ไปโดยปราศจากการถึง

ไปโดยปราศจากการถึง

  
ในชีวิตที่ยุ่งเหยิงวุ่นวาย  เรามักจะรู้สึกรีบร้อนด้วยเรื่องบีบคั้นเรื่องใดเรื่องหนึ่ง

เรามักจะต้องรีบเสมอ  แต่เราจะรีบร้อนไปไหนเล่า?

นี่เป็นคำถามที่เราไม่ค่อยถามตัวเอง  การเดินจงกรมก็เหมือนกับการเดินเล่น  เราจะไม่กำหนดเป้าหมายแน่นอนที่จะต้องไปถึง  หรือกำหนดเวลาที่จะไปถึง 

เป้าหมายของการเดินจงกรม  ก็คือการเดินจงกรม  จุดสำคัญก็คือ  การเดินโดยไม่มีการไปถึง

การเดินจงกรมไม่ใช่วิธีการ  แต่คือเป้าหมาย  แต่ละก้าวคือชีวิต  แต่ละก้าวคือความสุขสันติ  นี่คือเหตุผลที่เราไม่ต้องเดินอย่างเร่งร้อน  นี่คือเหตุผลของการก้าวเดินอย่างเนิบช้า

เดิน แต่อย่าเอาแต่เดิน  เดิน อย่าให้ความมุ่งหมายใดผลักเราไปข้างหน้า  ด้วยวิธีนี้  เมื่อเราเดิน  จงเดินพร้อมกับรอยยิ้มน้อยๆ บนใบหน้า

 

---

ตอนหนึ่งจากหนังสือ “เดิน วิถีแห่งสติ”

ติช นัท ฮันห์  เขียน

รสนา  โตสิตระกูล  แปล

 

[เบิร์ด]

สวัสดีค่ะคุณธรรมาวุธ

เรามักจะต้องรีบเสมอ  แต่เราจะรีบร้อนไปไหนเล่า?

นั่นน่ะสิคะจะรีบไปไหน?  ใช้ชีวิตให้ช้าลง ละเมียดละไม ซึมซับกับสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งรอบตัวและในตัวเราจะมีอะไรผิด ?

ธรรมชาติลึกซึ้ง งดงามเสมอเพียงแต่เราละเอียดพอหรือเปล่าเท่านั้น..

การใช้ชีวิตแบบรถม้าลำปางทำให้เราพุ่งตรงไปข้างหน้าอย่างเดียวและมองเห็นเท่าที่ที่ครอบหัวของเราจะอนุญาตให้มอง..แต่การเดินด้วยสติที่อยู่ในทุกขณะนั้นก่อให้เกิดการรู้ตัวทั่วพร้อมได้ดียิ่งและโลกก็อยู่แค่ที่เราเดินนั่นเอง....หลวงพ่อจรัญท่านเคยกล่าวว่าการเดินจงกรมทำให้นั่งสมาธิได้ดีขึ้น เพราะสมาธิจะทรงอยู่ได้นานก็น่าจะจริงนะคะ

เดินโดยไม่มีการไปถึงนี่ช่างทำให้ทุกก้าวเป็นการก้าวย่างอย่างเบิกบานเนาะ..ว่าแล้วก็ขอกลับไปวิ่งก่อนนะคะแล้วจะหาเวลาเดิน อิ อิ อิ

[ธรรมาวุธ]

 

1. เบิร์ด

สวัสดีครับคุณเบิร์ด 

ในการฝึกปฏิบัติวิปัสสนากรรมฐานสายยุบหนอ-พองหนอนั้น  แม้จะผิดแผกกันบ้างในเชิงเทคนิค  แต่เป้าหมายนั้นเหมือนๆ กัน  (ถ้าจำไม่ผิดสายของหลวงพ่อจรัิญท่านจะเป็นสายนี้)   เท่าที่ผมรู้ ที่ไม่ต่างกันก็คือเรื่องเดินจงกรมนี่แหละครับ ท่านจะเน้นมาก  ให้เดินก่อนนั่ง  เพราะจะทำให้นั่งได้นาน(แต่ไม่ใช่นานเพราะหลับนะครับ  อันนั้นผมก็ทำได้นาน อิอิ) ท่านว่าช่วยเสริมวิริยะ  และเรื่องเหล่านี้พระพุทธองค์ก็กล่าวสรรเสริญไว้ด้วย  แต่ผมหาที่อ้างอิงไม่ได้แล้ว  ท่านว่าจะทำให้เป็นคนมีพลานามัยดี เดินทางไกลได้ทน หรืออะไรทำนองนี้แหละครับ

ในเรื่องพระพุทธศาสนานั้น  โดยส่วนตัว  ผมคิดว่าเป็นเรื่องที่แปลกครับ  แปลกตรงที่ยิ่งศึกษาก็ให้รู้สึกว่าตัวเองยิ่งโง่  ยิ่งศึกษาหลักการปฏิบัติก็น้อยลงเรื่อยๆ  จนหลังๆ นี้เจอคำว่าปฏิบัติแบบไม่ปฏิบัติมากขึ้นเรื่อยๆ  แปลกดีนะครับ  แต่สนุก

การใช้ชีวิตแบบรถม้าลำปางทำให้เราพุ่งตรงไปข้างหน้าอย่างเดียวและมองเห็นเท่าที่ที่ครอบหัวของเราจะอนุญาตให้มอง

เห็นด้วยกับคำกล่าวนี้ครับ  เดี๋ยวนี้เราถูกครอบงำด้วยอะไรก็ไม่รู้  วางกรอบวางระเบียบ วางแผน วางเป้าหมาย แล้วมาแบ่งเวลา แล้วยัดตัวเองให้ลงกับเวลานั้น ยังกะหุ่นยนต์ ยังกะม้าลำปาง อิอิ

วัฒนธรรมข้าวแกงนั้นบ่งบอกถึงความเป็นไทย เป็นชาวพุทธได้อย่างดี  แต่เรากลับไม่เห็นความสำคัญ เรากลับไปรับเอาวัฒนธรรมแดกด่วนมาใช้ ไม่ใช่เฉพาะเวลากินเท่านั้น  เวลาอื่นๆ เราก็เอาไปใช้อย่างภาคภูมิใจยิ่งนัก  เมื่อเรื่องเหล่านี้เรายังตามก้นเขา  ทีหลังเวลาปฏิบัติธรรมก็คงไปเดินจงกรมในฮอลลีวู้ด อิอิ

บ่นวันละนิดจิตแจ่มใสครับ อิอิ

สวัสดีครับ

[นาย เต็มศักดิ์ พึ่งรัศมี]

รีบไป เพื่อไขว่คว้า

ข้างหน้า คือจุดหมาย

ถึงแล้ว ไม่พอใจ

รีบใหม่ ไม่หยุดเอย 

[ธรรมาวุธ]

นาย เต็มศักดิ์ พึ่งรัศมี 

สวัสดีครับคุณหมอ

เสียดายที่ผมแต่งกลอนไม่เป็น(เอาเลย) ไม่งั้นคงได้ตอบเป็นกลอนไปแล้วล่ะครับ  ตอนนี้ขอตอบเป็นกลอนประตูไปก่อนละกัน

กลอนของคุณหมอสั้นๆ ง่ายๆ และตรงประเด็นดีครับ เราต่างก็ตั้งเป้าหมายในชีวิตด้วยกันทั้งนั้น  พอเป็นเด็กก็อยากเป็นผู้ใหญ่  พอเป็นผู้ใหญ่ก็อยากประสบความสำเร็จหลายๆ อย่าง  เมื่อสำเร็จอย่างหนึ่งก็หยุดไม่ได้  ต้องต่อยอดไปสำเร็จอีกอย่างหนึ่ง  พอแก่ก็อยากเหมือนกันอีกคือ อยากไม่ตาย

เราล้วนแต่อยากไปเรื่อย  อยากไม่รู้จบ  ตายแล้วชาติต่อๆ ไปก็คงอยากไปเรื่อยๆ  แล้วเมื่อไหร่จะจบสักที

วานคุณหมอช่วยบอกหน่อย อิอิ

ธรรมะสวัสดีครับ 

 

[แห้วป๋อง]

3. นาย เต็มศักดิ์ พึ่งรัศมี

เมื่อ ส. 02 ก.พ. 2551 @ 20:40

รีบไป เพื่อไขว่คว้า

ข้างหน้า คือจุดหมาย

ถึงแล้ว ไม่พอใจ

รีบใหม่ ไม่หยุดเอย

****************************

^^^^^^ ชอบจังเลยคับ

[นาย เต็มศักดิ์ พึ่งรัศมี]

ตายแล้ว ก็อยากมีชื่อจารึก อยากให้คนจำเราได้อีก นะครับ

คิดถึงคำพระที่ว่า อย่าอยู่อย่างอยาก ครับ