“เกื้อกูล” ข้าว หญ้า ดิน
“ท้องนา”วันนี้ยังสดชื่นเขียวขจีไปทั้งผืน ระยะห่างระหว่างต้นข้าวแต่ละกอถูกปูพรมไปด้วยหญ้าหลากชนิด ฉันยิ้มรับในความงาม แม้ว่าวันนี้ฉันต้องมาถอนหญ้าเหล่านั้นอีกเช่นเคย ในวารสารเล่มหนึ่งเขียนเกี่ยวกับการปลูกข้าว เขาบอกด้วยว่า การถอนหญ้านั้นเป็นการเพิ่มอากาศออกซิเจนให้ดินและข้าว การถอนหญ้าเป็นเรื่องดี ฉันเริ่มถอนหญ้าและระลึกอยู่ในใจว่า.. ต้นหญ้าที่ฉันถอนนี้ เธอได้เสียสละเพื่อที่จะเพิ่มออกซิเจนให้ผืนดิน ทำให้ต้นข้าวเติบโตให้ผลผลิตสู่ผู้คน ฉันกำลังเพิ่มอากาศให้ผืนดิน..ฉันนั่งคุดคู้ถอนไปเรื่อยๆ
ความรู้ที่เราได้ร่ำเรียนมาตั้งแต่เด็กบอกไว้ว่า การพรวนดินก็เป็นเรื่องดี ทำให้ดินร่วนไม่แข็งกระด้าง ไม่จับตัวแน่นเกินไปเพราะมีอากาศถ่ายเทเข้าไปเรื่อยๆ.. อื่ม..การถอนหญ้าก็ให้ผลคล้ายการพรวนดิน.. ฉันพยายามนึกถึงเหตุผลต่างๆที่จะส่งเสริมให้ฉันถอนหญ้าอย่างเป็นสุข .. เพราะตอนนี้ฉันไม่อยากถอนพวกเค้าเลย..
ความรู้สึกเช่นนี้อาจจะอยู่กับฉันมาตั้งแต่เริ่มทำสวนเลยก็ได้ แต่มันไม่มีเหตุผลเพียงพอที่จะทัดทานความเข้าใจของคนรอบข้างที่ทั้งเคยเป็นชาวสวนชาวไร่มาก่อน มีประสบการณ์สั่งสมมาจากอดีตว่า เค้าทำกันมาเช่นนี้ๆ คือถอนต้นหญ้า เพราะมันรก เพราะมันแย่งอาหารต้นไม้ต้นข้าวที่เราปลูก และทำให้ได้ผลผลิตน้อย .. ต่างๆนานา ดูเหมือนว่าในแปลงการเกษตรของเราทุกแปลงไม่ควรมีหญ้าขึ้นเลย
ในความรู้สึกลึกๆ นั้น..ฉันไม่ปรารถนาถอน ทำลายต้นไม้ไม่ว่าเล็กหรือใหญ่ และแม้แต่หญ้าใดๆ ที่ใครๆเรียกเค้าว่าวัชพืช ซึ่งหมายถึงพืชที่ไม่เป็นที่ต้องการ เพราะฉันรู้สึกถึงความเกื้อกูลกันและกันของสรรพสิ่งอยู่เสมอ ฉันคิดว่าต้นไม้ทุกชนิดที่อยู่รวมกัน หรือขึ้นเองตามธรรมชาตินั้น มันมีความเหมาะสมบ้างอย่างทำให้เป็นเช่นนั้น และพวกเค้าต่างพึ่งพาอาศัยกันไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง ไม่มากก็น้อย ซึ่งเราเพียงไม่ได้รู้จักพวกเค้าอย่างแท้จริง
ฉันคิดถึงเมื่อช่วงแล้งที่ผ่านมา “ดินใหม่” (ดินจากการขุดบ่อและนำมาถมที่ให้สูง ซึ่งยังไม่มีต้นหญ้าหรือสิ่งมีชีวิตใดๆ เกิดขึ้นเลย ) ในผืนดินนั้น ดูแห้งแล้ง แน่น กระด้างมากกว่าปกติ ต้นไม้ป่าที่เราเพิ่งลงปลูกคงต้องใช้ความอดทนมาก แต่ไม่นานนักหลังจากที่ฝนเริ่มเข้ามาบ้าง หญ้าก็เริ่มขึ้นอย่างหลากหลาย โดยเฉพาะไมยราบซึ่งพวกเราดูจะไม่พึงใจเค้านัก เพราะหนามแหลมทั่วต้นของเค้าทำให้เราเจ็บ.. แต่ฉันก็ได้พบความน่ารักของเค้า นอกจากจะให้ดอกดวงกลมสีชมพูปุกปุยแล้ว ความชื้นที่ยังคงปกคลุมพื้นดินใต้กิ่งก้านสาขาที่เค้าเลื้อยแผ่ไปตามดินนั้นทำให้ฉันอุ่นใจได้บ้างว่า ต้นไม้ป่าที่ปลูกนั้นคงยังพออิงอาศัยความชุ่มชื้นนี้เพื่อจะรักษาต้นได้ไม่ยากลำบากนัก
ส่วนถ้าเป็นพื้นที่ “ดินเดิม” (หน้าดินของเดิม) ที่มีหญ้าปกคลุมแน่นอยู่แล้วนั้น ..นอกจากความชุ่มชื้นในดินที่ยังมีอยู่ เรายังพบเพื่อนสัตว์ใต้ดินด้วย เช่น กิ้งกือ ไส้เดือน หนอนแก้ว และอื่นๆที่เราไม่รู้จักชื่อ ดินที่มีหญ้าปรกนี้จะมีความเย็นชื้น นุ่มนิ่ม ร่วน ทำให้พวกสัตว์ใต้ดินได้อิงอาศัย
“จักรวาลคือสิ่งมีชีวิต .. ต้นกำเนิดของจักรวาล แม่ของสรรพสิ่ง รู้จักแม่ก็รู้จักลูก รู้จักลูก ไม่ทิ้งแม่” หรืออีกบทหนึ่งว่า “ เห็นความเรียบง่ายในความซับซ้อน บรรลุความยิ่งใหญ่ในเรื่องเล็กๆ ในจักรวาลทำสิ่งยากเย็นเสร็จราวกับเป็นเรื่องง่ายๆ ในจักรวาลการกระทำอันยิ่งใหญ่ ทำขึ้นจากการกระทำเล็กๆ ผู้รู้แจ้งไม่พยายามทำเรื่องใหญ่โต ดังนั้นจึงบรรลุความยิ่งใหญ่” เต๋า เต็ก เก็ง เป็นปรัชญาเต๋าที่อ่านพบจากหนังสือ - เต๋าแห่งสุขภาพ ปาฏิหาริย์แห่งการฟังร่างกายอยู่เสมอ -
บางที่ฉันอาจไม่ได้เข้าใจข้อความข้างต้นอย่างถ่องแท้ ฉันเพียงรู้สึกรวมๆว่า “ใช่”
“ดินดีเพราะหญ้าบัง หญ้ายังเพราะดินดี” และ “ดินที่ไหนมีหญ้างาม ดินตรงนั้นมีมายา(ปุ๋ย)...” คำสอนของอาจารย์ “ยักษ์” (อ.วิวัฒน์ ศัลยกำธร) ฉันเกือบลืมไปได้อย่างไร :-D
พวกเราเปลี่ยนวิธีจากถอนหญ้า เป็นตัดหญ้าแทน เราพึงใจที่จะเห็นหญ้าอยู่ร่วมกันกับต้นข้าว เราดีใจที่ดินไม่ต้องปวดร้าวเพราะขาดเพื่อนช่วยคลุมดินและนำความชื้น เราขอบคุณรากหญ้าที่แผ่กว้างขวาง หรือบ้างลึกล้ำหยั่งลงดินที่ทำให้เกิดมีสัตว์ใต้ดิน ได้ช่วยชอนไชเพิ่มอากาศและความร่วนซุยให้กับผืนดิน เราขอบคุณต้นหญ้าทุกต้นที่เธอนั้นเองผู้ให้กำเนิด “ชีวิต” เธอทำให้ฉันได้มีชีวิตด้วย ขอบคุณจริงๆ... :-)
ความเห็น (8)
สวัสดีครับ
เราเคยรู้จักกันไหมนี่?
อย่างน้อยก็ในอักษรบอกผ่าน(น้องออย)
ใช่ไหม?
ถึง สายลมลอย
- สวัสดีค่ะ
- ดีใจ ...ในที่สุดเราก็เจอกัน
- ในที่สุดสายลมก็ลอยมาถึงฉัน
- น้องออยเคยบอกว่า เราคงไม่มีทางได้เจอ "สายลมลอย"
- เราเพียรทำนาปลูกข้าวอยู่ แบบไม่รู้ ขอให้"สายลมลอย" ช่วยแนะนำด้วย
ผมก็รอว่าเมื่อไรจะมีบางใคร ไปเยี่ยมเยือนถึงเรินกินกาแควที่บ้านสวนขี้คร้าน แต่แล้วก็เงียบ
เลยมาด้อมๆ ดอมๆ แลแถว ๆ นี้ เห็นหลังไวๆ ยิกไม่ค่อยทัน
วันนี้มาหลักข้างหน้า เลยได้ทะ
นาสวน นาน่ำ ข้าวไร่ ? ดีแล้ว....ทำดีแล้ว ผมทำนาลึกน้ำท่วมตายห่.....เกือบหมด เหลือรอดบ้างอาจพอทำพันธุ์
ของพันหยั่งงี้ ตำราเล่มไหนก็ไม่มีสอนครับ ต้องเรียนเองเพ ผมเอง...บอกอะไรไม่ได้มากเพราะลำพังแต่ตัวเองก็เครียดแทบจะตับแตกเพราะไม่มีเงินหล่อเลี้ยงชีวิต คุณมีพร้อมแบบนี้เรียนได้สนุกสนานครับ ใช้ชีวิตแนวนี้ให้คุ้ม เพื่อสุขภาพทั้งกาย และใจ
เป็นกำลังใจให้คน(อ)ยากจน ครับ
อีกหน่อย
ผมเองก็ศิษย์จากสถาบันคอกหมูเหมือนกันครับ รุ่น 89
อีกนี๊สส์
สายลมลอย มาจากชื่อเต็มว่า ผายลม ชื่อเล่นว่า ตด
หากลอยไปถึงสวนสงวนธรรมชาติเมื่อไร คงผ่อนคลายลมหายใจมิใช่น้อย
ใช่ไหม?
ถึง สายลมลอย
- ไม่นึกว่าจะได้รับการรอคอยถึงปานนั้น อย่างนี้แล้วน่าจะบุกไปสวนขี้คร้านแต่ครั้งกระนั้นเลย
- ช่วยบอกทางด้วยล่ะกัน
- คน(อ)ยากจน มิได้มีใจที่จะดูแคลนคนจนแต่อย่างใด แต่ต้องการให้หมายรู้ว่า คนมั่งมี แต่ก็ยากจนอยู่หลายอย่าง จนปัญญา จนความอึด จนความสามารถ ที่จะดำรงชีวิตอยู่ด้วยตัวเอง ต้องพึ่งเงินเพียงอย่างเดียวถึงจะอยู่ได้
- คน(อ)ยากจน จึงปรารถนาที่จะพึ่งตัวเองให้ได้ โดยพึ่งเงินน้อยที่สุด
- เมื่อพึ่งเงินให้น้อยที่สุด ก็จะเกิดความลำบาก(ในสังคมยุคนี้) ก็จะเริ่มใช้ปัญญา เริ่มต้องอึด และเริ่มต้องใช้ความสามารถ
ถึง ผายลม
- ของเราสถาบันคอกหมูรุ่น ๑๐๑
- สวนสงวนธรรมชาติ มีผายลมโชยครุกรุ่น อบอวล ต่อไปคงคิดถึงแต่ผายลม ยามได้กลิ่นขี้หมูจากคอกข้างสวน
ถูกต้องไหม...?
อีกนิดค่ะ ผายลม
ไม่สามารถเข้าไปแสดงความคิดเห็นใน oknation ได้ ทั้งที่สมัครเข้าไปแล้ว พอล็อกอินเข้าไป ก็บอกว่า "ข้อมูลของคุณกำลังรอการตรวจสอบจาก admin.. " นี่รอมา 3 เดือนแล้วก็ยังไม่ผ่าน เลยไม่ได้เข้าไปคุยกับผายลมเลย ขอคำแนะนำด้วยค่ะ
บ้านในโอเคเนชั่นมันค่อนข้างแบ่งกรุ๊ฟแบ่งเหล่ามากเกินไปจนบางที...เบื่อ
เลยกลับบ้านเก่าที่นี่ ทุกครั้งที่เขียนบนทึกก็จะมาตั้งต้นที่นี่ ทุกครั้ง
เพราะที่นี่คือ
http://blog.trekkingthai.com/sailomloy/tag/blog
แก๊ซโซฮอล์ เต็มถัง !!!
แหมเรียกชื่อเต็มยศ ควังแล้วตุ่ย ๆ จมูกยังไงก็มิรู้ ผายลม...ผายลม...(คริคริ)
แผนที่บ้านสวนขี้คร้าน ขอสงวนไว้ก่อนตอนนี้เริ่มเข้าวิกฤติชีวิตอีกแล้ว พร้อมเมื่อไหรอิร่อนจม.ไร้สายไปหา
ด้วยมิตร