เมื่อวันที่ 27 มกราคม ที่ผ่านมา
เป็นวันยุวกาชาดไทย ใครอ่านแล้วอย่าเพิ่งสงสัยว่า
เอ..พี่เม่ยเขียนผิดงานหรือเปล่า ไม่ผิดค่ะ
เพราะบันทึกนี้ว่าด้วยเรื่องของลูกสาวคนเล็ก (.. น้องจิ้น)
ที่ได้มีโอกาสเป็นตัวแทนของโรงเรียนไปแข่งขันประกวดวาดภาพ
ที่ตำหนักเขาน้อย จ.สงขลา ในหัวข้อเรื่อง
"ยุวกาชาดรวมพลังสร้างสันติสุข"
น้องรีบไปโรงเรียนตั้งแต่ 6.30 น.
เพราะคุณครูนัดไปพร้อมๆกัน ส่วนพี่เม่ยก็ทำงานตามปกติ
พอตอนเย็นจะไปรับลูกตามเวลาปกติ
ก็ปรากฏว่าคุณครูโทรมาบอกว่าน้องจิ้นยังอยู่ที่สงขลาอยู่เลยเพราะรอฟังการประกาศผลอยู่
คุณแม่ต้องรอจนเกือบ 6
โมงเย็นค่ะ พอเจอหน้ากันก็ได้รับข่าวดี
น้องวาดภาพได้รางวัลที่1 ระดับประถมศึกษาตอนปลายค่ะ
แถมติดภาพวาดกลับมาให้คุณแม่ได้ชื่นชมด้วย (ปกติไปวาดภาพที่ไหน
เจ้าภาพก็จะเก็บภาพไว้ไม่ค่อยให้คืนมาค่ะ)
ชื่นชมคนเดียวไม่พอจึงแอบเอามาให้ทุกท่านที่แวะเวียนมาอ่านบันทึกนี้ชมด้วยค่ะ
|
เอ๊ะ!..พอดูรูปวาดและการระบายสีแล้วคุณแม่ก็สงสัยขึ้นมาครามครัน
"น้องจิ้น..เปลี๊ยนไป๋"
โดยปกติมักจะเห็นน้องระบายสีแบบใช้โทนสีธรรมชาติ
แต่การลงสีพื้นหลังเป็นสีดำเพื่อให้ภาพเด่นแบบนี้แม่ค่อยเห็นน้องทำซักที
อดใจไว้ไม่ได้ค่ะ
จึงได้ถามน้องจิ้นดู..น้องบอกว่า
ได้เห็นการลงสีพี้นหลังสีเข้มๆแบบนี้จากฝีมือวาดภาพของรุ่นพี่มาก่อน(เมื่อสองปีที่แล้ว) แต่น้องก็ไม่กล้าทำในตอนนั้นเพราะกลัวจะทำเลอะเทอะ จึงได้จดจำไว้
จนถึงเวลานี้มีประสบการณ์มากขึ้น
มีความมั่นใจมากขึ้นจึงตัดสินใจลองทำดู หลังจากที่รอคอยเวลามาถึง
2 ปีเต็ม เป็นการรอคอย (ของน้องจิ้น) ที่คุ้มค่าจริงๆ
|
พี่เม่ยนำเรื่องนี้มาเล่าสู่กันอ่าน
ก็เพื่อจะบอกว่า บางครั้งการที่เราคิดจะทำอะไรสักอย่าง
แล้วต้องรอคอยโอกาสที่จะสำเร็จอันยาวนาน นั่นเป็นการสะสมประสบการณ์ค่ะ
ไม่ใช่เป็นเรื่องที่น่าเศร้าหรือน่าท้อแท้แต่อย่างใด
สักวันหนึ่งเมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม
เราก็จะได้เห็นคุณค่าของการรอคอยขึ้นมาทันทีค่ะ