รีบแล้วลืม “หายใจ”
เอ่... ทำไมเวลาเรารีบ ๆ เราชอบลืมหายใจนะ
ชอบกลั้นหายใจ เวลาที่ต้องทำอะไรไว ๆ
ไม่หายใจแล้วจะเอาแรงไหนไปทำหว่า?
ต้องหายใจให้สม่ำเสมอนะเรา
ไม่ว่าจะอยู่ในเวลาใด สถานการณ์ใด
สติมาปัญญาเกิดนะ ถ้าสติเตลิดล่ะก็ปัญญาหนี
โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนที่เร่งที่รีบ
ช่วงนั้นต้องใช้สติเยอะ ใช้ปัญญามาก
แต่แทนที่จะหายใจเข้าไปเยอะ ๆ มาก ๆ
แต่ดันกลับ “ลืมหายใจ” กลั้นหายใจไปชั่วขณะ
เฮ้อ... แปลกจริง ๆ เลยเรา
แต่ยังดีที่ยังพอรู้ตัวและสังเกตทัน
ก่อนที่จะไม่มีชีวิตให้สังเกตเพราะขาดสติ
ต้องแก้ไขนะ
หายใจเข้าหายใจออกให้สม่ำเสมอ
หายใจเข้าให้สบาย หายใจออกให้สบาย
ฝึกหัดให้เป็นนิสัยและ “นิสสัย”
เพราะไม่ว่าจะเจอสถานการณ์ใด ๆ เราจะได้มี “ลมหายใจ” ใช้คุ้มและครองชีวิตได้ทัน
ความเห็น (9)
ติดตามอยู่ครับ...แต่พักหลังงานยุ่งเลยตามห่างๆแบบไม่ค่อยจะทันท่าน
ขอบพระคุณพระอาจารย์เป็นอย่างสูงครับที่ได้เตือนสติให้มีชีวิตอย่างมีสติและปัญญา
กระผมทราบว่าตัวเองหยุดหายใจ(เป็นช่วงๆ)ช่วงเวลานอนมาประมาณเกือบปีครับ ที่ทราบเนื่องจากกระผมได้ไปทดสอบการนอนเพื่อรักษาอาการนอนกรนที่เป็นมาประมาณสามสิบปีครับ หลังจากนั้นกระผมได้สังเกตุตัวเองพบว่ามีอาการอย่างที่พระอาจารย์กล่าวไว้ข้างต้นคือหยุดหายใจช่วงเวลารีบ และกระผมมักจะหยุดหายใจช่วงคิดมากด้วยครับ จนกระทั่งสังเกตุพบว่าระยะหลังจะมีอาการลืมบ่อยๆ กระผมได้อ่านบทความของพระอาจารย์เปรียบเสมือนเป็นยาที่จะใช้รักษาตนเองต่อไปครับ(สติมาปัญญามี ความจำดี คงช่วยให้ชีวิตมีความสุขครับ)
สติมาปัญญาเกิดนะ ถ้าสติเตลิดล่ะก็ปัญญาหนี
ขอเก็บไว้ใช้เองนะคะ
ขอบพระคุณมากเลยครับผม
มิน่า
ไม่รู้ตัวเลย(เพิ่งสังเกตุ) เวลาทำงานกลั้นหายใจ หายใจสั้น ลืมลมหายใจ
มิน่าทำให้เครียดง่าย พอสิ้นวันแทบแย่เหมือนลุยสนามรบมา
แต่วันไหนที่ไม่ลืมลมหายใจ แล้วมีความสุข รักงานที่ทำมากขึ้น
คนเราจะหายใจสั้นทุก ๆ ครั้งที่ "มีอารมณ์"
อารมณ์รัก อารมณ์โลภ อารมณ์โกรธ อารมณ์หลง
อารมณ์ทำให้หายใจสั้น เพราะขาดสติ สัมปชัญญะ
การหายใจสั้นทำให้มีอารมณ์ เพราะออกซิเจนขึ้นไปเลี้ยงสมองไม่เพียงพอ
คนเราหายใจสั้นหนึ่งครั้งก็โง่มากขึ้นหนึ่งครั้ง เพราะเซลส์ในสมองต้องตาย
คนเราจะใกล้ตายมากขึ้นหากมีอารมณ์ เพราะกายและใจต้องหมกหมุ่นอยู่ในความโลภ โกรธ และหลง อันเป็นสิ่งที่ทำลายชีวิตทั้งกายใจ...