร  คุณค่าของคนต้อง

 กลุ่มที่ 1

1. พระนิธิสิทธิ์                    นอขุนทด   

2. ดาโต๊ะ  อิหม่ามพัฒนา    หลังปูเต๊ะ   

3. ด.ต. ณรงค์                      พึ่งพานิช  

6. บันไดแห่ง ความเป็นเลิศ  ทรัพยากรมนุษย์  เป็นตัวแปรสำคัญ เท่าๆ กับตัวแปรอื่นๆ  เช่นทรัพยากรมนุษย์  เทคโนโลยี  หรือทรัพยากรด้านการเงิน  สิ่งหนึ่งที่ทำให้  HR ประสบความสำเร็จ  ก็คือควรจัดให้มีการ ฝึกอบรม อย่างสม่ำเสมอซึ่งจะเกิดผลลัพธ์ในระยะยาว  การบริหารองค์กรควรทำให้ทุกคนเกิดความรู้สึกว่าเป็นเสมือนหนึ่งเป็นคนในครอบครัว เดียวกัน

-การเป็นสื่อให้สังคมได้รับรู้ในการความสำคัญกับคนการมองคนให้เป็นประโยชน์ การวางแผนเศรษฐกิจและทรัพยากรมนุษย์เป็นเป็นปัจจัยสำคัญในการสร้างศักยภาพในการแข่งขันทรัพยากรมนุษย์คือ มูลค่าเพิ่มในระยะยาวไม่ใช่ต้นทุนอย่างเดียว เพราะสังคมจะอยู่ได้ต้องลงทุนในเรื่องคน

เรียน ศ.ดร. จีระ  หงส์ลดารมภ์  และเพื่อน ๆ MPA 4  มร.สส.  ทุกท่าน  จากงานกลุ่มที่ได้รับมอบหมาย  ให้แสดงความคิดเห็นจากการอ่านหนังสือทรัพยากรมนุษย์พันธุ์แท้  และสองพลังความคิด ชีวิตและงาน นั้น  กลุ่มที่ 3  ขอแสดงความคิดเห็นดังนี้  “หนังสือทรัพยากรมนุษย์พันธุ์แท้”  โดยผู้ศึกษาได้อ่านแล้วเห็นความคล้ายกันของชีวิต 2 คน คือ   คุณพารณ    อิศรเสนา  ณ อยุธยา  และ ศ.ดร.จีระ  หงส์ลดารมภ์  โดยมีเป้าหมาย เดียวกัน นั่นคือ การมุ่งมั่นในเรื่อง “คน”  HR – Human Resources หรือ “ทรัพยากรมนุษย์”  ซึ่งถือเป็นสินทรัพย์ที่มีค่าที่สุดขององค์กร เปรียบได้กับ “จักรยานยนต์นานไปคุณค่าก็มีแต่เสื่อมลง  แต่คนถ้าได้รับการอบรม พัฒนา ยิ่งนานยิ่งเก่งกล้า  คุณค่าก็เพิ่มมากขึ้น แต่ในทำนองเดียวกัน คนถ้าไม่ดูแลพัฒนาคุณค่าก็จะเสื่อมลงได้”  เหนือสิ่งอื่นใดองค์กรทุกองค์กรควรมีการดูแล  “คน”  เป็นอย่างดี เพราะคนเป็นสิ่งที่มีค่าที่สุดขององค์กร งานจะสำเร็จได้ด้วยคน  ผู้บริหารควรต้องดูแลลูกน้องตั้งแต่เขาเดินเข้ามาทำงานกับบริษัท  เขาควรได้รับการฝึกอบรมเอาใจใส่ดูแลจนกระทั่งวันที่เขาเกษียณอายุออกไป  เพราะเชื่อว่า องค์กรจะดีเพราะมีคนเก่งและดี องค์กรจะแย่เพราะมีคนไม่เก่งและคนไม่ดี  นั่นคือที่มาของความคิดที่ว่า  “คนเป็นสมบัติที่มีค่าที่สุดขององค์กร”   ปัจจัยสำคัญอีกอย่างหนึ่งในการทำให้การเพิ่มผลผลิตประสบความสำเร็จก็คือ  “ความจงรักภักดี”   ซึ่งถือเป็นประเด็นใหญ่ที่เป็นส่วนหนึ่งของวัฒนธรรมองค์กรด้านการพัฒนาคน การที่เราจะให้ผู้บริหารมาเห็นความสำคัญของการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ โดยคำพูดนั้นมันไม่ถูกต้อง แต่เราจะต้องสร้างหรือทำให้เกิดมูลค่าเพิ่มในตัวมนุษย์ให้เขาเห็นเสียก่อน  หลักการบริหารจะเน้นความมีส่วนร่วมของพนักงานให้เกิดความผูกพันกับบริษัท เวลาจะทำอะไรต้องมี “ความเชื่อ” ก่อน จึงทำ จะไม่ทำตามที่เขาว่ากัน หรือทำตามกันมาหรือทำเพราะกระแสสังคม  เมื่อทำตามความเชื่อผลจึงออกมาดี ถ้าพูดถึงเรื่อง “คน” ต้องเป็นต้นแบบใน  4  เรื่องนี้  1. เรื่องของ  “คนเก่ง – คนดี”  เชื่อว่า คนที่สามารถทำองค์กรให้ประสบความสำเร็จจะต้องทั้งเก่ง ทั้งดี คือ “เก่ง 4  ดี 4”  เก่ง  4  ได้แก่  เก่งงาน  เก่งคน  เก่งคิด  และเก่งเรียน  และดี  4  ได้แก่  ประพฤติดี  มีน้ำใจ  ใฝ่ความรู้  คู่คุณธรรม  2.  ความเชื่อในเรื่องคุณค่าของคน  คนทุกคนเป็นทรัพย์สินที่มีค่ามากกว่าทรัพย์สินอื่นใดในองค์กร  3.  ดูแลทุกข์สุขของคนอย่างใกล้ชิด คนไม่ได้ต้องการผลตอบแทนที่เป็นเงินทองอย่างเดียว แต่ยังต้องการผลตอบแทนทางใจด้วยการจ่ายค่าจ้างอย่างดีแล้ว สวัสดิการดีอยู่แล้ว แค่นี้คิดว่าไม่พอ มันต้องมี “น้ำใจ”  4.  การทำงานเป็นทีม  “สองหัวดีกว่าหัวเดียว”

จากการสนทนาระหว่าง ท่านพารณ อิศรเสนา และ ท่านอาจารย์ ดร. จีระ หงส์ลดารมภ์    ช่วงคัมภีร์คนพันธุ์แท้  ซึ่งเป็นแนวทางในการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์   ตั้งแต่เรื่องปรัชญาของทรัพยากรมนุษย์ที่ว่า    คน    ถือเป็นทรัพยากรที่สำคัญที่สุดขององค์กร   การพัฒนามนุษย์โดยมุ่งเน้นเรื่องการเรียนรู้จากประสบการณ์การทำงานบริหารงานโดยเน้นคนเป็นสำคัญต้องมีวิสัยทัศน์ในการวางแผนมีการพัฒนาคนทุกระดับตั้งแต่ผู้นำจนถึงผู้ปฏิบัติงานสร้างบรรยากาศที่ดีต่อการเรียนรู้คนต้องได้รับแรงจูงใจในการทำงานไม่เพียงแต่ค่าตอบแทนเพียงอย่างเดียวและจะต้องมีสุขภาพทั้งกายและใจที่ดี  มีความรู้สึกเป็นเจ้าขององค์กร และมีคุณภาพชีวิตที่ดีต้องสร้างคนให้เข้าสู่ยุคโลกาภิวัฒน์ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเรื่องภาษาอังกฤษ และความสามารถในการใช้เทคโนโลยีใหม่ๆ  เข้ามาผสมผสานในการทำงาน ที่สำคัญขององค์กรสามารถนำความรู้จากหนังสือทรัพยากรมนุษย์พันธุ์แท้ไปเป็นแนวทางสร้างสรรค์ด้านการบริหารทรัพยากรมนุษย์จะต้องให้ความสำคัญกับพนักงานทุกคนเท่า  ๆ กัน  และจะต้องให้เขาได้มีโอกาสได้รับการพัฒนาด้าน ทักษะ ความรู้ ความสามารถตลอดเวลา  เพื่อให้เขาได้มีประสบการณ์ มีความรู้ ความชำนาญเพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ ดังคำกล่าวที่ว่า คน คือทรัพยากรมนุษย์ที่สำคัญขององค์กรตลอดจนต้องดูแลให้เขาได้รับสวัสดิการต่าง ๆ ที่เขาควรจะได้รับเพื่อแรงจูงใจในการทำงาน และเพื่อรักษาสภาพให้เขาอยู่กับองค์กรไปนาน ๆ เมื่อคนมีคุณภาพมีศักยภาพดีก็จะทำให้องค์กรประสบความสำเร็จตามเป้าหมายที่ตั้งไว้  ความสำเร็จหรือความล้มเหลวขององค์กรจะเกิดขึ้นได้ล้วนอยู่ที่คน การรักษาคนในองค์กรจะต้องสร้างความผูกพันหรือสร้างความรักบริษัทให้เขา  ต้องให้ความสำคัญกับพนักงานเป็นอันมาก  จากการอ่านทำให้ผู้อ่านเห็นภาพเข้าใจได้ดีง่ายต่อการปฏิบัติ 

3.  คุณธรรม

            หนังสือ 2 พลังความคิด ชีวิตและงาน   เป็นหนังสือแนวทางการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ ที่ได้แนวคิดจากการสนทนาของผู้นำนักพัฒนาทรัพยากรมนุษย์พันธุ์แท้ 2 ท่าน  ท่านแรกคือ คุณหญิงทิพาวดี เมฆสวรรค์  สุภาพสตรีที่มีความแน่วแน่ในการพัฒนาคน ท่านให้ความสำคัญกับคนมาโดยตลอดว่า “คน”  เป็นปัจจัยสำคัญที่จะทำให้องค์กรประสบความสำเร็จหรือล้มเหลว และอีกท่านหนึ่ง คือ  ศาสตราจารย์ ดร.จีระ หงส์ลาดรมภ์  “คนถือธงนำ”  ในเรื่องการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ และเป็นผู้จุดประกายการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ในระดับชาติ โดยใช้การบูรณาการความคิดและความสามารถของคนอย่างได้ผลและยั่งยืน

            ทั้งสองท่านมีแนวคิดในการบริหารคนที่สอดคล้องกันหลายประเด็น  ซึ่งเป็นแนวคิดที่กลั่นมาจากความรู้ความสามารถ และประสบการณ์ที่สั่งสมมานาน  จนสร้างเป็นทฤษฎีที่เป็นหลักและวิธีการในการบริหารทรัพยากรมนุษย์  นั่นคือ  ทฤษฎี  8 H’s  ของคุณหญิงทิพาวดี เมฆสวรรค์  และทฤษฎี 8 K’s ของศาสตราจารย์ ดร.จีระ หงส์ลดารมภ์  ซึ่งสองทฤษฎีนี้ มีทั้งความเหมือนและความต่าง  เข้าใจง่ายแต่มีความหมายที่ลึกซึ้ง เหมาะอย่างยิ่งสำหรับการนำไปใช้เป็นแนวทางในการบริหารทรัพยากรมนุษย์

            ทฤษฎี 8 H’s  ของคุณหญิงทิพาวดี  ท่านให้ความสำคัญกับ H แรกคือ Heritage  ที่หมายถึงรากเหง้า มรดกทางวัฒนธรรม ซึ่งเป็นรากฐานชีวิตของคนทุก ๆ คน  ที่จะทำให้เรารู้จักตัวเองและสร้างค่านิยมที่ถูกต้อง  ซึ่งสอดคล้องกับทฤษฎีเพิ่มค่าทุนมนุษย์ 8 K’s  ของท่าน ศ.ดร.จีระ  ในหัวข้อ Sustainable Capital  ซึ่งหมายถึงทุนแห่งความยั่งยืน  ในการพัฒนาตนเองอย่างต่อเนื่อง ที่มี Culture Capital หรือทุนทางวัฒนธรรม เป็นองค์ประกอบสำคัญที่จะทำให้ไม่หลงไปตามกระแสโลกจนขาดความเป็นตัวตนที่แท้จริงได้  H ที่สอง  ได้แก่ Head  ซึ่งหมายถึงการใช้สมอง การมีความรู้ความคิดที่ดี มีสติ รู้จักวิเคราะห์อย่างมีเหตุผล รู้จักใช้สมองเพื่อนำความรู้ที่มีมาคิดเพื่อเพิ่มคุณค่าให้กับตนเอง  สอดคล้องกับ Intellectual Capital หรือทุนทางปัญญาของท่าน ศ.ดร.จีระ  ซึ่งไม่ว่าคนจะมีการศึกษาในระดับใดก็สามารถมีทุนทางปัญญาได้ หากรู้จักแสวงหาความรู้อย่างต่อเนื่องและนำมาปรับประยุกต์เพื่อสร้างมูลค่าเพิ่มให้กับตัวเอง และ  “ใช้ปัญญากับความจริง”   H ต่อไปคือ Hand หรือความเป็นมืออาชีพที่เน้นการลงมือทำด้วยตนเอง ต้องมีทั้งความรู้ ทักษะ และทัศนคติที่ดีในสิ่งนั้น ๆ  เช่นเดียวกับทุนทางความรู้ ทักษะ และทัศนคติ หรือ Talent Capital   ที่จะส่งผลต่อการพัฒนาในทุก ๆ ด้าน  และต้องได้รับการพัฒนาอยู่เสมอ  สำหรับ  Heart  ซึ่งหมายถึง  จิตใจที่ดีนั้น สอดคล้องกับ Ethical Capital หรือทุนทางจริยธรรม ซึ่งเป็นสิ่งที่สำคัญมากในขณะนี้ เนื่องจากประเทศชาติต้องการคนดี  แต่มิใช่ดีอย่างเดียว  แต่จะต้องเป็น “คนเก่งที่ดี”  อีกด้วย  สิ่งนี้เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นจากจิตใจ ซึ่งไม่มีขอบเขตกำหนด กล่าวคือต้องมีจิตใจที่ดี และมีทัศนคติในเชิงบวก มีจิตใจกล้าหาญ กล้านำ กล้าตัดสินใจ กล้าเสี่ยง กล้ายอมรับความล้มเหลว รวมทั้งกล้ารับผิดชอบทั้งดีและร้ายด้วย   ในส่วนของ Home หรือ บ้านและครอบครัว  ซึ่งรวมถึง ผู้ให้กำเนิด และองค์กรด้วย ซึ่งหากมีครอบครัวที่ดี และเข้มแข็งแล้วจะช่วยลดปัญหาทุกอย่างลงไปได้  ซึ่งสอดคล้องกับ Human Capital หรือทุนมนุษย์ ซึ่ง ศ.ดร.จีระ ให้ความสำคัญในเรื่องทุนมนุษย์เป็นอันดับแรก ซึ่งมีความหมายคลอบคลุมทุนขั้นพื้นฐานตั้งแต่การเลี้ยงดู การศึกษา และสุขภาพที่แข็งแรงสมบูรณ์ทั้งร่างกายและจิตใจ ซึ่งหากมีทุนมนุษย์ที่ดีก็จะสร้างความสามารถในการแข่งขันให้กับประเทศหรือองค์กรได้  H ต่อไป  ได้แก่  Happiness หรือ การดำเนินชีวิตอย่างมีความสุข  สอดคล้องกับ Happiness Capital  ที่หมายถึงทุนแห่งความสุข  ทั้ง 2 ทฤษฎีต่างให้ความสำคัญกับความสุขของคนเช่นเดียวกัน  กล่าวคือการดำเนินชีวิตอย่างมีความสุขโดยไม่เบียดเบียนใคร และความสุขที่เกิดขึ้นในใจนั้น ยั่งยืนกว่าความสุขภายนอก  คนที่มีความสุขเมื่อทำสิ่งใดก็มักจะประสบความสำเร็จมากกว่าคนที่ไม่มีความสุข และนอกจากจะมีความสุขด้วยตัวเองแล้ว  ยังพร้อมที่จะแบ่งปันความสุขให้ผู้อื่นหรือสังคมรอบข้างมีความสุขด้วย  สำหรับ H ต่อไป  คือ Harmony หรือ ความปรองดองสมานฉันท์  ที่สร้างความกลมเกลียว ประนีประนอม สันติ  การทำงานเป็นทีมเป็นสิ่งที่สำคัญมาก ผู้บริหารที่ดีจึงต้องมีศิลปะในการสร้างความสมานฉันท์ให้เกิดในหมู่ผู้ใต้บังคับบัญชา  ในสภาพปัจจุบันที่มีการขัดแย้งสูง  ความปรองดองเท่านั้นที่จะทำให้ทุกสิ่งเป็นไปด้วยดี  เช่นเดียวกับ Social Capital  หรือ ทุนทางสังคม  ซึ่งหมายถึงการวางตัวที่เหมาะสมกับหน้าที่และบทบาทของตัวเองต่อสังคม เพื่อให้เกิดการยอมรับ  คนที่มีทุนทางสังคมที่ดี ก็จะสร้างประโยชน์กับงานและสังคมโดยรวมได้

   ..ถ้าจะบอกว่า ใจ (Heart ) คือบ่อเกิดแห่งพลังและนำมาซึ่งผลกระทบ (effect) ต่าง ๆ คุณจะเชื่อไหม..
      สำหรับข้าพเจ้าคิดว่ามันเป็นความจริงทีเดียว ทุกสิ่งทุกอย่างทั้งความสุขและทุกข์ การประสบความสำเร็จหรือล้มเหลว ล้วนเกิดจากใจเป็นตัวกำหนดทิศทาง เฉกเช่นวันนี้ (เสาร์ที่ 9 กุมภาพันธ์ 2551) การเรียนรู้ที่สนุกสนานกับอาจารย์ที่มีภาวะด้านอารมณ์ที่บ่มเพราะและฝึกหัดมาอย่างดี ทำให้เกิด “ฉันทะ” และความศรัทธาต่อตัวอาจารย์ ทำให้อยากเรียนและเกิดความสนุกสนานกับการเรียน ภาพแรกที่เจอคือผู้หญิงคนหนึ่ง แต่งตัวสบาย ๆ เหมาะสมซึ่งไม่รู้หรอกว่าเป็นใครมาจากไหน รู้แต่ว่าเป็นอาจารย์ที่จะสอนในวันนี้ เพราะยังปรึกษากู (google) เข้ามาทักทายและถามสารทุกข์สุกดิบ คิดในใจ “อืม..ดูดีนะ อายุคงไม่เกิน 35” ทำให้เกิดความอบอุ่นและเป็นกันเอง ที่กล่าวเช่นนี้ก็เพื่อจะชี้ให้เห็นก็จะอิงให้เห็นว่าสัมพันธ์กับใจ ทำให้เรามีพลังต่อการเรียนรู้ ทำใจและสมองให้เปรียบเสมือนแก้วเปล่าที่พร้อมจะรองรับน้ำ และเป็นประเด็นที่จะนำมาสู่การตอบคำถามในงานที่ได้รับมอบหมายของ กุญแจ 8 ดอก ที่เป็นตัวเปิดเข้าไปสู่การสร้างความผูกพันกับองค์กรเพื่อการเจริญเติบโตและยั่งยืน ซึ่งกุญแจที่ข้าพเจ้าเลือกก็คือ กุญแจดอกที่ 1 การสร้างความศรัทธาและความซื่อสัตย์ (Trust and integrity) ซึ่งข้าพเจ้ามองว่าการกระทำใด ๆ ให้สมบูรณ์และดีได้มันต้องเกิดออกมาจากใจ
      การที่จะสร้างศรัทธาและความซื่อสัตย์ให้เกิดกับลูกน้องหรือผู้ใต้บังคับบัญชาได้ ต้องเข้าใจ ในเรื่องนี้ ข้าพเจ้าขอยกเอาคุณสมบัติและหลักธรรมทางพุทธศาสนา แยกเป็นประเด็นข้อ ๆ ดังนี้
      ก. ต้องเป็นผู้ใหญ่ หัวหน้าหรือผู้บังคับบัญชาบางคนอาจมีอายุน้อยแต่เมื่ออยู่ในตำแหน่งหัวหน้าหรือผู้บังคับบัญชาก็ถือว่าเป็นผู้ใหญ่โดยตำแหน่ง ดังนั้นต้องมีคุณธรรมของผู้ใหญ่ 4 ประการ คือ
         1. มีความรัก (เมตตา) ปรารถนาจะให้ลูกน้องหรือผู้ใต้บังคับบัญชาได้รับประโยชน์และประสบแต่ความสุขความเจริญโดยทั่วกัน
         2. มีความสงสาร (กรุณา) ปรารถนาจะให้ลูกน้องหรือผู้ใต้บังคับบัญชาหลุดพ้นจากความทุกข์ยาก ใฝ่ใจในการกำจัดทุกข์และบำรุงสุขให้แก่ผู้ใต้บังคับอยู่ตลอดเวลา
         3. มีความเบิกบานยินดี (มุทิตา) เมื่อผู้ใกล้ชิดหรือลูกน้องอยู่ดีมีสุขหรือเจริญก้าวหน้า ก็พลอยยินดีเบิกบานใจ พร้อมที่จะส่งเสริมให้เจริญยิ่ง ๆ ขึ้น
         4. มีใจเป็นกลาง (อุเบกขา) มองเหตุการณ์และปรากฏการณ์ทุกอย่างตามความเป็นจริง มีจิตใจเที่ยงตรงมั่นคง เมื่อมีคดีที่จะต้องวินิจฉัยก็วินิจฉัยตามหลักการ เหตุผล และเที่ยงธรรม
      ข. ปราศจากความลำเอียง เป็นคนซื่อตรง ไม่หวั่นไหว เอนเอียงด้วยการใด ๆ อันเป็นเหตุให้เกิดความลำเอียง เรียกว่า อคติ มี 4 ประการดังนี้
         1. ลำเอียงเพราะชอบ (ฉันทาคติ) เช่น คนที่ตอนชอบหรือรักกระทำผิด ก็ไม่ลงโทษตามโทษานุโทษ
         2. ลำเอียงเพราะชัง (โทสาคติ) เช่น คนที่ตนเกลียดกระทำถูกก็ไม่พอใจ ถ้าทำผิดก็ซ้ำเติม
         3. ลำเอียงเพราะเขลา (โมหาคติ) เช่น คนทำผิดมาฟ้องบอกว่าคนอื่นเป็นผู้กระทำผิด ยังไม่ทันสอบสวนก็เชื่อตามฟ้องอย่างไร้เหตุผล ลงโทษคนถูกฟ้อง คนผิดเลยกลายเป็นถูก คนถูกกลายเป็นคนผิด
         4. ลำเอียงเพราะกลัว เช่น กลัวอิทธิพล กลัวถูกตำหนิ กลัวถูกย้าย กลัวไปเสียทุกอย่าง จนไม่กล้าทำอะไร
      ค. มีราชธรรม คือมีคุณธรรมของพระราชา แต่เราสามารถนำมาประยุกต์ใช้กับผู้เป็นหัวหน้าหรือผู้บังคับบัญชาหรือผู้มีหน้าที่ในการบริหาร เรียกว่า ราชธรรม หรือ ทศพิธราชธรรม มีอยู่ 10 ข้อคือ
         1. ให้ปัน (ทานํ) คือให้ทั้งวัตถุและคำแนะนำเพื่อให้เกิดประโยชน์แก่ลูกน้องหรือผู้ใต้บังคับบัญชา เอาใจใส่การบริการ อำนวยความสะดวกสบาย ตลอดจนให้ความช่วยเหลือแก่ผู้เดือดร้อนประสบภัยพิบัติต่างๆ
         2. ประพฤติดีงาม (สีลํ) คือรักษากายวาจาให้อยู่ในกรอบแห่งศีลธรรมและกฎหมาย รักษาเกียรติภูมิของตน ไม่ประพฤติตนเป็นที่ดูถูกดูแคลนของลูกน้องหรือผู้ใต้บังคับบัญชา
         3. เสียสละ (ปริจฺจาคํ) คือเสียสละความสุขสำราญตลอดจนกระทั่งชีวิตของตนเอง เพื่อประโยชน์ของลูกน้องหรือผู้ใต้บังคับบัญชาและความสงบเรียบร้อยของบ้านเมือง
         4. ซื่อตรง (อาชฺชวํ) คือปฏิบัติภาระหน้าที่ด้วยความซื่อตรง ไร้มายา จริงใจ ไม่หลอกลวงเล่นลิ้นกับลูกน้องหรือผู้ใต้บังคับบัญชา
         5. อ่อนโยน (มทฺทวํ) คือมีอัธยาศัยไม่เย่อหยิ่ง หยาบคาย มีความสง่างามที่เกิดจากท่วงทีสุภาพนุ่มนวล ละมุนละไม ไม่ถือตัว
         6. เพียรเผากิเลส (ตปํ) คือพยายามเผาผลาญตัณหามิให้เข้ามาครอบงำจิต ไม่หลงใหลหมกมุ่นในความสุขสำราญและการปรนเปรอ มีความเป็นอยู่อย่างเรียบง่าย มุ่งมั่นแต่จะทำหน้าที่ให้เสร็จสมบูรณ์
         7.ไม่วู่วามโกรธง่าย (อกฺโกธํ) คือไม่เกรี้ยวกราด เจ้าอารมณ์ ไม่กระทำการใด ๆ ด้วยอำนาจแห่งความโกรธ แต่จะทำด้วยจิตอันสุขุม เยือกเย็น รอบคอบ
         8. ไม่เบียดเบียน (อวิหึสา) คือไม่หลงอำนาจเที่ยวบีบคั้นเอารัดเอาเปรียบลูกน้องหรือผู้ใต้บังคับบัญชา ไม่หาเหตุเบียดเบียนลงโทษ หรือยัดเยียดข้อหาให้แก่ลูกน้องหรือผู้ใต้บังคับบัญชาด้วยความอาฆาตเกลียดชัง
         9. มานะอดทน (ขนฺติ) คืออดทนต่อการงาน ถึงจะลำบากตรากตรำเพียงใดก็ไม่ท้อถอย ถึงจะถูกยั่วถูกเยาะเย้ยด้วยถ้อยคำเสียดสีถากถางเพียงใดก็ไม่หมดกำลังใจ ไม่ละทิ้งหน้าที่ที่รับผิดชอบ
         10. ไม่คลาดธรรม (อวิโรธนํ) คือประพฤติตนยึดมั่นในธรรมทั้งในด้านความยุติธรรมก็ดี และในด้านนิติธรรมคือระเบียบแบบแผนก็ดี ตลอดจนธรรมเนียมประเพณีอันดีงาม ไม่หวั่นไหวหรือเอนเอียงเพราะถ้อยคำของผู้อื่น หรือด้วยอามิสสินจ้างใด ๆ
      ถ้าทำได้ดังนี้ ก็จะสามารถสร้างความน่าเชื่อถือ ศรัทธา ให้เกิดขึ้นและจะเป็น กุญแจดอกหนึ่งจาก 8 ดอก ที่จะนำพาองค์กรไปสู่ความเจริญเติบโตที่ยั่งยืนได้
-----------------------------------------
ค้นหา Vision และ Mission
      ในหัวข้อนี้ภูมิใจเสนอ..บริษัท เอ็มวี ฟู้ด ซัพพลาย จำกัด

      บริษัท เอ็มวี ฟู้ด ซัพพลาย จำกัด ก่อตั้งขึ้นในปี 2538 โดยเริ่มต้นดำเนินธุรกิจ เป็นบริษัทฯที่ผลิต ผลไม้ในน้ำเชื่อมเข้มข้น สำหรับใช้ในโยเกิร์ต โดยมีความมุ่งมั่นที่จะพัฒนาสินค้าให้ได้ตามมาตรฐานสากล ซึ่งมีความพร้อมทั้งด้านเทคโนโลยี และผู้บริหารที่มีประสบการณ์ในการผลิตผลไม้เชื่อมมานานกว่า 20 ปี 
      โดยในปัจจุบันบริษัท เอ็มวี ฟู้ด ซัพพลาย จำกัด มีนโยบายที่ต้องการขยายฐานธุรกิจต่อยอดไปสู่การเป็นผู้ผลิตสินค้า จากการแปรรูปผัก ผลไม้สดที่ยิ่งใหญ่ภายใน 3 ปี

Vision
      เป็นผู้ผลิตผลไม้แปรรูปที่สามารถ สนองตอบความต้องการของตลาดทั้งตลาดในประเทศและต่างประเทศ

Mission
      • พัฒนาการค้นคว้าวิจัยผลิตภัณฑ์อย่างต่อเนื่อง
      • สร้างภาพลักษณ์ที่ดีต่อตราสินค้า
      • ผลิตสินค้าที่มีคุณภาพ เป็นที่ยอมรับของตลาดอย่างแพร่หลาย
      • สร้างความมั่นใจ ในด้านการบริการหลังการขายให้กับลูกค้า
      • มีพันธมิตรทางด้านการตลาดที่มั่นคงและเข้มแข็ง

รายงานเสนอ อ. พจนารถ  ซีบังเกิด (อาจารย์ผู้เป็นขวัญใจของ รปม.รุ่น ๔)