อย่าไปให้ความสำคัญกับใครบางคน?

เมื่ออ่านแล้วคิดอะไรกันบ้าง?

อย่าไปให้ความสำคัญกับใคร

บางคนเมื่อคุณเป็นแค่ทางเลือก

ของเขา.....สัมพันธภาพจะดีที่สุด

เมื่อทั้งสองฝ่ายให้ความสำคัญ

กันอย่างสมดุล 

 

ไม่ต้องสาธยายเกี่ยวกับตัวคุณให้ใครฟังหรอก
เพราะคนที่ชอบคุณ ยังไงเขาก็ชอบ และไม่ต้องการฟังมัน
แต่คนที่เกลียดคุณ ยังไงเขาก็ไม่เชื่อคุณหรอก

เมื่อคุณพูดแต่ว่าคุณยุ่ง คุณก็จะไม่ว่างเลย
เมื่อคุณพูดแต่ว่าคุณไม่มีเวลา คุณก็จะไม่มีเวลาเลย
เมื่อคุณพูดแต่ว่าคุณจะทำในวันพรุ่งนี้ วันพรุ่งนี้จะไม่มีวันมาถึงเลย

เมื่อเราตื่นขึ้นมาในยามเช้า เรามีทางเลือกง่ายๆ 2 อย่าง
กลับไปนอนและฝันหวานต่อ หรือ ลุกขึ้นมาแล้วทำความฝันให้เป็นจริง
มันก็แล้วแต่คุณจะเลือกแล้วล่ะ

เรามักทำให้คนที่ใส่ใจเราต้องร้องไห้
เรามักร้องไห้ให้กับคนที่ไม่เคยใส่ใจเรา
และเรามักใส่ใจกับคนที่ไม่มีวันร้องไห้ให้เรา
นี่คือความจริงของชีวิต เป็นเรื่องแปลกแต่จริง
ถ้าเห็นคุณเห็นด้วย มันก็ยังไม่สายเกินแก้

เมื่อคุณกำลังสนุกสนาน ก็อย่ารับปากพล่อยๆ
เมื่อคุณกำลังเศร้า ก็อย่าได้ตอบกลับ
เมื่อคุณกำลังโกรธ ก็อย่าไปตัดสินใจอะไร

คิดให้ถี่ถ้วน ทำอย่างสุขุม

เวลาก็เหมือนสายน้ำ
คุณไม่มีทางสัมผัสน้ำเดียวกันได้สองครั้งหรอก
เพราะมันได้ไหลผ่านไปแล้ว
มีความสุขกับทุกช่วงชีวิตของเราดีกว่า...

My Music - กำลังใจ

[ขวัญ]

ดีค่ะ  ได้ให้ข้อคิดอะไรหลายๆ อย่าง

[น.ส.อรนุช วิไชยภูมิ]

ขอรบกวนหน่อยนะค่ะคือว่า กลอนบทนี้ เเปลว่าอะไรอะค่ะ พอดีโดนทำรายงานเรื่องนี้ แต่แปลไม่ไม่เป็นอะค่ะ รบกวนผู้ที่แปลบทกวีเป็นด้วยนะค่ะ ขอบคุณไว้ล่วงหน้าค่ะ ปณิธานกวี ๏ ใครจะอาจซื้อขายฟ้ามหาสมุทร แสนวิสุทธิ์โลกนี้ที่พระสร้าง สุดท้ายกายวิภาคจะจากวาง ไว้ระหว่างหล้าและฟ้าต่อกัน ๒ ๏ เรามิใช่เจ้าของฟ้าอวกาศ โลกธาตุทั่วสิ้นทุกสรวงสวรรค์ มนุษย์มิเคยนฤมิตตะวันจันทร์ แม่แต่เม็ดทรายนั้นสักธุลี ๓ ๏ แย่งแผ่นดินอำมหิตคิดแต่ฆ่า เพราะกิเลสบ้าหฤโหดสิงซากผี ลืมป่าช้าคุณธรรมความดี เสียศรีสวัสดิ์ค่าแท้วิญญาณ ๔ ๏ สภาวะสรรพสิ่งทุกส่วนโลกนี้ ควรที่สำนึกค่าทิพย์วิเศษวิศาล อนุรักษ์ดินน้ำฟ้าไว้ตลอดกาล เพื่อเหนือทิพยสถานวิมานแก้วไกวัล ๕ ๏ ทุ่งนาป่าชัฏช้าอรัญญิกาลัย เทือกผาใหญ่เสียดดาวดึงส์สวรรค์ เนื้อเบื้อเสือช้างลิงค่างนั้น มดแมลงนานพันธุ์ทั้งจักรวาล ๖ ๏ เสมอเสมือนเพื่อนสนิทมิตรสหาย เกิดร่วมสายเชี่ยววัฏฏะสังสาร ชีพหาค่าบ่มิได้นับกาลนาน หวานเสน่ห์ฟ้าหล้าดาราลัย ๗ ๏ ถึงใครเหาะเหินวิมุติสุดฝั่งฟ้า เดือนดาริกาเป็นมรคายิ่งใหญ่ แต่เราขอรักโลกนี้เสมอไป มอบใจแด่ปฐพีทุกชีวีวาย ๘ ๏ จะไม่ไปแม้แต่พระนิรพาน จะวนว่ายวัฏฏะสังสารหลากหลาย แปลค่าแท้ดาราจักรมากมาย ไว้เป็นบทกวีแด่จักรวาล ๙ ๏ เพื่อลบทุกข์โศก ณ โลกมนุษย์ ที่สุดสู่ยุคสุขเกษมศานต์ วานนั้นฉันจะป่นปนดินดาน เป็นฟอสซิลทรมานอยู่จ้องมอง ๑๐ ๏ สิ้นเสน่ห์วรรณศิลป์ชีวิตเสนอ ละเมอหาค่าทิพย์ไหนสนอง อเนจอนาถชีวีทุกธุลีละออง สยดสยองแก่ถ่านเถ้าเศร้าโศกนัก ๑๑ ๏ แล้งโลกกวีที่หล้าวูบฟ้าไหว จะไปรจนารุ้งมณีเกียรติศักดิ์ อำลาอาลัยมนุษย์ชาติน่ารัก จักมุ่งนฤมิตจิตรจักรวาล ๑๒ ๏ ให้ซึ้งซาบกาพย์กลอนโคลงฉันท์ ไปทุกชั้นอินทรพรหมพิมานสถาน สร้างสรรค์กุศลศิลป์ไว้อนันตกาล นานช้าอมตะอกาลิโก ๚๛

[สารินี ไกรพจน์]

สวัสดีค่ะคุณอรนุช

          

ปณิธานกวี   ของอังคาร กัลยาณพงศ์๑๏ ใครจะอาจซื้อขายฟ้ามหาสมุทร แสนวิสุทธิ์โลกนี้ที่พระสร้าง สุดท้ายกายวิภาคจะจากวาง ไว้ระหว่างหล้าและฟ้าต่อกัน ไม่มีใครจะซื้อฟ้ามหาสมุทร หรือโลกอันบริสุทธิ์นี้ได้ สุดท้ายก็ต้องทิ้งร่างกายไว้ ๒ ๏ เรามิใช่เจ้าของฟ้าอวกาศ โลกธาตุทั่วสิ้นทุกสรวงสวรรค์ มนุษย์มิเคยนฤมิต  ตะวันจันทร์ แม่แต่เม็ดทรายนั้นสักธุลี เราไม่ใช่เจ้าของของทุกสรรพสิ่งไม่ว่า ดวงอาทิตย์ ดวงจันทร์ แม้แต่เม็ดทราย๓ ๏ แย่งแผ่นดินอำมหิตคิดแต่ฆ่า เพราะกิเลสบ้าหฤโหดสิงซากผี ลืมป่าช้าคุณธรรมความดี เสียศรีสวัสดิ์ค่าแท้วิญญาณ การแก่งแย่งกัน คิดฆ่ากัน เพราะเกิดจากกิเลส ความโหดร้าย ลืมความดี คุณธรรม ของความเป็นวุยญาญาณ๔ ๏ สภาวะสรรพสิ่งทุกส่วนโลกนี้ ควรที่สำนึกค่าทิพย์วิเศษวิศาล อนุรักษ์ดินน้ำฟ้าไว้ตลอดกาล เพื่อเหนือทิพยสถานวิมานแก้วไกวัล ทุกสิ่งมีค่าอันวิเศษมหาศาล ต้องอนุรักษ์ไว้เหนือกว่าทิพยสถาน๕ ๏ ทุ่งนาป่าชัฏช้าอรัญญิกาลัย เทือกผาใหญ่เสียดดาวดึงส์สวรรค์ เนื้อเบื้อเสือช้างลิงค่างนั้น มดแมลงนานพันธุ์ทั้งจักรวาล ทุ่งนา ป่าดงดิบ เทือกเขา มีทั้งเสือ เนื้อ ช้าง ลิง ค่าง มดแมลง ๖ ๏ เสมอเสมือนเพื่อนสนิทมิตรสหาย เกิดร่วมสายเชี่ยววัฏฏะสังสาร ชีพหาค่าบ่มิได้นับกาลนาน หวานเสน่ห์ฟ้าหล้าดาราลัย เหมือนเป็นเพื่อน เป็นผู้เกิดร่วมวัฏฏะสงสาร ๗ ๏ ถึงใครเหาะเหินวิมุติสุดฝั่งฟ้า เดือนดาริกาเป็นมรคายิ่งใหญ่ แต่เราขอรักโลกนี้เสมอไป มอบใจแด่ปฐพีทุกชีวีถึงใครจะพ้นจากกองกิเลส และกองทุกข์ทั้งปวง ดาวเป็นทาง แต่เราขอรักโลกนี้เสมอไป๘ ๏ จะไม่ไปแม้แต่พระนิรพาน จะวนว่ายวัฏฏะสังสารหลากหลาย แปลค่าแท้ดาราจักรมากมาย ไว้เป็นบทกวีแด่จักรวาล ไม่ไปนิพพาน จะวนเวียนในวัฏสงสารต่างๆ จะแปรดวงดาวเป็นบทกวี ๙ ๏ เพื่อลบทุกข์โศก ณ โลกมนุษย์ ที่สุดสู่ยุคสุขเกษมศานต์ วานนั้นฉันจะป่นปนดินดาน เป็นฟอสซิลทรมานอยู่จ้องมอง เพื่อลบทุกข์โศกของโลกมนุษย์ให้ถึงความสุข เราจะจะคอยจ้องมองแม้นร่างจะป่นปนดิน เป็นฟอสซิล๑๐ ๏ สิ้นเสน่ห์วรรณศิลป์ชีวิตเสนอ ละเมอหาค่าทิพย์ไหนสนอง อเนจอนาถชีวีทุกธุลีละออง สยดสยองแก่ถ่านเถ้าเศร้าโศกนัก ไม่มีวรรณศิลป์ จะหาอะไรที่มีค่ามาสนองไม่ได้ ชีวิตก็น่าอนาถ ๑๑ ๏ แล้งโลกกวีที่หล้าวูบฟ้าไหว จะไปรจนารุ้งมณีเกียรติศักดิ์ อำลาอาลัยมนุษย์ชาติน่ารัก จักมุ่งนฤมิตจิตรจักรวาล ถ้าโลกไม่มีกวีที่จะแต่ง กาพย์กลอน  อำลาอาลัยในมนุษยชาติที่น่ารัก จะเนรมิตจักรวาล๑๒ ๏ ให้ซึ้งซาบกาพย์กลอนโคลงฉันท์ ไปทุกชั้นอินทรพรหมพิมานสถาน สร้างสรรค์กุศลศิลป์ไว้อนันตกาล นานช้าอมตะอกาลิโก ๚๛ ให้ซาบซึ้งกาพย์ กลอน โคลง ฉันท์ ไปทั่วทั้งสวรรค์ชั้นต่าง ๆ ทุกชั้น จวบสิ้นฟ้าดินสลาย

 

[ใบไม้]

เขียนได้ลึกมากเลยค่ะ..... 

ใบไม้คิดว่า เมื่อเราเกิดมา ฟ้าได้กำหนดให้เวลาแก่เราในการใช้ชีวิตในโลกนี้  ซึ่งไม่เท่ากันเลยสักคน และก็เป็นความลับของแต่ละคน.....

แต่หลายๆ คน เลือกที่จะยอมให้ความรู้สึก และ อารมณ์ จมอยู่กับความเคยชินเดิมๆ ใบบรรยากาศของความเศร้า   เพื่อซึมซับสิ่งเดิมๆ ที่คิดว่าทำให้ตัวเองมีความสุข  เหมือนกำลังได้รับความสุขกับความฝันนั้นๆ..... โดยไม่คิดจะลองเปลี่ยนแปลงตัวเอง เรียนรู้ความมีชีวิตชีวา ในการใช้ชีวิต.....

เคยได้ยินมาว่า  คนเราเกิดมาในโลกนี้ เพราะ เรายังคิดไม่เป็น ดังนั้นสวรรค์จึงส่งให้เรามาเกิด เพื่อเรียนรู้การใช้ชีวิต แล้วจะได้กลับไปใช้ชีวิตใหม่บนสวรรค์  และ เมื่อสวรรค์ส่งคนมาเกิด ก็จะมอบทรัพยากร เพื่อการเลี้ยงชีพให้เรา  ซึ่งบางคนก็มีเหลือ บางคนก็ใช้หมดทุนไปเลย ตั้งแต่แรกๆ   เปรียบเทียบเช่น  เขาพูดกันว่า คนที่เป็นโรคเกี่ยวกับกระเพาะอาหาร ลำไส้ ทำให้กินไม่ได้นั้น  เกิดจากกรรม...  ที่เคยกินทิ้งกินขว้าง หรือ เบีบดเบียน คนอื่นให้ลำบากในการใช้ชีวิต จึงทำให้กินอะไรไม่ได้ แม้จะมีเงินมากมายที่จะซื้ออาหาร.....

ดังนั้น  สุข ทุกข์ ของมนุษย์ ก็อยู่ที่ตัวเอง จะมองเห็น และ เลือกเอง คิดได้เอง ด้วยค่ะ.........................