วันนี้ฤกษ์งามยามดี วางถ้วยกาแฟ(ที่ดื่มหมดแล้ว)โคนต้นไม้ มีกรรไกรตัดกิ่งไม้อยู่ในมือ มีเป้าหมายอยู่เบื้องหน้า
ดอกไม้อะไรบางอย่าง เหมือนๆ มีคนเคยบอกว่าเอาไปแกงได้ จำชื่อไม่ได้ว่าเขาเรียกดอกอะไรหรือต้นอะไร (บางทีนึกแปลกใจว่า ทำไมมักจำอะไรๆ ได้ครึ่งเดียวหรือเสี้ยวเดียวอยู่เสมอ) แต่มันสวยเหลือเกิน ดอกกลุ่มเล็กๆ สีม่วงแก่บ้างอ่อนบ้าง
แต่การจะเข้าไปถ่ายรูปได้ ต้องฝ่าดงหญ้าเข้าไปเพราะหญ้าขึ้นสูงรกเรื้อเหลือทนแล้วนั่น ว่าแล้วเรียมที่เหลือทนจึงต้องคว้ากรรไกรตัดกิ่งไม้ไปจัดการกับหญ้าเหล่านั้นเพื่อนำพาตัวเองเข้าไปถ่ายรูปดอกไม้แสนงามที่ว่านี้ให้จงได้นั่นเอง
กรรไกรตัดกิ่งไม้ในมือ ยิ่งตัดยิ่งมันส์ ตัดแล้วโล้ลงดินทับถมต้นวัชพืชเล็กๆ ยิ่งตัดยิ่งมันส์ดังว่า พอหันไปมองข้างหลังอีกที เห็นเป็นช่องทางยาวยิ่งได้ใจ :D ทำไปทำมา ที่ว่าจะตัดแค่แหวกทางให้ตัวเองฝ่าเข้าไปถ่ายภาพดอกไม้(ที่จำได้ว่า คนบอกว่ากินได้แกงได้)สีม่วงที่ต้องการ เลยกลายเป็นว่า ด้วยความฮึกเหิมที่สามารถตัดหญ้าสูงท่วมหัวให้ล้มนอนทับซ้อนกันบนพื้นได้ทีละช่วงๆ ด้วยกรรไกรตัดกิ่งไม้สีส้มเล็กๆ ในมือเพียงอันเดียว และได้เห็นเถาถั่วพู เถามะระขี้นกตรงนั้นตรงนี้ และเลือกเว้นวรรคพวกมันไว้ด้วยความปราณี ทำให้เกิดความรู้สึกดีๆ หลายๆ อย่าง
เวลาผ่านไปสองสามชั่วโมงไม่รู้ตัว มารู้ตัวอีกทีพื้นที่ที่เคยมีหญ้าและวัชพืชขึ้นสูงท่วมหัวก็เว้าแหว่งเป็นหย่อมๆ ด้วยกรรไกรเล็กๆ ว้าว!
ดอกไม้สีม่วงถูกลมพัดไปมาเหมือนทักทายสวัสดี แต่เหนื่อยเกินกว่าจะมีอารมณ์นั่งลงจดจ้องความงามในยามนี้ ต้องไปอาบน้ำอาบท่าก่อน
และแล้ว .. เมื่อสบายเนื้อสบายตัว เกล้าผมจุกเรียบร้อย แงะแว่นออกมาใส่ ก็ถึงเวลาแช๊ะ ๆๆ ภาพนี้ท่านได้แต่ใดมา .. :D