(^o^)
…วันพรุ่งนี้…ที่เราไม่ได้รักกัน…
ฉันตื่นขึ้นมาในกลางดึก
คืนหนึ่งที่สายลมนอกหน้าต่างพัดแรง
จนได้ยินเสียงใบไม้ไหว
สิ่งที่ปลุกฉัน...
ไม่ใช่สายลมแรง
แต่เป็นความหวาดกลัว
ฉันหนาวสั่นมาจากข้างในหัวใจ
ส่วนที่อยู่ลึกมากจนไม่อาจจะเรียกชื่อ
ค่ำคืนว้าเหว่ที่ทำให้หัวใจฉันเต้นแรงอย่างผิดปกติ
คำถามที่ฉันถามตัวเอง
ฉันตื่นขึ้นมาทำไมไม่รู้
รู้แค่ว่าในใจตอนนี้มีเพียงความหวาดกลัว
และกังวลใจในอะไรบางอย่างที่เกี่ยวกับคุณ
เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมา...
แทบจะไม่มีสักครั้งที่รู้สึกว่าเราอยู่ห่างไกล
แม้ในยามที่ดวงตามองไม่เห็น
แต่ดวงใจก็ยังมีภาพของคุณกระจ่างชัด
ทั้งในยามฝัน และในยามตื่น
เช่นนั้น...จะมีวินาทีใดในชีวิต
ที่ไม่มีคุณ
ความหวาดกลัวในใจของฉัน
เนิ่นนานเหมือนโมงยามหยุดการเคลื่อนไหว
ฉันพยายามหลับตาลงอีกครั้ง...
ไม่รู้ว่าเป็นครั้งที่เท่าไหร่
ฉันเฝ้าถามตัวเองว่า ฉันกำลังหวาดกลัวอะไร
ไม่มีคำตอบ
ทุกอย่างมีแต่ความว่างเปล่า
ฉันรู้สึกถึงความเงียบนิ่งในทุกสรรพสิ่ง
จริงสิ...
สายลมข้างนอกหยุดพัดแล้ว
ใบไม้หยุดสั่นไหว
มีเพียงหัวใจของฉันที่ยังไหวสั่น
ฉันเปิดหน้าต่าง
ความอ้างว้างคืบคลานมา...จนจับหัวใจ
กลิ่นหอมเศร้าของดอกราตรี
ร้องขอให้ฉันลุกขึ้นมาดูความมืดเงียบแห่งค่ำคืน
ที่สุดขอบฟ้าฟากนั้น
มีแสงสว่างวูบตัดกับความมืดดำแห่งท้องฟ้า
ดาวดวงหนึ่งร่วงลงจากฟ้าอย่างไม่แยแส
และดาวดวงนั้นเองที่เป็นคำตอบของฉัน
ท่ามกลางความเดียวดายของค่ำคืน
และความอาดูรของท้องฟ้า
ที่กำลังร่ำไห้ต่อการจากไปของดวงดาว
ทุกความหวั่นไหวที่เกิดขึ้นอยู่ในใจทั้งมวล
และ...ชั่วขณะที่ดาวดวงนั้นทิ้งฟ้าไปไม่อาทร
ฉันรู้ในนาทีนั้น
สิ่งเดียวที่ฉันกลัว
คือ...พ รุ่ ง นี้
ที่ เ ร า ไ ม่ รั ก กั น
หนังสือฉันมีแค่ลมหายใจที่รักคุณ : โดยลูกปัด
รักแท้คือการไม่ทำร้ายคนที่เรารัก
หรือคนรักของคนที่เรารัก
หากทำไม่ได้ ก็ไม่ควรโอดคร่ำครวญ
ร้องขอความเห็นใจจากคนอื่น
ทำหน้าซื่อเรียกความสงสาร
เฝ้าถามหาว่ารักแท้คืออะไร
Rata+Of