ใครเคยกิน อ้วน มั้ง ?

อ้วน คือ ก๋วยเตียวชนิดหนึ่ง ซึ่งผู้เขียนคิดว่าเด็กหรือวัยรุ่นปัจจุบันคงจะไม่รู้จัก.... และคำว่า อ้วน ในความหมายนี้ รู้สึกว่าไม่ได้ยินมาเกินยี่สิบปีแล้ว... ส่วนว่าจะมีใครยังขาย อ้วน อยู่บ้างหรือไม่นั้น ผู้เขียนไม่แน่ใจ แต่คิดว่าน่าจะยังมีอยู่บ้าง

ถ้าเราชวนกันไปร้านก๋วยเตียว เมื่อเราสั่งก๋วยเตียวเส้นเล็กน้ำ เส้นหมี่แห้ง หรือเส้้นใหญ่ก็ตาม... คนปรุงก็จะนำเส้นตามที่สั่งมาลวกใส่ถ้วย ลวกผักบุ้งหรือถั่วงอกตามลงไป แล้วก็เติมกับ เช่น หมู ไก่ หรือลูกชิ้นเป็นต้นตามสูตรตามสั่ง พร้อมเติมเครื่องปรุงเล็กน้อย... ถ้าสั่งชนิดน้ำก็ใส่น้ำซุปมาในถ้วยก๋วยเตียว แต่ถ้าสั่งชนิดแห้ง ก็จะแยกน้ำซุปมาอีกถ้วยต่างหาก ก่อนที่จะยกมาบริการ... ซึ่งความเป็นไปทำนองนี้ คิดว่าคงจะไม่มีใครที่ไม่เข้าใจ

ส่วน อ้วน ต่างจากก๋วยเตียวที่ว่าเล็กน้อย กล่าวคือ เส้นต่างๆ และผักบุ้งหรือถั่วงอก พร้อมทั้งกับตามชนิดที่มีอยู่ จะลวกไว้เสร็จเรียบร้อยแล้ว โดยแยกส่วนต่างๆ ไว้ในภาชนะ... เมื่อลูกค้าสั่ง ก็จะแบ่งเส้นมานิดหนึ่ง ผักและส่วนผสมอื่นๆ อีกอย่างละนิดละหน่อย นำมาใส่ถ้วยแล้วก็เติมน้ำซุป หรือถ้าสั่งชนิดแห้ง ก็จะแยกน้ำซุปมาต่างหาก...

ดังนั้น อ้วน จึงต่างจากก๋วยเตียวทั่วไปที่การลวก กล่วคือ อ้วนลวกทุกอย่างไว้เสร็จเรียบร้อย ส่วนก๋วยเตียวทั่วไปจะลวกเมื่อลูกค้าสั่ง... แค่นี้เอง

ส่วนรสชาดก็ไม่แตกต่างจากก๋วยเตียวทั่วไปนัก นั่นคือ ขึ้นอยู่กับคนปรุงและคนกิน ถ้าคนปรุงใช้ได้และคนกินว่าอร่อย ก็อร่อย.... ที่แปลกไปนิดก็คือ ของที่ลวกไว้ก่อนกับลวกสดๆ ซึ่งผู้กินจะรู้สึกได้ว่าแตกต่างกัน....

ปัญหาของอ้วนขึ้นอยู่กับน้ำซุป เพราะบางครั้งน้ำซุปที่อุ่นไว้ในหม้อนั้น ไม่ร้อนเท่าที่ควร มีบางครั้งเหมือนกันที่ลูกค้าจะต้องไปก่อไฟอุ่นน้ำซุปเอง ถ้าอยากจะกินอ้วน เพราะแม่ค้าไม่ว่าง...

ตอนผู้เขียนยังเล็กๆ อ้วนมักจะหากินได้ตามหมู่บ้านชาวประมงเล็กๆ ริมทะเล หรือหมู่บ้านที่อยู่ห่างไกลออกไปและมีคนอยู่ไม่มากนัก... สาเหตุที่มีการปรุงทำนองนี้ คงเป็นเพราะลูกค้าไม่มากนัก แม่ค้าขายอ้วนอาจทำงานอื่นหรือขายอย่างอื่นไปด้วย เมื่อมีใครต้องการกินอ้วนก็จะจัดการให้ตามสั่ง...

มิใช่แต่ตามหมู่บ้านเล็กๆ ห่างไกลออกไปเท่านั้น แม้แต่ตามตรอกซอย หรือซอกเล็กๆ ในตัวเมืองก็อาจมีอ้วนขายอยู่เช่นเดียวกัน ซึ่งผู้เขียนเคยเจอหลายแห่งในช่วงเด็กๆ หรือวัยรุ่น...

มีร้านหนึ่งที่อร่อยเป็นพิเศษก็คือที่ในซอยข้างหอนาฬิกาหาดใหญ่ (คงเป็นเพราะอร่อย ผู้เขียนจึงจำได้ ถ้าไม่อร่อยคงจะลืมไปแล้ว) คนขายเป็นอาแป๊ะแก่ๆ ซึ่งด้านหน้าร้านขายของชำ ส่วนภายในร้านจะมีโต๊ะเก้าอี้อยู่ชุดหนึ่งไว้ขายอ้วน ใครผ่านไปผ่านมาจะไม่รู้ ยกเว้นคนแถวละแวกนั้น

ปกติอาแป๊ะก็นั่งเฝ้าร้านขายของชำ และขายอ้วนด้วยเมื่อมีลูกค้าเข้าไปด้านใน... ส่วนสาเหตุที่ผู้เขียนรู้จักร้านนี้้้ เพราะเพื่อนของผู้เขียนคนหนึ่งมีบ้านอยู่แถวนั้น เขาเคยพาไปกินจึงติดใจ ต่อมาผ่านไปแถวหอนาฬิกาหาดใหญ่เมื่อไหร่ ผู้เขียนมักจะแวะไปกินเสมอ...

จำได้ว่าเมื่อแรกบวช (ยี่สิบกว่าปีก่อน) ผู้เขียนเคยไปหาเพื่อนคนนี้ แต่ไม่เจอเพราะปิดบ้าน จึงไปฉันเพลด้วยอ้วนที่ร้านนี้แทน และนั้นเป็นครั้งสุดท้ายที่ผู้เขียนได้ฉันอ้วน เพราะเมื่อผ่านไปหาดใหญ่อีกครั้ง ห้องแถวไม้ก็ถูกรื้อสร้างเป็นตึกคอนกรีต และผู้เขียนก็ไม่เคยเห็นว่าใครขายอ้วยเลยตั้งแต่นั้นมา...

สรุปว่า ก๋วยเตียวที่ลวกส่วนต่างๆ ไว้ก่อน ปักษ์ใต้เรียกกว่า อ้วน