วันที่ 30 มกราคม 2551 ผู้บันทึกเดินทางกลับจากต่างจังหวัด และได้ลงรถที่ Major รังสิตเพื่อรอรถเมย์ สาย 34 ซึ่งเป็นเวลาปกติประจำคือประมาณ ตี 1 กว่าๆ เป็นประจำ มาตลอด และในวันนี้ไม่เหมือนกับวันอื่นๆ ผู้บันทึกได้เดินไปที่ หน้า Major รังสิต แต่สิ่งที่ผู้บันทึกเห็นคือ เป็นภาพเด็กชาย 2 คน อายุประมาณ 6 ขวบ และ 10 ขวบ นอน หน้า Major และมีผ้าห่มเก่า ๆ ปิดแต่ไม่ทั่วเนื่องจาก เขาอาจจะเป็นเด็กนอนดิ้นแล้วผ้าที่ปิดมันออกจากตัวเขาไป และยุ้งซึ่งมีจำนวน มาก ก็เกาะสวนที่ผ้าปิดไม่สนิท ผู้บันทึกนั่งมองอยู่พักใหญ่ และเห็นเขาหลับ และก็คันเกาๆไปหลับไปด้วยความคันที่ยุ้งกัด ผู้บันทึกเดินเขาไปไกล้ๆเห็นยุ้งจำนวนมาก กัดเขา และตัวของยุ้งเต็มไปด้วยเลือดที่กัดกินเด็กทัง 2 นั้น ผู้บันทึกเดินเข้าไปหาโดยไม่สนใจว่าคนที่นั่งรออยู่จะมองว่าจะไปทำอะไร จับผ้าห่มที่อยู่ข้างเขามาห่มปิดตัวเด็กทั้ง 2 ให้สนิท เพื่อไม่ให้ยุ้งกัดเด็กทั้ง 2 และก็กลับมานั่งรอรถต่อ ทำให้นึกถึงลูก ๆ ที่อยู่ที่บ้าน สาเหตุที่ผู้บันทึกต้องเดินทางกลับมาถึงดึก ๆ เนื่อจากต้องการอยู่กับเขาให้นานๆที่สุด และก่อนมาจะมาผู้บันทึกต้องเอาเขาทั้งสองเข้านอน ห่มผ้า ให้เขา และก็หอมแก้ม และก็บอกเขาว่าแม่ไปทำงานก่อนนะ และในขณะนั้นเองไม่รู้ว่าน้ำตามาจากไหนอยู่ ๆ มันก็ไหล มาอย่างนั้นละ
และก็ตัดสินใจเข้าไปใหม่อีรอบ ถามเขาว่าทำไมหนูถึงมานอนที่นี้ แต่ด้วยความที่เขาเป็นเด็กและก็ง่วงนอน ก็ลืมตามมาดูและก็หลับต่อ ผู้บันทึกจึงเอาตังใส่มือให้ 20 บาท และก็บอกเขาเอาไปซื้อของกินในวันพรุ่งนี้นะคะ และก็เอากล้องขึ้นมาถ่ายรูปได้ 2 ภาพแล้วรถเมย์ สาย 34 ก็มา ผู้บันทึกขึ้นรถและก็นึกเห็นภาพของเด็กทั้งสองแล้วก็บ่นกับตัวเองว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับสังคมไทยเราขณะนี้ นะ ทำไมไมๆ
ไม่รู้ว่าปัจจุบันสังคมของเรามันเกิดอะไรขึ้น คนเราพยายามหาเลี้ยงร่างกายตัวเองแต่ลืมไปว่า ในขณะที่คุณได้พยายาม ทยานไปข้างหน้านั้นคุณได้บ่อยหรือทำร้าย อะไรไปบ้าง นี้นะหรือสังคมไทย ทำไมมันแย่ลง ได้ขนาดนี้ แต่ส่วนดีของสังคมเราก็มีนะคะ
หากผู้มีอำนาจได้อ่านอยากให้สนใจปัญหาเด็กที่ไม่มีที่อยู่และถูกทอดทิ้งให้มากกว่านี้คะ
Thu, 31/01/2008 - 04:14 :: 58 :: รัตน์ชนก (192.168.3.98 )
สวัสดีค่ะ น้องนก
สวัสดีครับ ครูนก
ต้องขอบคุณพี่จุฑารัตน์มากคะที่เขาทักทายคะน่าสงสาร แต่ก็ทำได้แค่นั้นคะพี่
สวัสดีอาจารย์นก
ที่มีนบุรีมีเยอะ ทั้งเด็กและผู้ใหญ่หลายคน น่าไปรับจ้างเขาทำงานมากกว่ามานั่งตรงนั้นกับลูก ถ้ามือเท้าพิการก็ว่าไปอย่าง เลยขึ้นไปอีกหน่อยก็เจอผู้หญิงตาบอดเล่นอีเล็กโทนร้องเพลงผ่องศรี...ขนาดตาบอดยังมีความพยายาม...น่าอายครับ...คนเราถ้าหมดความพยายามก็ไม่รู้จะให้ใครช่วยครับ...ช่วยแล้วอาจไม่รู้จักพอ
โชคดีครับผม
ขอบคุณนายช่างคะ ที่เข้ามาทักทายช่วงนี้นกไปสอนหลายที่คะ 7 วันเลยไม่ว่างเลยคะ ต้องเดินทางบ่อยเลยอาศัยรถโดยสารเพราะขับเองไม่ไหว เจอหลาย ๆ คะในช่วงกลางคืน ไม่ว่าจะเป็นคนไร้ที่อยู่ คนขี้เมา คนขับรถไม่มีมารยาท ขอบคุณมากคะ
สวัสดีครับอาจารย์นก
รักษาสุขภาพและระวังอันตรายด้วยนะครับ
ขอให้โชคดีครับ
มาเยี่ยมนะคะ
คิดว่า มี่เห็น น้อยลงกว่าเดินะคะ
ขอบคุณนายช่าง และ พี่ศศินันท์คะ ที่เขาทักทายช่วงนี้ไม่คอยจะได้เข้าคะขอบคุณคะ
ขอบคุณน้ำผึ้งและ คุณเอกชนคะที่เข้ามาทักทายคะ
สวัสดีครับน้องสาว
สวัสดีครับ อาจารย์ รัตน์ชนก
ขอบคุณครับ :)
ผู้บันทึกเดินเข้าไปหาโดยไม่สนใจว่าคนที่นั่งรออยู่จะมองว่าจะไปทำอะไร จับผ้าห่มที่อยู่ข้างเขามาห่มปิดตัวเด็กทั้ง 2 ให้สนิท เพื่อไม่ให้ยุ้งกัดเด็กทั้ง 2
....
นี่เป็นวาทะหนึ่งในอีกหลายวาทะที่ผมอ่านแล้วประทับใจมากที่สุดเลยก็ว่าได้ ...
เป็นชะตากรรมที่ผมเห็นแล้วอดที่จะสั่นไหวไม่ได้ ..
ขอบคุณครับ, ขอบคุณที่ช่วยยืนยันว่า สังคมยังเป็นของ "เรา.."
ดีจ้ะ...น้องนก ที่คิดถึง
สวัสดีครับ...อ.รัตน์ชนก
เข้ามาทักทายครับ ไม่ทราบบรรยากาศทางโน้นเป็นไงบ้างและอาจารย์สบายดีหรือเปล่า ถ้ายังไงช่วยตอบด้วยนะครับ
อาจารย์แผ่นดิน พี่อ้อยควั้น คุณอารามบอย ขอบคุณคะที่แวะมาทักทายนะคะแต่ช่วงไม่ว่างจริง ๆ คะ
ขอบคุณอาจารย์ขจิต อาจารย์โกศลคะ แล้วนกจะแวะไปทักทายคะ
สวัสดีจ้ะ...น้องนก
สวัสดีครับอาจารย์นก
ดีใจที่ได้เห็นอาจารย์ สบายดี มันเป็นธรรมชาติครับ ธรรมชาติของสังคมที่ไร้คุณภาพ ขาดความรับผิดชอบ ความขาดการศึกษา มักทำให้เกิดแต่ปัญหา รวมทั้ง
ภาพที่อาจารย์ได้ถ่ายไว้ ก็เป็นเพียง หนึ่งในแสน หรือล้านในเมืองไทยเรา มันหดหู่อยู่แล้วหละ ที่ผู้บริหารประเทศ บริหารเมือง ไม่แก้ไขปัญหานี้อย่างจริงจัง นี่อนาคตของเด็กคนนี้ จะเป็นอย่างไร ในวันข้างหน้า จะทนปัญหาอื่นๆ ที่ไม่รู้อีกแค่ไหนบ้าง พ่อแม่เขา
อยู่ไหน ยังอยู่รึปล่าวก็ไม่รู้ และ............ฯลฯ
ขอคุณพระจงปกป้องรักษา อาจารย์และครอบครัว ให้ปลอดภัยจากอัตรายทั้งปวง
มีสุขภาพพลานามัยแข็งแรง เดินทางปลอดภัยนะครับ.....