เริ่มงานไถ

เสียงไก่ขันปลุกยามใกล้รุ่ง ทำให้ผมตื่นขึ้น รีบสลัดผ้าห่มออกจากตัวโดยไม่งัวเงียเพราะรู้ว่างานรออยู่  เหลียวไปดูที่ระเบียงเห็นพ่อนั่งสูบยาใบจาก  มือก็ง่วนอยู่กับเชือกที่ใช้ล่ามวัวขดหนึ่ง

ผมล้างหน้าบ้วนปากเสร็จแล้ว ก็เข้ามานั่งใกล้ตะเกียงน้ำมันก๊าด ที่พ่ออาศัยแสงสว่างซ่อมเชือก  ครู่เดียวพ่อลุกขึ้น มือถือเชือกขดใหญ่ส่งสัญญาณบอกผมว่า "เราไปกันเถอะ"

เริ่มต้นฤดูทำนา ลูกชาวนาทั่วไปต้องตื่นแต่เช้า เตรียมตัวเดินทางไปทำนาที่อยู่ไกลออกไปจากบ้าน  บ่าแบกคันไถ มือก็จูงวัวสองตัวไปบนคันนาเล็กๆตั้งแต่ตะวันยังไม่ขึ้น

ผมจูง "ไอ้ขาว" ส่วนพ่อบนบ่าแบกคันไถ อีกมือก็จูง "ไอ้เพชร"  เป็นงานประจำของเรา

"ไอ้ขาว"  "ไอ้เพชร"  เป็นวัวตัวผู้ ทั้งสองอยู่คู่กับครอบครัวผมมานาน  เป็นเพื่อนผู้ใช้แรงงานช่วยทำนามาตลอด ตั้งแต่ผมจำความได้ ถือเป็นสมบัติล้ำค่าที่ต้องดูแลอย่างดี  เพราะถ้าหากทั้งคู่เกิดเป็นอะไรไป  นั่นหมายถึงการสูญเสียที่ยิ่งใหญ่ทีเดียว  เพราะจะต้องลงทุนซื้อวัวตัวใหม่ มาฝึกสอนจนกว่าจะ เข้าขา รู้งาน คงต้องใช้เวลาอีกหลายวันไม่รู้จะทันหน้าฝนปีนี้หรือเปล่า  และที่หนักกว่านั้น พ่อบอกว่า  "เราไม่มีเงิน อาจต้องจำนองที่นาเพื่อหาวัวตัวใหม่ก็ได้ " ผมไม่ค่อยเข้าใจอะไรมากนัก

"ไอ้ขาว"  เป็นวัวตัวผู้ ลักษณะสูงใหญ่ สีขาวหม่น เขายาว นิสัยเรียบร้อย ไม่ดุ ไม่เกเร ซึ่งพ่อจะให้ผมดูแลเป็นประจำ ผมจึงมีความผูกพันกับ "ไอ้ขาว"  มากเป็นพิเศษ
ส่วน"ไอ้เพชร"  รูปร่างบึกบึน ค่อนข้างดุและมักดื้อยามเขาเหน็ดเหนื่อย พ่อจะดูแลด้วยตัวเองเสมอ

พ่อเปิดประตูรั้วบ้านเสียงดัง ทำให้เจ้าหมาสองตัวที่เลี้ยงไว้ส่งเสียงเห่า  แต่เมื่อรู้ว่าเป็นเจ้าของบ้านมันก็ล้มตัวลงนอนหน้าเตาไฟที่ใช้เคี่ยวน้ำตาลเหมือนเดิม

ผมลาก "ไอ้เพชร"  ออกจาคอก ยื่นปลายเชือกให้พ่อในขณะที่บนบ่ากำลังแบกคันไถ พ่อกับ  "ไอ้เพชร"  เดินออกจากบ้านไปอย่างช้าๆ

ผมเข้าไปกระตุกเชือก  "ไอ้ขาว"  ออกจากเสาที่เราผูกไว้หลวมๆเมื่อตอนหัวค่ำ  มันคงจำกลิ่นผมได้ ทำจมูกฟุดฟิด ผมเอามือลูบหัวมันทีหนึ่งเป็นสัญญาณ แล้วรีบจูงเดินตามหลังพ่อไปติดๆ

บนคันนาเล็กๆที่เราเดินจนคุ้นชิน แม้จะมองไม่ค่อยชัดเพราะยังมืดอยู่ แต่เราก็ไม่เคยพลาดล้มแต่อย่างใด  ระยะทางไกลมิใช่น้อย แต่ยังมิได้รู้สึกเหนื่อย  จะมีก็แต่เสียงเพื่อนผู้ใช้แรงงานทั้งสองตัวที่หายใจแรงขึ้นบ้าง  แล้วไม่นานนักเราก็ถึงที่หมาย

ครั้นถึงแปลงนาเป้าหมาย  พ่อนั่งพักมวนยาใบจาก แสงจากไม้ขีดไฟสว่างวาบจ่อที่ปลายมวนยา  กลิ่นควันคลุ้งเข้าจมูก ผมเดินเฉไปทางอื่น ปล่อยให้วัวเล็มหญ้าที่ยังมองไม่ค่อยเห็น 

สักครู่ขณะที่ปากคาบมวนยาใบจาก  พ่อลุกขึ้นนำวัวทั้งสองมายืนเทียบกันให้ผมถือปลายเชือกไว้  พ่อนำแอกมาครอบลงบนบ่าของทั้งคู่ ใช้เชือกผูกไว้หลวมๆที่คอ จากนั้นไปนำคันไถมาสอดเข้าตรงกลางแอกที่มีเชือกคอยรับ  เป็นอันเสร็จ  พ่อเดินอ้อมมารับเชือกจาผมไปผูกโยงไว้กับปลายคันไถที่อยู่สูงผมผูกไม่ถึง

บัดนี้ วัวสองตัวนำข้างหน้า กับพ่อที่คอยบังคับอยู่ข้างหลัง พร้อมจะเริ่มงานไถพลิกผืนดินเพื่อทำนา

ดวงอาทิตย์สีส้ม กลมโต โผล่ขึ้นเหนือแมกไม้ด้านทิศตะวันออก  เป็นสัญญาณว่า  วันใหม่เริ่มต้นขึ้นแล้ว ทุกชีวิตต่างก็เริงร่า เสียงนก กา กู่ก้องอยู่เป็นระยะ เรียกพวกพ้องทำหน้าที่การงาน หาอาหาร หาคู่ครอง ไปตามครรลองแห่งธรรมชาติในท้องนา

พ่อเริ่มให้สัญญาณตือน วัวที่รู้งานทั้งคู่เริ่มเดินหน้าพลิกผืนนา แปรเปลี่ยนแรงงานเป็นอาหารเลี้ยงผู้คนต่อไป

*********************

[คนบุญ]

เป็นอดีตที่ชาวนาหลายคนประทับใจหรือคิดถึงอยู่เสมอ  หลายคนอยากกลับไปใช้ชีวิตอย่างเช่นอดีต  แต่ไม่มีผู้ใดกล้าที่จะกลับไปใช้มัน เพราะเราได้เสพความสุขสบายจากเทคโนโลยีสมัยใหม่จนไม่กล้าที่จะกลับไปสู่อดีต   เราชาว G2K อย่าปล่อยให้ร่างกายสบายจนลืมดูแลจิตใจของตัวเอง       

[คนชอบวิ่ง]

• เค้าว่ากันว่า  คนที่ชอบเล่าเรื่องตอนเด็กๆ  ตอนหนุ่มๆ  แสดงว่าแก่แล้ว  แต่ใช้ชื่อปู่หลงก็พอจะทราบและเข้าใจ
• แต่ไอ้เราชอบมาอ่าน  เลยไม่รู้ว่าแก่รึยัง  อิอิ

[ปู่หลง]

• สวัสดีครับคุณหมอ

ผมเข้าโครงการเกษียณก่อนกำหนดเมื่อปี 2547 เที่ยวหลงไปไหนไม่ถูกอยู่นานเลยครับ  โน่นก็จะทำ นั่นก็จะเอา หาทางออกให้กับตัวเองไม่ได้ คือไปแล้วมันเจอแต่ทางตัน  แต่ตอนนี้เห็นทางแล้วครับ ความสุขทางใจไม่ใช่อยู่ไกล แต่อยู่ที่เปลี่ยนความคิด เปลี่ยนมุมมองเท่านั้นเอง

ขอบคุณที่ติดตามให้กำลังใจ

• ขอบคุณ คนบุญ ด้วยครับที่ช่วยเตือนสติ

[คนชอบวิ่ง]

• ปู่หลงได้แผนที่ รู้ทางแล้ว  ช่วยชี้แนะคนที่ยังใส่หัวโขนแถมหลงทางอย่างคนชอบวิ่งด้วยสิครับ  จะคอยตามอ่าน  อิอิ

[ปู่หลง]

• ขอยืมสำนวนหนังจีนมาตอบ คนชอบวิ่ง ก็แล้วกันว่า" ข้าผู้น้อยมิบังอาจ เพราะทางที่เห็นนั้นเดินเข้าไปลำบากเหลือเกิน จึงยังล้มลุกคลุกคลานอยู่ปากทางนี่แหละ "