009 ชีวิตช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2 ตอนที่ 1
เรียนคุณตันติราพันธ์ ฯ เอาตอนสงครามก่อนก็ได้ครับ แต่เป็นตอนปลายสงครามนะครับ วันเวลาพศ.ไม่ต้องพูดถึงนะเพราะจำไม่ได้แล้ว ตอนนั้นยังหนุ่มมาก เป็นเด็กวัดอยู่ที่วัดระฆังฯ ฝั่งธนบุรีตอนประมาณเกือบเที่ยงวันของวันนั้นเห็นจะได้ เสียงไซเรนแจ้งภ้ยทางอากาศดังขึ้นอย่างโหยหวลในเขตกรุงเทพฯ เหล่าสุนัขทั้งหลายก็หอนตามไปด้วยเป็นที่วังเวงใจน่าตื่นกลัวยิ่งนัก พวกเราต่างก็เตรียมตัวหลบภัยกันให้วุ่นไปหมด ผมอุ้มมารดาของอาจาริย์ซึ่งชรามากแล้วลงไปเข้าหลุมหลบภัยใกล้ ๆ กับกุฏิ พักใหญ่ก็ได้ยินเสียงเครื่องบินของสัมพันธะมิตร ดังใกล้ เข้ามา แล้วก็เห็นลำตัว เป็นเครื่องบินแบบใบพัด 4 เครื่องนต์ บินมาลำเดียว จากด้านโค้งน้ำหน้าวัดอรุณฯ เครื่องบินมา ในระดับต่ำมาก แล้วเครื่องก็ทิ้งร่มชูชีพลงมาที่บริเวณท้องสนามหลวง 2-3 ร่ม แล้วบินเลยไป จากนั้นก็วกกลับบินตัดผ่านเหนือแม่น้ำเจ้าพระยา เกือบจะเหนือบริเวณวัดระฆังฯไปทางทิศตะวันตก ช่วงตอนเครื่องผ่านเหนือแม่น้ำ พวกเรามองเห็นว่าประตุกลางลำต้วเครื่องบินเปิดโล่อยู่ เห็นมีคนยืนอยูริมขอบประตูคนหนึ่งด้วย ทัีนใดนั้นเอง พวกเราก็ได้ยินเสียงปืนกลขนาดใหญดังขึ้นหลายชุด ทราบภายหลังว่าเป็นปืนจากเรือดำน้ำของเราที่จอดเทียบท่าอยู่บริเวณหน้าท่าราชวรดิษฐ์ ที่ท่าช้างวัีงหลวง พวกเราเห็นแนวกระสุนส่องวิถีสีส้ม พุ่งเข้าหาเครื่องบินจากล่างขึ้นบนและลงล่างอีกรวม 2-3 ครั้ง พวกเราต่างก็ร้องเฮกันใหญ่เพราะเห็นกับตาจะ ๆ ว่าเครื่องบินถูกลูกปืนแล้ว แต่เครื่องยังไม่เป็นไรคงแล่นต่อไป เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น...(มีต่อครับ)
ความเห็น (18)
สวัสดีค่ะ คุณพ่อสกล
ตอนแรกก็เล่นเอาสนุก จิตนาการตามเรื่องที่คุณพ่อเล่าสนุกดีค่ะ
อยากอ่านอีกค่ะ อ่านไปนึกภาพในละครเรื่องคู่กรรมไปค่ะ :)
ขอบคุณมากคะ
อ่านแล้วตื่นเต้นจังครับทิดพ่อ
เป็นเรื่องที่น่าอ่านมากครับ
อาจารย์ที่ทิดพ่อกล่าวถึงคือท่านเจ้าคุณพระเทพญานเวที (ละมูล)เจ้าอาวาสวัดระฆังองค์ก่อนปัจจุบัน ซึ่งทิดพ่อเป็นลูกศิษย์ก้นกุฏิ
วันนี้อ่านบันทึกของคุณพ่อเป็นบันทึกแรกเลยคะ คุณพลเดช
แวะมาให้กำลังใจอย่างรวดเร็วคะ :) อ่านแล้วก็อยากอ่านต่อคะ
สวัสดีค่ะคุณพ่อสกล
เห็นด้วยกับน้องมะปรางเปรี้ยวว่าอ่านแล้วนึกถึงเรื่อง " คู่กรรม " ขึ้นมาทันทีเลยค่ะ
หลุมหลบภัยนี่ต้องมีทุกบ้านมั้ยคะ ..หรือว่าใช้ร่วมกันได้ แล้วขนาดใหญ่แค่ไหนคะ มีประตูปิดมั้ยคะ เวลาที่เครื่องบินมาทิ้งระเบิดเค้าบินวนนานมั้ยคะคุณพ่อ
จะรออ่านตอนต่อไปด้วยใจระทึกเลยค่ะ ^ ^
สวัสดีค่ะคุณพ่อสกล
ขอบคุณมากนะคะ ที่จัดรายการเรื่องเล่าสงครามโลกให้อ่านก่อน
รู้สึกจะมีคนในอดีตสนใจมาก นึกถึงเรื่องคู่กรรม
แล้วคุณพ่อ พบคุณแม่ระหว่างสงครามหรือเปล่าคะ อยากทราบจัง
เอาเป็นว่า จะให้เล่าเรื่องเครื่องบินที่ถูกยิงจะตกหรือเปล่าและจะมีอะไรเกิดขึ้นต่อมา...... ต่อกันหรือยังครับ
สวัสดีค่ะคุณพ่อสกล
ตกลงค่ะคุณพ่อ เล่าต่อเลยค่ะ ลูกๆล้อมวงกันแล้วค่ะ
สวัสดีค่ะคุณพ่อ
วิ่งตามพี่รุ่งมาค่ะ..มาพร้อมเสื่อ + หมอนและของว่างเลยค่ะ พร้อมที่จะฟังต่ออย่างเต็มที่แย้วววว
^ ^
เรียน คุรนายด๊อกเต้อร์
สวัสดีครับ
แวะมาอ่าน สนุกครับ ;)
คุณธวัชชัยฯ
ขอบคุณครับ เป็นเรื่องจริง ๆๆๆครับผมว่า ถ้าทหารเรือพลปืนฯเหล่านั้นยังอยู่ ก็คงจะ 80 กว่าแล้ววแน่ ๆ
เรียน คุณตันติราพันธ์,คุณเบิร์ดฯ
เครื่องบินจะตกหรือไม่ ออกแล้วครับ
เรียน คุณตันติราพันธ์ ฯ
ไม่อยากอายุยืนยาวนาน ก็ขอให้ได้ตื่นขึ้นในตอนเช้าของทุกวันตลอดไป แทนก็แล้วกันครับ
กราบสวัสดีครับ
อ่านแล้วย้อนกลับพร้อมพลังจินตนาการอีกแล้วครับผม โดยเฉพาะตอนที่ เครื่องบินบินเหนือผิวน้ำ... น่าจะเป็นฉากเด็ดเลยนะครับ
กราบขอบพระคุณมากครับ
ตอบคุณเบิร์ดฯ เมื่อ 26 พ.ย.50 ดูเหมือนผมจะยังไม่ได้ตอบข้อนี้นะครับ ต้องขออภัยด้วย ก็ขอเรียนมา อย่าลืมเอาโค๊กและเป๊ปซี่เข้าไปด้วยนะครับ แต่...เอ คงไม่ใช่ซินะ เพราะตอนนั้นโค๊กและเป๊บซี่ น่าจะยังไม่เข้ามาเมืองไทยหรอกครับ
เรียนคุณสมชายฯ
เครื่องบินสี่เครื่องยนต์ลำที่บินตัดแม่น้ำเจ้าพระยาและถูกปืนเรือดำน้ำเรายิงนั้น ไม่ได้บินเรี่ยน้ำนะครับ แต่ก็บินในระยะต่ำค่อนข้างมากกะว่าคงจะประมาณไม่เกิน 900 ฟิตครับเพราะมองเห็นฝรั่งที่ยืนอยู่ข้างห้องเก็บของที่เปิดโล่งอยู่ได้ถนัดตาทีเดียว แต่ความสูงจริงนั้นต้องไปถามกัปตันเครื่องบินลำนั้นดูครับ ตอนเครื่องตกไม่ทราบว่าเขารอดหรือเปล่า