นึกเห็นใจคำถามของผู้ที่ไม่เคยสัมผัส ชนบท จะไม่ทราบว่า สถานีอนามัยคืออะไร และยิ่งน่าเห็นใจมากขึ้นไปอีก กับผู้ที่ตอบคำถามให้ว่า สถานีอนามัยคืออะไร จนทุกวันนี้ ผู้เขียนก็ยังไม่รู้เลยว่า มีคนเรียนให้ท่านผู้ใหญ่ที่ตั้งคำถามนี้ แล้วได้รับคำตอบว่าอย่างไร
แต่น่าจะเป็นคำตอบที่ดี เพราะต่อมาหัวหน้าสถานีอนามัย ก็ได้รับการพิจารณา ให้ได้ระดับ ๖ และระดับ ๗
ชีวิตหมออนามัย มันพิสดารมาก บางครั้งก็ต้องเป็นครู สอนชาวบ้าน บางครั้งก็เป็นหมอสูติ คือทำคลอด บางครั้งก็หมอศัลยกรรม เย็บแผล และเป็นจิตแพทย์ ในวันที่เขามีความทุกข์ในใจ และที่สำคัญเป็นเภสัชด้วย ต้องอธิบายยากันแปดตลบในบางครั้ง กว่าจะเข้าใจการกินของบางคน
หลักการ หรือทฤษฎี กับการปฏิบัตินั้นต่างกัน
คนอยู่สนามที่ต้องปฏิบัตินั้นต้องใช้วิจารณญาณ มนุษยธรรม คุณธรรม เห็นอกเห็นใจ ไว้วางใจ ซึ่งหลายครั้งก็ไม่ถูกด้วยหลักการ แต่ก็ต้องทำเพราะอย่างน้องรุ่งว่า หากไม่ทำเราอาจจะโดยขวนไปอีกคนก้ได้ หรือไม่คนไข้ก็เสียชีวิต
ในทางอื่นๆก็เหมือนกัน การหิ้วกล้วยหนึ่งหวีไปฝากลูกชาวบ้าน เพื่อบางคนก็ว่า ทำให้เขาเสียนิสัย คอยแบมือรับอย่างเดียว อย่าไปเอาอะไรให้ อยากกินให้ปลูกเอง..เอากะพ่อซิ...มันไม่มีน้ำจิตน้ำใจเลยรึไง..จะหลักการยึดมั่นตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงเลยหรือ
น้ำใจเป็นคำหลักของสังคมตะวันออก และเป็นทุนทางสังคมที่สำคัญ อันเป็นแรงเกาะเกี่ยวระหว่างคนกับคนในสังคมเรานี้แหละ ที่นับวันแรงเกาะเกี่ยวทางสังคมส่วนนี้ลดลงมากมายเพราะเราไปเอากระบวนการความคิดของสังคมตะวันออกเข้ามามากเกินไป ทิ้งส่วนดีของเราไป
ชอบประสบการณ์เช่นนี้ครับ
เพราะอยู่บ้านนอกเลยได้ใกล้ชิดกับหมออนามัยนิดหน่อย เหตุเพราะบ้านใกล้กัน และลูกเขาน่ารัก ^^
เคยไปนั่งเป็นเพื่อนพี่เขาตอนอยู่เวรบ่อยๆ เห็นพี่เขาทำงานแล้วก็นึกตามว่า "หมออนามัยใจดีจัง"
เท่าที่ผมสังเกต คนมีอำนาจตัดสินใจในประเทศไทยมักมีชีวิตเติบโตจนเป็นผู้บริหารอยู่ในเมืองใหญ่ จึงมีโอกาสสัมผัสชนบทน้อยมาก ดังนั้นการตัดสินใจของเขาอยู่บนพื้นฐานความคิดที่ไม่ได้เกิดจากประสบการณ์โดยตรงครับ
ผมเคยอ่านบทสัมภาษณ์ของหนึ่งในคณะกรรมการสมานฉันท์ที่ผ่านมาแล้ว เขาเป็นคณะกรรมการฯ ทั้งๆ ที่ก่อนที่เขาจะมาเป็นคณะกรรมการฯ เขาเคยมาสงขลาแค่ครั้งเดียวเท่านั้นในชีวิต โดยการมาครั้งนั้นเป็นการไปเกาะยอเพื่อรับประทานอาหารแล้วเยี่ยมชมพิพิธภัณฑ์
เมื่อเขาเป็นกรรมการฯ แล้วและผลลัพธ์จากความคิดของเขาไม่ได้ผล เขาก็ไม่รอช้าที่จะโยนความผิดให้แก่คนอื่นที่เป็นจำเลยของสังคมอยู่แล้ว โดยไม่ได้พิจารณาว่าแท้จริงแล้วปัญหาที่แท้จริงเกิดจากที่เขาไม่ได้มีความรู้จักพื้นที่อย่างแท้จริง
คณะกรรมการสมานฉันท์คนนั้น เป็นตัวอย่างของผู้ตัดสินใจในสังคมไทยที่มีอยู่โดยทั่วไปครับ ผมจึงไม่แปลกใจที่คุณตันติราพันธ์บอกว่ามี "ผู้ใหญ่" ไม่รู้จักสถานีอนามัยครับ
บันทึกเหล่านี้ของคุณตันติราพันธ์มีค่ามากที่จะช่วยให้สังคมเข้าใจชีวิตการทำงานของหมออนามัยมากขึ้นครับ หากในที่สุดหมออนามัยได้มีทรัพยากรในการทำงานมากขึ้นจากความเข้าใจที่ดีขึ้นนี้ ก็ย่อมส่งผลที่ดีต่อสุขภาพและสุขภาวะของคนไทยที่ใช้บริการสถานีอนามัย ซึ่งได้แก่คนไทยส่วนใหญ่ของประเทศครับ
สวัสดีค่ะพี่บางทราย
ทำงานชุมชนมายี่สิบกว่าปี ไม่เคยรู้สึกเหมือนเข็นครกขึ้นภูเขาเลยค่ะ เหนื่อยแต่มีความสุข แต่เทียบกับงานที่เปลี่ยนไป ตามกาลสมัย ที่เอาผลลัพธ์ จากตัวเลขเป็นหลัก ไม่ค่อยคำนึงถึงว่า ระยะเวลา กำลังคน กับตัวเลขเหล่านั้น สัมพันธ์กันไหม ทำเพื่อใคร เมื่อรู้คำตอบแล้วที่สุดเราก็ต้องทำ ในใจคิดว่า การเข็นครกขึ้นภูเขา คือการฝืนความรู้สึกสุดๆอย่างนี้นี่เอง
แต่ละปี จึงคิดหางานที่ทำตามใจปรารถนา ที่ไม่มีอยู่ในแผนพัฒนาฉบับไหน มาทำ ไม่เอางบประมาณ ไม่เอาความดีความชอบ เอาแต่ความสุข ไว้หล่อเลี้ยงใจบ้างเท่านั้นเอง
ก็ยังรักอาชีพนี้เหลือเกินค่ะ
สวัสดีค่ะคุณหมอคนชอบวิ่ง
มีแพทย์หลายๆคนที่เข้าใจ และให้กำลังใจสถานีอนามัย และที่จริง ที่มีแนวทางการทำงานในชุมชน สอนให้รักชาวบ้าน นั้น มีแพทย์หลายท่าน เป็นผู้ชี้แนะ จะเรียกแพทย์ทุกคนว่า อาจารย์หมอ ถือว่ารู้มากกว่า และบางคราว ก็มีนักศึกษาแพทย์ลงมาฝึกงาน จะได้เพิ่มเติมความรู้ในเขาบ้าง เลยกลายเป็นอาจารย์ของแพทย์เสียอีก
ขอบคุณที่บันทึกเหล่านี้ จะทำให้หลายๆคน รู้จักหมออนามัยเพิ่มขึ้น และหากต้องผ่านไปตามชนบท ก็สามารถใช้บริการได้ หากมีปัญหาสุขภาพอย่างปัจจุบันค่ะ
สัสดีค่ะน้องเนปาลี
เวลาหมอมีลูก ชาวบ้านจะเอาโน่น เอานี่ มาฝาก
พลอยรักลูกหมอไปด้วย ก็ภูมิใจค่ะ ยิ่งน้องต้อมมายืนยัน พี่ก็ยิ่งรู้สึกดีค่ะ
สวัสดีค่ะอาจารย์ธวัธชัย
เพราะG2K ที่อาจารย์สร้างสรรขึ้นมาค่ะ เลยทำให้หมออนามัยคนหนึ่ง ได้มีโอกาส แนะนำตัวเองและวิถีชีวิต ของคนอนามัย ให้สมาชิก ได้รับรู้กัน
ทุกวันนี้ คิดว่า ถ้าจะมีการรวมพลังประชาชน หรือขอความร่วมมือจากชาวบ้าน หมออนามัยยังทำได้ดี ได้ง่าย เพราะ เราคลุกคลี ร่วมทุกข์ร่วมสุขกับเขามาตลอด
สมัยหนึ่งที่ยังมีคอมมินิสต์ เพื่อนรุ่นพี่ จะถูกนำตัวเข้าป่าไปครั้งละหลายๆวัน เขาเอาปืนมาจี้ไป แต่ไม่ทำร้าย เขาให้ไปรักษาคนของเขา แล้วก็ออกมาส่ง จนเรามั่นใจว่า คุณงามความดีที่เราทำ คุ้มครองเราค่ะ
ตั้งใจเหมือนกันค่ะ ขอให้บทความเหล่านี้ จะช่วยให้ชาวสถานีอนามัย เป็นที่รู้จัก กับสังคมเมืองเพิ่มขึ้น และอาจจะมีสักครั้ง ที่ใครเกิดจิตศรัทธา จะลงไปเยี่ยมเยียน ให้กำลังใจ หมออนามัยใกล้บ้านบ้าง ดิฉันก็ถือว่า ได้ทำหน้าที่แทน เพื่อนหมออนามัย อย่างดีที่สุดแล้วค่ะ
สวัสดีครับคุณตันติราพันธ์
ถ้าเปรียบหนวยงานและการทำงานของคุณกับหน่วยงานทางการศึกษา ผมคิดว่าน่าจะเปรียบได้กับสถานศึกษาในระบบโรงเรียนกับสถานศึกษานอกระบบโรงเรียนของกศน.ครับ
อย่าถอยครับ...คิดว่าทำเพื่อพ่อ...วันหนึ่งฟ้าคงมีสีทองผ่องอำไพ
ขอเป็นกำลังใจครับ
สวัสดีค่ะนายช่างใหญ่
แบบนี้เขาเรียก เรียนจากประสบการณ์จริง บางครั้งก็ขมขื่นเหมือนกัน แต่พอผ่านไป ก็โอเค
แล้วนายช่างใหญ่ ว่าแบบไหนดีกว่ากันล่ะคะ
สวัสดีค่ะพี่รุ่ง
เบิร์ดนึกถึงอ.หมอเคยบอกเบิร์ดว่า การสอนหมออนามัยต้องสอนเวชปฏิบัติให้ไปเต็มที่เพราะเค้าต้องทำทุกอย่าง เป็นด่านแรกที่รับทั้งชีวิตของคนไข้ และ อ.ก็ให้ทั้งหมดจริงๆไม่มีกั๊กเลยล่ะค่ะ
เวลาที่เบิร์ดลงพื้นที่เบิร์ดจะอัศจรรย์ใจเสมอว่าพี่ๆน้องๆที่นั่นทำได้อย่างไร เบิร์ดเป็นเฉพาะทางรับแค่ส่วนที่เกี่ยวข้องก็ยังเอาเรื่อง แต่ในพื้นที่ทุกอย่างของ สธ.และกระทรวงอื่นๆหมออนามัยมีส่วนร่วมทั้งสิ้น !
ไหนจะรายงานร้อยแปดชนิด ไหนจะงานในหมู่บ้านไหนจะงานส่งเสริม ป้องกัน บำบัดรักษาและฟื้นฟูแถมยังต้องติดตามเยี่ยมบ้านอีก..เบิร์ดคารวะพี่ๆน้องๆทั้งหมดด้วยใจเลยค่ะพี่รุ่ง แต่ทำไมผู้หลักผู้ใหญ่ในกระทรวงท่านถึงไม่เคยมองเห็นอย่างจริงจัง ?
กราบอวยพรปีใหม่ค่ะ
สิ่งใดที่พี่หวังพี่ตั้งจิต
สิ่งใดคิดให้สมหวังดังใจหมาย
ขอให้พี่มีความสุขทั้งใจกาย
สิ่งใดหมายขอประสพพบโชคดี
ดอกบานชื่น…ชื่นบาน…เช้าวันใหม่
สีสดใสเหลืองแดงขาวพราวสดสี
ทั้งดาวเรืองเหลืองอร่ามดูงามดี
กุหลาบสีแดงสดหมดราคิน
ดอกพุดตาลชมพูเรื่อเจือกลิ่นหอม
แมลงตอมกระดังงาพาได้กลิ่น
ทั้งจำปี จำปา ดอกกระถิน
รวยระรินกลิ่นราตรีที่กลางไพร
รวมดอกไม้นานาพฤกษาชาติ
เดียรดาษที่กลางป่าพนาไสย
ร้อยเป็นกลอนแทนมาลัยในน้ำใจ
ขอมอบให้….พี่คนดี...ศรีสธ.
สวัสดีครับพี่รุ่ง
ตอนนี้อยู่ อนามัยครับ ผมอยู่กับมันมาสิบกว่าปี และใช้เวลาส่วนใหญ่ในสิบกว่าปีนี้อยู่ที่นี่ เพราะผมพักที่อนามัย ก็คล้ายกับต้องทำหน้าที่ 24 ชม.
บางทีผมเบื่อครับ มันเครียดด้วย แต่คิดเรื่องการได้ช่วยเหลือผู้คนและได้บุญ ก็ทำให้ผมอยากที่จะอยู่เพื่อช่วยเหลือผู้คนแม้ทำได้เพียงขั้นพื้นฐานด้านการรักษาก็ตาม แต่ด้านการป้องกันและส่งเสริมสุขภาพเราทำได้อย่างเต็มที่ และอย่างมืออาชีพนะครับ
แต่ผมจะต้องย้ายออกไปอยู่ที่บ้านส่วนตัวครับที่สร้างไว้ไกลจากที่ทำงาน ผมไม่ได้อยู่ 24 ชม.แล้ว
ใจนึงก็ห่วงเวลาผมไม่อยู่กลางคืนคนมาหาก็คงผิดหวัง และบางทีคงถูกด่าอีก แต่ก็ไม่มีทางเลือกนะครับ เพราะไงเสีย ผมก็ไม่สามารถเป็นหมออนามัยได้ตลอดชีวิตอยู่แล้ว วันหนึ่งผมก็ต้องเกษียณอยู่ดี
บางทีระบบที่มีในหมู่บ้านมันก็คือระบบที่ไม่เป็นทางการ และระบบที่เป็นทางการก็มาถึงอนามัยอย่างลำบากยากเย็นครับ
เป็นกำลังใจให้กันและกันครับ
สัสดีค่ะคุณเบิร์ด
พี่ได้อ่านเรื่องราวที่คุณเบิร์ด พูดถึงหมออนามัย และอาจารย์หมอท่านนั้น พี่รู้สึกขอบคุณ และชื่นใจค่ะ ช่วงที่เรียน ถ้าเราได้ครูพี่เลี้ยงที่ใจกว้าง ก็จะสอน ให้ประสบการณ์แก่เรามาก ขอบอกว่า ทักษะสำคัญมาก เมื่อต้องปฏิบ้ติงาน ความจำต้องดี นึกทบทวนความรู้ตลอด มิฉะนั้น การอยู่คนเดียว จะเกิดปัญหา การให้บริการอย่างยิ่ง หมออนามัยเป็นเหมือนเป็ด(มีคนเปรียบเทียบไว้) บินก็ได้ ว่ายน้ำก็ได้ กลมกลืนไปหมด
การฝึกหมออนามัย ให้มีความสามารถ เหมือนการมีอาวุธ เข้าป่าเราก็ไม่กลัว
กลอนไพเราะมาก มองเห็นน้ำใจ ที่ประพรมด้วย กลิ่นหอมจากดอกไม้ น่าชื่นใจ เหมือนทุกยามที่พี่ได้เห็นบทความของคุณเบิร์ด แล้วชุ่มชื่นหัใจค่ะ
ขอบคุณที่รักหมออนามัยค่ะ
สวัสดีค่ะน้องสุมิตรชัย
ปัจจุบันพี่ก็ไม่ได้ค้างที่สถานีอนามัยแล้ว เพราะน้องๆ เขาอยู่เต็มหมดทุกบ้าน เป็นหนุ่มสาวรุ่นใหม่ เราก็จะประคับประคอง ไม่ให้อุดมการณ์ เขาพร่องไปค่ะ ตอนนี้น้องที่อนามัย ยังเด็ก เหมาะแก่การณ์ฝึกใจ ให้รักงานนี้ค่ะ
ร่วมกันปั้นแต่ง ให้เกิดบุคคล ที่ประชาชน ยังต้องการต่อไปค่ะ
สวัสดีครับ,
เห็นภาพชัดเจน ผมมีเพื่อนๆ น้องๆ ที่เป็นหมออนามัยหลายคน โดยเฉพาะ ที่อยู่กันตามดอย ผมเคยตามพวกเค้าเดินเท้าขึ้นไปค้างตามหมู่บ้านหลายครั้ง เพราะ หมู่บ้านอยู่บนดอยสูงต้องเดินขึ้นไปและไม่สามารถไปกลับได้ภายในวันเดียว ต้องนอนค้างตามศูนย์ กศน. หรือไม่ก็ต้องกางเตนท์นอนกันบนยอดดอยเลย
สวัสดีค่ะคุณรินทร์
มีเพื่อนเป็นหมออนามัยหรือคะ ดีจริง หมออนามัยตาม๓ ตามดอย เหนื่อยมากค่ะ ต้องหิ้วกระติกไปฉีดวัคซีน แล้วค้างบนดอย เช้าจึงกลับ ก็เคยได้ยิน ทำงานซึมซาบไปทั่วแผ่นดินไทยเลยค่ะ
อยู่ศรีราชาหรือคะ อาจมีโอกาสพบกัน
สวัสดีครับ พี่รุ่ง...
ไม่มีอะไรหนักใจเท่ากับ การต้องรับมือ กับอุบัติเหตุ หรือการตีรันฟันแทง โดยเฉพาะตามเทศกาลสำคัญๆ ใครเขาไปเที่ยว ปีใหม่ ตรุษจีน แต่หมออนามัยต้องอยู่ อยู่รับกับสถานะการณ์ร้ายๆ ที่อาจเกิดขึ้นได้ในหมู่บ้าน ที่เหนือการคาดเดาเสมอ
......
เห็นภาพที่ชัดเจนมากครับ นั่นคือสถานการณ์จรงที่ผมเองก็คุ้นเคย แต่ต้องรวมถึงงานบุญประเภทมีหมอลำ, มีหนังกลางแปลง, ลิเก ด้วยนะครับ เพราะในบรรยากาศเหล่านี้ก็มีการยกพลตะลุมกันอยู่ถี่ไป จนราวกับดูเหมือนว่า มีงานเหล่านี้เมื่อไหร่ อพปร. , ต้องทำงานหนัก หมออนามัยเตรียมเปิดอนามัยรับการปฐมพยาบาล....
..........
หวังแต่เพียงว่าเทศกาลปีใหม่ปีนี้ อุบัติเหตุจะไม่พรากผู้คนไปอย่างมากมายก่ายกอง และหมออนามัยก็จะได้มีชีวิตในห้วงเทศกาลนี้กับครอบครัวอย่างเต็มที่
เรื่องทัศนคติของชาวบ้านที่มีต่อหมออนามัยก็เช่นกัน...
แทนที่จะเรียกว่าเจ้าหน้าที่ แต่ส่วนใหญ่เรียก "หมอ" ทั้งนั้นเลยนะครับ นั่นสะท้อนถึงคตินิยมของชาวบ้านที่ศรัทธา, ให้ความเคารพ หรือแม้แต่ความเชื่อถือที่มีอย่างมากมายต่อหมออนามัย...
ผมไม่แน่ใจว่าทุกวันนี้ แต่ละจังหวัดมีการสอบแข่งขันเข้าเรียนในหลักสูตรเหล่านี้หรือเปล่า พอจบแล้วก็ลงทำงานในสถานีอนามัยต่าง ๆ ....
ขอบคุณครับ
ในบทกวีของพี่ไพวรินทร์ ขาวงาม เขียนถึงการอุทิศตนและการมีจิตอาสาต่อสังคมไว้อย่างงดงาม (ประมาณว่า)
ตีนเมื่อเดินติดดินกลิ่นจะหอม
ในเมื่อยอมเสียสละสีจะขาว
มือเปื้อนดินจะปั้นดินเป็นดวงดาว
ใจเหน็บหนาวจะเคี่ยวหนาวเป็นเปลวไฟ
สวัสดีครับหมอ
สวัสดีค่ะคุณหมอคนเก่งและใจดี
ปล. เมื่อกี้ลืม
เป็นกำลัง แรงใจให้ก้าวและสู้ต่อไปนะค่ะ สู้ๆค่ะ
สวัสดีค่ะอ.แผ่นดิน
แต่ก่อนการเรียนของหมออนามัย เป็นการสอบชิงทุนค่ะ ตัวเองก็ได้ทุนเรียนเช่นกัน จบมาบังคับใช้ทุน ห้ามลาออก แต่ก็เป็นความผูกพัน ที่ทำให้สถานีอนามัยมีหมอจบมาเรื่อยๆ แต่ปัจจุบัน คนจบมา ซึ่งต้องใช้ทุนส่วนตัวเรียน ไม่มีตำแหน่ง ไม่มีข้อผูกมัด ก็แล้วแต่ จังหวัด จะมีงบจ้าง เป็นลูกจ้างค่ะ ตาม กพ.กำหนด ลดจำนวนข้าราชการ ใครเกษียณ ก็ตัดตำแหน่งไปด้วย ไม่ทราบว่า เป็นนโยบายที่ผิดพลาดหรือเปล่า เพราะทุกวันนี้ หาคนมาอยู่อนามัยยากแล้ว ลูกจ้างไม่มั่นคงค่ะ
อาจารย์ สนิทและรู้เรื่องหมออนามัยดีจริงๆเลยค่ะ เอาเป็นว่า ปีใหม่นี้ หมออนามัย ก็ต้องอยู่เวร ตามจุดเสี่ยงกับตำรวจ อป.พร. และบางสว่นแสตนบาย ที่สถานีอนามัยค่ะ ไม่ได้เที่ยวเหมือนเคยค่ะ
และขอบคุณค่ะ บทกลอนนี้ กินใจเหลือเกิน ค่ะ
สวัสดีค่ะพี่เกษตรยะลา
หมออนามัย มักมีเพื่อนเป็นเกษตรตำบล ลุยไหนลุยกัน สนุกดี หมออนามัย จึงได้กินผักจากสวนผักสาธิต ของเกษตรที่มาสาธิต ให้ชาวบ้าน เป็นประจำ ชอบๆๆ
เรามันรากหญ้า ที่ทำหน้าที่รากแก้ว ให้แผ่นดินค่ะ
สวัสดีค่ะคุณครูmusa
ที่เล่ามานี่ ปัจจุบันนี้ สถานีอนามัย ก็ยังเป็นศาลาพักใจ ของนักเรียน และชาวบ้าน เหมือนเดิมแหละค่ะ มาแวะดื่มน้ำเย็นบ้างก็มีค่ะ
แหม ปลื้มเลยค่ะ ที่มองหมออนามัย เป็นนางฟ้า เป็นคำใหม่ ที่ฟังแล้วอายๆค่ะ แต่ก็ขอบคุณมากๆค่ะ
พยาบาลอนามัย กองกิจฯ ก็อยู่เวรทุกเทศกาลเหมือนกันค่ะพี่รุ่ง สนุกดีนะคะ นั่งริมถนน มีคนแวะมาพักรถ ได้พูดคุยถามไถ่กัน บางคนขับมอเตอร์ไซด์มาไกลจากระยองไปสกลนคร เพียงเพื่ออยากจะให้ที่บ้านภาคภูมิใจกับลูกชายว่า ไปทำงานและเก็บเงินจนซื้อรถได้ ( เป็นโครงการของหัวหน้าเก่าฯ คนแถวๆนี้แหละ อิอิ )
แต่ตอนนี้ไม่ได้เฝ้าเต๊นท์มา 2 เทศกาลแล้วค่ะ ปลดระวาง หรือเพราะงานDSS เยอะมาก ไม่ได้เป็นพยาบาลแล้วค่ะ อิอิ เป็นพญามาร แทนค่ะ
ดีใจมากที่ได้มาเจอเวปนี้ เพราะเหมือนมีเพื่อนที่มีความรู้สึกอย่างเดียวกัน อ่านข้อความที่คุณเขียนเข้าใจว่าคุณคงมีหัวใจหมออนามัย 100 % ขอเป็นกำลังใจให้นะค๊ะ
สวัสดีค่ะคุรหนิง
ขอบคุณที่นำประสบการณ์ ระหว่างเข้าเวรมาเล่าสู่กันฟัง เป็นความละเอียดอ่อน ของการทำงานที่เรียกว่าใส่ใจค่ะ และคุณหนิงคะ เรื่องไปเป็นอาสาสมัครนั้น พี่ไม่ทราบว่าคุณหนิง มีความพร้อมมากน้อย เพียงใด เล่าสู่กันฟังนะคะ
สวัสดีค่tคุณ ach
ไม่ทราบ่าเป็นสมาชิก g2k แห่งนี้หรือยังคะ สมัครได้เลยค่ะ มาร่วมแลกเปลี่ยนเรียนรู้กัน ยิ่งอาชีพเดียวกัน ยิ่งอยากรู้จักค่ะ
ขอบคุณกำลังใจที่ให้มา และขอส่งกำลังใจกลับไปให้เช่นกันค่ะ