เฮฮาศาสตร์3 ดงหลวง ยิ่งกว่าความทรงจำ ( 1 )
ทุก ๆ คนครับ
กว่าผมจะเรียกสติของตัวเองให้กลับมาเข้าที่เข้าทาง ก็ช่างจะใช้เวลาเปลืองจนเกินไปจริง ๆ ครับ เพราะมัวแต่ไปหลงอยู่ในบันทึกของเหล่ากัลยาณมิตร เป็นการรับรู้ การซึมซับ การเผื่อแผ่รอยยิ้ม ความอิ่มเอิบ ความสุข เสียงหัวเราะจนไปถึงอาการของการอาลัยอาวร ของเหล่าบรรดาคนแซ่ " เฮ " ในงานเฮฮาศาสตร์ครั้งที่สามนี้ นอนกลางดิน กินกลางดงหลวง สำหรับบันทึกนี้ผมได้กลั่นออกมาจากความรู้สึกหลังจากที่ได้ปักหลักไล่เรียงเหตุการณ์และสิ่งต่าง ๆ ที่เกิดขึ้น ซึ่งผมคิดว่าคงไม่แตกต่างไปจากทุก ๆ คนนักที่ได้ไปสัมผัสด้วยตัวเอง รวมไปถึงเพื่อน ๆ ชาว G2K นี้ครับ ผมได้แบ่งเป็นตอน ๆ ไว้สำหรับเหตุการณ์ของความรู้สึกต่าง ๆ ที่ผมได้เก็บกำนำมา
ผมขออนุญาติเริ่มเลยนะครับ
ปฐมบทแห่งการเดินทาง
เกือบเวลาแปดโมงเช้าของวันที่ 16 พฤศจิกายน 2550
ผมรีบโยนตัวเองเข้าไปในรถยนต์ด้านคนขับ รถยนต์ซึ่งตอนนี้เหลือที่นั่งเพียงที่เดียวที่เตรียมไว้ให้สำหรับตัวผมเอง
ก่อนสตาร์ทรถ ผมหันไปสำรวจดูความพร้อมของเหล่าสมาชิกเพื่อนร่วมเดินทางในครั้งนี้ของผม ซึ่งจะเป็นอะไรไปไม่ได้นอกจากข้าวของที่ผมตั้งใจเตรียมไว้เพื่อไปร่วมงานครั้งนี้ ไม่ว่าจะเป็น หนังสือทำมือดวงดาวดวงนั้น กีต้าร์คู่ใจ กระเป๋าและย่ามที่สำหรับจะเอาไปขายและจ่ายแจกให้กับสมาชิกเพื่อหาทุนเข้ากองทุน G2K บ้านของพวกเรา หันไปอีกทีก็เจอรอยยิ้มของถุงน้ำพริกที่เตรียมไว้ " ไว้คืนนี้เจอกันเจ้าน้ำพริกปลาร้าบองเอ๋ย " อิอิ
.......................................................
ผมขับรถออกมาจากบ้านพักของธนาคาร จากเสลภูมิ มุ่งหน้าสู่ อ.โพนทอง ลัดเลาะไปต่อที่ อ.กุฉินารายณ์ หรือคนท้องถิ่นเรียกกันติดปากว่าบัวขาว ไปทะลุ อ.เขาวง มุ่งหน้าสู่ อ่างเก็บน้ำโครงการพระราชดำริ อ่างห้วยไผ่ ตามแผนที่ที่ผมได้เตรียมไว้ ซึ่งการเดินทางครั้งนี้ถึงผมจะไปคนเดียวแต่ผมก็เชื่อมั่นว่าผมไม่หลงทางแน่นอนครับ
ระหว่างการเดินทาง ผมได้สัมผัสถึงความรู้สึกและความคิดที่หลากหลาย เปลี่ยนไปตามบรรยากาศของสถานที่ที่ได้เดินทางผ่าน ไม่ว่าจะเป็นตึกแถวอาคารพานิชในอำเภอต่าง ๆ ที่ผมผ่าน ท้องทุ่งนาซึ่งตอนนี้กำลังเปล่งแสงสีทอง บ่งบอกถึงสัญญาณแห่งการเก็บเกี่ยว รวมไปถึงความรู้สึกของบทเพลงที่ผมเปิดฟังเป็นเพื่อนร่วมเดินทางเพื่อให้ตัวเองไม่เหงา และก็มีหลายบทเพลงเช่นกันที่ผมฟังแล้วต้องเล่นซ้ำ ฟังซ้ำแล้วซ้ำอีกหลายสิบรอบ
....................................................
สองชั่วโมง เพียงไม่นาน ผมก็มารู้สึกตัวอีกทีเมื่อรถของผมเองมาจอดอยู่ใต้ร่มไม้ หน้าอาคารรับรองของ " อ่างห้วยไผ่ " สถานที่จัดงานเฮฮาศาสตร์ครั้งที่ 3 นี้ ด้านซ้ายมือเป็นอ่างน้ำสีเงินขนาดใหญ่โบกมือต้อนรับผมอย่างยิ้มแย้ม ด้านขวาของผม บนอาคารรับรอง ผมมองเห็นคนอยู่กลุ่มหนึ่งโบกมือพร้อมกับร้องเพลงทักทายผม
ผมสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ อยู่สามสี่ครั้ง ก้าวลงจากรถพร้อมด้วยความรู้สึกโดดเดี่ยวที่เกาะอยู่ในหัวใจของผมเล็กน้อย ผมปล่อยให้สองขาของผมพาตัวผมเดินขึ้นไปบนเรือนรับรอง และที่นี่เองครับ หัวใจของผมก็พองโต โตขึ้นและโตขึ้นเต็มจนในที่สุด
ดูสิครับว่า หัวใจของผมพองโตขึ้นเพราะอะไร
ผมรู้ได้เลยครับว่าผมไม่ได้โดดเดี่ยวอย่างที่คิด
การกอดเป็นประเพณีของเราชาวเฮฮาศาสตร์ เป็นความรู้สึกของ " ฅนแซ่เฮ " ที่บริสุทธิ์ จริงใจไร้ซึ่งการปลอมแปลงแห่งหัวใจที่หลอกลวงในอารมณ์และความรู้สึก
ผมขอสารภาพตรง ๆ ในบันทึกนี้เลยครับว่า โดยปกติแล้วผมไม่ค่อยจะได้กับกอดใครง่าย ๆ และไม่บ่อยครั้งที่จะโดนใครมากอด จนถึงขนาดรุมกันกอดแบบนี้ ผมพยายามเก็บซ่อนความเขินอายไว้อย่างเต็มกลั้น สะกดความเคอะเขินไว้อย่างสุดชีวิต จนบางทีพูดผิดพูดถูก สติสตังค์ไม่อยู่กับเนื้อกับตัวจริง ๆ ครับ ขนาดพี่รุ่งบอกผมไว้ในบล็อกว่า ตัวผมเองนั้นคงจะเป็นคนที่โดนกอดมากที่สุด( ถ้าไม่นับพ่อครูบานะครับ อิอิ ) และผมก็คิดแบบเข้าข้างตัวเองว่า " คงเป็นเช่นนั้นจริง ๆ "
............................................................
กอดกันให้ หัวใจ ได้อบอุ่น
ฉันกอดคุณ คุณกอดฉัน กอดกันเถิด
กอดความรู้สึก กอดจากใจ นี้ล้ำเลิศ
กอดเพื่อเกิด เกิดเพื่อกอด พรอดรำพัน
กอดกันให้ หัวใจ จ่อหัวใจ
กอดกันให้ หัวใจ ไปสู่ฝัน
กอดกันให้ หัวใจ ชุ่มชื่นกัน
กอดกันให้ ความฝัน นั้นชื่นบาน
กอดกันเพื่อ ให้คลาย ความคิดถึง
กอดกันเพื่อ ให้ซึ้ง ถึงความหวาน
กอดกันเพื่อ "คนแซ่เฮ" ได้เบ่งบาน
กอดกันเพือ เชื่อมประสาน ความงดงาม
กอดกันแล้ว แก้วตา อย่าทิ้งทอด
กอดกันแล้ว ให้ต่อยอด ของความฝัน
กอดกันแล้ว อย่าทำลืม คิดถึงกัน
ฉันกอดเธอ เธอกอดฉัน ความฝันยืนยาว
นายสายลม อักษรสุนทรีย์
ขอบพระคุณสำหรับทุกวงแขนแห่งความอบอุ่นครับ
...................................................
ความเห็น (21)
พี่เองก็ถูกกอด แต่ไม่รู้ใครบ้าง เป็นความอบอุ่น ที่แม้แสงแดด ก็ยังไม่อุ่นอย่างนี้
- อิอิ..พี่รู้แต่ว่าพี่กอดน้องมากที่สุดนะงานนี้ แซงพ่อครูบาไปนิ๊ดนึง...
- แบบว่าน้องเป็นคนน่ารักหน่ะ ใครๆก็อยากกอด....
- แต่พี่คงเป็นคนที่โดนหอมแก้มมากที่สุดนะตัวเอง อิอิ...
ไปดงหลวงครานี้ไม่หลงทิศหลงทาง เพราะแผนที่ที่เจ้าภาพทำไว้นั้นชัดเจนมาก ... การเดินทางของแต่ละคนมีบรรยากาศที่แตกต่างกัน แต่ท้ายที่สุด ณ จุดหมายปลายทางก็อยู่ร่วมบริบทวัฒนธรรมเดียวกัน นั่นคือ ความรักและความอบอุ่น....
....
ครั้งนี้ ข่อย บ่ โดนกอด ดู๋ คือทุกครั้ง สงสัย มีคนาคุม ! (อิอิ)
สวัสดีสายลม
นายยังไวกว่าพี่นะ ของพี่เอาไว้เข้าไปเยี่ยมบันทึกมวลมิตรที่เกี่ยวพันกันให้ครบก่อน แล้วค่อยร้อยเรียงของตนเอง
ขอบคุณหลายๆเด้อ ที่มาช่วย มาให้ไหว้วานตลอดงาน โดยเฉพาะตอนที่พี่วานให้ไปช่วยกันจารย์แป๋วจากขี้เมา มืออาชีพจริงๆ
คนอารั้ย นอนแขวนบนต้นไม้เป็นค้างคาว พูดเป็นเพลง รำพึงเป็นกลอน นี่แหละนายสายลม
ขอบคุณอีกครั้งครับ
ตามมากอดถึงบล๊อกเลยค่ะ ตามสายลมมาค่ะ อิอิ ระลึกถึงอยู่เสมอ ตัวจริงขึ้อายเนาะ แต่น่ารักมากค่ะ ชื่นชมมาก ๆๆค่ะ ด้วยความจริงใจ ดีใจที่ได้เจอตัวเป็น ๆ ฮ่าๆๆๆ
สวัสดีจ้ะ
จากภาพเห็นน้องชายนายมะเดี่ยวโดนกอดอย่างอบอุ่นเลยเนาะ ได้ข่าวว่างานนี้สายลมถูกกอดมากที่สุดในงาน...
วันที่พี่ไปถึงก็ไม่รู้ว่าใครเป็นใคร ตรงไหนเป็นตรงไหน และกำลังจะทำอะไรกัน เป็นงง ๆ เห็นคนขี้เมาคนนั้นมาช่วยหิ้วกระเป๋าจะเอาไปเก็บ เราก็นึกว่าเขาเป็นพรรคพวกเราที่มาช่วยพี่บางทราย พอสายลมมาเอากระเป๋าคืนและบอกให้กลับมาที่อาคาร ก็ยัง งง ๆ ว่า จะยังไงกัน จนน้องบอกว่านายคนนั้นขี้เมา และไม่ใช่พวกเราจึงร้องอ้อ และขอบคุณน้องสายลมที่ช่วยดูแล แต่ก็มาทราบจากตรงนี้ว่าผู้อยู่เบื้องหลังที่แท้จริงคือ คุณ paleeyon นี่เอง...ขอขอบคุณคุณเปลี่ยนมากๆ นะค่ะ ไม่ได้มีโอกาสคุยกันเลยค่ะ...หวังว่าโอกาสหน้าจะได้ทำความรู้จักทักทายกันมากขึ้นนะค่ะ ... ขอบคุณอีกครั้งค่ะ
สวัสดีครับน้องสายลม
บรรยายได้เห็นภาพเลยจะตามอ่านเรื่อยๆครับ
- สวัสดีครับพี่เสือ
- งานนี้ถือได้ครับว่า
- พี่เป็นอีกคนหนึ่งที่ทุ่มเทกับงานนี้มาก
- คอยช่วยเหลือทุก ๆ คนอย่างชื่นใจ
- ขอบคุณมาก ๆ ครับพี่
- พี่ อ.ลูกหว้าครับ
อิอิ - รู้ป่ะครับว่าพี่น่ารักมากเลยครับ อิอิ
- ตัวกลม ๆ กระปุ๊กลุ๊กเลย อิอิ
สวัสดีค่ะน้องสายลม
ดีจังค่ะ วันนี้ได้อ่านเรื่องราวอันอบอุ่นแต่เช้าเลย ^ ^
- สวัสดีครับน้องชายนายสายลม
- แวะมาเก็บเกี่ยวและติดตามอ่านความประทับใจ
- ขอบคุณครับ
- สวัสดีค่ะพี่สายลม
- น้องสายใจนึกว่าจะไม่ได้อ่านบันทึกของพี่สายลมซะแล้ว
- การเดินทางครั้งนี้ไม่หลงทางดีใจด้วยนะค่ะ
- (เอ...หรือว่าเพราะสายใจไม่ได้ไปด้วยก็เลยไม่หลงทาง..อิอิ)
- โอกาสหน้าคงได้ร่วมทางกันนะค่ะพี่ชาย (คงไม่หลงทางอย่างเคยนะค่ะ)
- เอาเป็นว่าคิดถึงนะค่ะ ^__^
อ้อ-สุชานาถ
- น่าอิจฉาคนถูกกอด และได้กอดด้วย คงอบอุ่นน่าดูเลยค่ะ
- เฮฮาศาสตร์ 4 คงไม่พลาดแน่ค่ะ จะพาน้องควีนไปโชว์ตัวให้นายสายลมจองตัวไว้แต่เนิ่น ๆ ตอนนี้ หนูมีอายุ 4 เดือนแล้วละค่า
กอด กอด กอด
กอด กอด กอด
กอด กอด กอด
อ้ายพนัสครับ- อิอิ ครอบครัวอ้าย อบอู้นน อบอุ่น
- อีหลีครับ
- มีคนมาคุม มีคนมาคุม อีหลีแมนบ่อ้าย
- กะน้องดิน กับ น้องแดน หั่นเด้ครับ
- สวัสดีครับพี่
อิอิ - กว่าผมจะตั้งหลักนั่งเขียนบันทึกได้ก็ใช้เวลามากเป็นพิเศษเหมือนกันครับ
- อิอิ นอนเปลก็อุ่นดีครับพี่ สะดวก สะบาย อิอิ อุ๊นอุ่น 5555555
- พี่ราณีครับ
หุหุ - ผมเขิ้นนน เขินครับพี่
- อิอิ
อาจารย์ครับ- ผมดีใจมากครับที่อาจารย์มาร่วมงานที่ดงหลวงได้
- อิอิ ดีใจมากเลยครับ ขอบพระคุณมากครับเรื่องที่ช่วยแปลภาษาญี่ปุ่นให้ผมครับ อ่านไม่ออกมาตั้งแปดปีแน่ะ อิอิ
- สวัสดีครับท่านอัยการ
อิอิ - ผมว่าวันที่สิบเจ็ด ท่านอัยการคงจะนั้งไม่ติดเก้าอี้หน้าคอมฯแน่ ๆ เลยครับ
- ไม่มีใครขึ้นบันทึกเลย อิอิ เพราะพวกเราเดินสายทัวร์วัฒนธรรมกันอยู่ครับ
- อิอิ
อื้ม...
ตามมาปลื้ม มาซึมซับ มาขอบคุณ มาอบอุ่น
กับอ้อมกอด ทุกวงแขน ทุกความคิดถึงครับ
ยินดีที่ได้พบกันครับผม
ชอบ 2 บทนี้มาก
กอดกันเพื่อ ให้คลาย ความคิดถึง
กอดกันเพื่อ ให้ซึ้ง ถึงความหวาน
กอดกันเพื่อ "คนแซ่เฮ" ได้เบ่งบาน
กอดกันเพือ เชื่อมประสาน ความงดงาม
กอดกันแล้ว แก้วตา อย่าทิ้งทอด
กอดกันแล้ว ให้ต่อยอด ของความฝัน
กอดกันแล้ว อย่าทำลืม คิดถึงกัน
ฉันกอดเธอ เธอกอดฉัน ความฝันยืนยาว