มีข่าวมาขาย...ความหมายเป็นบวก

                        การที่มีโอกาสได้เรียนในวัยทำงานมีความหมายสำหรับชีวิต อย่างน้อยแสดงให้เห็นถึงการพัฒนาตนเองให้เป็นผู้รู้สมกับที่มีอาชีพเป็นครู   ทำให้เรามีเพื่อนที่มาจากหลากหลายสถานที่   อาชีพ และตำแหน่ง  แม้ว่าการเรียนอาจจะต้องมีภาระค่าใช้จ่ายเพิ่มขึ้น แต่ก็เป็นภาระค่าใช้จ่ายที่มีคุณค่าอย่างมากมาย....ผมเหนื่อยกับการที่ต้องเทียวไป-มา ระหว่าง ๒ มหาวิทยาลัยมากๆ เรื่องเรียนไม่ได้เหนื่อยอะไร  โดยเฉพาะเวลาที่ตรงกัน อย่างเช่นวันนี้ (๑๕ ธันวาคม ๒๕๕๐) อาจารย์ที่ มรภ.พิบูลฯ  นัดให้เรียนภาคเช้า  ปกติจะเรียนภาคบ่าย  ในขณะที่ มน. ปกติเรียนเช้า ก็เรียนเต็มวัน ทำให้ผมต้องบริหารเวลาอย่างมากในภาคเช้า  ไปเรียนที่  มน.ก่อน  พอเบรค ผมก็ขับรถมาที่ มรภ.พิบูลฯ  พอเลิกเรียนผมก็กลับมาเรียนภาคบ่ายที่ มน.คงจะเป็นอย่างนี้จนถึงสิ้นเดือนกุมภาพันธ์ ๒๕๕๑ หลังจากนั้นก็จะเรียนที่ มน.อย่างเดียว  ส่วน มรภ.พิบูลฯ ไม่มีวิชาลงเรียน คงเหลือแต่วิทยานิพนธ์   ชีวิตเครียดๆ ก็คงจะทุเลาลงบ้าง  แต่กระนั้นผมคิดว่า ผมยังดีกว่าเพื่อนๆ ที่มาจากเชียงใหม่   เชียงราย และจังหวัดอื่นๆขึ้นรถโดยสารหรือไม่ก็ขับรถส่วนตัวมาเรียนกันอย่างสม่ำเสมอ มีค่าใช้จ่ายสูงกว่าผมมาก ทั้งค่ารถ ค่าน้ำมัน และค่าที่พัก นับถือในความเพียรจริงๆ

                        ช่วงเบรคของวันนี้...เพื่อนที่เรียนด้วยกันที่ มน. คนหนึ่งบอกผมว่า มีข่าวมาขาย...พี่ชนะจะฟังไหมค่ะ..ผม ก็ตอบกลับไปว่า ข่าวอะไรเหรอน้อง..น่าจะเป็นข่าวดีนะ...ผมก็พอจะเดาข่าวได้ ก็เลยตอบไปว่า...ก็พี่เป็นขวัญใจของสาวๆ ป.เอก  ทั้งเอกวิจัย,หลักสูตร,เทคโนฯ ก็เป็นอย่างนี้แหละ..แต่ก็ไม่รอเฉลยว่าที่ผมเดาถูกหรือไม่ เพราะผมรีบไป มรภ.พิบูลฯ....ข่าวดีที่ผมเดาน่าจะเป็นความจริงในระดับหนึ่ง  เพราะเพื่อนคนอื่นๆที่ไปอบรมภาษาอังกฤษกันที่เชียงใหม่ เล่าให้ผมฟังว่า เจอน้องๆ สาวๆ เอกอื่นๆ ต่างก็ถามถึงผมกัน ด้วยความชื่นชมหรืออะไรก็แล้วแต่..ว่ากันว่าทุกคนเป็นปลื้มกับการเป็นพี่เอกบริหารฯที่ดูแลน้องๆเป็นอย่างดี ตั้งแต่วันแรกจนถึงวันกลับรวม ๑๐ วันเต็มๆ ..ก็แน่ละซิเล่นมอบหมายให้ผมเป็นพระเอก ที่มีทีมเพื่อนๆเอกบริหารฯ คอยดูแลน้องๆ รวมทั้งหมด ๓๗ คน  การบริการที่ประทับใจนำมาซึ่งความปลื้มปิติ  ประกอบกับผม TOP คะแนนสูงสุดของการสอบเทียบ TOEFL ด้วยก็เลยฮือฮากันใหญ่...จริงๆ ผมก็ไม่ต่างไปจากทุกคน แต่อาศัยพื้นฐานพอมีอยู่บ้าง เลยได้เปรียบ   ผมยังประทับใจน้องๆ  ที่บอกอะไรพวกเขาก็ช่วยกัน แบบมองตาก็รู้ใจ จัดกิจกรรมใดๆ ก็ทุ่มเทสุดๆ   ผมบอกเพื่อนเอกบริหารฯว่าเราเรียนเอกนี้แล้วความเป็นผู้นำต้องเป็นได้ทุกสถานการณ์   สิ่งที่น้องๆ เอกอื่นๆพูดกับผมก็คือ พี่ชนะคิดเกมเดินได้อย่างไร ..พวกเรายังคิดไม่ถึงเลย.. ผมก็คิดในใจว่า น้อยเอ๋ยก็พี่เรียนเอกบริหารฯ และเป็นผู้บริหารโรงเรียน เรื่องแค่นี้ สบายๆๆ ....เรื่องยากเป็นเรื่องง่าย   เรื่องใหญ่ก็เป็นเรื่องเล็ก

                        การบริการ โดยไม่ได้หวังว่าจะเกิดผลตอบแทนใดๆแต่มิตรภาพและไมตรีเกิดขึ้นระหว่างพวกเรา ผมกลายเป็นบุคคลสาธารณะที่น้องๆรู้จัก  หากจะเกเรใดๆ คงลำบากแล้ว เพราะความปลื้มที่พวกเขามีต่อผมค้ำคอผมอยู่  ไม่รู้ว่าผมเขียนเกินความจริงไปหรือเปล่า...แต่ที่แน่ๆ น้องคนหนึ่งเป็นปลัด อบต. ที่ จ.สุโขทัย เรียนเอกพัฒนาสังคม ยังเอ่ยชื่อผมในวงเหล้าว่า..พี่ชนะเขาเก่งภาษาอังกฤษจริงๆ  ดูแลพวกเราอย่างดี... คำเล่านี้เพื่อนผมที่เป็นปลัด อบต. ที่จ.สุโขทัย เรียน ป.โท ด้วยกันที่ มรภ.พิบูลฯ  เล่าให้ผมฟังวันนี้เอง....แต่ความเป็นจริงของชีวิตผม อาจจะไม่ใช่ก็ได้  เพราะสถานการณ์กำหนดให้ผมต้องเป็นผู้นำ  เมื่อเป็นผู้นำต้องสร้างภาวะผู้นำให้เกิดมีขึ้น  มีเป้าหมายที่ทุกคนประสบความสำเร็จ  ทุกคนมีความสุข   ด้วยเทคนิคการบริหารอย่างง่ายๆ “การบริหารจัดการแบบมีส่วนร่วม”...สวัสดีครับ.