รอยต่อระหว่างปี...รอยต่อระหว่างชีวิต...

ไม่อยากเอ่ยคำว่า...ลาก่อน..

              ได้อ่านบทความของคุณ ตันติราพันธ์เรื่อง ความทุกข์ของผู้ที่กำลังจาก...ตาย ( http://gotoknow.org/blog/tantirapan/158188?page=1 ) จากบทความนี้ทำให้ผู้เขียนนึกถึงสิ่งที่ได้พบมาจาก รอยต่อระหว่างปี...รอยต่อระหว่างชีวิต...ผู้เขียนไม่เคยรู้สึกว่าได้สัมผัสความตายอย่างใกล้ชิดขนาดนี้มาก่อน  

      

              วันส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่ใครๆก็ตื่นเต้นกับการฉลอง รื่นเริงในวันปีใหม่ที่จะมาถึง แต่สำหรับผู้เขียนมันเป็นความทรงจำที่ยากจะลืม การได้อยู่ดูใจคุณป้าซึ่งเป็นญาติผู้ใหญ่ที่เหลืออยู่คนเดียว ที่เมตตาผู้เขียนเสมอมา กำลังต่อสู้กับความเป็นความตายบนบ้าน คนที่กำลังจะไปก็รู้สึกกลัว กังวลสิ่งที่อยู่ข้างหน้า คนที่อยู่ข้างหลังก็กลัว...ทีจะเสียท่านไป การฉุดรั้งของชีวิต...ช่างทรมานทั้งคนอยู่และคนจากไป        

               แต่สำหรับผู้เขียนเอง รู้สึกว่าภาพที่เคย...ทดลองตายมาแล้ว...ผุดขึ้นมาให้เห็นขั้นตอนการจากไปของชีวิต ( บทความ ทดลองตายมาแล้ว..อยากเล่า.. http://gotoknow.org/blog/phongphan/84953 )  รู้สึกปลงอนิจจังในความไม่เที่ยงของชีวิต ความเชื่อของคนในภาคเหนือ บอกว่าก่อนตายจากกัน อย่าให้คนตายห่วง กังวล ไม่ว่าเรื่องอะไร ญาติพี่น้องมาดูใจ จับมือ ปลอบโยน หาเสื้อผ้าใหม่ที่ชอบก็รีบนำมาเปลี่ยนให้ เชื่อว่าผู้กำลังจะตายได้ใส่ชุดไหน ก็จะได้ใส่ชุดนั้นตอนวิญญาณออกจากร่าง แก้วแหวนเงินทองเอาใส่เสื้อใส่กระเป๋าให้ถือไว้ มีคนบอกทางกุศลให้ก่อนจะหมดลมจากไปอย่างสงบ  หลังจากท่านป่วยได้เพียงคืนเดียว อายุท่าน 80 ปี      

              ....แต่ทิ้งคติธรรมไว้ให้คิดต่อว่า...แหวนที่ใส่ให้ในมือ ทรัพย์สินที่เอาให้ติดตัวไปใช้ในภพหน้า....ไฉนท่านไม่นำไปด้วยเล่า? ...คนสุดรักทั้งลูกทั้งหลานก็ได้แค่มาส่งตรงรอยต่อระหว่างชีวิตเท่านั้น ...      

               ผู้เขียนตระหนักถึง..ความไม่เที่ยงและการไม่ประมาทในการใช้ชีวิต…จึงได้นำมาเล่าสู่กันฟัง เราจงมาดูแลจิตใจซึ่งกันและกันเถิด และจงหันมาดูแลคนที่ท่านรัก(ซึ่งหลายคนอ้างว่าไม่มีเวลา) ก่อนที่จะไม่มีโอกาสได้ดูแล ซึ่งท่านจะไม่มีโอกาสได้แก้ตัวอีกเลย.      

....ดอกบัวแทนพระธรรม...เยี่ยวยาชีวิตมนุษย์....