คิวการรักษา..........ที่ไม่มีวันมาถึง
เขาเป็นคนจน คนรับจ้าง เขาจำเป็นต้องเลือก ที่จะรักษา คนไข้หนักก่อน หรือเลือกที่จะรักษาคนที่เขารักก่อน
ในวันที่พบเพื่อนเก่า เรามักจะมีเรื่องคุยกันมากมาย แม้จะเป็นเรื่องที่เศร้า หรือทุกข์ยากอะไรก็ตาม เมื่อนำมาเล่าในวันเจอกัน เราก็จะ ขำ หัวเราะจนน้ำตาไหล ไม่ใช่เรื่องที่เล่านั้น กลายเป็นเรื่องตลกอะไรหรอก แต่แท้จริง เรามีความสุขมั้ง กับมิตรภาพเดิมๆ จึงทำให้บรรยากาศเปลี่ยนไป
เมื่อวาน ผู้เขียนเดินทางไปหาเพื่อน ที่สมัยก่อน เคยอยู่สถานีอนามัยเดียวกัน ที่เคยเล่าเรื่องราวต่างๆไว้ ส่วนมาก ก็จะมีส่วนร่วมกันอยู่ เพราะจำได้ว่าจบมา ก็อยู่สถานีอนามัย กันสองคนนี้แหละ
ระหว่างนั่งรถไปด้วยกัน เพื่อไปร่วมพิธี สวดพระอภิธรรม ถวายพระราชกุศล ให้สมเด็จพระเจ้าพี่นางเธอฯ ดูเสียงของเราดังจะคับรถไปสักหน่อย แต่คนที่นั่งมาด้วย เห็นพวกเราเล่าเรื่อง แล้วเงียบไปก็จะถาม แล้วยังไงต่อล่ะ
ผู้เขียนชอบคอมพิวเตอร์ เล่นเน็ต แต่เธอไม่ได้เล่น เวลาบอกว่า เขียนบันทึกเรื่องนั้น เรื่องนี้ เธอก็จะบอกว่า อย่าลืมเล่าเรื่องนี้ด้วยนะ และมีอยู่เรื่องหนึ่งที่เธอฝากให้เล่าสู่กันฟัง
เป็นเรื่องเล่า วันอาทิตย์ อ่านสบายๆยามว่างก็แล้วกันนะคะ
ตามที่เคยเล่า ว่าสถานีอนามัย ของผู้เขียน อยู่ห่างตัวเมืองมาก สมัยนั้น การเดินทาง ก็แสนลำบาก ถนนดินลูกรัง รถโดยสารเที่ยวเดียว โขยกเขยก ไปตลอดทาง
บางครั้งคนไข้หนักๆ ไม่มีรถไป โรงพยาบาล ก็อาศัยรถโดยสารประจำทางนี่แหละ มีอยู่ครั้งหนึ่ง มีคนไข้โรคมาลาเรียมาที่สถานีอนามัย เห็นสภาพแล้ว ต้องนอนพักนาน คนไข้เหล่านี้ จะซีด ตับโต อาเจียน ถ้ารักษาไม่ทัน ก็จะมีอาการขึ้นสมอง เพ้อ และถ้าโชคร้าย ก็อาจตายได้
พวกเราจึงส่งคนที่มีอาการมากคนนี้ ไปโรงพยาบาลชลบุรี ไปพร้อมญาติที่มาส่ง ไปกันสองคน และคงถึงจุดหมายตามกำหนดเวลา
บ่ายมากแล้ว รถโดยสารกลับจากชลบุรี แต่เลยเข้าไปในวัด ข้างสถานีอนามัย เพื่อนำศพชายคนหนึ่งที่นั่งตายคาเบาะมาตลอดทาง เด็กกระเป๋ารถมาทราบเมื่อมาถึงจุดหมาย เรียกให้ลงแต่เขาขาดใจตายไปเสียแล้ว
ไม่มีใครรู้ว่าเขาเป็นใครมาจากไหน ใครเป็นญาติ ถ้าเป็นคนงาน เถ้าแก่คือใคร แล้วทำไม มานั่งตายในรถโดยสารนี้
การสืบหาวุ่นายในหมู่บ้านได้พักใหญ่ ก็ต้องเดือดร้อนถึงสถานีอนามัย ให้ไปดูศพ ก็ไม่ใช่คนไข้ของเรา เราบอกว่าเมื่อเช้าส่งคนไข้เป็นผู้หญิงไปโรงพยาบาล ไม่มีคนไข้ผู้ชาย กว่าจะได้ความก็เสียเวลา ไปนาน ในที่สุด จึงทราบว่า ชายคนนี้ ไปส่งญาติของตน ไปโรงพยาบาลจริงๆ คือผู้หญิงคนนั้น ส่วนตัวเองกลับบ้าน ซึ่งต่อมา ทราบภายหลังว่า ตัวเขาเองก็เป็นไข้มาลาเรียเหมือนกัน แต่ไม่ได้รักษา เหตุผลก็คงร้อยแปดพันเก้า แต่ตามที่ผู้เขียนพบประจำคือ เขาเป็นคนจน คนรับจ้าง เขาจำเป็นต้องเลือก ที่จะรักษา คนไข้หนักก่อน หรือเลือกที่จะรักษาคนที่เขารักก่อน เมื่อหายดี จึงเปลี่ยนกันมารักษา อาจเพราะเศรษฐกิจ หรือภาระการงาน ที่ถ้าหยุด ก็คืออด ดังนั้น เขาจึงไม่ยอมบอกว่า ตนเองก็ป่วยไข้พอๆกัน
เขามีเหตุผลที่จะเลือกตามทางของเขา เราเองบางครั้งก็ไม่เฉลียวใจถึงข้อนี้ "การผลัดกันมารักษา" แต่ความป่วยไข้ และความตาย ไม่เคยมีให้ใครเลือกได้เลย
ขณะที่เริ่มเล่าเรื่องนี้ ผู้เขียนและเพื่อน ขำที่มีคนนั่งรถตายกลับมา แต่พอเราช่วยกัน ทบทวน เสียงพวกเราก็ค่อยเศร้าลงๆ แล้วที่สุด ก็นั่งเงียบไป มันสะท้อนใจ จนไม่อยากพูดอะไรต่อไปอีกเลย
เรื่องผ่านมานานแล้วค่ะ ไม่ทราบว่า คนตายคิดอย่างไร คนรอดคิดอย่างไร แต่สำหรับผู้ให้บริการ อย่างผู้เขียน นับเป็นการเตือนสติ ในการทำงานต่อไปได้ดี อย่าปล่อยให้ใคร ต้องรอเข้าคิวรักษา ตามที่เขาจัดเองเลย บางครั้งเขาอาจจะหมดโอกาสเสียก่อน เหมือนชายคนนั้น....
หมายเลขบันทึก: 159002เขียนเมื่อ 13 มกราคม 2008 13:06 น. ()แก้ไขเมื่อ 11 กุมภาพันธ์ 2012 22:19 น. () สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:
ความเห็น (19)
หวัดดีครับ
- มาเจอพอดี..นั่งตายสบายใจ..กู
- คนอยู่เป็นอย่างไรไม่ต้องรับรู้
- ก็ดีเหมือนกันตายแบบนี้ ไม่ทุกข์ ไม่เจ็บ
- เพราะตัวเองยังไม่รู้เลยว่าจะตาย
- ขอบคุณมาก
สวัสดีค่ะพี่เกษตรยะลา
พี่คะ ถือเป็นการตายที่หลายคนปรารถนานะ ไม่ทุกข์ไม่ร้อน นั่งนิ่งดับจิตไปเลย สงสัยจะหมดห่วง ส่งคนที่เขารัก ไปในที่ปลอดภัยแล้ว
ความตายไม่มีเครื่องหมาย ไม่รู้สถานที่ กำหนดเวลาไม่ได้
สวัสดีค่ะ พี่รุ่ง
- ทางแม่ฮ่องสอนก็มีเหมือนกันคะพี่
- คนไข้เป็นผู้ป่วย โรค Heart ซึ่งต้องไปพบแพทย์ประจำที่เชียงใหม่
- ภาวะเศรษฐานะ ที่ไม่จัดว่ารวย ค่าเครื่องไม่ว่าจะสายการินไหนก็แพงหูดับ
- เลยต้องใช้รถประจำทางไปตามนัด
- รถบัสโดยสารที่นี่ต้องนั่งรถข้ามวันข้ามคืนเลยคะ
- และเขาก็ไปไม่ถึงชียงใหม่ และไม่มีใครู้ว่าเค้าเสียชีวิตตั้งแต่เมื่อไหร่
- รู้อีกทีก็ที่ขนส่ง จังหวัดเชียงใหม่แล้วค่ะ
- รันทดเหมือนกัน
สวัสดีค่ะ
มีเหมือนกันเลยนะ อย่างนี้ ไมรู้จะช่วยยังไงนะ เล่าไว้เป็นประสบการณ์ก็ดี เพราะ อาจมีโอกาสช่วยเหลือ คนที่ไมถึงคราวบ้าง หรือ สอบถามคนมาส่งบ้างว่า เป็นไง สบายดีไหม ก็ยังดี เผื่อช่วยเหลือ ระยะแรกนะคะ
สวัสดีค่ะพี่บุญรุ่ง
วงจรอุบาทก็ยังคงมีอยู่ ที่สอ.ก็มีเหมือนกันค่ะ เมื่อ 6 เดือนก่อนได้refer case ...severe abd. pain แต่ผู้ป่วยก็ไม่ได้ไป ทนปวดต่ออีกตั้ง 3 เดือน จนทนไม่ไหวจึงยอมไปรักษา ผลปรากฎว่าลำไส้เน่าต้องผ่าตัดยาวตั้งแต่ใต้ลิ้นปี่ถึงท้องน้อย
สวัสดีครับคุณหมอ...
วันนี้พาหมาไปหาหมอที่เกษตร...หมาตาบอด...เป็นต้อหิน...อายุตั้ง ๑๔ ปีแล้ว
ตาเขาอักเสบบ่อย...เพราะแรงดันมากขึ้น ต้อหินมากขึ้น
หมอบอกว่าต้อง...ควักลูกตาเขาออกทั้งสองข้าง...จึงจะหายอักเสบ...
ฟังแล้ว...ใจหาย...สงสารเขา...เลยขอยาแก้ปวดและอักเสบมาทานประทังไปก่อน
คงต้องรอให้ถึงที่สุดก่อน...จึงจะยอมให้หมอผ่าเอาลูกตาออกครับ...
สวัสดีครับ
สวัสดีต่ะน้องสุภาพรรณ
เหตุผลของแต่ละคนก็ไม่เหมือนกันนะ บางคนก็แค่รู้สึกกลัว บางคนมากกว่านั้น อยู่ในโลกนี้ ก็ต้องสู้ต่อไป ยามไม่เจ็บไม่ไข้ถือ เป็นแดนบวก ที่จะทำความดี ชนะใจตนเองได้ง่ายขึ้นค่ะ
ขอบคุณที่เข้ามาแลกเปลี่ยนกันต่ะ
สวัสดีค่ะนายช่างใหญ่
ถ้าตาบอดแล้ว มีหรือไม่มีก็อาจไม่มีความหมาย แต่ถ้าทำแล้วเขาหายทรมานก็ดี ถ้าเจ็บปวดเพิ่มขึ้น ก็อย่าทำเลยค่ะ
เขาจัดทางด่วนให้ คนชรา
เดินดิ่งสมอุรา ที่ได้
พอสุดซึ่งมัคคา ทางด่วน ฤๅนอ
หมออยู่เพียงหนึ่งไซร้ ทุกไข้ ทุกคน
.
บนอนามัยแห่งนั้น อีกหน
คนป่วยมากมายวน ออกเข้า
ทำหมอเหนื่อยเสียจน แทบบ่น ฤๅนอ
หมอรุ่งอดทนเฝ้า อยู่เหย้า รักษา
เดินดิ่งสมอุรา ที่ได้
พอสุดซึ่งมัคคา ทางด่วน ฤๅนอ
หมออยู่เพียงหนึ่งไซร้ ทุกไข้ ทุกคน
.
บนอนามัยแห่งนั้น อีกหน
คนป่วยมากมายวน ออกเข้า
ทำหมอเหนื่อยเสียจน แทบบ่น ฤๅนอ
หมอรุ่งอดทนเฝ้า อยู่เหย้า รักษา
สวัสดีค่ะอาจารย์
เป็นโคลงที่เหมาะกับหมออนามัยทุกคนเลยค่ะ กราบขอบพระคุณ เป็นอย่างยิ่งค่ะ
- สวัสดีเช่นกันครับ
- เห็นด้วยกับคุณหมอรุ่งนะ เหมาะกับหมออนามัยทุกคน
- โดยเปลี่ยน "หมอรุ่ง" เป็น "หมอหนึ่งอดทนเฝ้า อยู่เหย้า รักษา" เข้าท่า ๆ
- โชคดีตลอดไปครับ
สวัสดีค่ะอาจารย์ทนัน
สิ่งหนึ่งที่เป็นความภูมิใจของหนู คือการที่อาจารย์ แต่งบทประพันธ์ ให้เฉพาะ หนูจะเก็บไว้ในความทรงจำค่ะ
อีกไม่นาน หนูก็จะเปลี่ยนเหย้า ไปเฝ้าที่อินเดีย แทน สักระยะสั้นๆค่ะ ตามงานที่ตนถนัด ช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ ตามกำลังค่ะ แต่ตั้งใจจะบันทึกเรื่องราว มาให้ทราบกัน ห่างตัว ไม่ห่างใจค่ะ
กราบขอบพระคูณอาจารย์อีกร้อยพันครั้งค่ะ
- ทำงานจิตมั่นแล้ว ในงาน
- จากจิตและวิญญาณ แผ่กว้าง
- กุศลเพื่อโพ้นกาล ฝันใฝ่ ใจนา
- บุญรุ่งสมใฝ่อ้าง เร่งสร้าง บารมี
- .
- โชคดีของท่านแล้ว ตันติราพันธ์
- ไปสู่แดนอารยัน แห่งเค้า
- ดินแดนหน่ออรหันต์ กาลเก่า พุทธภูมิ
- บุญรุ่งบุญของเจ้า ไต่เต้า นิพพานสวรรค์
- .
- อนุโมทนาสาธุครับ.
การผลัดกันมารักษา ผมว่ายังมีคนชายขอบแบบนี้อีกเยอะ เขาเลือกเกิดไม่ได้ แต่พวกเราหมออนามัยเกิดมาเพื่อดูแลเขาทุกคน ด้วยหัวใจของความเป็นมนุษย์
- สวัสดีค่ะ...พี่รุ่ง
- อยากบอกว่า...ขอบคุณมากค่ะ ขอบคุณจริง ๆ สำหรับหนังสือที่พี่ส่งไปให้ ธรรมะล้วน ๆ ดีจัง เป็นสิริมงคลแก่ชีวิตนะค่ะนี่
- ได้รับวันนี้เองค่ะ
- น่ารักจังเลย มีน้ำใจ ไม่ลืมสาวจากแดนใต้คนนี้ อิอิ
- ขอให้พี่มีความสุขมาก ๆ นะค่ะ
- เขาเป็นคนจน คนรับจ้าง เขาจำเป็นต้องเลือก ที่จะรักษา คนไข้หนักก่อน หรือเลือกที่จะรักษาคนที่เขารักก่อน...
- อ่านแล้วเศร้าใจจัง...ชีวิตคือชีวิต...นี่แหละชีวิต
- คนที่หมดลม...ไปสบายแล้ว
- คนที่มีลมหายใจอยู่...ก็ต้องดิ้นกันต่อไป
- ขอเป็นกำลังใจให้พี่รุ่งนะค่ะ...คนดีของสังคม
อาจารย์ทนันคะ
การเดินทางครั้งนี้ เป็นไปตามที่อาจารย์ เข้าใจทุกประการ ครั้งแรกที่ได้ยินคำชวน ก็อยากไป เหมือนได้ตั้งใจมาข้ามภพข้ามชาติ ขอกุศลที่เกิดต่อไปนี้ ให้อาจารย์ได้รับ ทุกส่ว่น ไม่มีขาดนะคะ
สาธุ สาธุ สาธุ
สวัสดีค่ะคุณwhch
เพื่อนร่วมอาชีพนะคะ ดิฉันภาคภูมิใจ ในอาชีพนี้เสมอ แม้รู้ว่าจบมา ทางที่จะเดินไป คือ ชนบท คือความยากจน ขาดแคลน หรืออาจเป็นชายขอบ เหมือนว่า ตามที่ตัวเองเคย ได้ไปอยู่มาแล้ว ถึงเขาจะขาดโอกาสที่ดี สุขสบาย แต่คนเหล่านั้น เขาได้ให้สิ่งที่ดีที่สุด กับคนที่เขารักแล้ว ให้โอกาสแห่งการอยู่รอด
ขอบคุณมากค่ะ
สวัสดีค่ะน้องอ้อยควั้น
ดีใจค่ะ ที่ให้ของถูกใจแก่น้อง พี่อยากให้เป็นที่ระลึก และเป็นกำลังใจ แก่ผู้มีความเสียสละ ที่อยู่ในดินแดนอันตราย ขอสิ่งที่เป็นมงคล และมอบให้นี้ จงแผ่ไพศาล คุ้มครองผู้ร่วมทุกข์ ของเราทุกคนนะคะ
โชคดีตลอดไปค่ะ
จะได้ไปบำเพ็ญบุญต่างแดนสมความตั้งใจแล้ว ขออนุโมทนา, และขอบคุณมากในส่วนกุศลที่แบ่งปันให้ รับด้วยใจครับ, โชคดีตลอดไป.