หนังสือเล่มเล็ก


เรื่องเล่าจากประสบการณ์
ความภูมิใจกับผลงานของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ ๓/๔ ปีการศึกษา ๒๕๔๙ เรื่องและภาพโดย นางกุหลาบ ชัยงาม ตำแหน่ง ครู คศ.๑ โรงเรียนโนนกอกวิทยา อำเภอเกษตรสมบูรณ์ จังหวัดชัยภูมิ สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาชัยภูมิ เขต ๒ เล่าขานวันวาน ดิฉันมาบรรจุที่โรงเรียนโนนกอกวิทยาเมื่อวันที่ ๗ ธันวาคม ๒๕๔๗ เมื่อมาถึงดิฉันได้รับมอบหมายให้สอนวิชาคณิตศาสตร์ ทั้งหมด ๔ รหัสวิชา และได้เป็นครูที่ปรึกษานักเรียนชั้นม.๑/๔ คู่กับคุณครูอรุณี ศรีวงษ์ชัย ในช่วงแรกๆนั้นดิฉันไม่ค่อยได้ไปดูแลนักเรียนมากนัก เพราะมาบรรจุในช่วงปลายปีแล้ว จนมาถึงภาคเรียนที่ ๑ ของปีการศึกษา ๒๕๔๘ เมื่อคุณครูอรุณีได้ย้ายไปสอนที่โรงเรียนอื่น ดิฉันได้รับหน้าที่เป็นที่ปรึกษานักเรียนชั้น ม.๒/๔ เพียงคนเดียว ดิฉันได้เริ่มไปดูแลนักเรียนห้องนี้ใกล้ชิดมากขึ้น อาคาร ๒ ห้อง ๓/๔ เมื่อมีเวลาได้ดูแลและให้ความใส่ใจ ก็ได้รับความรัก ความเคารพ และความไว้ใจจากนักเรียน เมื่อเด็กๆมีเวลาว่างก็จะมาคุย มาช่วยงานที่ห้อง แต่ก็อย่างที่รู้ๆกันว่า นอกจากห้องหนึ่งแล้ว นักเรียนห้องอื่นๆจะคัดห้องโดยการคละกัน นักเรียนห้องนี้ก็เช่นกัน มีทั้งเด็กที่ขยัน ตั้งใจเรียน และเด็กที่เกเรปะปนกันไป เมื่อขึ้นชั้นม.๒ มีนักเรียนไม่มาโรงเรียนติดต่อกันหลายวัน อยู่ ๒ คน ซึ่งดิฉันได้สอบถามจากเพื่อนในห้องเพื่อหาสาเหตุ ทราบว่านักเรียนคนหนึ่งได้ไปทำงานกับผู้ปกครองที่ต่างจังหวัดแล้ว และอีกคนหนึ่งขาดเรียนอยู่ที่บ้านเฉยๆ ดิฉันจึงได้ไปพบผู้ปกครองของนักเรียนคนนี้เพื่อสอบถามถึงสาเหตุที่ไม่มาโรงเรียน ซึ่งวันต่อมานักเรียนคนนี้ก็มาโรงเรียน ดิฉันดีใจมาก คิดว่าจะช่วยดูและให้เด็กคนนี้เรียนจบม.๓ ให้ได้ แต่แล้วความหวังนั้นก็มีอันต้องจบ เมื่อสัปดาห์ต่อมาเด็กคนคนก็ขาดเรียนอีก ดิฉันได้ไปที่บ้านของนักเรียนอีกครั้งด้วยหวังว่าจะทำให้เขากลับมาเรียนเหมือนเดิม ปรากฏว่าครั้งนี้ไม่ประสบความสำเร็จ ห้อง ๒/๔ ของเราต้องสูญเสียสมาชิกไป ๒ คน ภาคเรียนที่หนึ่งผ่านไปด้วยความรู้สึกหดหู่ใจ เปิดภาคเรียนที่สองพวกเราก็ได้ดีใจ เมื่อมีครูมาบรรจุใหม่หลายคน และห้อง ๒/๔ ของเราก็โชคดีเมื่อได้ที่ปรึกษามาเพิ่มอีก ๑ คน คือคุณครูมนตรี กุลหนอแดง เมื่อมีที่ปรึกษามาเพิ่ม ฉันก็ได้พูดคุยกับครูมนตรี เกี่ยวกับการดูแลเด็กๆ ซึ่งทำให้ช่วงนี้ฉันได้ห่างเหินกับเด็กไปบ้าง ไม่ได้เข้าพบนักเรียนทุกวันเหมือนแต่ก่อน เมื่อปีการศึกษา ๒๕๔๙ มาเยือน ตอนนี้เราอยู่ ชั้นม.๓/๔ กันแล้ว ฉันรู้ว่าในวัยนี้เป็นช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อของชีวิต ฉันจึงได้กลับมาดูแลเด็กๆอย่างใกล้ชิดอีกครั้งหนึ่ง ด้วยความหวังอย่างเต็มเปี่ยมว่าจะทำให้นักเรียนชั้นม.๓/๔ จบชั้นม.๓ ให้ได้ทุกคน อีกสิ่งหนึ่งที่ฉันคิดว่าสำคัญไม่แพ้ความรู้เกี่ยวกับวิชาต่างก็คือ การปรับตัวให้เข้ากับสังคมให้ได้ เพราะจากการสอบถามเด็กๆหลายคนตั้งใจจะไปเรียนต่อที่สถาบันอื่น บางคนจะไปทำงานเมื่อเรียนจบ ฉันจึงส่งเสริมให้เด็กๆได้เข้าร่วมกิจกรรมทุกอย่างที่โรงเรียนจัดขึ้น ได้รับรางวัลระดับดีบ้าง รางวัลชมเชยบ้าง และหนึ่งในกิจกรรมที่เราเข้าร่วมและทำให้ฉันภูมิใจกับผลงานของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ ๓/๔ ก็คือกิจกรรมประกวดมารยาทไทย ทำไมฉันถึงได้ภูมิใจทั้งๆที่รางวัลที่ได้รับคือรางวัลรองชนะเลิศอันดับ ๑ ( หรือได้ลำดับที่ ๒ นั่นเอง ) ไม่ได้ชนะเลิศซักหน่อย เพราะนักเรียนห้องนี้ได้ขึ้นชื่อว่าไม่ค่อยขยันเท่าไหร่ ในความรู้สึกของครูที่ปรึกษา นักเรียนห้องนี้จะเฉื่อยมาก โดยครั้งแรกที่รู้ว่าจะมีการประกวด ฉันก็ได้ปรึกษากับครูมนตรี ว่าเราจะทำอย่างไร ในตอนนั้นหวังเพียงแค่ให้ห้องเราได้เข้าร่วมประกวด และทำได้ถูกต้องเท่านั้น แล้วเราก็ได้นัดซ้อมตอนเที่ยงของทุกๆวัน โดยมีครูมนตรี เป็นผู้ฝึกซ้อมหลัก ส่วนฉันมีหน้าที่ดู และติชมว่าส่วนใดที่ยังบกพร่องอยู่ เราซ้อมกันประมาณหนึ่งสัปดาห์ ฉันจะพูดกับเด็กๆเสมอว่า ครูไม่ได้หวังว่าเราจะชนะ ครูขออย่างเดียว คือให้พวกเราตั้งใจทำให้เต็มความสามารถของตัวเอง แล้ววันประกวดก็มาถึง วันนั้นฉันรู้สึกตื่นเต้นแทนเด็กๆ ฉันยืนอยู่ด้านหลังของหอประชุม มองดูแต่ละห้องเดินเป็นแถวเข้าไปแสดงต่อหน้ากรรมการ เมื่อถึงเวลาห้อง ๓/๔ เดินเข้าหอประชุม ฉันอดยิ้มไม่ได้ จนพิธีกรแซวมาจากด้านหน้าเวทีว่าฉันยิ้มจนหน้าบาน เด็กๆทำได้ดีมาก ดีกว่าตอนซ้อมมากๆ ทุกคนตั้งใจกันเต็มที่ เสียงผู้ที่ชมอยู่ข้างๆหอประชุมปรบมือให้ เมื่อประกวดเสร็จและเด็กๆเดินออกมา ดูพวกเขาดีใจ และคงภูมิใจกับสิ่งที่เขาได้ทำ ทั้งๆที่ยังไม่รู้ผลการประกวด และเมื่อประกาศผลการประกวด เราก็พอใจผลการตัดสินที่ออกมา บทส่งท้าย ตอนนี้นักเรียนชั้นม.๓/๔ ก็ได้จบการศึกษาไปแล้วอาจจะไม่ได้จบทุกคน แต่ฉันก็หวังว่าทุกคนจะประสบความสำเร็จในชีวิต ตอนนี้ฉันก็ได้เป็นที่ปรึกษานักเรียนใหม่ ซึ่งฉันก็ตั้งใจจะดูแลนักเรียนทุกคน ขอขอบคุณท่านผู้อำนวยการ ท่านรองผู้อำนวยการ และกลุ่มสาระการเรียนรู้สังคมศึกษา ศาสนาและวัฒนธรรม ที่จัดกิจกรรมหนังสือเล่มเล็กนี้ขึ้น ทำให้ได้มีโอกาสบอกกล่าวเล่าเรื่องนี้ให้ทุกท่านได้อ่าน และขอขอบคุณทุกท่านที่ไม่ได้กล่าวถึงในที่นี้ที่ได้ให้ความช่วยเหลือ ทำให้เรื่องเล่านี้จบลงได้ด้วยดี และหากมีเนื้อเรื่องส่วนใดที่จะทำให้เกิดความเสียหายกับผู้ที่เกี่ยวข้อง ก็ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย
หมายเลขบันทึก: 140753เขียนเมื่อ 22 ตุลาคม 2007 10:35 น. ()แก้ไขเมื่อ 14 มิถุนายน 2012 09:05 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (1)
นางสาวขนิษฐา สุขเกษม

อยากได้มากๆหนังสือเล่มเล็กนิทานที่เกี่ยวคณิตศาสตร์ ช่วยหน่อยค่ะ ยิ่งเร็วยิ่งดี

พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท