เก็บไว้ในความทรงจำ
ชอบเป็นคนเก็บความทรงจำดีๆไว้ ยามนึกถึงจะได้มีความสุข แม้ต้องยิ้มคนเดียว ก็ยังดี ในวันที่ได้ไปทำงาน ออกหน่วยแพทย์เคลื่อนที่ บนดอย บ้านแม่แอบ อ.อมก๋อย จ.เชียงใหม่ ผู้เขียนได้ภาพทรงจำดีๆมากฝากหลายภาพเหมือนกัน
เป็นพิเศษสำหรับคนนอนดึก จะได้ชมเป็นรอบแรก ส่วนพรุ่งนี้ ก็จะได้เผยแพร่ กันไป ภาพเหล่านี้ แทนความรู้สึกของผู้เขียนได้มากกว่าตัวอักษร ลองชมกันดู ว่ามีคำไหนที่จะเหมาะเจาะ โดนใจท่านกันบ้าง เชิญเลยค่ะ
ถวายปัจจัย แด่พระคุณเจ้าผู้เป็นนักบุญแห่งขุนเขา
ที่ดอยแม่แอบ ท่านเล่าว่า ทุกวันชาวเขาจะมาสวดมนต์ที่วัดนี้ อย่างน้อย ๔๐ คน มีเด็กมาช่วยทำความสะอาดวัดทุกวัน
เพราะวัดแห่งนี้เป็นที่พึ่งทั้งทางใจและทางกาย
ในยามเจ็บไข้ ก็มียาไว้รักษา
พวกเราจึงพร้อมใจ ควักปัจจัยคนละเล้ก คนละน้อย ถวายพระ
ในวันที่หมอมาตรวจรักษา
คงจะเป็นไปด้วยความยากลำบาก
เพราะฟังภาษากันไม่รู้เรื่องเลย ถ้าไม่ได้
ลูกหลานที่ไปเรียน
แล้วกลับมาเป็นล่ามให้ เขาเรียกตัวเองว่า
อาสาสมัครรักถิ่นดอย
ข้าวของเหล่านี้ ไม่ได้รับบริจาคของเก่ามา แต่พวกเราจัดซื้อของใหม่ ไปให้เขากันเลย คงสร้างความรู้สึกที่ดี ให้ทั้งสองฝ่าย ผู้รับ -ผู้ให้
ที่วัดบ้านขุน มีสามเณรมาก จึงนำเครื่องอุปโภค บริโภค พร้อมทั้งเครื่องเขียน ร่ม ยา ฯลฯ ไปถวาย แก้ความขัดสนขาดแคลนไปพอสมควร
น่าเห็นใจ แผนกฟัน ทำงานหนัก เพราะน้องเณรมีปัญหาช่องปากจำนวนมาก ทั้งอุด ถอน ขูดหินปูน แต่ทุกคนก็ทำด้วยความเต็มใจตลอดเวลา
ใครจะเรียกชื่อขนมว่าอะไรก็ตาม แต่ผู้เขียนเรียกขนมน้องเณร
เพราะมีคนมาสอนให้น้องเณรทำฉันกัน ในวันที่อยากกินขนม แต่วันนั้น น้องเณรตั้งใจทำให้โยมกินกัน หลายร้อยอัน กินเท่าไหร่ก็ไม่อิ่ม ลืมอิ่ม มันตื้นตันใจ
มีการแสดงของเด็กน้อยให้ชม ระหว่างพักกินข้าว เลยได้รับของขวัญกันทุกคน
ส่วนเจ้าคนนุ่งกางเกงน่ะ ชาวเรา ที่ถูกเพื่อนๆชาวเขาจูงมือออกไปเต้นระบำ น้องบัวทำหน้าที่ยุวทูตอย่างดี
ส่วนผู้เขียนก็ได้ทำหน้าที่ เชื่อมสัมพันธไมตรี ไปเรียบร้อยแล้ว กับแม่เฒ่าวัย๙๘ ปี ที่ขอมาจับมือ ที่เห็นผู้เขียนแต่งชุดกระเหรี่ยง ปฏิบัคิงาน
ไม่ว่าจะกี่ขุนเขา ก็ไม่สามารถกั้นขวางเราได้ แม้จะต่างวัฒนธรรม ต่างแผ่นดิน หรืออาจไม่เคยเห็นกันมาก่อน เราก็มาช่วยเหลือเกื้อกูลกันได้
บางสถานที่ อาจถูกปกคลุมด้วย เมฆหมอก จนมองแทบไม่เห็นเส้นทาง แต่เราก็พบกันจนได้
ในโลกนี้ ไม่มีอะไรที่จะมากั้นใจเราได้เลย ถ้าใจเราพร้อมจะไปหากัน
ขอส่งภาพแห่งความทรงจำ ในช่วงหนึ่งของชีวิต แด่ชาว G2K ที่รักทุกท่านค่ะ
ความเห็น (16)
ชอบภาพสุดท้ายครับ รวมทั้งคำบรรยาย
...............บางสถานที่ อาจถูกปกคลุมด้วย เมฆหมอก จนมองแทบไม่เห็นเส้นทาง แต่เราก็พบกันจนได้................
ทำให้นึดถึงภาพวาดของผมอีกภาพหนึ่งที่จะนำเสนอต่อไป
สวัสดีค่ะพี่โยคี
ก่อนจะถึงภาพสุดท้าย หวังว่าคงรับความสุขใจ ในแต่ละภาพที่นำมาฝากไปแล้วนะคะ
......ไม่ว่าจะกี่ขุนเขา ก็ไม่สามารถกั้นขวางเราได้ แม้จะต่างวัฒนธรรม ต่างแผ่นดิน ....
........ในโลกนี้ ไม่มีอะไรที่จะมากั้นใจเราได้เลย ถ้าใจเราพร้อมจะไปหากัน
ทั้งหมดนี้คือบทสรุป ของสิ่งที่นำมาฝากค่ะ
หวัดดี คนนอนดึก
- นึกอย่างไร จึงนำภาพมาพรวนความคิด
- อิสระในการที่จะทำความดีไร้พรมแดน
- เมื่อมีโอกาสและโอกาสเป็นของเรา
- จงมุ่งมั่นที่จะทำต่อไป
- ขอบคุณมาก
สวัสดีค่ะพี่เกษตรยะลา
ขอบคุณพี่มากที่มาร่วมพรวนความคิด และมาดูภาพบันทึกในรอบแรกคืนนี้
ตกลงพี่นอนดึกเหมือนกัน หรือว่าหลับไปแล้วตื่นขึ้นมาใหม่ล่ะคะ
- น้องรุ่งค่ะ
ความทรงจำแสนงามอย่างนี้ มีความสุขอิ่มเอมหัวใจทุกครั้งที่นึกถึง ดีใจด้วยนะค่ะ ในโอกาสแสนดีอย่างนี้
คิดถึงนะค่ะ
สวัสดีค่ะ
พี่หมูอุตสาห์มาทัก นอนดึกนะคะ ให้พี่หมูรับความสุขด้วยค่ะ มากๆเลย
- ขอชื่นใจจากผู้เฝ้ามองด้วยครับ :-)
- แม้ไม่ได้เข้าร่วม แต่ก็เหมือนเข้าเป็นส่วนหนึ่ง
- ขอบคุณครับ
สวัสดีค่ค่ะคุณนมินทร์
ไม่ได้พบกันเสียนาน สบายดีนะคะ ความสุข สดชื่นอเป็นเช่นนี้เอง เผื่อแผ่เท่าไหร่ไม่รู้จักหมดค่ะ
- สวัสดีค่ะ...พี่รุ่ง
- แวะตามมาขอบคุณค่ะ
- และมาดูภาพแห่งความทรงจำด้วยค่ะ
- ขอเป็นกำลังใจให้ด้วยคน สู้ ๆ ต่อไปนะค่ะคุณหมอรุ่ง
สวัสดีค่ะน้องอ้อยควั่น
เราจะเป็นกำลังใจ ให้กันต่อไปนะคะ จะต่อสู้เพื่อสร้างสุขให้โลกนี้ค่ะ
อ่านแล้วประทับใจมากค่ะคุณหมอ ^ ^
อนุโมทนาอีกครั้งค่ะ
สวัสดีค่ะอาจารย์กมลวัลย์
การสื่อสารอาจจำเป็นสำหรับบางสถานการณ์ แต่ที่นี่ บางครั้งเราต่างคนต่างพูดภาษาตัวเอง ไม่มีล่าม เราก็เข้าใจกัน มีไมตรีกันได้ค่ะ ภาษาใจค่ะ
สวัสดีครับพี่รุ่ง
คิดดีทำดีอย่างพี่รุ่ง น่าจะมีความทรงจำดีๆอยู่มากมายนะครับ
เป็นกำลังใจให้คิดดีทำดีต่อไปครับผม
สวัสดีค่ะผู้ใหญ่เปลี่ยน
คิดว่าภาพในใจพี่คงไม่มากเกินในใจคุณเปลี่ยนหรอกค่ะ ความทรงจำดีๆ เล่าเมื่อไหร่ ก็เกิดสุขทันทีนะคะ
สุขใจทุกครั้งที่เข้ามาในบันทึกของหมอรุ่งครับ
ชื่นชมการทำงานที่เสียสละ และการสะสมบุญของคุณหมอครับ
สวัสดีค่ะท่านอัยการฯ
เติมเต็มให้กับชีวิตส่วนที่เหลือ แต่ละคนก็คงไม่เหมือนกัน บางครั้งอ่านของท่านอัยการ แล้วก็คิดว่า ส่วนนี้ เราไม่มีโอกาสทำ
มีหลายอาชีพที่ไปร่วมงาน เช่น วิศวกร ทราบไหมคะเขาช่วยทำหน้าที่อะไร ถามว่า เอ๊! วิศวกรได้มาทำอะไรบ้าง เขารีบตอบเลยค่ะว่า ผมแบกน้ำขึ้นมาให้หมอฟันครับ โอ้โห งานหนักเสียด้วยค่ะ
มีอีกคนเป็นนักบัญชี ถามคล้ายๆกัน ในขณะเดินทาง และนั่งรถคันเดียวกัน นี่ก็ไม่ใช่เล่น รีบบอกอย่างภาคภูมิใจว่า ฉันตรวจสายตาเณร ตามที่เขาสอน เป็นครั้งแรกในชีวิตนะ
วันหนึ่งอาจมีท่านอัยการ ท่านเกษตร คุณครู ช่าง หรือหลากหลายอาชีพ มาร่วมขบวนการบุญกับเราก็ได้นะคะ เมื่อนั้นคำว่าแลกเปลี่ยนเรียนรู้ ที่แท้จริง ของแต่ละอาชีพ ก็จะเกิดขึ้น อย่างมีความหมายและเต็มใจค่ะ