Tag คิดถึง คนที่ ๕
ผู้เขียนนี่ก็แปลก ทั้งๆที่กำลังจะเดินทางไปพบกัน ผู้เขียนก็ยังอดใจ Tag คิดถึงพี่ Moo ไม่ได้ แล้วนี่เพิ่งจะจากคนอีกคนหนึ่งมายังไม่กี่ชั่วโมงเลย ผู้เขียนก็มีอาการอยาก Tag คิดถึงเขาอีกคนแล้ว
Tag คิดถึงคนที่๕ สำหรับผู้เขียน ที่ทำให้ผู้เขียนซาบซึ้งถึงคำว่า เข็นครกขึ้นภูเขา ว่าต้องใช้กำลัง กาย ใจ สักเท่าใด กับระยะเวลาที่คนทำสิ่งที่มันหนักหนาทราบดีว่า แต่ละวินาที ช่างยาวนานเหลือเกิน แต่สำหรับท่านผู้นี้ ผลงานพิสูจน์ท่านแล้ว
ขอTag คิดถึง คุณบางทราย คนเข็นครกขึ้นภูเขา โดยเฉพาะบันทึกล่าสุด
243 เฮฮาศาสตร์ 3 บันทึกนาทีสุดท้าย
เพื่อนรักทุกท่าน
นานเท่าไหร่แล้ว
ที่ผมไม่เคยมีความรู้สึกเช่นนี้ในช่วงสุดท้ายที่ลาจากกัน
ผมไม่เคยตื้นตันใจมากมายเท่าวันนี้
ก่อนที่ผมจะปิดเครื่อง iPSTAR และส่งมอบคืนแก่ TOT
ก่อนที่ผมจะกลับสู่ปกติแห่งการงาน
ขอบันทึกสุดท้าย ณ อ่างห้วยไผ่
ผมเก็บเต็นท์สุดท้ายพร้อมแพคขึ้นรถ
ก่อนเดินทางจากไปเมื่อทุกอย่างเรียบร้อย
ผมค่อยๆเหยียบคันเร่งรถออกจากอ่างห้วยไผ่
แต่แล้วผมก็หยุดรถ
ผมก้าวลงมาเดินวนไปมาบนรอยเต็นท์ที่พี่น้องเพิ่งจากลากลับไป
คุณ paleyon วิ่งขึ้นไปนั่งบนชานอาคารด้านบน
ปล่อยสายตาหลุดลอยไปไกลแสนไกล
ผมนั่งลงทอดสายตาไปรอบๆบริเวณพื้นที่เฮฮาศาสตร์แห่งนี้
สายตาผมลอยไปไกลสุดขอบฟ้าทิวเขาข้ามอ่างไปด้านไกลโพ้น
ผมอยากนั่งซึมซับกลิ่นอายของเพื่อนพ้องที่มาร่วมงาน
ผมอยากเก็บอารมณ์นี้ไว้ให้นานที่สุด มากที่สุด
ขอฝากถึงพี่น้องทุกท่านที่ไม่มีโอกาสได้มาร่วม
ขอฝากมายังพี่น้องที่กลับก่อนด้วยภารกิจ
เฮฮาศาสตร์ 3 ดงหลวงสิ้นสุดลงแล้ว
เพื่อนรักทุกท่านเดินทางกลับหมดแล้ว
กลับไปเพื่อสานต่อ
เดินทางให้ปลอดภัยเถิด
ปล่อยใจให้ลอยไปหากันและกันเถิด
กอดรัดดวงใจไว้ให้ยาวนานเถิด
กราบขออภัยในสิ่งที่บกพร่อง
กราบขออภัยที่ดูแลไม่ทั่วถึง
......ฯลฯ.......
แล้วพบกันใหม่ครับ
รักทุกท่าน.. คิดถึงทุกท่าน...
paleyon & น้องๆทีมงาน
และบางทราย
อ่างห้วยไผ่ 18-11-50 14:26
*********************************
ผู้ชายร่างสูงใหญ่ ท่าทางสุขุมใจดี ไม่เคยทำเสียงดังให้ตกใจ ทุกอย่างมีแต่คำอธิบาย ๆ ๆ อย่างใจเย็น และที่สำคัญ เป็นคนแรกที่ผู้เขียนรู้สึกดีใจ และอบอุ่นใจอย่างมาก เมื่อท่านโทรมาบอกว่า "รออยู่ที่นั่น เดี๋ยวจะลงไปรับ" ตลอดเส้นทางเหมือนผู้นำทาง เปิดทาง ให้พวกเราตามไปด้วยความปลอดภัย
ผู้เขียนอยากให้ท่านได้ชิมปลาหมึกย่างหอมกรุ่น ในคืนนั้น แล้วคำตอบของท่านก็ทำให้ผู้เขียนประหลาดใจ" ผมกินมังสะวิรัติ มาสิบกว่าปีแล้วครับ"
ก่อนงานเป็นเดือน จะพบแต่เรื่องราวของดงหลวง รูปแบบต่างๆ ที่ผู้เขียนก็จำได้บ้าง ไม่ได้บ้าง ใกล้จะถึงวันงานท่านยิ่งเพิ่มความห่วงใยต่อผู้จะเดินทางมา ด้วยบันทึกนี้
ตัวตนทีแท้จริงก็เช่นนี้เหมือนกัน "อาบน้ำแต่วันนะครับเดี๋ยวอากาศจะเย็น" "กินข้าวกันได้แล้ว" "เราจะไปเที่ยวชุมชนกัน" "วันนี้เราจะไปไหว้พระที่วัดถ้ำ" ฯลฯ สารพัดที่ท่านสมกับเป็นผู้คอยดูแล
ผู้เขียนสังเกตเห็นแววตาของท่าน จะเฝ้ามองทุกคน และพร้อมจะเข้าไปช่วยเหลือทันทีที่คิดว่ามีปัญหา การจัดสถานที่ มีทั้งเตนท์นอนคู่ หรือใครอยากอยู่ลำพังก็มีเตนท์เดี่ยว หรือ เตนท์รวมคณะใหญ่ก็มีอีก การกางเตนท์ดูก็รู้แล้วว่ามีระเบียบสวยงามขนาดไหน
ท่านทำเหมือนการใช้คำสั่งด้วยจิต ยามที่ต้องการคนช่วยมากๆ สมาชิกลูกน้องก็จะออกมาไม่ทราบว่า หลืบไหน บุบปับพร้อมเพรียง แล้วก็หายไปเมื่องานเสร็จ หรือต้องการรถขึ้นเขาต้องใช้ปิกอัพ สักพักทุกอย่างก็พร้อม
วันหนึ่งที่ต้องเดินทางขึ้นเขาไปไหว้พระอาจารย์ ด้วยเส้นทางที่ทุลักทุเล แต่พอไปถึงลูกหาบก็ไปพร้อมอยู่ที่นั่น แบกหามสัมภาระ ข้าวปลาอาหารลงไปยังถ้ำ ให้พวกเราได้กินกลางป่า อย่างบรมสุข ทุกคนสุภาพเรียบร้อย มีน้ำใจ
บังเอิญผู้เขียนโชคดี ที่คุณบางทรายเรียกให้เข้าไปกราบและสนทนาธรรมกับพระคุณเจ้า นานกว่าเขาหน่อย เพราะเป็นคนชลบุรี ซึ่งเป็นคนบ้านเดียวกับโยมที่มาสร้างสถานที่อำนวยความสะดวกให้กับพระท่าน ขณะที่ฟังธรรมจากพระ ท่านบางทรายจะนั่งพับเพียบเรียบร้อย เหมือนเคยชิน ดูแล้วสงบนิ่งดี เป็นบุคลิกของผู้ปฏิบัติธรรม
ในวันที่ไปเยี่ยมหมู่บ้านไทยโซ่ ที่ท่านพัฒนามา ก็บรรยายให้ผู้ที่ไม่เคยรู้เรื่อง เข้าใจอย่างลึกซึ้ง นี่คือการพูดจากสิ่งที่ท่านรู้ดี เข้าใจเพราะศึกษา และคลุกคลีมานาน
กับค่ำคืน ที่ใครได้ยินแล้วอาจแอบตกใจ เพราะท่านเชิญสหายมาร่วม สิบคน มานั่ง มานอนคุยกับพวกเรา ถึงประสบการณ์ เมื่อคราวดงหลวงเป็นที่พักอาศัย ของขบวนการคอมมิวนิส แต่เมื่อทุกอย่างจบลงในคืนนั้น เรากลับได้ประสบการณ์ ข้อคิด ที่เป็นทางบวก การรู้จักสร้างภูมิคุ้มกันให้กับจิตใจระดับส่วนบุคคล และส่วนรวม กับบางเหตุการณ์ ที่พลาด แล้วทำให้ต้องเสียใจ เสียอวัยวะไปตลอดชีวิต
สุดท้ายที่ผู้เขียนและทุกคนได้รับ คือความสุข ความผูกพัน การแสดงตัวตน ที่อาจมีใครบางคนคิดว่า G2K คือละครโรงใหญ่ ที่มีแต่การเสแสร้งหลอกลวงกัน แต่ที่นี่ วันนี้ ทุกสิ่งที่ปรากฏ ยืนยันในความเป็นตัวตน ของคน ของสังคม ที่เราทำได้จากใจจริง
ท่านบางทรายอาจจะเป็นผู้ยืนยันได้ดี ว่าสิ่งที่ปรากฏทั้งหลายนี้ ไม่ได้เกิดจาก กระบวนการ เข็นครกขึ้นภูเขาเลย เพราะเราใช้ใจเป็นสื่อนำทาง ความผูกพันจึงตามมา
มิฉะนั้นคงไม่เกิดความซาบซึ้งใจ ประทับใจกับผู้ชายคนหนึ่งที่เขาได้สัมผัสความรู้สึกที่ดีนั่น แม้จะไม่มีใครอยู่ที่นั่นต่อไปอีกแล้ว
ผมค่อยๆเหยียบคันเร่งรถออกจากอ่างห้วยไผ่
แต่แล้วผมก็หยุดรถ
ผมก้าวลงมาเดินวนไปมาบนรอยเต็นท์ที่พี่น้องเพิ่งจากลากลับไป "
Tag ด้วยความคิดถึง ความประทับใจ ไม่รู้ลืมเช่นกันค่ะ
ความเห็น (20)
- ผมรู้สึกได้จากตัวอักษรของพี่เลยครับ
- เพราะยังคงคิดถึง
- คิดถึง เพราะ คิดถึง
- จริง ๆ ครับ
สวัสดีค่ะ
คิดถึงเป็นคำที่เหมาะสมที่สุด ในเวลานี้
ขอบคุณพี่บางทรายและคณะอีกครั้ง ทั้งน้องสายลมด้วย ที่ทำให้เกิดความรู้สึกที่ดีต่อกัน
อย่าแอบไปดงหลวงคนเดียว เหมือนพี่บางทราบล่ะ
สวัสดีค่ะคุณหมอ ตันติราพันธ์
เห็นด้วยค่ะว่าพี่บางทรายเป็นผู้ที่ห่วงใยคนอื่นอยู่เสมอ มีความละเอียดอ่อนในจิตใจ เห็นได้จากการทำงาน การเล่าเรื่องและการปฏิบัติต่อผู้อื่น และแน่นอนว่าเป็นผู้ปฏิบัติธรรมด้วยค่ะ
อ่านที่คุณหมอบรรยายถึงพี่บางทรายแล้ว ประทับใจมากค่ะ ขอบคุณค่ะ ^ ^
สวัสดีค่ะ
คุณบางทรายคงมีความสุขมากเช่นกัน ที่ท่านรวมใจหมู่คณะได้อย่างไม่น่าเชื่อ ทางไปไหว้พระลำบากมาก เป็นลานหินล้วนๆ ขลุกขลัก นั่งกันแทบจะกอดกันเพราะ มันจะตกรถเอา แต่พอถึงที่ ได้กราบพระที่นั่งอยู่ใต้แผ่นหินขนาดมหึมา ความสะอาด ความสงบ ใจเราก็ผ่อนคลายทันที กินข้าวได้มาก มีตำส้มตำที่วัด อันนี้ ก็ถือเป็นกระบวนการเข็นครกขึ้นภูเขาด้วยเช่นกันค่ะ เอาครกไปตำส้มตำ
อยากจะบรรยายมากกว่านี้ แต่หมดคำพูดที่เหมาะสมกับพี่เขาค่ะ
สวัสดีครับคุณผู้มาดงหลวงอย่างยากลำบาก แต่ใจสั่งจึงดั้นด้นจนถึง
คำชื่นชมนั้นมันมากเกินไปสำหรับผมครับ
แค่คนคนหนึ่งที่อยากทำงานเพื่อคนอื่นบ้างเท่าที่จะทำได้ มีคนอื่นที่ทุ่มเทชีวิตทั้งชีวิตมากกว่าผมหลายเท่าตัวนัก อย่างพี่บำรุง บุญปัญญา ที่เสียดายพี่ไม่สามารถมาร่วมงานได้ ทั้งๆที่รับปากกันอย่างดี และเราก็เอารถไปรับถึงบ้าน แต่พี่เขาเพิ่งกลับจากงานศพเพื่อนร่วมยุค
หากหมอรุ่งพบ เห็นจะตกใจว่าอีตาแก่ผมยาวรุงรังนี่เป็นคนบ้าหรือ แต่หากฟังชีวประวัติแล้วผมเป็นเพียงธุลีของพี่เขาเท่านั้นเอง
แต่ก็ขอบคุณมากๆที่ให้กำลังใจกันครับ ขอบคุณด้วยความจริงใจครับ หมอรุ่งครับ
- ทีมพิดโลกโชคดีเพราะหมอรุ่งมานั่งรถด้วยตลอดเวลาที่ดงหลวง เลยได้ใกล้ชิดกัน
- ตอนแรกนึกว่าจะแค่คุยเก่ง โห ถ่ายรูปก็เก่ง เขียนบล็อกก็เก่ง อิอิ
สวัสดีค่ะพี่รุ่ง
เบิร์ดเห็นด้วยค่ะว่าไม่มีคำว่าบังเอิญทุกอย่างที่เกิดขึ้นล้วนมีเหตุในการก่อเกิดทั้งสิ้น..มิตรภาพ ความผูกพันที่ดีงามก็มีสายใยที่ยึดโยงจากอดีตเป็นตัวเชื่อมและการกระทำปัจจุบันเป็นเครื่องร้อยรัด
tag คิดถึงทั้ง 5 ท่านของพี่รุ่งละเอียด อบอุ่น งดงามสะท้อนถึงความปราณีตในใจของผู้เขียน..และจิตใจที่ละเอียดของผู้รับ ( พี่บางทรายน่ากอดแน่นๆจริงๆนะคะ เพราะพี่เค้าใจดี และเย็นจากใจเหมือนต้นไม้ใหญ่ที่มีกิ่งก้านสาขาและใบที่ร่มครึ้มเลยเนาะคะ ^ ^ )
ขอบพระคุณมากค่ะสำหรับ tag และบันทึกที่อบอุ่นเสมอมา ..ขอความกรุณาพี่รุ่งช่วยใส่คำสำคัญว่า Tag คิดถึงด้วยนะคะ ขอบคุณมากค่ะ ^ ^
เมื่อคืนผมนั่งอ่านบันทึกนี้ของพี่บางทราย.... ยอมรับเลยว่า ...ซึมลึกและเปลี่ยวเหงาอย่างบอกไม่ถูก
เป็นความอ่อนหวานอย่างซึมเหงาที่หัวใจกล้าที่จะเผชิญอย่างไม่รู้จบ
สวัสดีค่ะพี่
ดีใจเช่นกันที่ได้มีโอกาสเขียนบันทึกนี้ มอบให้พี่บางทราย และคงเป็นความซาบซึ้งของคนๆหนึ่ง ที่ได้รับมอบแต่สิ่งดีๆ ในระยะเวลาที่อยู่ด้วยกันมา
การดูแลคนหมู่มาก ย่อมมีสิ่งบกพร่อง แต่ที่นี่ พี่ทำได้ดีมาก ทุกขั้นตอน เหมือนเราทุกคนช่างมีเกียรติ เป็นคนพิเศษของพี่
ที่จริงต้องเป็นผู้กราบขออภัยพี่ต่างหาก ที่สร้างความลำบากใจในบางขณะ โดยเฉพาะ ต้องตีรถลงมารับ ด้วยความผิดพลาดของเวลา แล้วยังทำให้ต้อง แขวนท้องรอกินข้าว ซึ่งก็ล่วงเลยเวลามามิใช่น้อย
นึกภาพออกนะคะ เวลาได้ยินเสียงโทรศัพท์ของเราที่ติดต่อกันได้ครั้งแรก เหมือนต่างก็เดินทางเข้าหาสู่วงจรเดียวกัน จนมาบรรจบที่จุดหนึ่ง ที่ทำให้เราได้พบกับ สืบสานกันต่อไป
จะขอนำวิถีการทำงาน การดำรงชีวิต การใช้ชีวิตเพื่อคนอื่น ไปเป็นแนวทางของตนเองต่อไปค่ะ
ดีใจที่ได้พบค่ะ
สวัสดีค่ะคุณหมอ
ดีใจเช่นกันที่ได้มีโอกาส นั่งรถร่วมกับชาวสองแคว กับคุณหมอขวัญใจประชาชน
เป็นความรู้สึกสนิทสนมอย่างรวดเร็ว ทั้งๆที่พบกันครั้งแรก น่าจะเป็นบุญวาสนาของตัวเอง
พิษณุโลก เป็นเมืองที่พูดถึงเมื่อไหร่ คนจะนึกถึงพระพุทธชินราช เป็นเมืองของผู้มีบุญ เมื่อได้พูดคุย และสัมผัส คนพิษณุโลก หน้าตาผ่องใส งดงาม มองแล้วเย็นตา เย็นใจค่ะ
ขอให้มีความสุขและเก็บรักษาความรู้สึกดีเอาไว้จนกว่าจะพบกันค่ะ
สวัสดีค่ะคุณ
ได้อ่านคอมเมนท์จากคุณเบิร์ดทีไร ทำให้บันทึกนั้น มีค่าขึ้นมาทันที
ทุกอย่างมีเส้นทางเดินอยู่แล้ว ถึงไม่เร่ง หรือชลอ เวลา เราก็ต้องได้พบกัน อยากพบคุณเบิร์ดมากค่ะ
พวกเราพูดถึงคุณเบิร์ดกันด้วย พูดถึงบันทึก ทุกคำพูดของคุณเบิร์ด นุ่มนวล อ่อนโยน สัมผัสได้ สังเกตได้ว่า แม้จะเป็นบันทึกเก่าแล้ว ก็จะมีคนอ่าน แล้วต่อกระทู้อยู่เสมอ เป็นความพิเศษจริงๆค่ะ
ที่G2K มีสิ่งดีๆ คนดีๆ ให้ศึกษา และสรรเสริญอีกมาก ถ้ามีโอกาสก็จะทำหน้าที่นี้ไปเรื่อยๆค่ะ
นี่ไม่ทราบว่าผิดกติกาหรือเปล่า มีคนTag คิดถึงพี่ 2 ท่าน พี่ก็เลยถือโอกาส Tag ต่อ 10 ท่านค่ะ ยังเหลืออีก 5 ค่ะ ดีใจจังที่จะได้นพความดีงามของคนอื่นมาเผยแพร่
สวัสดีค่ะอาจารย์แผ่นดิน
ทุกบันทึก ทุกถ้อยคำ เป็นการถ่ายทอดตัวตนของเราทั้งสิ้น เป็นการฝึกจิต ให้มีแนวโน้มสู่สิ่งดีงาม ถ้าเราเขียน เรามองรอบตัวเราอย่างดีงาม นี่คือการพัฒนาสังคมระบบใหม่ พัฒนาใจตนเอง ก่อนที่จะไปคิดพัฒนาคนอื่นค่ะ
- ขอร่วมความคิดเห็นด้วยภาพ..อิอิ..
- เป็นการเข็นครกขึ้นเขาภาคปฏิบัติ
น้องรุ่งค่ะ กว่าจะปรับใจให้ยอมรับกับการจาก จนถึงวันนี้
อยากจะบอกกับพี่บางทรายคะว่า พวกเราทุกคนรักพี่บางทรายนะค่ะ และก็คิดถึงคะ พี่บางทรายดูแลพวกเราอย่างดี กราบขอบพระคุณพี่นะค่ะ
สวัสดีค่ะพ่อครู
ขอสารภาพค่ะ ว่าถูกพิษคนเข็นครกขึ้นเขา แล้วเอาไปตำส้มตำ แจกกันกิน ได้กินส้มตำปลาร้า ของคุณ สะ-มะ-นึ-กะ เผ็ดจนน้ำตาไหล น้องกิ่งต้องหาส้ม หาน้ำให้แก้เผ็ด เหตุเกิดที่หลังครัว
แต่พ่อคะ เผ็ดพริกน่ะหายนานแล้ว แต่ทำไมมองภาพนี้ น้ำตามันจะไหลอีกแล้วล่ะคะ..............
สวัสดีค่ะพี่Moo
หายเหนื่อยหรือยัง น้องช่วยขับรถนิดเดียวเอง เอาแต่โม้ตลอดทาง พี่ต้องเหนื่อยคนเดียว
คิดถึงพี่บางทรายเนาะ ดูแลเราดี๊ ดี ถ้าพี่เขามาภาคเรา ต้องช่วยกันต้อนรับนะคะ
มีภาพพี่Moo เยอะมากๆ ภาพประทับอยู่ในใจใครต่อใครเขานักก็ไม่รู้ ปลื้มใจจังเลยค่ะ
คิดถึงนะคะ
- มาแอบปลื้ม
- ด้วนคนน๊ะครับ
สวัสดีค่ะ
ถ้ามีโอกาส ต้องไปนะคะ จะประทับใจกับมิตรสัมพันธ์ ที่เราสัมผัสได้ค่ะ จริงๆ
- พี่รุ่งขา...
- เคยคุยกับพี่ในบันทึกก็รับรู้ได้ถึงความมีจิตใจดี
- พอมาเจอตัวจริงยิ่งรู้สึกปลื้มมากยิ่งขึ้นไปอีกค่ะ
- แต่ก็ต้องขอโทษด้วยที่จำพี่ไม่ได้จริงๆ...
- ว่าแต่พี่ก็ทำให้เกิดกระแสฟีเวอร์เล็กๆขึ้นในหมู่พวกเรา....กับฝีมือถ่ายภาพของพี่
- เจอราณีบ่นๆว่า ทำไมเราก็ถ่ายรูปคู่ ไม่เห็นเป็นข่าวเลย อิอิ....
- สำหรับพี่บางทราย..หนูรู้สึกอึ้งๆกับบันทึกของพี่เขามากเลยค่ะ ผู้ชายที่อบอุ่น ใส่ใจในรายละเอียดๆ แม้แต่ตอนที่หว้ายืนโทรศัพท์หยอดเหรียญ พี่เขาก็มาถามด้วยความห่วงใย ว่าโทรได้มั้ย...ประทับใจจริงๆเลยค่ะ
สวัสดีค่ะ อ.ลูกหว้า
งั้นใจเราตรงกันเรื่องพี่บางทราย ทำให้นึกถึงสมัยเด็กๆ ที่มีพี่ชายคอยอุ้ม คอยดูแล ซึ่ง เป็นเวลา 25 ปีแล้ว ที่ไม่มีพี่อยู่ในโลกนี้อีกต่อไป เมือ่เจอพี่บางทราย จึงแอบคิดว่านี่คือพีเราอีกคน อบอุ่นจริงๆค่ะ
รูปเพียงสองเรานี้ กลายเป็น ภาพขวัญใจของทุกคนไปแล้ว น้องทั้งสองพลอยทำให้พี่ เป็นที่รู้จักของชาวบล็อกไปด้วย ปลื้มจัง ภาพสวยจริงๆค่ะ