ความรักของพ่อ

รำลึกถึงพ่อ เหตุจากหนังสือ "ในกำแพงแก้ว"

         คงจะไม่ช้าเกินไปนะถ้าหากจะพูดถึงความรักของพ่อ  ในเดือนแห่งวันพ่อ  ถึงแม้ว่าจะล่วงเลยมาจนถึงวันที่  13  ธันวาคม แล้วก็ตาม  เหตุจากได้อ่านหนังสือเรื่อง  "ในกำแพงแก้ว"  ของ อาจารย์ธงทอง  จันทรางศุ  แล้วก็ได้พบกับความรักของพ่อผู้สูญเสียธิดาในวัยกำลังน่ารัก  พ่อท่านนั้นก็คือพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวฯ  ที่ต้องสูญเสียพระธิดาฝาแฝดพระองค์น้อง  คือ พระองค์เจ้าหญิงประไพพรรณพิลาศ  ที่มาสิ้นพระชนม์ในวัยเพียง 1 ปี 3 เดือน  จึงเป็นเหตุให้พระพุทธเจ้าหลวงทรงเสียพระทัยเป็นอันมาก

        พระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมหลวงพิชิตปรีชากร ได้นิพนธ์จารึกภุชงคประยาตฉันท์ลงบนแผ่นศิลาที่พระอนุสาวรีย์ของพระองค์หญิงประไพพรรณพิลาศ  ซึ่งหากใครได้อ่านพระนิพนธ์ดังกล่าวแล้วคงจะต้องบอกคำเดียวว่าไพเราะและมีความหมายกินใจเป็นอย่างมาก  จนแม่ใหม่อดที่จะนำมาบอกกล่าวในบล็อกเพื่อให้ชุมชนชาวบล็อกได้อ่านไม่ได้  ซึงฉันท์ดังกล่าวที่จากรึกไว้มีข้อความดังนี้

                                  อนุสาวรีย์นี้                    บิดามีฤดีถวิล

                    สฤษฎ์ไว้จะไว้จิน                         ตนานุสร์คนึงถึง

                                  ประไพพรรณพิลาศเลิศ  ทวีเกิดทวีพึง

                    กมลพ่อและพรากจึง                    ทวีทุกข์ทวีศัลย์

                                  อุบัติมีจะมาดับ               ก็รับรู้ฤแผกผัน

                   วิธีธาตุผสมกัน                              ก็จำแจกกระจายสลาย

                                  กระนั้นรู้ก็ยังหวัง             จะให้ยั้งบ่ด่วนดาย

                    อำนาจสาตรและแรงกาย              ผจญได้ก็ดูเอา

                                  โอะโอ้ผู้จะอาจก่อ           ชะลอเลื่อนนครเขา

                     และขุดสร้างสมุทรเอา                  ประเทศถ่อมก็ทำสม

                                   บ่สามารถจะปกปัก           ธิดารักประคองชม

                     ฉลาดเล่ห์และคำคม                       ฤคำอ่อนบวอนไหว

                                   ฉนี้แล้ธิดาดวง                  สมรล่วงนิคาไลย

                     จะเหลือแต่เสน่ห์ใน                         อุราพ่อบ่แผกผัน

                                    ระฦกรักฉลักโศก               สถิตไว้คนึงวัน

                     ธิดาจากบิดาจรัล                              ประจักษ์ไว้ประจำใจ

                                     อุบัติแม่ก็มีมา                    ณ ราตรีกำหนดใน

                     พฤหัสสุกกะปักษ์ไตร                         ดิถีสาวนามี

                                      สหัศโทศดาเศษ               จตาฬีสเจ็ดปี

                     รกาสัปตศกศรี                                   สวัสดิ์สู่ประสูติสมัย  

                                       ประไพพรรณพิลาศลับ    ชิวาดับปลาศไป

                      ณ วันพุธดิถีไทย                               คะรบสัตตะแรมปักษ์

                                        ณ เดือนกรรติกาพรร       ษจออัฏศกศัก

                       กะราชหนึ่งกะกึ่งพัก                        ณ โลกนี้และลี้กษัยฯ

     ฉันท์บทดังกล่าวนอกจากอ่านได้ความไพเราะทางวรรณศิลป์ต่าง ๆ แล้ว  ความหมายยังบ่งบอกถึงความรักของพ่อที่สูญเสียลูก  พรรณนาถึงความรู้สึกต่าง ๆ ของรัชกาลที่ 5  จากความปิติของพ่อที่มีพระธิดาเป็นฝาแฝด  ความรักจึงมีมากเป็นสองเท่า  และตรงกันข้ามเมื่อต้องสูญเสียพระองค์จึงเสียพระทัยมากเป็นทวีคูณ  และบ่งบอกถึงข้อความจริงที่ว่า  พระมหากษัตริย์ผู้ทรงพระปรีชาสามารถยิ่งพระองค์หนึ่งของเมืองไทยผู้ทรงยอมรับความจริงด้วยความขมขื่นพระราชหฤทัยว่าพระราชอำนาจที่ทรงมีเป็นที่ล้นพ้นนั้น  ไม่สามารถจะยื่นข้อแม้ต่อรองใด ๆ กับพระราชอำนาจสูงสุดที่เรียกว่าความตายได้เลย

        

  

[ต้นเฟิร์น]

แวะมาเยี่ยมชมบล็อกค่ะ

ชอบบล็อกนี้จังเลยค่ะ^^*