เห็นแก่ตัวเกินไปหรือเปล่าคะ
คุณพ่อเข้ารับการผ่าตัดอยู่ที่โรงพยาบาลซึ่งข่าวนี้ได้ฟังจากปากของน้องชาย มีบางอย่างที่ทำให้ข้าพเจ้าคิดถึงพ่อตลอดเวลา ข้าพเจ้าโทรไปที่บ้านไม่มีใครรับสายเลยซึ่งผิดปกติเป็นอย่างมากทำให้รู้สึกแปลก ๆ และคิดเสมอว่าต้องมีอะไรเกิดกับทางบ้านแน่
ข้าพเจ้าพยายาม โทรติดต่อกับทางบ้านอยู่หลายครั้งจนแม่รับสาย ข้าพเจ้ารู้สึกดีใจมากและตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก ข้าพเจ้าเล่าให้แม่ถึงเรื่องต่าง ๆ ของข้าพเจ้าอย่างเคยและถามแม่ว่าระยะนี้แม่ พ่อ ไม่ค่อยอยู่บ้านหรอ ไม่เห็นรับสายเลย แม่บอกว่าออกไปธุระกับพ่อไม่ค่อยได้อยู่บ้าน...
ข้าพเจ้าทราบตอนนี้แล้วว่าพ่อนอนรักษาอยู่โรงพยาบาล ข้าพเจ้าคิดว่าตัวเองไม่ใช่ลูกที่ดีนัก ยามที่พ่อเจ็บป่วยแทนที่จะอยู่ดูแลกลับเห็นแก่ตัว ทำเพื่อตัวเองอยู่ได้...
วันนี้ข้าพเจ้าเริ่มไม่แน่ใจอีกครั้งกับคำถามที่เคยถามตัวเอง "เป็นผู้ใหญ่แล้วหรือยัง?" คำตอบเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาค่อนข้างเป็นคำตอบที่น่าพอใจ เพราะสามารถที่จะธุระให้ครอบครัวได้หลายสิ่งและดูแลตัวเองได้เป็นอย่างดีผนวกกับช่วยเหลือคนรอบข้างได้อย่างไม่มีปัญหา แต่วันนี้เริ่มไม่แน่ใจกับคำตอบเดิม เกรงว่าความอ่อนแอวัยเด็กจะหวนกลับมา ...
การตัดสินใจเลือกระหว่างหน้าที่ กับสำนึกที่ดีต่อผู้มีพระคุณ เป็นปัญหาในการตัดสินใจ ในแต่ละวันมีเรียนที่ค่อนข้างหนักหากขาดเรียนก็จะขาดความเข้าใจ เรียนไม่ทันเพื่อน และอาจทำให้สอบไม่ผ่านตามเกณฑ์
หนูคิดเสมอนะคะว่าหนูเองจะตั้งใจเรียนเพื่อเก็บความรู้ไว้เป็นทุนในการประกอบอาชีพ ทันทีที่เรียนจบจะทำงานเก็บเงิน และความฝันสูงสุดคือการที่เราจะได้อยู่ร่วมกันในชีวิตของครอบครัวที่มีความสุข
ความคิดนี้ไม่แน่ใจเลยว่าหนูเห็นแก่ตัวเกินไปหรือเปล่า หนูทำเพื่อตัวเองเกินไปไหม หนูรู้มาว่าน้องต้องขาดเรียนเพราะต้องทำภาระที่บ้านแทนพ่อและแม่ หนูก็รู้สึกไม่สบายใจเลยแล้วหนูจะทำอย่างไรคะ ควรจะขาดเรียนเพื่อให้น้องไปเรียนหรือเปล่า น้องเรียน ม. 5 หรือเรียน ป.ตรี หนูภาวนาให้พ่อหายเร็ว ๆ นะคะ หนูใกล้เรียนจบความฝันของเราใกล้เป็นจริง... หนูขอโทษนะคะพ่อ !
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น